trollingstone...
Ήταν η αξιολόγηση σαν τραγωδία αρχαιοελληνική.
Πρώτος υποκριτής ο εργαζόμενος (η εργαζόμενη).
Δεύτερος υποκριτής ο συνάδελφος (η συναδέλφισσα).
Τρίτος υποκριτής ο προϊστάμενος (η προϊσταμένη).
Το σκηνικό λιτό, δωρικό. Αδιάφορο.
Ενα ντουβάρι με ξεφτισμένο σοβά, ένας πίνακας με ένα τοπίο των κυκλάδων με 80ς αισθητική που γράφει "GREECE", μια εικόνα της Παναγίας και μια πινακίδα “ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ”. Από κάτω, πεταμένες, αμέτρητες γόπες.
Και μια πύλη (πόρτα) λιγάκι κιτς.
Κι ένα γραφείο, με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, σφραγίδες, χαρτιά.
Τίποτε άλλο.
Κι ο χορός των αξιολογητών να παραμονεύει στην πόρτα.
Και μόλις εμφανίζεται στη σκηνή ο υποκριτής, εργαζόμενος ή συνάδελφος, ο χορός θα αναφωνεί “άξιος-άξιος!” (ή θα γιουχάρει - αναλόγως τις οδηγίες του σκηνοθέτη).
Ο άξιος-άξιος εργαζόμενος, ο οποίος θα έχει, στις προηγούμενες πράξεις, διαγκωνιστεί από το σχολείο μέχρι τον ΑΣΕΠ (ή μέχρι την πόρτα του υπουργού), θα είναι εξπέρ στην αγενή άμιλλα, θα έχει φάει αγκωνιές με το τσουβάλι, αλλά θα έχει δώσει περισσότερες, θα έχει αποφύγει τα πισώπλατα χτυπήματα, αλλά θα έχει μπήξει το δικό του μαχαίρι σε αφράτες, ανάξιες πλάτες, με ντοκτορά στις τρικλοποδιές και στον ασπασμό των κατουρημένων ποδιών, θα κάτσει στο γραφείο του, φορώντας το μετρητή παραγωγικότητας.
Κι αναλόγως με τα ήθη του κοινού, ο άξιος-άξιος εργαζόμενος θα είναι ο Γκουσγκούνης ή κάνας παπάς (δηλαδή ή γαμωσείρης ή θα λιβανίζει τον προϊστάμενο).
Και θα παίρνει και το μπόνους του 13ου μισθού. Γιατί τ' αξίζει.
Οι ανάξιοι, αυτοί που ο χορός θα τους γιουχάρει και δεν θα τους επιτρέψει να περάσουν την πύλη (του παραδείσου), θα στέκονται απ' έξω, ανάξιοι και ατιμασμένοι, εξοστρακισμένοι, απόβλητοι.
Ως από μηχανής θεός, δεν θα εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ (τελικά) αλλά τα ΜΑΤ.
Ξύλο.
Χειροκρότημα του κοινού. Ο ιδιωτικός τομέας θεατής παραληρεί και επιδοκιμάζει.
Χθες είδα όνειρο την αξιολόγηση.
Περίεργο, εγώ να δω την αξιολόγηση, που δεν είχα (ούτε και θέλησα ποτέ να έχω) σχέση με το δημόσιο τομέα.
Περίεργο, εγώ να δω την αξιολόγηση, που δεν είχα (ούτε και θέλησα ποτέ να έχω) σχέση με το δημόσιο τομέα.
Ήταν η αξιολόγηση σαν τραγωδία αρχαιοελληνική.
Πρώτος υποκριτής ο εργαζόμενος (η εργαζόμενη).
Δεύτερος υποκριτής ο συνάδελφος (η συναδέλφισσα).
Τρίτος υποκριτής ο προϊστάμενος (η προϊσταμένη).
Το σκηνικό λιτό, δωρικό. Αδιάφορο.
Ενα ντουβάρι με ξεφτισμένο σοβά, ένας πίνακας με ένα τοπίο των κυκλάδων με 80ς αισθητική που γράφει "GREECE", μια εικόνα της Παναγίας και μια πινακίδα “ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ”. Από κάτω, πεταμένες, αμέτρητες γόπες.
Και μια πύλη (πόρτα) λιγάκι κιτς.
Κι ένα γραφείο, με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, σφραγίδες, χαρτιά.
Τίποτε άλλο.
Κι ο χορός των αξιολογητών να παραμονεύει στην πόρτα.
Και μόλις εμφανίζεται στη σκηνή ο υποκριτής, εργαζόμενος ή συνάδελφος, ο χορός θα αναφωνεί “άξιος-άξιος!” (ή θα γιουχάρει - αναλόγως τις οδηγίες του σκηνοθέτη).
Ο άξιος-άξιος εργαζόμενος, ο οποίος θα έχει, στις προηγούμενες πράξεις, διαγκωνιστεί από το σχολείο μέχρι τον ΑΣΕΠ (ή μέχρι την πόρτα του υπουργού), θα είναι εξπέρ στην αγενή άμιλλα, θα έχει φάει αγκωνιές με το τσουβάλι, αλλά θα έχει δώσει περισσότερες, θα έχει αποφύγει τα πισώπλατα χτυπήματα, αλλά θα έχει μπήξει το δικό του μαχαίρι σε αφράτες, ανάξιες πλάτες, με ντοκτορά στις τρικλοποδιές και στον ασπασμό των κατουρημένων ποδιών, θα κάτσει στο γραφείο του, φορώντας το μετρητή παραγωγικότητας.
Κι αναλόγως με τα ήθη του κοινού, ο άξιος-άξιος εργαζόμενος θα είναι ο Γκουσγκούνης ή κάνας παπάς (δηλαδή ή γαμωσείρης ή θα λιβανίζει τον προϊστάμενο).
Και θα παίρνει και το μπόνους του 13ου μισθού. Γιατί τ' αξίζει.
Οι ανάξιοι, αυτοί που ο χορός θα τους γιουχάρει και δεν θα τους επιτρέψει να περάσουν την πύλη (του παραδείσου), θα στέκονται απ' έξω, ανάξιοι και ατιμασμένοι, εξοστρακισμένοι, απόβλητοι.
Ως από μηχανής θεός, δεν θα εμφανίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ (τελικά) αλλά τα ΜΑΤ.
Ξύλο.
Χειροκρότημα του κοινού. Ο ιδιωτικός τομέας θεατής παραληρεί και επιδοκιμάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου