Του Γιώργου Σαββίδη, απο την Αυγη...
Αναφέρομαι συχνά στη γενιά του '60, γιατί ξεπήδησε και στάθηκε στα πόδια της αμέσως μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο κι απέκτησε την εμπειρία της μέσα από τη μιζέρια και τη δυστυχία, αλλά και μέσα από δυναμικούς και διαρκείς αγώνες. Το Κυπριακό ήταν το πρώτο που φλόγισε τα νεανικά μας συναισθήματα. Μπορεί αμέσως μετά οι πολλοί σφοδροί και συνεχείς αγώνες να δόθηκαν για την ειρήνη, τη δημοκρατία και την παιδεία, αλλά τα συνθήματα που βροντοφωνάζαμε στη χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του '50 μάς ένωναν στην αξίωση για Αυτοδιάθεση στην Κύπρο. Παράλληλα, η Δυτική Γερμανία, με καπιταλιστική διεθνή βοήθεια και ταχύτητα, ξαναχτιζόταν από μετανάστες κι ανάμεσά τους ήταν Έλληνες, από την Ελλάδα και την Κύπρο.
Τότε ήταν που άρχισε και πάλι να σηκώνει κεφάλι η νεολαία της Αριστεράς, μ' ανοιχτά πάντα τα κελιά και τα ξερονήσια, ως σύστημα φρονηματισμού των... αμετανόητων. Αλλά ποιος νοιαζόταν; Ο αναβρασμός φούντωνε στα πανεπιστήμια και τα γυμνάσια. Κάθε τόσο κι από μια διαδήλωση.
Ιδιαίτερα στον Πειραιά, που μπορεί να μην είχε ακόμα πανεπιστημιακή σχολή, αλλά είχε γερό συνδικαλιστικό κίνημα και υπολογίσιμη σε αριθμό νεολαία της ΕΔΑ. Οι διαδηλώσεις ξεκίναγαν από το Κερατσίνι, την Κοκκινιά, τα Καμίνια, το Χατζηκυριάκειο, το Φάληρο και μέσα από τους κεντρικούς δρόμους κατέληγαν στην Πλατεία Κοραή, όπου ήδη περίμεναν χιλιάδες φοιτητές και μαθητές από τα γυμνάσια του κέντρου.
Από εκεί, συνήθως, άρχιζαν και οι συγκρούσεις με την αστυνομία, όταν έπεφτε το σύνθημα για πορεία προς το βρετανικό προξενείο. Η μάχη γινόταν σχεδόν σώμα με σώμα. Οι αστυφύλακες διέθεταν μόνο ένα κλομπ και δεν έτρεφαν μίσος εναντίον μας, όπως τα σημερινά πάνοπλα «αντράκια» του κράτους και του παρακράτους. Τότε μας έβαζαν σε μια κλούβα αφρούρητη και το σκάγαμε από μέσα δυο και τρεις φορές, κάθε διαδήλωση. Αλλά έπεφτε γερό ξύλο...
Οι Έλληνες εκφραζόμασταν ανάλογα με τους αγώνες του κυπριακού λαού, και νιώθαμε υπερήφανοι για το όχι στα σχέδια των αποικιοκρατών, στις απαγορεύσεις του Βρετανού κυβερνήτη στρατηγού Τζον Χάρντινγκ, στην εκτέλεση των Καραολή - Δημητρίου και σ' όλα τα διχοτομικά σχέδια.
Την ίδια υπερηφάνεια νιώσαμε και τώρα με το όχι του κυπριακού Κοινοβουλίου, για το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. Οι διάφοροι φοβισμένοι πολιτικοί της καρπαζιάς και οι γνωστοί βαλτοί προθυμογράφοι, που έσπευσαν με χαιρεκακία μετά από δύο μέρες να παρερμηνεύσουν, να χλευάσουν και να μειώσουν την αξία του όχι των ολομόναχων Κυπρίων και να αξιώσουν πλήρη υποταγή στη στυγνή Μέρκελ και στον ωμό ή χυδαίο ρεαλισμό της αχόρταγης καπιταλιστικής βουλιμίας, δεν υπολογίζονται πλέον. Αυτό το όχι πέρασε ήδη και στα χείλη του λαού μας και τους περιλαμβάνει όλους αυτούς...
Κι ο Καβάφης από καιρό τους είχε αποστομώσει:
«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν
πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το ΟΧΙ -το σωστό- εις όλην την ζωή του».
Τότε ήταν που άρχισε και πάλι να σηκώνει κεφάλι η νεολαία της Αριστεράς, μ' ανοιχτά πάντα τα κελιά και τα ξερονήσια, ως σύστημα φρονηματισμού των... αμετανόητων. Αλλά ποιος νοιαζόταν; Ο αναβρασμός φούντωνε στα πανεπιστήμια και τα γυμνάσια. Κάθε τόσο κι από μια διαδήλωση.
Ιδιαίτερα στον Πειραιά, που μπορεί να μην είχε ακόμα πανεπιστημιακή σχολή, αλλά είχε γερό συνδικαλιστικό κίνημα και υπολογίσιμη σε αριθμό νεολαία της ΕΔΑ. Οι διαδηλώσεις ξεκίναγαν από το Κερατσίνι, την Κοκκινιά, τα Καμίνια, το Χατζηκυριάκειο, το Φάληρο και μέσα από τους κεντρικούς δρόμους κατέληγαν στην Πλατεία Κοραή, όπου ήδη περίμεναν χιλιάδες φοιτητές και μαθητές από τα γυμνάσια του κέντρου.
Από εκεί, συνήθως, άρχιζαν και οι συγκρούσεις με την αστυνομία, όταν έπεφτε το σύνθημα για πορεία προς το βρετανικό προξενείο. Η μάχη γινόταν σχεδόν σώμα με σώμα. Οι αστυφύλακες διέθεταν μόνο ένα κλομπ και δεν έτρεφαν μίσος εναντίον μας, όπως τα σημερινά πάνοπλα «αντράκια» του κράτους και του παρακράτους. Τότε μας έβαζαν σε μια κλούβα αφρούρητη και το σκάγαμε από μέσα δυο και τρεις φορές, κάθε διαδήλωση. Αλλά έπεφτε γερό ξύλο...
Οι Έλληνες εκφραζόμασταν ανάλογα με τους αγώνες του κυπριακού λαού, και νιώθαμε υπερήφανοι για το όχι στα σχέδια των αποικιοκρατών, στις απαγορεύσεις του Βρετανού κυβερνήτη στρατηγού Τζον Χάρντινγκ, στην εκτέλεση των Καραολή - Δημητρίου και σ' όλα τα διχοτομικά σχέδια.
Την ίδια υπερηφάνεια νιώσαμε και τώρα με το όχι του κυπριακού Κοινοβουλίου, για το κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων. Οι διάφοροι φοβισμένοι πολιτικοί της καρπαζιάς και οι γνωστοί βαλτοί προθυμογράφοι, που έσπευσαν με χαιρεκακία μετά από δύο μέρες να παρερμηνεύσουν, να χλευάσουν και να μειώσουν την αξία του όχι των ολομόναχων Κυπρίων και να αξιώσουν πλήρη υποταγή στη στυγνή Μέρκελ και στον ωμό ή χυδαίο ρεαλισμό της αχόρταγης καπιταλιστικής βουλιμίας, δεν υπολογίζονται πλέον. Αυτό το όχι πέρασε ήδη και στα χείλη του λαού μας και τους περιλαμβάνει όλους αυτούς...
Κι ο Καβάφης από καιρό τους είχε αποστομώσει:
«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν
πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το ΟΧΙ -το σωστό- εις όλην την ζωή του».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου