Κίμων Ρηγόπουλος, απο την Αυγη...
Η κατακερματισμένη συνείδηση εντυπωσιάζεται κατ' αρχήν από τα φαινόμενα της ζωής της που δεν ορίζει, μέχρι να κουραστεί να εντυπωσιάζεται και να αδιαφορήσει. Η ζωή σέρνεται σαν μια παρείσακτη ξένη. Οι εντυπώσεις, φρενιασμένες και ακατέργαστες, δεν αποτελούν υλικό ερμηνείας του κόσμου που μας συνθλίβει για να τον αλλάξουμε. Η έλλειψη κριτηρίων τις καθιστά ένα βαρετό φιλμ με προδιαγεγραμμένο τέλος. Γερασμένα νήπια συνθηκολογούν με την άποψη του «τέλους της ιστορίας» Αμαχητί την υπογράφουν οι δηλωσίες του αργού θανάτου τους. Η αφήγηση τότε εκπίπτει σε παραμιλητό. Μετά σε μοναχικό θρήνο. Και μετά... τίποτα. Ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει. Ενώ ο λύκος αμνηστεύεται. Το νήμα χάνεται και προκειμένου να μπεις στον κόπο να το ξαναβρείς, λες «δε βαριέσαι». Γιατί ο επιβεβλημένος κανόνας, ο κανόνας της άρχουσας τάξης, επιβάλλεται στα θύματά του ως νόμος της φύσης. Και η ιστορία ως φυσική ιστορία.
Το «τέλος της ιστορίας», επομένως, κωδικοποιείται ιδεολογικά ως αδυναμία του ανθρώπου να τα βάλει με τη φύση. Εφόσον κινδυνεύουμε να καταντήσουμε αφύσικοι, ας βολευτούμε με τη μοίρα μας. Τι πιο φυσικό! Ας βολευτούμε με τον προσωπικό ανερμάτιστο παγανισμό μας ή με την αργκό των ομονοούντων στο τίποτα. Όχι ο καθείς και τα όπλα του, αλλά ο καθείς και οι προλήψεις του, λοιπόν. Πού να αναμασάμε τώρα παλιές ιστορίες περί τάξεων και ταξικού πολέμου; Ο εχθρός είναι δίπλα μας και όχι απέναντι. Το είπε και η τηλεόραση. Δεν είναι ο καπιταλισμός που μας συντρίβει αλλά η γενιά του Πολυτεχνείου. Η πατροκτονία στην πιο αντιδραστική και συμφέρουσα για την εξουσία εκδοχή της.
Η πρώτη ύλη για το χρυσαυγίτικο ιδεολόγημα. Εκεί που χρειάζεται σκέψη για να εξηγήσεις την πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που υφίστασαι, ο μανιχαϊσμός της ηλίθιας εξίσωσης και ισοπέδωσης κάνει μια χαρά τη δουλίτσα του. Πρέπει εγώ δηλαδή να απολογούμαι για τον Ανδρουλάκη και τους ομοίους του; Χρειάζομαι πιστοποιητικό και υπεύθυνη δήλωση περί μη εμπλοκής μου στο μεταπολιτευτικό πλιάτσικο; Πιστοποιητικό περί του ότι δεν είμαι ελέφαντας για να το επιδείξω στη νέα γενιά των ελεφάντων, που τους χαρακτηρίζει η ψυχική και διανοητική ελεφαντίαση;
Γνωρίζω ότι κάθε επαγωγή προϋποθέτει αναπόφευκτα την γενίκευση. Όμως κάθε γενίκευση που δεν στρατεύεται στο κηνύγι μαγισσών απαιτεί κρίση. Όταν εξαφανίζονται τα κριτήρια, τα χρώματα και οι αποχρώσεις, η ιστορία των ανθρώπων καταντά η μαύρη βίβλος των χειρότερων εξ αυτών. Το κακό είναι ο κανόνας των απαίδευτων στην εποχή της βαθιάς κρίσης. Μια μυθολογία μαύρη χωρίς έξοδο και επιστροφή στην ιστορία. Και αφού είναι όλοι ίδιοι, εφόσον ποτέ δεν υπήρξαν οι αγωνιστές του καλού και η ιδεολογία δεν είναι παρά η προσχηματική σκευή των ανά πάσα στιγμή έτοιμων προς εξαγορά... τι μένει; Ένας γρίφος για πρωτόγονους λύτες: η φαιά δύναμη. Δεν έχει σκέψη εδώ, δεν έχει έλεος. Η λύπη, άλλωστε, είναι των αδυνάμων η αισχρά προσευχή. Κανιβαλισμός αρχιτεκτονικά σχεδιασμένος. Αντί για τις έννοιες ευφημισμοί, που κουδουνίζουν στα αυτιά των ηλιθίων. Χάντρες για ιθαγενείς, με τις οποίες οι εξαθλιωμένοι περιούσιοι της συμφοράς χτυπάνε μέχρι θανάτου τους αλλόχρωμους.
Φταίνε οι άλλοι, όχι της αντίπερα όχθης αλλά αυτοί που μουλιάζουν τα βρωμοπόδαρά τους στη δική μας όχθη. Και με τους άλλους απέναντι; Πού να τρέχουμε τώρα απέναντι; Κάτι σκιές προστατευμένες από την ανάλγητη βλακεία μας. Αλλά εμείς δεν είμαστε τίποτα βλάκες! Βολευόμαστε και με τους δικούς μας. Θα πιούμε το αίμα τους. Πρώτα των κωλόμαυρων που ανακατεύουν σαν παλαβοί τους κάδους των σκουπιδιών. Μετά έχουν σειρά οι μαλάκες οι αριστεροί που όλο στη γκρίνια είναι, μετά θα ξεπαστρέψουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου, κάποιους από το Δημόσιο, μερικές ξεφωνισμένες αδελφάρες... και μετά; Μετά βλέπουμε. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Έχει ο θεός. Αλλά από κάπου πρέπει ν'αρχίσουμε. Το μεγάλο αφεντικό ζητάει αίμα κι εμείς ποτέ δεν του χαλάσαμε χατίρι.
Η κατακερματισμένη συνείδηση εντυπωσιάζεται κατ' αρχήν από τα φαινόμενα της ζωής της που δεν ορίζει, μέχρι να κουραστεί να εντυπωσιάζεται και να αδιαφορήσει. Η ζωή σέρνεται σαν μια παρείσακτη ξένη. Οι εντυπώσεις, φρενιασμένες και ακατέργαστες, δεν αποτελούν υλικό ερμηνείας του κόσμου που μας συνθλίβει για να τον αλλάξουμε. Η έλλειψη κριτηρίων τις καθιστά ένα βαρετό φιλμ με προδιαγεγραμμένο τέλος. Γερασμένα νήπια συνθηκολογούν με την άποψη του «τέλους της ιστορίας» Αμαχητί την υπογράφουν οι δηλωσίες του αργού θανάτου τους. Η αφήγηση τότε εκπίπτει σε παραμιλητό. Μετά σε μοναχικό θρήνο. Και μετά... τίποτα. Ο βοριάς που τ' αρνάκια παγώνει. Ενώ ο λύκος αμνηστεύεται. Το νήμα χάνεται και προκειμένου να μπεις στον κόπο να το ξαναβρείς, λες «δε βαριέσαι». Γιατί ο επιβεβλημένος κανόνας, ο κανόνας της άρχουσας τάξης, επιβάλλεται στα θύματά του ως νόμος της φύσης. Και η ιστορία ως φυσική ιστορία.Το «τέλος της ιστορίας», επομένως, κωδικοποιείται ιδεολογικά ως αδυναμία του ανθρώπου να τα βάλει με τη φύση. Εφόσον κινδυνεύουμε να καταντήσουμε αφύσικοι, ας βολευτούμε με τη μοίρα μας. Τι πιο φυσικό! Ας βολευτούμε με τον προσωπικό ανερμάτιστο παγανισμό μας ή με την αργκό των ομονοούντων στο τίποτα. Όχι ο καθείς και τα όπλα του, αλλά ο καθείς και οι προλήψεις του, λοιπόν. Πού να αναμασάμε τώρα παλιές ιστορίες περί τάξεων και ταξικού πολέμου; Ο εχθρός είναι δίπλα μας και όχι απέναντι. Το είπε και η τηλεόραση. Δεν είναι ο καπιταλισμός που μας συντρίβει αλλά η γενιά του Πολυτεχνείου. Η πατροκτονία στην πιο αντιδραστική και συμφέρουσα για την εξουσία εκδοχή της.
Η πρώτη ύλη για το χρυσαυγίτικο ιδεολόγημα. Εκεί που χρειάζεται σκέψη για να εξηγήσεις την πρωτόγνωρη βαρβαρότητα που υφίστασαι, ο μανιχαϊσμός της ηλίθιας εξίσωσης και ισοπέδωσης κάνει μια χαρά τη δουλίτσα του. Πρέπει εγώ δηλαδή να απολογούμαι για τον Ανδρουλάκη και τους ομοίους του; Χρειάζομαι πιστοποιητικό και υπεύθυνη δήλωση περί μη εμπλοκής μου στο μεταπολιτευτικό πλιάτσικο; Πιστοποιητικό περί του ότι δεν είμαι ελέφαντας για να το επιδείξω στη νέα γενιά των ελεφάντων, που τους χαρακτηρίζει η ψυχική και διανοητική ελεφαντίαση;
Γνωρίζω ότι κάθε επαγωγή προϋποθέτει αναπόφευκτα την γενίκευση. Όμως κάθε γενίκευση που δεν στρατεύεται στο κηνύγι μαγισσών απαιτεί κρίση. Όταν εξαφανίζονται τα κριτήρια, τα χρώματα και οι αποχρώσεις, η ιστορία των ανθρώπων καταντά η μαύρη βίβλος των χειρότερων εξ αυτών. Το κακό είναι ο κανόνας των απαίδευτων στην εποχή της βαθιάς κρίσης. Μια μυθολογία μαύρη χωρίς έξοδο και επιστροφή στην ιστορία. Και αφού είναι όλοι ίδιοι, εφόσον ποτέ δεν υπήρξαν οι αγωνιστές του καλού και η ιδεολογία δεν είναι παρά η προσχηματική σκευή των ανά πάσα στιγμή έτοιμων προς εξαγορά... τι μένει; Ένας γρίφος για πρωτόγονους λύτες: η φαιά δύναμη. Δεν έχει σκέψη εδώ, δεν έχει έλεος. Η λύπη, άλλωστε, είναι των αδυνάμων η αισχρά προσευχή. Κανιβαλισμός αρχιτεκτονικά σχεδιασμένος. Αντί για τις έννοιες ευφημισμοί, που κουδουνίζουν στα αυτιά των ηλιθίων. Χάντρες για ιθαγενείς, με τις οποίες οι εξαθλιωμένοι περιούσιοι της συμφοράς χτυπάνε μέχρι θανάτου τους αλλόχρωμους.
Φταίνε οι άλλοι, όχι της αντίπερα όχθης αλλά αυτοί που μουλιάζουν τα βρωμοπόδαρά τους στη δική μας όχθη. Και με τους άλλους απέναντι; Πού να τρέχουμε τώρα απέναντι; Κάτι σκιές προστατευμένες από την ανάλγητη βλακεία μας. Αλλά εμείς δεν είμαστε τίποτα βλάκες! Βολευόμαστε και με τους δικούς μας. Θα πιούμε το αίμα τους. Πρώτα των κωλόμαυρων που ανακατεύουν σαν παλαβοί τους κάδους των σκουπιδιών. Μετά έχουν σειρά οι μαλάκες οι αριστεροί που όλο στη γκρίνια είναι, μετά θα ξεπαστρέψουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου, κάποιους από το Δημόσιο, μερικές ξεφωνισμένες αδελφάρες... και μετά; Μετά βλέπουμε. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Έχει ο θεός. Αλλά από κάπου πρέπει ν'αρχίσουμε. Το μεγάλο αφεντικό ζητάει αίμα κι εμείς ποτέ δεν του χαλάσαμε χατίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου