του Γιωργου Παπασωτηριου....
«Γίδια, ξεφτιλισμένοι» και «χάιλ Χίτλερ» ακούστηκαν χθες στην ελληνική Βουλή.Το «δημοκρατικό συνταγματικό τόξο» συγκρούεται με το «ελληνικό τόξο». Το πρώτο συμπεριλαμβάνει όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην της Χρυσής Αυγής. Το δεύτερο συμπεριλαμβάνει εμφανώς μόνο τη Χ.Α. και αδήλως πολλές ομάδες στο εσωτερικό άλλων πολιτικών σχηματισμών.
Δεν είναι τυχαία η αντιπαράθεση σχετικά με τον αντιρατσιστικό νόμο. Ο προθάλαμος, όμως, του φασισμού είναι η ανεργία, η ανασφάλεια και ο φόβος του πληθυσμού, που αποδίδει τα πάντα στους άλλους και, εν προκειμένω, στους ξένους. Η στάση αυτή ενισχύεται από ένα ιδιότυπο τρόπο σκέψη που εξηγεί την προσωπική και γενική κρίση μέσω του μοναχού Παΐσιου ή διαφόρων άλλων γκουρού, που αποτελειώνουν την ελληνική κοινωνία, καθώς διαφθείρουν τον Ορθολογισμό.
Το φασιστικό φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι φαινόμενο της σημερινής κρίσης, αλλά ήταν πάντα εδώ. Γιατί, όπως έλεγε ο Πρίμο Λεβί, «ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...».
Οι Γερμανοί θέλουν την Ελλάδα ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας, ένα Μπούχενβαλντ. Αλλά και οι εγχώριοι θαυμαστές των Γερμανών επιβάλλουν τη στρατιωτικοποίηση και την καθαρότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό είναι φασισμός. Φασισμός, επίσης, είναι η αναγωγή σε μοναδική παγκόσμια αξία της εθνικής μας κουλτούρας και ο μη σεβασμός στη διιστορική αξιοπρέπεια των άλλων λαών. Ακριβώς αυτό ταυτίζει τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής με τους ναζιστές.
Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το φασιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα σήμερα, αποκτά για πρώτη φορά ευρύ κοινωνικό έρεισμα. Ο αντιμπεριαλισμός, ο αντιαμερικανισμός και ο αντισημιτισμός προσδίδουν στις φασιστικές πολιτικές εκφάνσεις μία αντισυστημική και φιλολαϊκή επίφαση έτσι ώστε να μπορούν να στρατολογούν από τα φτωχά προάστια των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και της υπαίθρου. Δεν είναι τυχαία η προσπάθειά τους να ελέγξουν ολόκληρες γειτονιές με βάση μία ιδιότυπη παραστρατιωτική οργάνωση τύπου Κου Κλουξ Κλαν.
Αλλά ποιος ευθύνεται για την εκκόλαψη του φασιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα; Από τη μια πλευρά ο φανερός οικονομικός και κοινωνικός φασισμός που ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Και από την άλλη πλευρά, ο άδηλος φασισμός του ισχύοντος δήθεν δημοκρατικού συστήματος, όπου η ψήφος υφαρπάζεται με εκφοβισμούς και εκβιασμούς ή εξαγοράζεται μέσω του πελατειακού συστήματος.
Όσο για τον περίφημο δημοκρατικό διάλογο, αυτός υποχωρεί μπροστά στη βία του λαϊκισμού και τη λογοκρισία της μιντιακής διαπλοκής. Με άλλα λόγια, ο αποτρόπαιος φασισμός της Χρυσής Αυγής επιχειρείται να αξιοποιηθεί για να δώσει άλλοθι στον φασισμό της καθεστηκυίας τάξης.
Αλλά πως θα αντιπαλέψουμε το φασισμό; Ο φασισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον «ηρωισμό της λογικής», τον οποίο επικαλούνταν για την αντίστοιχη κρίση του 1935 ο γερμανός φιλόσοφος Ε. Χούσερλ, αλλά με τη σύνθεση καρδιάς και λογικής.
Χωρίς «καρδιά» αυτός ο κόσμος θα χαθεί. Γιατί η μεγαλύτερη διαφθορά, η οποία έχει επισυμβεί στις δυτικές κοινωνίες, είναι ο πληθωρισμός από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό και στον φασισμό, δηλαδή στην αποανθρωποποίηση.
Δεν είναι τυχαία η αντιπαράθεση σχετικά με τον αντιρατσιστικό νόμο. Ο προθάλαμος, όμως, του φασισμού είναι η ανεργία, η ανασφάλεια και ο φόβος του πληθυσμού, που αποδίδει τα πάντα στους άλλους και, εν προκειμένω, στους ξένους. Η στάση αυτή ενισχύεται από ένα ιδιότυπο τρόπο σκέψη που εξηγεί την προσωπική και γενική κρίση μέσω του μοναχού Παΐσιου ή διαφόρων άλλων γκουρού, που αποτελειώνουν την ελληνική κοινωνία, καθώς διαφθείρουν τον Ορθολογισμό.
Το φασιστικό φαινόμενο, βέβαια, δεν είναι φαινόμενο της σημερινής κρίσης, αλλά ήταν πάντα εδώ. Γιατί, όπως έλεγε ο Πρίμο Λεβί, «ο φασισμός προϋπήρχε του Χίτλερ και του Μουσολίνι και εξακολουθεί να υπάρχει, έκδηλα ή άδηλα, και μετά την ήττα τους στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παντού, στον κόσμο, όπου αρχίζουμε με την κατάπνιξη των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του δικαιώματός του στην ισότητα, ολισθαίνουμε ταχύτατα στο σύστημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης...».
Οι Γερμανοί θέλουν την Ελλάδα ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας, ένα Μπούχενβαλντ. Αλλά και οι εγχώριοι θαυμαστές των Γερμανών επιβάλλουν τη στρατιωτικοποίηση και την καθαρότητα της ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό είναι φασισμός. Φασισμός, επίσης, είναι η αναγωγή σε μοναδική παγκόσμια αξία της εθνικής μας κουλτούρας και ο μη σεβασμός στη διιστορική αξιοπρέπεια των άλλων λαών. Ακριβώς αυτό ταυτίζει τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής με τους ναζιστές.
Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το φασιστικό φαινόμενο στην Ελλάδα σήμερα, αποκτά για πρώτη φορά ευρύ κοινωνικό έρεισμα. Ο αντιμπεριαλισμός, ο αντιαμερικανισμός και ο αντισημιτισμός προσδίδουν στις φασιστικές πολιτικές εκφάνσεις μία αντισυστημική και φιλολαϊκή επίφαση έτσι ώστε να μπορούν να στρατολογούν από τα φτωχά προάστια των μεγάλων αστικών κέντρων αλλά και της υπαίθρου. Δεν είναι τυχαία η προσπάθειά τους να ελέγξουν ολόκληρες γειτονιές με βάση μία ιδιότυπη παραστρατιωτική οργάνωση τύπου Κου Κλουξ Κλαν.
Αλλά ποιος ευθύνεται για την εκκόλαψη του φασιστικού φαινόμενου στην Ελλάδα; Από τη μια πλευρά ο φανερός οικονομικός και κοινωνικός φασισμός που ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Και από την άλλη πλευρά, ο άδηλος φασισμός του ισχύοντος δήθεν δημοκρατικού συστήματος, όπου η ψήφος υφαρπάζεται με εκφοβισμούς και εκβιασμούς ή εξαγοράζεται μέσω του πελατειακού συστήματος.
Όσο για τον περίφημο δημοκρατικό διάλογο, αυτός υποχωρεί μπροστά στη βία του λαϊκισμού και τη λογοκρισία της μιντιακής διαπλοκής. Με άλλα λόγια, ο αποτρόπαιος φασισμός της Χρυσής Αυγής επιχειρείται να αξιοποιηθεί για να δώσει άλλοθι στον φασισμό της καθεστηκυίας τάξης.
Αλλά πως θα αντιπαλέψουμε το φασισμό; Ο φασισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον «ηρωισμό της λογικής», τον οποίο επικαλούνταν για την αντίστοιχη κρίση του 1935 ο γερμανός φιλόσοφος Ε. Χούσερλ, αλλά με τη σύνθεση καρδιάς και λογικής.
Χωρίς «καρδιά» αυτός ο κόσμος θα χαθεί. Γιατί η μεγαλύτερη διαφθορά, η οποία έχει επισυμβεί στις δυτικές κοινωνίες, είναι ο πληθωρισμός από υπερβολικό εαυτό, από υπερδιόγκωση του Εγώ, από υπερσυσσώρευση πλούτου και από μία άγρια ναρκισσιστική ατομικότητα, που καταλήγει στον αυτισμό και στον φασισμό, δηλαδή στην αποανθρωποποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου