Τελικά, και όπως θα έλεγαν διάφοροι πολιτικοί γίγαντες αυτού του τόπου, ο επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς, μάλλον δεν είναι πολιτικός. Με τέτοιο συναισθηματισμό που τον δέρνει, περισσότερο σε ποιητή μοιάζει παρά σε πολιτικό. Ακούς εκεί να μην αντιλαμβάνεται όπως ο γίγας Ανδρέας Λοβέρδος, ιδρυτής μάλιστα κομματικού σχηματισμού (ο οποίος, κατά τα αναγγελλόμενα, θα κινηθεί μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, μετά συγχωρήσεως) υπό την επωνυμία "Συμφωνία για ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ" (σ.σ.: στα μούτρα σου), ακούς εκεί, επίτροπος άνθρωπος, να μην αντιλαμβάνεται αυτό που αποκαλυπτικώς διέγνωσε ο εν λόγω Λοβέρδος; Ότι δηλαδή, κύριε επίτροπε, η Χρυσή Αυγή τάχα μου είναι νεοναζιστικό κόμμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα ακτιβιστικό κόμμα της Δεξιάς που πατάει (και τσακίζει σβέρκους, αλλά αυτό είναι επουσιώδης λεπτομέρεια) πάνω σε υπαρκτά προβλήματα και συνεπώς η δράση της είναι αιτιωδώς δικαιολογημένη, όπως διετυμπάνισε κατά το χθεσινό μας παρελθόν ο νεόκοπος αρχαγέτης Ανδρέας ο ωραιοπαθής.
Ακούς εκεί νεοναζιστικό κόμμα η Χρυσή Αυγή, αυτό το αγλάισμα των δημοκρατικών θεσμών, αυτός ο αδελφός χώρος με τη Ν.Δ., σύμφωνα με τον Μάκη Ψωμιάδη (υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας της Ν.Δ. για τη Βόρεια Ελλάδα και σύντροφο εν όπλοις του ευεργέτη τέως δημάρχου Θεσσαλονίκης -όπως τον περιέγραψε ο φαντομάς πρωθυπουργός- και νυν τροφίμου των φυλακών για κολοσσιαία υπεξαίρεση χρημάτων από ευεργετηθέντα δήμο, Βασίλη Παπαγεωργόπουλου), αυτό το συγκοινωνούν δοχείο (νυκτός) με το μεγαλύτερο κόμμα της τριμερούς βαρβαρότητας κατά τον Φαήλο Κρανιδιώτη, εκ των εκλεκτών της πρωθυπουργικής μυστικοσυμβουλίας. Παρένθεση εδώ: Μην τυχόν και πει κανένας φασιστόμουτρο τον Μουρούτη των υπογείων της Συγγρού, γιατί άντε. Έχει και η υπομονή τα όριά της. Τι έκανε δηλαδή; Μια γκαιμπελική στρέβλωση βίντεο εις βάρος βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έκανε το παιδί. Θα το κρεμάσουμε τώρα; Και επειδή δεν το κρεμάσαμε (στα πρωτοσέλιδα και στα δελτία των οκτώ, εννοείται), έκανε κι άλλες βρομίτσες απ' αυτές που κάνουν τα φιλοπαίγμονα παλιόπαιδα τ' ατίθασα. Τι έκανε; Να, μωρέ, παρακολουθούσε και κατέγραφε δι' ιδίαν χρήση αυτού του ιδίου ως διευθυντού του πρωθυπουργικού γραφείου ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει στο γραφείο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα, αποκάλυπτε όνομα blogger, το οποίο κανονικά δεν έπρεπε να γνωρίζει, ενοχοποιούσε πολιτικό χώρο διά της γελοιότητας του απαγωγικού συνειρμού, παιδιακίσια πράγματα δηλαδή.
Σιγά μην ασχοληθεί ο πρόεδρος της Βουλής, Ευάγγελος (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Βαγγέλας) Μεϊμαράκης, ο οποίος άλλωστε είναι και απασχολημένος με τα ενδυματολογικά του: αν και πότε θα κατεβάσει το παντελόνι του για να δείξει τα πολιτικά του επιχειρήματα στον δυστυχή αντίπαλο, σιγά λοιπόν μην ασχοληθεί με παιδιάστικα πράγματα. Σιγά μην ασχοληθεί και ο φρούραρχος της Βουλής, ο οποίος είναι ακριβώς επιφορτισμένος να μην επιτρέπει σε διάφορα "παιδιά" να παίζουν "εν ου παικτοίς" εις βάρος του Κοινοβουλίου. Σιγά τώρα. Με τα παιδιά θα τα βάλουμε; Παιδιά είναι και παίζουν. Κλείνει η παρένθεση.
Επιστροφή στον επίτροπο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Νιλς Μούιζνιεκς, και στην έκθεσή του, που δημοσιεύτηκε την Τρίτη που μας πέρασε. Είπε, και τι δεν είπε... ο ποιητής (αφού πολιτικό δεν θα τον έλεγε ούτε μια πολιτικός της εμβέλειας της Άννας Διαμαντοπούλου, που ένα θεματάκι με τους ποιητές το 'χει όσο να 'ναι). Τι για τον ίδιο τον Σαμαρά (για την "κάθοδο των Δωριέων"), τι για τον Δένδια, τι για τον ρατσισμό, τι για τις 17 επιθέσεις της Χρυσής Αυγής, που τουλάχιστον έχουν καταγραφεί από την αστυνομία, τι για την οπλοκατοχή των βουλευτών της Χ.Α., τι για την αλλαγή του νόμου για την ιθαγένεια, τι για τις συνθήκες Νταχάου που κρατούνται οι μετανάστες, τι... τι... τι... Είναι φανερό: ο άνθρωπος δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας αισθηματίας. Άρα ποιητής. Τι να περιμένεις από έναν ποιητή;
Υπάρχει μόνο μια λεπτομέρεια που ίσως θα άξιζε να προσέξουμε, αφού πάντοτε ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, άσε που οι λεπτομέρειες οδηγούν στην τελειότητα. Της διαβολής. Διαπιστώνει, λοιπόν, ο κύριος Νιλς Μούιζνιεκς στον κόλαφό του (αντιγράφω από ρεπορτάζ της "Αυγής", Τετάρτη 17 Απριλίου) "τις ευθύνες κυβέρνησης και πολιτικών θεσμών, που δεν αντέδρασαν έντονα ακόμα και σε 'ομιλίες μίσους', όπως αυτή της Ελ. Ζαρούλια (σ.σ.: βουλευτίνας της Χ.Α. και συζύγου του αρχηγού Μιχαλολιάκου)". Εδώ είμαστε, λοιπόν. "Δεν αντέδρασαν έντονα". Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί θεσμοί. Ας θυμηθούμε όλες τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις και τους "πολιτικούς θεσμούς" και τον εσμό των γραβατόσκυλων (τη αγαθή συμπράξει του τρίτου α-λόγου της κυβερνητικής συμπήξεως, το και επονομαζόμενο ΔΗΜ.ΑΡ. με την ψυχή στο στόμα, με τα μυαλά στα κάγκελα, όπως και να το πεις, μέσα είσαι), ας τους θυμηθούμε όλους αυτούς με πόση ένταση κατηγορούσαν για κάθε παράβαση του οποιουδήποτε, για κάθε παραθέσμια πράξη του οποιουδήποτε, τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, επειδή δεν καταδίκαζε με αρκετή -κατά το δικό τους ποντεσιόμετρο- ένταση το γεγονός. Τώρα; Πού είναι οι εισαγγελείς και οι πυρφόροι της Βουλής; Πού είναι οι πρωθυπουργοί που από του βήματος του Κοινοβουλίου, έμπλεοι οργής, προάσπιζαν το δημοκρατικό κεκτημένο από τον μιαρό ΣΥΡΙΖΑ, πού είναι ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης με τις γελοίες "μεταβλητές αντίστασης", γιατί αυτό είναι το ποντεσιόμετρο, πού είναι οι αβροδίαιτες κυρίες που τρέχουν με ανατριχιαστική βιασύνη να κεραυνώσουν την Αριστερά ως αισθητική παρασπονδία και καταστροφική μαινάδα; Πού είναι τα ράμφη της αντικειμενικής αισθητοσύνης; Πουθενά δεν είναι. Στα κιβούρια του εγωτισμού τους είναι. Στο μικροβίωμα της εύκολης πληρότητας. Κι απ' έξω να βουίζει το παγόβουνο. Ή μήπως από μέσα;