Ισωμα ή Γολγοθάς;

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...

Τα σπρεντς; Μα ποιος μιλάει πια για τα σπρεντς; Πάει ο καιρός που είχαν καπαρωμένη την πρώτη θέση στα δελτία. Τώρα, ούτε πρώτη ούτε δεύτερη ούτε καν «εις τον πάτο της εικόνας» και των ειδήσεων. Κι ας είναι πολύ ψηλότερα απ’ ό,τι όταν ο κ. Παπανδρέου εξαπέλυε καταπάνω μας το διάγγελμά του με φόντο το Καστελλόριζο και με βαθιά φιλοσοφημένες αναφορές στην Οδύσσεια. Εκτοτε ο μέγας οραματιστής ζει μια πρωτότυπη, χερσαία Οδύσσεια ελεύθερος υποχρεώσεων (αν ένιωσε ποτέ ότι έχει): Διδάσκει επ’ αμοιβή στα πανεπιστήμια του κόσμου που αγωνιούν να μάθουν με ποιον τρόπο μάς έσωσε και -καθόλου απίθανο- φαντάζεται τον εαυτό του σαν «χρυσή εφεδρεία του έθνους». Ιδια κι απαράλλαχτα όπως φαντάζονται τον «επανιδρυτή του κράτους» κ. Καραμανλή, κάποιοι άλλοι μεσσιοκατασκευαστές.
Από Μνημόνιο σε Μνημόνιο λοιπόν, από θρίαμβο σε θρίαμβο, βρισκόμαστε με αποκαΐδια γύρω μας και στάχτη μέσα μας. Ή μήπως όχι; Μήπως, βρε αδερφέ, παραγινόμαστε μίζεροι; Μήπως ξεπέσαμε στη λατρεία της γκρίνιας και κόλλησε το γραμμόφωνο στο στιχάκι «παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας» κτλ.; Μήπως έχει δίκιο ο πρωθυπουργός που, εκτάκτως εμφανισθείς στις τηλεοράσεις (μόνο αν είναι να πιστωθεί κάτι εμφανίζεται, τις χρεώσεις τις αφήνει για τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Κουβέλη), διαβεβαίωσε ότι «άλλαξε το κλίμα, άλλαξε η εικόνα, άλλαξε η ψυχολογία»; Μα ναι. Εχει δίκιο ο κ. Σαμαράς. Και σίγουρα συμφωνούν μαζί του όσοι ευλογήθηκαν πρώτοι από την αύρα της αλλαγμένης ψυχολογίας: οι άνεργοι (πάνω από ενάμισι εκατομμύριο, απορροφήσιμο μέγεθος δηλαδή) και όσοι εξαναγκάζονται από τις συνθήκες ή εκβιάζονται από τους εργοδότες να δουλεύουν ανασφάλιστοι, και πάλι ένα απορροφήσιμο μέγεθος, μόλις 40,5%. Ε, τα ’χει χωρίσει καλά και δίκαια η ζωή: άλλοι στην καλοπέραση με το μαύρο χρήμα κι άλλοι στα ζόρια της μαύρης εργασίας.
Κάτι τέτοια θα βλέπει, λοιπόν, και ο κ. Ν. Μπίστης και σαν απόστολος της αισιοδοξίας και αυτός, μας πληροφόρησε ότι «βρισκόμαστε πια σε ίσωμα». Δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω κάτω από το ονοματεπώνυμό του αν μιλούσε εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ ή της ΔΗΜΑΡ ή αν αυτόν τον μήνα τυγχάνει Ανεξάρτητος Τηλεοπτικός. Λεπτομέρειες. Το μείζον είναι ότι μετά τα τρία μνημονιακά χρόνια, με την ανεργία καλπάζουσα (και με ακόρεστη την όρεξη πελατειακής διαχείρισης του προβλήματος), την ύφεση ανίατη, την ανάπτυξη κούφια εξαγγελία, το κράτος πρόνοιας «φάντασμα» και την κοινωνία να την τρώει το έλκος του χρυσαυγιτισμού, επιτέλους «βρισκόμαστε σε ίσωμα». Ποιος ξέρει. Ισως και ο άνθρωπος Χριστός, ήδη καθημαγμένος, ένιωσε πως ο Γολγοθάς ήταν λιγότερο απότομος, σχεδόν ίσωμα, όταν τον αλάφρωσε από το βαρύ φορτίο ο Σίμων ο Κυρηναίος, που τον αγγάρεψαν «ίνα άρη τον σταυρόν». Αλλά εμείς εδώ δεν έχουμε Σίμωνα. Σίμο έχουμε. Κυβερνητικό (κομματικό μάλλον) εκπρόσωπο. Που βλέπει κι αυτός ότι βρισκόμαστε ήδη στην Ανάσταση. Και δίχως μάλιστα να περάσουμε Πάθη.