Το ποσοστό της λοβοτομής...

kats-woman...

Δε με τρόμαξαν οι δημοσκοπήσεις που θέλουν το 30% των Ελλήνων, όχι μόνο να έχει συμφιλιωθεί με τη χούντα, αλλά να πιστεύει ότι τότε ήταν καλύτερα. Δε με τρομάζει και δε με παραξενεύει τίποτα πια. Για την ακρίβεια, έχω συμφιλιωθεί κι εγώ με την κατάσταση.

Γεννήθηκα και έζησα πολλά χρόνια της ζωής μου σε πόλη φτιαγμένη από τη χούντα. Στην εξωτική Κομοτηνή, το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς, είναι το σπαθί. Πώς πάνε και φωτογραφίζονται στην Ακρόπολη οι επισκέπτες της Αθήνας, ενώ οι Αθηναίοι δεν έχουν πατήσει; Ένα τέτοιο πράμα συμβαίνει και με το σπαθί. Οι επισκέπτες στήνονται στο επιβλητικό, αν όχι τερατώδες, μνημείο της χούντας και φωτογραφίζονται, πιστεύοντας ίσως πως πρόκειται για μνημείο πεσόντων ηρώων, ενώ οι ντόπιοι το προσπερνούν αδιάφορα. Ε, εντάξει, όχι όλοι. Κάποιοι το κοιτούν και αναπολούν. Δεν είναι λίγοι. Κοτζάμ σπάθα, δε θα μπορούσε να λοβοτομήσει και να ευνουχίσει;

Μπορούσα ακόμη και σε καθημερινή βάση να πετύχω κάποιον από αυτούς τους λοβοτομημένους και ευνουχισμένους, που θα μιλούσε για τα θαύματα που έκανε η χούντα στην περιοχή. Έχτισε δημόσια κτίρια χουντικής αισθητικής και καλά που ήταν κι αυτή και έκλεισε το ποτάμι. Στην Κομοτηνή κυλούσε ένα ποτάμι που δεν ήταν καθόλου σιγανό και το νερό του καθόλου γάργαρο. Και ζημιές είχε προκαλέσει και ψυχές είχε πάρει και εστία μολύνσεως ήταν. Το όνομά του τα λέει όλα: Μπουκλουτζάς. Σκατάς, στα ελληνικά. Ε, πολλοί Κομοτηναίοι πιστεύουν ότι άμα δεν ήταν η χούντα, δε θα έκλεινε. Δε θα υπήρχαν δρόμοι, δε θα χτίζονταν κτίρια, θα μέναμε στην εποχή των καμηλιέρηδων, σιγά μην ερχόταν και φως-νερό-τηλέφωνο στην περιοχή.

Δε με εντυπωσιάζει καμιά δημοσκόπηση και δεν τρομάζω με καμιά νοοτροπία. Τη νιώθω από παιδί και ξέρω. Ξέρω ότι πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει αυτό το 30% που θα αποτελείται από ανόητα, ασυνείδητα ανθρωπάκια που θα κοιτάνε να βολέψουν τον κώλο τους κι ας είναι αυτό το βόλεμα, σοδομισμός για τους κώλους των υπολοίπων. Αυτό το 30% σύρθηκε δεξιά κι αριστερά, άραξε στο κέντρο, έγλειψε κώλους, έστησε κώλους, δε βολεύτηκε στη μία στάση, στήθηκε στην άλλη. Ακολούθησε τις τάσεις της κάθε εποχής, μεγαλοπιάστηκε, σπούδασε αλλά δε μορφώθηκε, αγόρασε ακριβά αυτοκίνητα για να πουλήσει μούρη και στέγασε το κιτσαριό του σε χλιδάτα σπίτια. Σπίτια πολλών τετραγωνικών. Και άντε να πληρώσεις το χαράτσι, όπως κι αν το 'χουνε βαφτίσει. Αυτό το 30% και η νοοτροπία του είναι που φέρανε και το είδος της χούντας που ζούμε τώρα.

Οι παλιοί αναπολούν τις εποχές που γλείφανε κάνα κόκαλο απ’ τα κουφάρια που άφηνε η χούντα, τα παιδιά τους, εθισμένα στην ίδια νοοτροπία, τραβάνε ζόρια ξαφνικά και θέλουν να ζήσουν τις ίδιες δόξες. Λογικό το βρίσκω. Όσο λογικό είναι και το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης. Όσο λογική είναι η ύπαρξη αυτού του επικίνδυνου 30% που ζει ανάμεσά μας και καθορίζει τις μοίρες των υπολοίπων.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συμφιλιωθεί με οποιαδήποτε κατάσταση εκτός της αξιοπρέπειας. Κι εγώ έχω συμφιλιωθεί με το ότι ζούνε ανάμεσά μας. Δεν εντυπωσιάζομαι όταν περπατάω στο δρόμο, πάω στο περίπτερο, μπαίνω στο λεωφορείο και συναντάω μια υστερική θείτσα που φωνάζει ότι η χρυσή αυγή θα μας σώσει. Δεν κοιτάζω πλέον παράξενα τον τύπο με το στάιλινγκ του χρυσαυγίτη και τα μπράτσα εκτεθειμένα χειμώνα καλοκαίρι, ώστε να φαίνονται τα τατού με τους σταυρούς, τους μαίανδρους και τη λέξη «Ελλάς». Δε μένω με έκφραση χάνου παρακολουθώντας παρέλαση χρυσαύγουλων στους δρόμους της Νάουσας. Έχω συμφιλιωθεί με την ύπαρξη του κιτσαριού, της αμορφωσιάς, της αήττητης βλακείας, αλλά και με την ήττα των αξιών. 

Αυτό που ζούμε, μας αξίζει και πρέπει να το υποστούμε. Γιατί ανεχόμαστε αυτό το 30% των ηλιθίων ελληναράδων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να τους αλλάξουμε και πώς. Σίγουρα όμως με την ανοχή μας, αυτό το ποσοστό θα μεγαλώνει.