Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Ο αγώνας των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής έχει συγκινήσει όλη την Ελλάδα. Παρά τα ψέματα και τη μαύρη προπαγάνδα κυβέρνησης και διεφθαρμένης δημοσιογραφίας, διοργανώθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα για να σταματήσει η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Και όλες οι μαρτυρίες πιστοποιούν πως δεν υπάρχει καμία πολιτική ή άλλη δύναμη που να καθοδηγεί αυτό το αυθόρμητο κίνημα των κατοίκων της περιοχής. Σίγουρα υπάρχουν κόμματα και οργανώσεις που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και τη συμπαράστασή τους. Και, εδώ που τα λέμε μακάρι, να υπήρχαν έμπειρα στελέχη της Αριστεράς που να είχαν τις ικανότητες να διαμορφώσουν κινήματα με διάρκεια στο βάθος του χρόνου. Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές και αποχρώσεις, βρίσκεται περισσότερο στις τηλεοράσεις και καθόλου ή ελάχιστα στην κοινωνία. Η μεσαία τάξη τείνει να εξαφανιστεί οριστικά. Οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι άστεγοι αυξάνονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα. Και η μόνη προοπτική που έχουν είναι το απόλυτο μηδέν. Είδε κανείς την Αριστερά σε αυτούς τους χώρους και δεν μας το λέει και μας να χαρούμε;
Από τα κινήματα των πλατειών έχει διαπιστωθεί το διαζύγιο της υπαρκτής πολιτικής με την κοινωνία. Και αυτό αφορά όλο το πολιτικό σύστημα, είτε από τα δεξιά το πιάσεις είτε από τα αριστερά. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις λειτουργούν σαν στρατός κατοχής, με τρομοκρατία και βία, καταστολή και βασανιστήρια. Η δε αντιπολίτευση κάνει ένα άλμα προς το μέλλον με αυτοσκοπό την εξουσία, χάνοντας όλες τις μάχες στο πεδίο που πρέπει να δίνονται. Στην κοινωνία, εδώ και τώρα. Και σε αυτήν την περίπτωση, αν η κοινωνία δεν έχει πέσει σε λήθαργο και είναι ακόμα ζωντανή, αντιδρά από μόνη της και παλεύει χωρίς να περιμένει καθοδηγητές. Και εδώ οι κάτοικοι της περιοχής παλεύουν για τη ζωή τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Για την εξόρυξη χρυσού έχουν γραφτεί πολλά. Η παγκόσμια εμπειρία έχει δείξει πως τα κοιτάσματα του χρυσού δεν είναι ανεξάντλητα. Και το χρυσωρυχείο δεν έχει απεριόριστο χρόνο ζωής. Οταν εξαντληθούν τα κοιτάσματα, το ορυχείο κλείνει και αφήνει πίσω του μια περιβαλλοντική καταστροφή σε μεγάλη έκταση. Η γη νεκρώνει, ο υδροφόρος ορίζοντας δηλητηριάζεται, οι θάλασσες μολύνονται και τα ποτάμια καταστρέφονται. Και ό,τι παρήγε πριν ο τόπος δεν ξαναφυτρώνει. Ολες οι επιστημονικές μελέτες αυτό διαπιστώνουν. Δεν είναι τυχαίο πως το Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από το 2002, είχε αποφανθεί για ένα παρόμοιο επενδυτικό έργο στην Ολυμπιάδα και έλεγε πως τα αναμενόμενα οφέλη είναι πολύ μικρά σε σχέση με το μέγεθος της επαπειλούμενης οικολογικής καταστροφής. Ηδη έχουν υλοτομηθεί 500 στρέμματα δάσους. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Το χρυσωρυχείο έχει πρόγραμμα να αποψιλώσει 4.000 στρέμματα δασικής έκτασης. Και μονάχα αυτό θα είναι καταστροφικό για το περιβάλλον. Για να μη μιλήσουμε για τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή χρυσού και που διοχετεύονται στο περιβάλλον. Και όμως αυτή η καταστροφή λέγεται ανάπτυξη και επένδυση. Αντί να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος της περιοχής με πρωτογενή παραγωγή και ήπιο εναλλακτικό τουρισμό, καταστρέφεται. Η μακροχρόνια συνέπεια θα είναι η μετανάστευση. Και όλα αυτά γίνονται στη γενέτειρα του Αριστοτέλη και δίπλα στο Αγιον Ορος, που δεν αποκλείεται στο μέλλον να το δούμε να πουλιέται και αυτό, αν το ζητήσει η Μέρκελ.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Οι επενδυτές υποστηρίζουν πως δημιουργούν θέσεις εργασίας και αυτό θεωρείται απάντηση για όλα. Το πρόβλημα είναι τι είδους θέσεις εργασίας δημιουργούν. Εργασία είναι και οι μισθοφόροι, οι δήμιοι, οι επαγγελματίες δολοφόνοι. Χωρίς αμφιβολία οι εργαζόμενοι στα ορυχεία δεν πήγαν εκεί για διακοπές, αλλά για να κάνουν μια δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά -δεν ξέρουμε πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους ύστερα από κάποιο καιρό. Και ο άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη κάνει όποια δουλειά βρίσκει. Το πρόβλημα είναι στο κράτος. Καταστρέφει μια από τις ωραιότερες γωνιές της Ελλάδας που θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί διαφορετικά, ενισχύοντας την πρωτογενή παραγωγή με επενδυτικά προγράμματα, που θα δημιουργούσαν πιο πολλές θέσεις εργασίας.
Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής υπερασπίζονται ένα κομμάτι της Πατρίδας. Οικογενειάρχες άνθρωποι, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και οι κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι βαριές και αφορούν εγκληματικές πράξεις. Νομοταγείς άνθρωποι που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν μόνοι τους στο Τμήμα, με μια απλή κλήτευση, συλλαμβάνονται μέσα στην άγρια νύχτα, μπροστά στα έντρομα παιδιά τους, σαν αρχιμαφιόζοι. Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται και για μας. Μήπως θα έπρεπε να παρθεί κάποια πρωτοβουλία και να βρισκόμαστε όλοι μας εναλλάξ στις Σκουριές σε μόνιμη βάση; Και όλα αυτά για ένα μέταλλο ελατό και όλκιμο που ακόμα και ο Μίδας το αποποιήθηκε, βουτώντας στον Πακτωλό Ποταμό.
perkor29@gmail.com
Ο αγώνας των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής έχει συγκινήσει όλη την Ελλάδα. Παρά τα ψέματα και τη μαύρη προπαγάνδα κυβέρνησης και διεφθαρμένης δημοσιογραφίας, διοργανώθηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα για να σταματήσει η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Και όλες οι μαρτυρίες πιστοποιούν πως δεν υπάρχει καμία πολιτική ή άλλη δύναμη που να καθοδηγεί αυτό το αυθόρμητο κίνημα των κατοίκων της περιοχής. Σίγουρα υπάρχουν κόμματα και οργανώσεις που εκφράζουν την αλληλεγγύη τους και τη συμπαράστασή τους. Και, εδώ που τα λέμε μακάρι, να υπήρχαν έμπειρα στελέχη της Αριστεράς που να είχαν τις ικανότητες να διαμορφώσουν κινήματα με διάρκεια στο βάθος του χρόνου. Η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές και αποχρώσεις, βρίσκεται περισσότερο στις τηλεοράσεις και καθόλου ή ελάχιστα στην κοινωνία. Η μεσαία τάξη τείνει να εξαφανιστεί οριστικά. Οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι άστεγοι αυξάνονται κατά χιλιάδες κάθε μέρα. Και η μόνη προοπτική που έχουν είναι το απόλυτο μηδέν. Είδε κανείς την Αριστερά σε αυτούς τους χώρους και δεν μας το λέει και μας να χαρούμε;
Από τα κινήματα των πλατειών έχει διαπιστωθεί το διαζύγιο της υπαρκτής πολιτικής με την κοινωνία. Και αυτό αφορά όλο το πολιτικό σύστημα, είτε από τα δεξιά το πιάσεις είτε από τα αριστερά. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, οι κυβερνήσεις λειτουργούν σαν στρατός κατοχής, με τρομοκρατία και βία, καταστολή και βασανιστήρια. Η δε αντιπολίτευση κάνει ένα άλμα προς το μέλλον με αυτοσκοπό την εξουσία, χάνοντας όλες τις μάχες στο πεδίο που πρέπει να δίνονται. Στην κοινωνία, εδώ και τώρα. Και σε αυτήν την περίπτωση, αν η κοινωνία δεν έχει πέσει σε λήθαργο και είναι ακόμα ζωντανή, αντιδρά από μόνη της και παλεύει χωρίς να περιμένει καθοδηγητές. Και εδώ οι κάτοικοι της περιοχής παλεύουν για τη ζωή τους και το μέλλον των παιδιών τους.
Για την εξόρυξη χρυσού έχουν γραφτεί πολλά. Η παγκόσμια εμπειρία έχει δείξει πως τα κοιτάσματα του χρυσού δεν είναι ανεξάντλητα. Και το χρυσωρυχείο δεν έχει απεριόριστο χρόνο ζωής. Οταν εξαντληθούν τα κοιτάσματα, το ορυχείο κλείνει και αφήνει πίσω του μια περιβαλλοντική καταστροφή σε μεγάλη έκταση. Η γη νεκρώνει, ο υδροφόρος ορίζοντας δηλητηριάζεται, οι θάλασσες μολύνονται και τα ποτάμια καταστρέφονται. Και ό,τι παρήγε πριν ο τόπος δεν ξαναφυτρώνει. Ολες οι επιστημονικές μελέτες αυτό διαπιστώνουν. Δεν είναι τυχαίο πως το Συμβούλιο της Επικρατείας, ήδη από το 2002, είχε αποφανθεί για ένα παρόμοιο επενδυτικό έργο στην Ολυμπιάδα και έλεγε πως τα αναμενόμενα οφέλη είναι πολύ μικρά σε σχέση με το μέγεθος της επαπειλούμενης οικολογικής καταστροφής. Ηδη έχουν υλοτομηθεί 500 στρέμματα δάσους. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Το χρυσωρυχείο έχει πρόγραμμα να αποψιλώσει 4.000 στρέμματα δασικής έκτασης. Και μονάχα αυτό θα είναι καταστροφικό για το περιβάλλον. Για να μη μιλήσουμε για τα δηλητήρια που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή χρυσού και που διοχετεύονται στο περιβάλλον. Και όμως αυτή η καταστροφή λέγεται ανάπτυξη και επένδυση. Αντί να αξιοποιηθεί ο φυσικός πλούτος της περιοχής με πρωτογενή παραγωγή και ήπιο εναλλακτικό τουρισμό, καταστρέφεται. Η μακροχρόνια συνέπεια θα είναι η μετανάστευση. Και όλα αυτά γίνονται στη γενέτειρα του Αριστοτέλη και δίπλα στο Αγιον Ορος, που δεν αποκλείεται στο μέλλον να το δούμε να πουλιέται και αυτό, αν το ζητήσει η Μέρκελ.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Οι επενδυτές υποστηρίζουν πως δημιουργούν θέσεις εργασίας και αυτό θεωρείται απάντηση για όλα. Το πρόβλημα είναι τι είδους θέσεις εργασίας δημιουργούν. Εργασία είναι και οι μισθοφόροι, οι δήμιοι, οι επαγγελματίες δολοφόνοι. Χωρίς αμφιβολία οι εργαζόμενοι στα ορυχεία δεν πήγαν εκεί για διακοπές, αλλά για να κάνουν μια δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά -δεν ξέρουμε πώς θα είναι η κατάσταση της υγείας τους ύστερα από κάποιο καιρό. Και ο άνθρωπος που βρίσκεται σε ανάγκη κάνει όποια δουλειά βρίσκει. Το πρόβλημα είναι στο κράτος. Καταστρέφει μια από τις ωραιότερες γωνιές της Ελλάδας που θα μπορούσε να είχε αναπτυχθεί διαφορετικά, ενισχύοντας την πρωτογενή παραγωγή με επενδυτικά προγράμματα, που θα δημιουργούσαν πιο πολλές θέσεις εργασίας.
Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής υπερασπίζονται ένα κομμάτι της Πατρίδας. Οικογενειάρχες άνθρωποι, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες και οι κατηγορίες που τους αποδίδονται είναι βαριές και αφορούν εγκληματικές πράξεις. Νομοταγείς άνθρωποι που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν μόνοι τους στο Τμήμα, με μια απλή κλήτευση, συλλαμβάνονται μέσα στην άγρια νύχτα, μπροστά στα έντρομα παιδιά τους, σαν αρχιμαφιόζοι. Και όμως, αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται και για μας. Μήπως θα έπρεπε να παρθεί κάποια πρωτοβουλία και να βρισκόμαστε όλοι μας εναλλάξ στις Σκουριές σε μόνιμη βάση; Και όλα αυτά για ένα μέταλλο ελατό και όλκιμο που ακόμα και ο Μίδας το αποποιήθηκε, βουτώντας στον Πακτωλό Ποταμό.
perkor29@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου