του Τ. Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Ενας προς έναν καταπίπτουν οι νεοφιλελεύθεροι μύθοι. Μετά την ανατροπή τους στην πράξη, τους κονιορτοποιούν και οι οικονομετρικές μελέτες. Η θεωρία (κι εδώ) ακολουθεί την πραγματικότητα που βιώνουν ως τραγωδία εκατομμύρια πολίτες.
Μετά τον... λάθος πολλαπλασιαστή που εφαρμόστηκε στη συνταγή της λιτότητας αλά ελληνικά (τριπλάσια καταστροφή από την προβλεπόμενη), ήρθε η σειρά της θεμελιώδους «αρχής» για τις χρεοκοπίες κρατών.
Σύμφωνα με αυτήν, όταν το δημόσιο χρέος κινείται πάνω από το 90% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος είναι μη διαχειρίσιμο. Αυτό στην πράξη σήμαινε (και υπαγόρευε) αποκλεισμό από τις χρηματαγορές, με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Μονόδρομος σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν (και είναι) είτε η «στάση πληρωμών» είτε η εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας. Εξοντωτικών, όπως στη χώρα μας και τις άλλες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και ηπιότερων σε όλη την Ευρωζώνη και διεθνώς.
Με τα ίδια δεδομένα και τις ίδιες «σειρές» στοιχείων που χρησιμοποίησαν οι «γκουρού» του... νόμου της χρεοκοπίας και του μονόδρομου της λιτότητας, άλλοι συνάδελφοί τους τώρα -εξίσου επιφανείς οικονομολόγοι- καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Τεκμηριώνουν ότι οι θεωρητικοί του δημόσιου χρέους Ρογκόφ και Ράινχαρτ (επιτελείς μέχρι πρόσφατα του ΔΝΤ, τώρα καθηγητές του Χάρβαρντ και αυθεντίες με το έργο τους «Αυτήν τη φορά είναι αλλιώς») χρησιμοποίησαν επιλεκτικά στοιχεία -άρα αντιεπιστημονικά- συρράπτοντας ουσιαστικά ένα από τα μονεταριστικά «ευαγγέλια» για την τρέχουσα κρίση.
Δεν έχει τόση σημασία αν αυτό έγινε αθέλητα ή συνειδητά. Αν ήταν ανθρώπινο λάθος ή διαπράχτηκε στο πλαίσιο θεωρητικοποίησης της νεοφιλελεύθερης πρακτικής, που ήδη είχε αρχίσει να εφαρμόζεται πριν από την έκδοση του έργου τους (2010). Αν και πολλές σκέψεις ή σενάρια μπορούν να διατυπωθούν σχετικά, το σημαντικό είναι ότι με χρέος γύρω στο 90% του ΑΕΠ δεν ισχύει κάποιος «νόμος» για αρνητική ανάπτυξη. Αντιθέτως, είναι θετική και τόση που θα ζήλευαν σήμερα η ΕΕ και οι ΗΠΑ (+2,2%)!
Το ζήτημα, εννοείται, δεν είναι ακαδημαϊκό. Τα μνημόνια και η λιτότητα στερούνται και κάθε θεωρητικής δικαιολόγησης...
Ενας προς έναν καταπίπτουν οι νεοφιλελεύθεροι μύθοι. Μετά την ανατροπή τους στην πράξη, τους κονιορτοποιούν και οι οικονομετρικές μελέτες. Η θεωρία (κι εδώ) ακολουθεί την πραγματικότητα που βιώνουν ως τραγωδία εκατομμύρια πολίτες.
Μετά τον... λάθος πολλαπλασιαστή που εφαρμόστηκε στη συνταγή της λιτότητας αλά ελληνικά (τριπλάσια καταστροφή από την προβλεπόμενη), ήρθε η σειρά της θεμελιώδους «αρχής» για τις χρεοκοπίες κρατών.
Σύμφωνα με αυτήν, όταν το δημόσιο χρέος κινείται πάνω από το 90% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος είναι μη διαχειρίσιμο. Αυτό στην πράξη σήμαινε (και υπαγόρευε) αποκλεισμό από τις χρηματαγορές, με όλα τα γνωστά επακόλουθα. Μονόδρομος σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν (και είναι) είτε η «στάση πληρωμών» είτε η εφαρμογή προγραμμάτων λιτότητας. Εξοντωτικών, όπως στη χώρα μας και τις άλλες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά και ηπιότερων σε όλη την Ευρωζώνη και διεθνώς.
Με τα ίδια δεδομένα και τις ίδιες «σειρές» στοιχείων που χρησιμοποίησαν οι «γκουρού» του... νόμου της χρεοκοπίας και του μονόδρομου της λιτότητας, άλλοι συνάδελφοί τους τώρα -εξίσου επιφανείς οικονομολόγοι- καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικά συμπεράσματα. Τεκμηριώνουν ότι οι θεωρητικοί του δημόσιου χρέους Ρογκόφ και Ράινχαρτ (επιτελείς μέχρι πρόσφατα του ΔΝΤ, τώρα καθηγητές του Χάρβαρντ και αυθεντίες με το έργο τους «Αυτήν τη φορά είναι αλλιώς») χρησιμοποίησαν επιλεκτικά στοιχεία -άρα αντιεπιστημονικά- συρράπτοντας ουσιαστικά ένα από τα μονεταριστικά «ευαγγέλια» για την τρέχουσα κρίση.
Δεν έχει τόση σημασία αν αυτό έγινε αθέλητα ή συνειδητά. Αν ήταν ανθρώπινο λάθος ή διαπράχτηκε στο πλαίσιο θεωρητικοποίησης της νεοφιλελεύθερης πρακτικής, που ήδη είχε αρχίσει να εφαρμόζεται πριν από την έκδοση του έργου τους (2010). Αν και πολλές σκέψεις ή σενάρια μπορούν να διατυπωθούν σχετικά, το σημαντικό είναι ότι με χρέος γύρω στο 90% του ΑΕΠ δεν ισχύει κάποιος «νόμος» για αρνητική ανάπτυξη. Αντιθέτως, είναι θετική και τόση που θα ζήλευαν σήμερα η ΕΕ και οι ΗΠΑ (+2,2%)!
Το ζήτημα, εννοείται, δεν είναι ακαδημαϊκό. Τα μνημόνια και η λιτότητα στερούνται και κάθε θεωρητικής δικαιολόγησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου