Απ'όλα (με sos)...
Φοράς τα καλά σου για να πας στη συνέντευξη.
Κοιτάς τους υπόλοιπους που βρίσκονται στον χώρο για τον ίδιο λόγο με εσένα, έχετε την ίδια ηλικία, τα ίδια προβήματα, τα ίδια πτυχία,
κι όμως θεωρείς πως είσαι καλύτερος απο εκείνους.
Για έναν περίεργο λόγο ξεχνάς πως είστε ίδιοι. Θυμάσαι πόσο κόπιασες στις πανελλήνιες, θυμάσαι τα οικονομικά που έμαθες στη σχολή σου, θυμάσαι πως ζεις σε ενα σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον, και πως πρέπει να αγωνιστείς για τη θέση εργασίας που σου προτείνουν.
Στην αίθουσα αναμονής τσεκάρεις τους σκληρούς αντιπάλους σου απο την κορφή ως τα νύχια προσπαθώντας να βγάλεις συμπεράσματα. Τους αποδομείς, δεν νοιώθεις ούτε για μια στιγμή οτι ΕΣΥ μπορεί να έχεις κάτι κοινό με εκείνους.
Μα πως θα ήταν ποτέ δυνατόν; Εκείνοι δεν ντύθηκαν όπως θα έπρεπε. Κάποιοι έχουν γένια και μακριά μαλλιά, και η κοπέλα που κάθεται δίπλα σου είναι άσχημη. Πως θα μπορούσαν όλοι αυτοί να στεριώσουν σε μια τόσο σημαντική δουλειά; Με τόσες ευθύνες και τόσα καθήκοντα, απαιτείται εξυπνάδα, σβελτάδα, μόρφωση και καλλιέργεια.
Σίγουρα θα είσαι ο επικρατέστερος υποψήφιος. Το ξέρεις. Το νιώθεις. Μένει μόνο να μπεις στο γραφείο του μελλοντικού εργοδότη σου και να τον καταπλήξεις με την ενδιαφέρουσα ολιγόλεπτη συζήτηση που θα κάνετε. Περιμένεις πως και πως να κάνεις τις προτάσεις σου και να πεις τις ιδέες σου, σκέφτεσαι πως θα μπορέσεις να χωρέσεις όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που έχεις να πεις μέσα σε λίγα λεπτά.
Η “ενδιαφέρουσα” συζήτηση όμως περιστρέφεται γύρω απο συγκεκριμένα θέματα:
1. Ο μισθός σου αρχικά θα είναι 360 ευρώ αφού θα είσαι σε καθεστώς εκπαίδευσης.
2. Η σύμβασή σου θα είναι ατομική και θα ανανεώνεται κάθε μέρα
3. Δεν θα δικαιούσαι άδειες και δώρα
4. Αν απολυθείς δεν θα πάρεις αποζημίωση
5. Και αν κάτσεις παραπάνω δεν θα πληρωθείς την υπερωρία.
Παρά την αρχική κρυάδα, σκέφτεσαι πως δεν θέλεις να καταλήξεις σαν τους άχρηστους που κάθονταν πριν λίγο δίπλα σου στην αίθουσα αναμονής. Ξέρεις πως η ανεργία είναι στα ύψη, αλλά σίγουρα φταίνε και οι νέοι που δεν θέλουν να δουλέψουν. Εσύ δεν είσαι τεμπέλης. Άλλωστε, θεωρείς σίγουρο πως στην πορεία θα αποδείξεις με τις ικανότητές σου πως αξίζεις πολλά περισσότερα, και πως σε μια τόσο ξεχωριστή δουλειά με τόσες απαιτήσεις θα δείξεις στον εργοδότη σου πως του είσαι απαραίτητος. Πιστεύεις πως θα αναγνωρίσει το ταλέντο και τις ικανότητές σου και με τον καιρό θα σου δώσει πολλά περισσότερα απο αυτά που προβλέπει ο νόμος.
Άλλωστε αυτό σου λένε και απο την τηλεόραση.
Αυτό σου έμαθαν στο σχολείο.
Αυτό σου λέγαν οι γονείς σου.
“Ο καλύτερος παίρνει τη δουλειά”.
Και είσαι ο καλύτερος.
Σφίγγεις το χέρι του εργοδότη σου και ακούς απο το στόμα του τις μαγικές λέξεις:
Συγχαρητήρια, είσαι ο νέος μας αποθηκάριος…
Φοράς τα καλά σου για να πας στη συνέντευξη.
Κοιτάς τους υπόλοιπους που βρίσκονται στον χώρο για τον ίδιο λόγο με εσένα, έχετε την ίδια ηλικία, τα ίδια προβήματα, τα ίδια πτυχία,
κι όμως θεωρείς πως είσαι καλύτερος απο εκείνους.
Για έναν περίεργο λόγο ξεχνάς πως είστε ίδιοι. Θυμάσαι πόσο κόπιασες στις πανελλήνιες, θυμάσαι τα οικονομικά που έμαθες στη σχολή σου, θυμάσαι πως ζεις σε ενα σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον, και πως πρέπει να αγωνιστείς για τη θέση εργασίας που σου προτείνουν.
Στην αίθουσα αναμονής τσεκάρεις τους σκληρούς αντιπάλους σου απο την κορφή ως τα νύχια προσπαθώντας να βγάλεις συμπεράσματα. Τους αποδομείς, δεν νοιώθεις ούτε για μια στιγμή οτι ΕΣΥ μπορεί να έχεις κάτι κοινό με εκείνους.
Μα πως θα ήταν ποτέ δυνατόν; Εκείνοι δεν ντύθηκαν όπως θα έπρεπε. Κάποιοι έχουν γένια και μακριά μαλλιά, και η κοπέλα που κάθεται δίπλα σου είναι άσχημη. Πως θα μπορούσαν όλοι αυτοί να στεριώσουν σε μια τόσο σημαντική δουλειά; Με τόσες ευθύνες και τόσα καθήκοντα, απαιτείται εξυπνάδα, σβελτάδα, μόρφωση και καλλιέργεια.
Σίγουρα θα είσαι ο επικρατέστερος υποψήφιος. Το ξέρεις. Το νιώθεις. Μένει μόνο να μπεις στο γραφείο του μελλοντικού εργοδότη σου και να τον καταπλήξεις με την ενδιαφέρουσα ολιγόλεπτη συζήτηση που θα κάνετε. Περιμένεις πως και πως να κάνεις τις προτάσεις σου και να πεις τις ιδέες σου, σκέφτεσαι πως θα μπορέσεις να χωρέσεις όλα τα ενδιαφέροντα πράγματα που έχεις να πεις μέσα σε λίγα λεπτά.
Η “ενδιαφέρουσα” συζήτηση όμως περιστρέφεται γύρω απο συγκεκριμένα θέματα:
1. Ο μισθός σου αρχικά θα είναι 360 ευρώ αφού θα είσαι σε καθεστώς εκπαίδευσης.
2. Η σύμβασή σου θα είναι ατομική και θα ανανεώνεται κάθε μέρα
3. Δεν θα δικαιούσαι άδειες και δώρα
4. Αν απολυθείς δεν θα πάρεις αποζημίωση
5. Και αν κάτσεις παραπάνω δεν θα πληρωθείς την υπερωρία.
Παρά την αρχική κρυάδα, σκέφτεσαι πως δεν θέλεις να καταλήξεις σαν τους άχρηστους που κάθονταν πριν λίγο δίπλα σου στην αίθουσα αναμονής. Ξέρεις πως η ανεργία είναι στα ύψη, αλλά σίγουρα φταίνε και οι νέοι που δεν θέλουν να δουλέψουν. Εσύ δεν είσαι τεμπέλης. Άλλωστε, θεωρείς σίγουρο πως στην πορεία θα αποδείξεις με τις ικανότητές σου πως αξίζεις πολλά περισσότερα, και πως σε μια τόσο ξεχωριστή δουλειά με τόσες απαιτήσεις θα δείξεις στον εργοδότη σου πως του είσαι απαραίτητος. Πιστεύεις πως θα αναγνωρίσει το ταλέντο και τις ικανότητές σου και με τον καιρό θα σου δώσει πολλά περισσότερα απο αυτά που προβλέπει ο νόμος.
Άλλωστε αυτό σου λένε και απο την τηλεόραση.
Αυτό σου έμαθαν στο σχολείο.
Αυτό σου λέγαν οι γονείς σου.
“Ο καλύτερος παίρνει τη δουλειά”.
Και είσαι ο καλύτερος.
Σφίγγεις το χέρι του εργοδότη σου και ακούς απο το στόμα του τις μαγικές λέξεις:
Συγχαρητήρια, είσαι ο νέος μας αποθηκάριος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου