του Δημήτρη Μπαρδάνη, απο ToPortal...
Στη δεκαετία του '80 ήταν πολύ της μόδας οι σπουδές Management.
Οι κατέχοντες M.B.A. από πανεπιστήμιο της Βρετανίας ή της Αμερικής,
είχαν περίπου εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον. Να οι πολυεθνικές, οι
μεγάλες Ελληνικές επιχειρήσεις, οι διαφημιστικές εταιρείες, τα κανάλια. Η
φράση «καραμέλα» που κυριαρχούσε τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και στους
χώρους δουλειάς ήταν το περιβόητο Win-Win. Δηλαδή η βέλτιστη δυνατή
προσέγγιση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, έτσι ώστε και τα δύο
μέρη να βγουν κερδισμένα.
Στη δεκαετία του '80 ήταν πολύ της μόδας οι σπουδές Management.
Οι κατέχοντες M.B.A. από πανεπιστήμιο της Βρετανίας ή της Αμερικής,
είχαν περίπου εξασφαλισμένο επαγγελματικό μέλλον. Να οι πολυεθνικές, οι
μεγάλες Ελληνικές επιχειρήσεις, οι διαφημιστικές εταιρείες, τα κανάλια. Η
φράση «καραμέλα» που κυριαρχούσε τόσο στα Πανεπιστήμια όσο και στους
χώρους δουλειάς ήταν το περιβόητο Win-Win. Δηλαδή η βέλτιστη δυνατή
προσέγγιση κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, έτσι ώστε και τα δύο
μέρη να βγουν κερδισμένα.
Αυτόν το βασικό κανόνα, που διδάσκεται σε πρωτοετείς, φαίνεται ότι δεν πήρε υπ’ όψιν της η κυβέρνηση στην περίπτωση των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών.
Έχοντας ήδη «καθαρίσει» τους σχολικούς φύλακες, τους εργαζόμενους στο
Μετρό, τους καθηγητές των τεχνικών Λυκείων και τους εργαζόμενους στην
ΕΡΤ, θεώρησε παιχνιδάκι τη διαχείριση της απόλυσης των καθαριστριών. Σιγά εδώ τα βάλαμε με «συντεχνίες», στις παραδουλεύτρες θα κάνουμε πίσω;
Και ξέχασε το στίχο του Dylan που από το ’65 προειδοποιούσε, When you got nothing, you got nothing to lose, και αποφάσισε να δείξει το πιό ανάλγητο πρόσωπό της στις γυναίκες που σκυφτές σφουγγαρίζουν με τα χέρια τους τα πατώματα που πατάνε τα (πανάκριβα) παπούτσια των μανδαρίνων του Υπουργείου, τα πατώματα που πατάει ο Τόμσεν και η παρέα του, όταν έχονται για τον έλεγχο προόδου μας.
Και κατά τη συνήθη πρακτική της, μέσω των γνωστών φερεφώνων που βγαίνουν στα διάφορα “παράθυρα” άρχισε τη συκοφάντηση. Άρχισαν τα υπονοούμενα για τον τρόπο πρόσληψης και οι “διαρροές” για τους μισθούς. Ακούσαμε τερατώδη ψέματα ότι εισπράτουν 4 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Η αλήθεια βέβαια είναι απολύτως διαφορετική. Οι καθαρίστριες εργάζονται τετράωρα και παίρνουν από 400 έως 750 ευρώ, η αρχαιότερη.
Την επομένη των εκλογών έγραψα στον “τοίχο” μου, “Κάποιος να πάρει στο τηλέφωνο αυτόν τον ψηλό με τα γυαλιά που λέει ότι κέρδισε τις εκλογές επειδή έχασε μόνο με 4 μονάδες και να του πει ότι υπάρχουν τρόποι να δείξει ότι το πήρε το μήνυμα. Να ένας. Σήμερα ανοίγουμε τις πόρτες του Υπουργείου Οικονομικών, ζητάμε συγγνώμη και δίνουμε στις γυναίκες τα φαράσια και τις σκούπες τους". Δεν το έκαναν, γιατί κυριάρχησε η άποψη ότι αν έστω και μία κοινωνική ομάδα “κερδίσει” θα κινδυνεύσει το “οικοδόμημα”. Αν ένας αγώνας δικαιωθεί, θα πάρουν θάρρος και άλλοι.
Και έτσι όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, μετά τη Μεταπολίτευση, ξέχασαν το βασικότερο κανόνα. Ο αγώνας όταν είναι δίκαιος, πάντα, μα πάντα δικαιώνεται. Και έτσι έφεραν τον εαυτό τους στην αδιανόητη θέση. Αν συνεχίσουν να αγνοούν και να χτυπάνε τις καθαρίστριες, έχουν χάσει μια για πάντα το πρόσχημα ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών και ότι θα “διορθώσουν τις αδικίες”. Αν κάνουν πίσω, μας δείχνουν ποιός είναι ο τρόπος ανατροπής. Στο δρόμο παλεύοντας.
Με λίγα λόγια Lose-Lose.
Και ξέχασε το στίχο του Dylan που από το ’65 προειδοποιούσε, When you got nothing, you got nothing to lose, και αποφάσισε να δείξει το πιό ανάλγητο πρόσωπό της στις γυναίκες που σκυφτές σφουγγαρίζουν με τα χέρια τους τα πατώματα που πατάνε τα (πανάκριβα) παπούτσια των μανδαρίνων του Υπουργείου, τα πατώματα που πατάει ο Τόμσεν και η παρέα του, όταν έχονται για τον έλεγχο προόδου μας.
Και κατά τη συνήθη πρακτική της, μέσω των γνωστών φερεφώνων που βγαίνουν στα διάφορα “παράθυρα” άρχισε τη συκοφάντηση. Άρχισαν τα υπονοούμενα για τον τρόπο πρόσληψης και οι “διαρροές” για τους μισθούς. Ακούσαμε τερατώδη ψέματα ότι εισπράτουν 4 χιλιάδες ευρώ το μήνα. Η αλήθεια βέβαια είναι απολύτως διαφορετική. Οι καθαρίστριες εργάζονται τετράωρα και παίρνουν από 400 έως 750 ευρώ, η αρχαιότερη.
Την επομένη των εκλογών έγραψα στον “τοίχο” μου, “Κάποιος να πάρει στο τηλέφωνο αυτόν τον ψηλό με τα γυαλιά που λέει ότι κέρδισε τις εκλογές επειδή έχασε μόνο με 4 μονάδες και να του πει ότι υπάρχουν τρόποι να δείξει ότι το πήρε το μήνυμα. Να ένας. Σήμερα ανοίγουμε τις πόρτες του Υπουργείου Οικονομικών, ζητάμε συγγνώμη και δίνουμε στις γυναίκες τα φαράσια και τις σκούπες τους". Δεν το έκαναν, γιατί κυριάρχησε η άποψη ότι αν έστω και μία κοινωνική ομάδα “κερδίσει” θα κινδυνεύσει το “οικοδόμημα”. Αν ένας αγώνας δικαιωθεί, θα πάρουν θάρρος και άλλοι.
Και έτσι όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι τα δεινά της χώρας οφείλονται στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς, μετά τη Μεταπολίτευση, ξέχασαν το βασικότερο κανόνα. Ο αγώνας όταν είναι δίκαιος, πάντα, μα πάντα δικαιώνεται. Και έτσι έφεραν τον εαυτό τους στην αδιανόητη θέση. Αν συνεχίσουν να αγνοούν και να χτυπάνε τις καθαρίστριες, έχουν χάσει μια για πάντα το πρόσχημα ότι έλαβαν το μήνυμα των εκλογών και ότι θα “διορθώσουν τις αδικίες”. Αν κάνουν πίσω, μας δείχνουν ποιός είναι ο τρόπος ανατροπής. Στο δρόμο παλεύοντας.
Με λίγα λόγια Lose-Lose.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου