Αλέξης Καζαντζίδης, απο το intellectum...
Κράτη, μίση και στρατοί. Σαν μια ατέλειωτη παρέλαση φτώχειας. Ένα ξέφρενο μίσος για τον άλλον που είναι κι αυτός με τη σειρά του στημένος σε μια ουρά. Υπερήφανεια (;) για την καλύβα του μπάρμπα Θωμά όπου ζει.
Δεν είναι δα και λίγοι οι νέοι που ονειρεύονται να γίνουν καταδρομείς. Φουσκώνουν σαν παγώνια όταν φοράνε στολή. Υπακούουν σε παράλογες και γελοίες διαταγές ανωτέρων που διάβηκαν σαν κι αυτούς το Ρουβίκωνα της ιεραρχίας και του καθήκοντος.
Οι άνθρωποι που προετοιμάζονται για τις μελλοντικές μάχες πιθανόν να μην μάθουν ποτέ τους μηχανισμούς που προκαλούν τις μάχες. Θα είναι αιωνίως… γάζες από μπαμπάκι -που μαζεύουν οχτάχρονα- στην πληγή ενός κόσμου όπου δεσπόζουν σοφοί ποιμενάρχες. Αυτοί που διδάσκουν το ευαγγέλιο στις τρυφερές ηλικίες μιλώντας για υπακοή και ταπείνωση. Αυτοί που εκπαιδεύουν τους μάνατζερ επιχειρήσεων για να αγοράζουν και να πουλάνε το εμπόρευμα αλλά και το ιδεολόγημα του εμπορεύματος.
Μια ατέλειωτη ακολουθία ανθρώπων-μηχανών, προορισμένων να διαιωνίσουν την κυριαρχία. Μια αδιάκοπη διαδικασία ανακατέματος και μαγαρίσματος. Μια διαδικασία ξεδιάντροπης επιβολής τους κακού. Ενός κακού που μαγειρεύεται μεγαλειωδώς στα κανάλια, στις εκκλησίες, στις ακαδημίες και στις μη κυβερνητικές επάλξεις οργανώσεων που με τρόπο ισοπεδωτικό έχουν επιβάλει το χρήμα στο κέντρο όλων των ζωτικών συμφερόντων. Ένας σοφός διασκελισμός του συστήματος μετέτρεψε τον Δασκαλόπουλο σε επιχειρηματία και τον εκλεκτό πολιτευτή της μεσαίας τάξης σε… ευαίσθητο υπουργό που κάνει όνειρα για ανάπτυξη.
Ένας κόσμος ικανοποιητικής γελοιότητας και ξεβρακώματος, που ευτελίζει την κατεξοχήν ανθρώπινη χρήση της νόησης, την πρόβλεψη και την αντίδραση απέναντι στον άμεσο κίνδυνο. Ζώντας σαν τους κατοίκους πολιορκημένης πόλης που τους σώνονται τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά χωρίς να έχουν πια από τίποτε να πιαστούν εκτός απ’ τους ώμους κάποιου λεφτά. Θα κάνει επενδύσεις και θα πετάξει ένα ξεροκόμματο για να ξεγελάσουμε την πείνα και να περάσουμε για λίγο καλά με τα κάθε λογής όπια.
Οι κλινάμαξες που οδηγούν στην άβυσσο της εκμετάλλευσης ξεκινούν από δω, την ώρα που ανοίγουν οι πόρτες των συσσιτίων, την ώρα που ο στερημένος παζαρεύει λίγη ευτυχία, την ώρα που οι εργαζόμενοι ψάχνουν όπλα νόμιμα για… νόμιμους και ένδοξους σκοτωμούς.
Δεν είναι δα και λίγοι οι νέοι που ονειρεύονται να γίνουν καταδρομείς. Φουσκώνουν σαν παγώνια όταν φοράνε στολή. Υπακούουν σε παράλογες και γελοίες διαταγές ανωτέρων που διάβηκαν σαν κι αυτούς το Ρουβίκωνα της ιεραρχίας και του καθήκοντος.
Οι άνθρωποι που προετοιμάζονται για τις μελλοντικές μάχες πιθανόν να μην μάθουν ποτέ τους μηχανισμούς που προκαλούν τις μάχες. Θα είναι αιωνίως… γάζες από μπαμπάκι -που μαζεύουν οχτάχρονα- στην πληγή ενός κόσμου όπου δεσπόζουν σοφοί ποιμενάρχες. Αυτοί που διδάσκουν το ευαγγέλιο στις τρυφερές ηλικίες μιλώντας για υπακοή και ταπείνωση. Αυτοί που εκπαιδεύουν τους μάνατζερ επιχειρήσεων για να αγοράζουν και να πουλάνε το εμπόρευμα αλλά και το ιδεολόγημα του εμπορεύματος.
Μια ατέλειωτη ακολουθία ανθρώπων-μηχανών, προορισμένων να διαιωνίσουν την κυριαρχία. Μια αδιάκοπη διαδικασία ανακατέματος και μαγαρίσματος. Μια διαδικασία ξεδιάντροπης επιβολής τους κακού. Ενός κακού που μαγειρεύεται μεγαλειωδώς στα κανάλια, στις εκκλησίες, στις ακαδημίες και στις μη κυβερνητικές επάλξεις οργανώσεων που με τρόπο ισοπεδωτικό έχουν επιβάλει το χρήμα στο κέντρο όλων των ζωτικών συμφερόντων. Ένας σοφός διασκελισμός του συστήματος μετέτρεψε τον Δασκαλόπουλο σε επιχειρηματία και τον εκλεκτό πολιτευτή της μεσαίας τάξης σε… ευαίσθητο υπουργό που κάνει όνειρα για ανάπτυξη.
Ένας κόσμος ικανοποιητικής γελοιότητας και ξεβρακώματος, που ευτελίζει την κατεξοχήν ανθρώπινη χρήση της νόησης, την πρόβλεψη και την αντίδραση απέναντι στον άμεσο κίνδυνο. Ζώντας σαν τους κατοίκους πολιορκημένης πόλης που τους σώνονται τα τρόφιμα και τα πυρομαχικά χωρίς να έχουν πια από τίποτε να πιαστούν εκτός απ’ τους ώμους κάποιου λεφτά. Θα κάνει επενδύσεις και θα πετάξει ένα ξεροκόμματο για να ξεγελάσουμε την πείνα και να περάσουμε για λίγο καλά με τα κάθε λογής όπια.
Οι κλινάμαξες που οδηγούν στην άβυσσο της εκμετάλλευσης ξεκινούν από δω, την ώρα που ανοίγουν οι πόρτες των συσσιτίων, την ώρα που ο στερημένος παζαρεύει λίγη ευτυχία, την ώρα που οι εργαζόμενοι ψάχνουν όπλα νόμιμα για… νόμιμους και ένδοξους σκοτωμούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου