του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Δεν στοιχειοθετεί είδηση ότι τα μνημόνια και γενικώς τα προγράμματα λιτότητας, εδώ και παντού, είναι ασύμβατα με τα δημοκρατικά δικαιώματα. Εμπεριέχουν στο έναν ή άλλο βαθμό τον βιασμό τους. Οπως η ύπαρξη της ίδιας της τρόικας προϋποθέτει και συνεπάγεται τον ευτελισμό και την απομείωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το δίλημμα «λιτότητα ή δημοκρατία» στα μνημονιακά χρόνια, παρά την απλοϊκότητά του, είναι υπερ-υπαρκτό.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, οι εκπτώσεις στη δημοκρατία, που επιβάλλονται «δημοκρατικά» με την επίκληση κάποιου «υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος» συνιστούν παραβιάσεις στοιχειωδών κανόνων λειτουργίας του πολιτεύματος. Τείνουν να πάρουν μορφή πραξικοπηματικών ενεργειών. Μάλλον δεν αρκούν τα δάκτυλα των δυο χεριών για ν΄ απαριθμηθούν σχετικές πράξεις κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου. Για να μείνουμε μόνο στον τελευταίο χρόνο, από το κλείσιμο της ΕΡΤ ως την εσπευσμένη «απαγόρευση» των εργασιών της Βουλής εν ολομελεία.
Η δομική στρέβλωση ήρθε στην επιφάνεια με φόντο τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μπορεί τυπικά αυτό να σφράγισε η διαδοχή στο οικονομικό επιτελείο, αλλά στην ουσία σήμα κατατεθέν ήταν η «υπόθεση των καθαριστριών». Επί του πραγματικού, με την αναβολή της απόφασης για πρόσληψή τους, μέσω της προσφυγής του υπουργείου Οικονομικών στον Αρειο Πάγο και των επιθέσεων των ΜΑΤ εναντίον τους. Επί του συμβολικού σε πολλαπλά επίπεδα.
Χρονικά, μ΄ αυτό τον διπλό συμβολισμό συμπέσανε: Οι εισαγγελείς της χώρας, οι οποίοι, με μια πρωτοφανή στα χρονικά παρέμβαση, αμφισβητούν ποιον εξυπηρετεί το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. Δηλαδή, τα ιερά και τα όσια των μνημονιακών πολιτικών. Οι διοικητικοί δικαστές, στο ίδιο μήκος κύματος, ανησυχούν για τη «σταθερή άρνηση της εκτελεστικής εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις». Εδώ δεν γίνεται πια λόγος για έκτακτες πράξεις «νομοθετικού περιεχομένου» και τα συναφή. Αλλά για ανομία στον πυρήνα των θεσμών.
Τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους καταγγέλλουν την «εμφανή προσπάθεια μείωσης των ποινών που συνδέονται με την προστασία της δημόσιας περιουσίας». Ομπρέλα προστασίας των καταχραστών του Δημοσίου ανοίγει με τη μετατροπή των κακουργημάτων της ενεργητικής δωροδοκίας, της πλαστογραφίας και της κατάχρησης από κρατικούς αξιωματούχους σε πλημμελήματα. Αυτό μεταφρασμένο σε άλλη γλώσσα σημαίνει ότι «μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι». Σαράντα χρόνια από την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αυτή η κυβέρνηση εγείρει ερωτηματικά στα οποία, υποτίθεται, ότι είχαν δοθεί τελεσίδικες απαντήσεις..
Δεν στοιχειοθετεί είδηση ότι τα μνημόνια και γενικώς τα προγράμματα λιτότητας, εδώ και παντού, είναι ασύμβατα με τα δημοκρατικά δικαιώματα. Εμπεριέχουν στο έναν ή άλλο βαθμό τον βιασμό τους. Οπως η ύπαρξη της ίδιας της τρόικας προϋποθέτει και συνεπάγεται τον ευτελισμό και την απομείωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Το δίλημμα «λιτότητα ή δημοκρατία» στα μνημονιακά χρόνια, παρά την απλοϊκότητά του, είναι υπερ-υπαρκτό.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, οι εκπτώσεις στη δημοκρατία, που επιβάλλονται «δημοκρατικά» με την επίκληση κάποιου «υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος» συνιστούν παραβιάσεις στοιχειωδών κανόνων λειτουργίας του πολιτεύματος. Τείνουν να πάρουν μορφή πραξικοπηματικών ενεργειών. Μάλλον δεν αρκούν τα δάκτυλα των δυο χεριών για ν΄ απαριθμηθούν σχετικές πράξεις κατά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας από το δίδυμο Σαμαρά - Βενιζέλου. Για να μείνουμε μόνο στον τελευταίο χρόνο, από το κλείσιμο της ΕΡΤ ως την εσπευσμένη «απαγόρευση» των εργασιών της Βουλής εν ολομελεία.
Η δομική στρέβλωση ήρθε στην επιφάνεια με φόντο τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Μπορεί τυπικά αυτό να σφράγισε η διαδοχή στο οικονομικό επιτελείο, αλλά στην ουσία σήμα κατατεθέν ήταν η «υπόθεση των καθαριστριών». Επί του πραγματικού, με την αναβολή της απόφασης για πρόσληψή τους, μέσω της προσφυγής του υπουργείου Οικονομικών στον Αρειο Πάγο και των επιθέσεων των ΜΑΤ εναντίον τους. Επί του συμβολικού σε πολλαπλά επίπεδα.
Χρονικά, μ΄ αυτό τον διπλό συμβολισμό συμπέσανε: Οι εισαγγελείς της χώρας, οι οποίοι, με μια πρωτοφανή στα χρονικά παρέμβαση, αμφισβητούν ποιον εξυπηρετεί το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης. Δηλαδή, τα ιερά και τα όσια των μνημονιακών πολιτικών. Οι διοικητικοί δικαστές, στο ίδιο μήκος κύματος, ανησυχούν για τη «σταθερή άρνηση της εκτελεστικής εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις». Εδώ δεν γίνεται πια λόγος για έκτακτες πράξεις «νομοθετικού περιεχομένου» και τα συναφή. Αλλά για ανομία στον πυρήνα των θεσμών.
Τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους καταγγέλλουν την «εμφανή προσπάθεια μείωσης των ποινών που συνδέονται με την προστασία της δημόσιας περιουσίας». Ομπρέλα προστασίας των καταχραστών του Δημοσίου ανοίγει με τη μετατροπή των κακουργημάτων της ενεργητικής δωροδοκίας, της πλαστογραφίας και της κατάχρησης από κρατικούς αξιωματούχους σε πλημμελήματα. Αυτό μεταφρασμένο σε άλλη γλώσσα σημαίνει ότι «μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι». Σαράντα χρόνια από την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αυτή η κυβέρνηση εγείρει ερωτηματικά στα οποία, υποτίθεται, ότι είχαν δοθεί τελεσίδικες απαντήσεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου