Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, sport day...
Επιβεβαιώνει τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο φυσικός για τα όρια της βλακείας του σύμπαντος.
«Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών».
Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.
Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. "Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής", που λέει και το γνωμικό».
Στέφανος Κασιμάτης.
Αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
ΣΙΓA μην και δεν είχε άποψη για το Μουντιάλ ένας αργόσχολος ξερόλας που απονέμει τίτλους ηλιθιότητας. Αλλά να γράφεις για πράγματα που αγνοείς με ύφος γνώστη και υπεράνω όλων, επιβεβαιώνεις τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο μεγάλος φυσικός, για τα όρια της βλακείας και του σύμπαντος. Αντιπαρέρχομαι την πληροφορία που αναφέρει στο κυριακάτικο άρθρο του, σχετικά με τα προϊόντα που παράγει η Βραζιλία, που θεωρεί ότι είναι οι Βραζιλιάνες και η μουσική. Τόσα ξέρει, τόσα γράφει και τα τυλίγει στην υποτιθέμενη εγκυρότητα της εφημερίδας για να τους δώσει κάποιο βάρος. Αν το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε για τις εξαγωγές καφέ και το συνάλλαγμα που μπαίνει στη χώρα, από τις πωλήσεις Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.
Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ, δεν είναι «αριστεριστές» αλλά πρώτα απ’ όλα, φτωχοί.
ΑΝ ΤΟ EΨΑΧΝΕ λίγο, θα μάθαινε πως όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ δεν το κάνουν γιατί διαφωνούν με το παιχνίδι και τη διοργάνωση, αλλά γιατί με τη διαμαρτυρία τους καταγγέλλουν την προκλητική σπατάλη και τη διαφθορά που έχει χαρακτηρίσει τη διοργάνωση. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι μόνο το 48% των Βραζιλιάνων υποστηρίζει τη διοργάνωση, ενώ το 55% θεωρεί ότι δεν θα υπάρξουν οικονομικά οφέλη. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε πως η σπατάλη έχει φθάσει το 70% του αρχικού προϋπολογισμού με τις συνεχείς υπερβάσεις μερικών δισ. Τα οποία στερούνται η δημόσια υγεία, η παιδεία και η κοινωνική προστασία εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες. Ο ξερόλας αρθρογράφος, δεν έχει δει φαβέλα παρά μόνον σε φωτογραφία υποθέτω, όπως και φτωχό, μάλλον.
Αν, βέβαια, το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε ότι η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία της Βραζιλίας που γιγαντώθηκε με το κρατικό χρήμα που έβαλε στα ταμεία της επί δικτατορίας, είναι αυτή που πρωτοστατεί στο όργιο σπατάλης των έργων του Μουντιάλ. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή με 4 θυγατρικές της, είναι μέσα στον κατάλογο των 10 εταιρειών που έκαναν τις μεγαλύτερες δωρεές στα πολιτικά κόμματα. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή, πήρε σαν αντάλλαγμα στις προεκλογικές της δωρεές το 10% του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων της κυβέρνησης, ύψους 300 δισ.
ΘΑ ΜAΘΑΙΝΕ για την ανακοίνωση του συμβουλίου των καρδιναλίων της Καθολικής Εκκλησίας της Βραζιλίας που κατηγορεί με σκληρή γλώσσα την κυβέρνηση για τη σπατάλη, τη διαφθορά, για περιβαλλοντικά εγκλήματα εις βάρος των ιθαγενών πληθυσμών, για προκλητική αδιαφορία στους φτωχούς και αδύναμους ενώ κάνει λόγο για την πληγή της παιδικής πορνείας που θα σημειώσει έξαρση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν το έψαχνε λίγο ο ξερόλας αρθρογράφος, θα μάθαινε πως δεν υπάρχει ποδόσφαιρο των πλουσίων και ποδόσφαιρο των φτωχών, γιατί το παιχνίδι έχει τη δύναμη να τους ενώνει όλους. Η εκμετάλλευση του παιχνιδιού, τους χωρίζει. Βέβαια, τύποι σαν τον αρθρογράφο δεν έπαιξαν ποτέ ποδόσφαιρο για να καταλάβουν το παιχνίδι και τον συμβολισμό του «Παγκοσμίου Κυπέλλου» των φτωχών. Είναι από τους θεωρητικούς τύπου «καρεκλοκένταυρος Κολωνακίου» που έχουν πολύ χρόνο ελεύθερο και νομίζουν πως η κουλτούρα τους -τρομάρα τους- τους δίνει το δικαίωμα να κρίνουν αφ’ υψηλού, να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς και να κάνουν επίδειξη ανοησίας. Οπως ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο, που όταν τον συνάντησε η τίγρη (έχοντας μάθει όσα έλεγε δεξιά και αριστερά) και τον ρώτησε τι κάνει, απάντησε «να, κομπολογάκι, καφεδάκι, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα». Οσο για την τεκμηρίωση της πολιτικής του θέσης ότι «ο Μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων» με αρθρογραφία του δικού του επιπέδου, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε «κι εσύ μαρξιστής, σύντροφε Στέφανε;».
«Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών».
Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ; Προφανώς. Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.
Γιατί; Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. "Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής", που λέει και το γνωμικό».
Στέφανος Κασιμάτης.
Αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ.
ΣΙΓA μην και δεν είχε άποψη για το Μουντιάλ ένας αργόσχολος ξερόλας που απονέμει τίτλους ηλιθιότητας. Αλλά να γράφεις για πράγματα που αγνοείς με ύφος γνώστη και υπεράνω όλων, επιβεβαιώνεις τον Αϊνστάιν και την άποψη που διατύπωσε ο μεγάλος φυσικός, για τα όρια της βλακείας και του σύμπαντος. Αντιπαρέρχομαι την πληροφορία που αναφέρει στο κυριακάτικο άρθρο του, σχετικά με τα προϊόντα που παράγει η Βραζιλία, που θεωρεί ότι είναι οι Βραζιλιάνες και η μουσική. Τόσα ξέρει, τόσα γράφει και τα τυλίγει στην υποτιθέμενη εγκυρότητα της εφημερίδας για να τους δώσει κάποιο βάρος. Αν το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε για τις εξαγωγές καφέ και το συνάλλαγμα που μπαίνει στη χώρα, από τις πωλήσεις Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.
Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ, δεν είναι «αριστεριστές» αλλά πρώτα απ’ όλα, φτωχοί.
ΑΝ ΤΟ EΨΑΧΝΕ λίγο, θα μάθαινε πως όσοι Βραζιλιάνοι αντιτίθενται στο Μουντιάλ δεν το κάνουν γιατί διαφωνούν με το παιχνίδι και τη διοργάνωση, αλλά γιατί με τη διαμαρτυρία τους καταγγέλλουν την προκλητική σπατάλη και τη διαφθορά που έχει χαρακτηρίσει τη διοργάνωση. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε ότι μόνο το 48% των Βραζιλιάνων υποστηρίζει τη διοργάνωση, ενώ το 55% θεωρεί ότι δεν θα υπάρξουν οικονομικά οφέλη. Αν το έψαχνε λίγο, θα μάθαινε πως η σπατάλη έχει φθάσει το 70% του αρχικού προϋπολογισμού με τις συνεχείς υπερβάσεις μερικών δισ. Τα οποία στερούνται η δημόσια υγεία, η παιδεία και η κοινωνική προστασία εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν στις φαβέλες. Ο ξερόλας αρθρογράφος, δεν έχει δει φαβέλα παρά μόνον σε φωτογραφία υποθέτω, όπως και φτωχό, μάλλον.
Αν, βέβαια, το έψαχνε λίγο παραπάνω, θα μάθαινε ότι η μεγαλύτερη κατασκευαστική εταιρεία της Βραζιλίας που γιγαντώθηκε με το κρατικό χρήμα που έβαλε στα ταμεία της επί δικτατορίας, είναι αυτή που πρωτοστατεί στο όργιο σπατάλης των έργων του Μουντιάλ. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή με 4 θυγατρικές της, είναι μέσα στον κατάλογο των 10 εταιρειών που έκαναν τις μεγαλύτερες δωρεές στα πολιτικά κόμματα. Θα μάθαινε ότι η εταιρεία αυτή, πήρε σαν αντάλλαγμα στις προεκλογικές της δωρεές το 10% του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων της κυβέρνησης, ύψους 300 δισ.
ΘΑ ΜAΘΑΙΝΕ για την ανακοίνωση του συμβουλίου των καρδιναλίων της Καθολικής Εκκλησίας της Βραζιλίας που κατηγορεί με σκληρή γλώσσα την κυβέρνηση για τη σπατάλη, τη διαφθορά, για περιβαλλοντικά εγκλήματα εις βάρος των ιθαγενών πληθυσμών, για προκλητική αδιαφορία στους φτωχούς και αδύναμους ενώ κάνει λόγο για την πληγή της παιδικής πορνείας που θα σημειώσει έξαρση στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αν το έψαχνε λίγο ο ξερόλας αρθρογράφος, θα μάθαινε πως δεν υπάρχει ποδόσφαιρο των πλουσίων και ποδόσφαιρο των φτωχών, γιατί το παιχνίδι έχει τη δύναμη να τους ενώνει όλους. Η εκμετάλλευση του παιχνιδιού, τους χωρίζει. Βέβαια, τύποι σαν τον αρθρογράφο δεν έπαιξαν ποτέ ποδόσφαιρο για να καταλάβουν το παιχνίδι και τον συμβολισμό του «Παγκοσμίου Κυπέλλου» των φτωχών. Είναι από τους θεωρητικούς τύπου «καρεκλοκένταυρος Κολωνακίου» που έχουν πολύ χρόνο ελεύθερο και νομίζουν πως η κουλτούρα τους -τρομάρα τους- τους δίνει το δικαίωμα να κρίνουν αφ’ υψηλού, να προβαίνουν σε χαρακτηρισμούς και να κάνουν επίδειξη ανοησίας. Οπως ο λαγός στο γνωστό ανέκδοτο, που όταν τον συνάντησε η τίγρη (έχοντας μάθει όσα έλεγε δεξιά και αριστερά) και τον ρώτησε τι κάνει, απάντησε «να, κομπολογάκι, καφεδάκι, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα». Οσο για την τεκμηρίωση της πολιτικής του θέσης ότι «ο Μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων» με αρθρογραφία του δικού του επιπέδου, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε «κι εσύ μαρξιστής, σύντροφε Στέφανε;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου