του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Εχει διαμορφωθεί ένα αξιολύπητο είδος καθημερινού στοχασμού: Πόσο κάνει, πού είναι φτηνότερο, ποιος έχει προσφορές; Αν δώσω τόσα στο τυρί, πόσα πρέπει να δώσω στην ασφάλεια αυτοκινήτου; Αν δίνω τόσα στα αγγλικά, πόσο περισσεύουν για κηπευτικά; Και όλα αυτά «πλέον φόρων». Η απλή μέθοδος των τριών, οι αφαιρέσεις, είναι η πεμπτουσία του λογισμικού φρονήματος, είναι η νέα εξυπνάδα που παίρνει τη θέση της παλιάς: αυτής του τι μπορούσα να αγοράσω ώστε να προβληθώ.
Μια νέα, πανίσχυρη, μικρότατη και αξιοδάκρυτη ευφυΐα που σε κάνει να θριαμβεύεις όταν γλιτώνεις 0,75 λεπτά από τον βενζινά της περιοχής σου (πηγαίνοντας στον αντίπαλό του), όταν παίρνεις δώρο δύο χαρτιά υγείας επιπλέον όταν η ταμειακή παραλείψει μία τσίχλα στα 90 ευρώ του λογαριασμού. Αυτή βέβαια η μορφή ευφυΐας δεν χρειάζεται τη μεγάλη πολιτική σκέψη. Της αρκούν τα διάτρητα και ανεγκέφαλα πολιτικά σποτάκια των παραθύρων και του Κοινοβουλίου. Δεν χρειάζεται ούτε πανεπιστήμια και μορφωτικές πολυτέλειες. Αρκεί η e-learning αρωματοθεραπεία. Δεν χρειάζεται υψηλή τέχνη. Αρκούν οι γερασμένες ρεπλίκες που κυκλοφορούν.
Αυτή η μορφή συλλογικής συνείδησης, η μικρολογιστική συνείδηση, συγκροτεί το νέο είδος λαού, λαϊκού πολιτισμού και χώρας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ πακιστανοποιούν την Ελλάδα. Η χώρα μπορεί να μπει σε μια γραμμή παραγωγής, αλλά δεν θα έχει λόγο για την αρχιτεκτονική της παραγωγής. Δεν μπορούν οι βιομηχανίες πολεμικού υλικού να εξάγουν, τα ναυπηγεία να παίρνουν δουλειές, η χώρα να απεξαρτηθεί από τους παρασιτικούς tour operators, να διαθέτει αγροτική παραγωγή, σκέψη. Η πολιτική παραγωγή είναι ανάλογη. Φτώχεια, αμάθεια, αποξηραμένη φιλαρέσκεια ενισχύονται και από τη μιντιακή τεχνοτροπία που ενσωματώνει το πολιτικό προσωπικό στη διατύπωση. Η τεχνική σποτ, οι συγκοπτόμενες νοστιμιές και τα χαζοεφέ δεν χρειάζονται τη νοηματική συνέχεια, κάνουν αδύνατη τη σύλληψη ενός πλήρους πολιτικού νοήματος που να έχει αρχή, μέση, τέλος και να συνθέτει αλληλουχίες.
Νωθρός λαός σέρνεται στο Πολυτεχνείο, όπως μια περασμένη Κυριακή σερνόταν άφραγκος στα μαγαζιά «ζωντανεύοντας το κέντρο», όπως διαμαρτύρεται άηχα για την κλοπή των ακινήτων, όπως μετέχει στον κάθε λιθοβολισμό του άλλου. Επισυνάπτεται γενναία σε κάθε μορφή ελεεινού φόβου. Ούτε βούληση ούτε ανάκαμψη. Μικρά όλα.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Εχει διαμορφωθεί ένα αξιολύπητο είδος καθημερινού στοχασμού: Πόσο κάνει, πού είναι φτηνότερο, ποιος έχει προσφορές; Αν δώσω τόσα στο τυρί, πόσα πρέπει να δώσω στην ασφάλεια αυτοκινήτου; Αν δίνω τόσα στα αγγλικά, πόσο περισσεύουν για κηπευτικά; Και όλα αυτά «πλέον φόρων». Η απλή μέθοδος των τριών, οι αφαιρέσεις, είναι η πεμπτουσία του λογισμικού φρονήματος, είναι η νέα εξυπνάδα που παίρνει τη θέση της παλιάς: αυτής του τι μπορούσα να αγοράσω ώστε να προβληθώ.
Μια νέα, πανίσχυρη, μικρότατη και αξιοδάκρυτη ευφυΐα που σε κάνει να θριαμβεύεις όταν γλιτώνεις 0,75 λεπτά από τον βενζινά της περιοχής σου (πηγαίνοντας στον αντίπαλό του), όταν παίρνεις δώρο δύο χαρτιά υγείας επιπλέον όταν η ταμειακή παραλείψει μία τσίχλα στα 90 ευρώ του λογαριασμού. Αυτή βέβαια η μορφή ευφυΐας δεν χρειάζεται τη μεγάλη πολιτική σκέψη. Της αρκούν τα διάτρητα και ανεγκέφαλα πολιτικά σποτάκια των παραθύρων και του Κοινοβουλίου. Δεν χρειάζεται ούτε πανεπιστήμια και μορφωτικές πολυτέλειες. Αρκεί η e-learning αρωματοθεραπεία. Δεν χρειάζεται υψηλή τέχνη. Αρκούν οι γερασμένες ρεπλίκες που κυκλοφορούν.
Αυτή η μορφή συλλογικής συνείδησης, η μικρολογιστική συνείδηση, συγκροτεί το νέο είδος λαού, λαϊκού πολιτισμού και χώρας. Οι ευρωπαϊκές ελίτ πακιστανοποιούν την Ελλάδα. Η χώρα μπορεί να μπει σε μια γραμμή παραγωγής, αλλά δεν θα έχει λόγο για την αρχιτεκτονική της παραγωγής. Δεν μπορούν οι βιομηχανίες πολεμικού υλικού να εξάγουν, τα ναυπηγεία να παίρνουν δουλειές, η χώρα να απεξαρτηθεί από τους παρασιτικούς tour operators, να διαθέτει αγροτική παραγωγή, σκέψη. Η πολιτική παραγωγή είναι ανάλογη. Φτώχεια, αμάθεια, αποξηραμένη φιλαρέσκεια ενισχύονται και από τη μιντιακή τεχνοτροπία που ενσωματώνει το πολιτικό προσωπικό στη διατύπωση. Η τεχνική σποτ, οι συγκοπτόμενες νοστιμιές και τα χαζοεφέ δεν χρειάζονται τη νοηματική συνέχεια, κάνουν αδύνατη τη σύλληψη ενός πλήρους πολιτικού νοήματος που να έχει αρχή, μέση, τέλος και να συνθέτει αλληλουχίες.
Νωθρός λαός σέρνεται στο Πολυτεχνείο, όπως μια περασμένη Κυριακή σερνόταν άφραγκος στα μαγαζιά «ζωντανεύοντας το κέντρο», όπως διαμαρτύρεται άηχα για την κλοπή των ακινήτων, όπως μετέχει στον κάθε λιθοβολισμό του άλλου. Επισυνάπτεται γενναία σε κάθε μορφή ελεεινού φόβου. Ούτε βούληση ούτε ανάκαμψη. Μικρά όλα.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου