Αυτό το «μούδιασμα», μάλιστα, ο Υπουργός των Οικονομικών προσπάθησε πρόσφατα να το ερμηνεύσει προς όφελος των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ισχυριζόμενος σε γερμανική εφημερίδα ότι «Οι Έλληνες έχουν σιωπήσει γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ». Η μακαριότητά του μπορεί να συγκριθεί, παρότι τελείως διαφορετικής υφής, μόνον με τη μακαριότητα της οικονομίστικης Αριστεράς. Αυτή η τελευταία, πεισμένη ότι ο καπιταλισμός αναπόφευκτα θα πέσει θύμα των άλυτων αντιφάσεών του, ασχολείται αποκλειστικά με την περιχαράκωση του χώρου της και με την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωσή του. Προετοιμάζεται με τον τρόπο αυτό για να υποδεχθεί την εξουσία, όταν αυτή η τελευταία θα πέσει σαν…ώριμο φρούτο στα χέρια της.
Η δική μας Αριστερά, όμως, δεν μπορεί και δεν πρέπει να εφησυχάζει. Ξέρει ότι ο εφησυχασμός των λίγων δεν έχει και πολλά να κάνει με τις αγωνίες των πολλών. Καταλαβαίνει ότι αν δεν θεραπευθεί η σχετική από-μαζικοποίηση που παρατηρείται, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα. Γνωρίζει ότι απαραίτητος όρος για να συμβεί κάτι τέτοιο, είναι η σωστή και έγκαιρη διάγνωση των καταστάσεων που οδηγούν σε αυτά τα ανησυχητικά συμπτώματα.
Βεβαίως, η δική μας Αριστερά είναι κάτοχος της γνώσης που μας κληροδότησαν κάποιοι κλασικοί της κοινωνικής σκέψης, ότι, δηλαδή, οι άνθρωποι δεν εξεγείρονται όταν κατεβαίνουν στον πάτο του πηγαδιού. Στη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, προσπαθούν -τις πιο πολλές φορές μάταια- να γραπωθούν στα τοιχώματα του πηγαδιού και να βρουν λύσεις σε πλάνο ατομικό. Οι άνθρωποι εξεγείρονται, όταν αφού έχουν φτάσει στον πάτο του πηγαδιού αρχίζουν να καλλιεργούν προσδοκίες. Η μη ευόδωση των προσδοκιών τους αποτελεί τον καλύτερο εκπυρσοκροτητή. Αυτήν όμως τη γνώση, απ' όσο σοφά χείλη κι αν προέρχεται, η δικιά μας Αριστερά θέλει έμπρακτα να την αρνηθεί, όπως έχει αρνηθεί όλες τις κοινωνικές νομοτέλειες, και να δράσει εγκαίρως.
Πρέπει, λοιπόν, να καταπολεμήσει τον ατομικισμό, αυτήν τη στροφή του ατόμου προς τον ίδιο του τον εαυτό και τα εγωιστικά του συμφέροντα, με τη συνακόλουθη ερήμωση του δημόσιου χώρου που επιφέρει. Θα το κάνει αποτελεσματικά όταν άρει μια μεγάλη παρανόηση. Όταν εξηγήσει και πείσει ότι η αυτονομία του ατόμου που αυτή πρώτη διακήρυξε, μια αυτονομία από την παράδοση, την οικογένεια ακόμα και από τους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της αριστεράς, καμία σχέση δεν έχει με το αγοραίο άτομο των νεοφιλελεύθερων. Ένα άτομο ετερόνομο που στην αγωνία του να εξυπηρετήσει τα μικροσυμφέροντά του εγκαταλείπει τις συλλογικότητες, εξυπηρετώντας τελικά τα μεγαλοσυμφέροντα των ελίτ.
Η δική μας Αριστερά επειδή ακριβώς δεν είναι οικονομιστική, ξέρει καλά ότι οι όποιες μεταβολές στην οικονομική βάση δεν συνεπάγονται την αυτόματη αλλαγή των συνειδήσεων των ανθρώπων. Γνωρίζει αυτό που ένας ιστορικός έχει διακηρύξει ότι, δηλαδή, πολλές φορές η ιστορία των συνειδήσεων είναι μια ακίνητη ιστορία. Με άλλα λόγια ότι πολλοί από εμάς φαντασιακά είμαστε ακόμα εγκλωβισμένοι σε δεκαετίες ευδαιμονίας και αρνούμαστε ασυνείδητα να καταλάβουμε τις κατακλυσμιαίες αλλαγές που έχουν επέλθει τα τελευταία χρόνια και κατά συνέπεια να ενεργήσουμε αποτελεσματικά ενάντια σε αυτές.
Η δική μας Αριστερά θα είναι σωτήρια για την κοινωνία όταν θα κατορθώσει να καταπολεμήσει ιδέες σαν τις παραπάνω που κυριαρχούν. Για να το κάνει όμως αυτό πρέπει να εκκινήσει από τη διαπίστωση ότι οι ιδέες αυτές είναι αρκετά ισχυρές. Η και θεσμική προσχώρηση των μεγάλων κομμάτων της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό αποτελεί τρανή απόδειξη ενός τέτοιου ισχυρισμού. Σαν να μην έφθανε ο μπλερισμός, η ιδεολογική προσχώρηση της σοσιαλδημοκρατίας στον νεοφιλελευθερισμό, έρχεται, μέσα και από την «Προοδευτική Συμμαχία» που εξήγγειλε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, να εκφράσει επίσημα την ανάγκη για συνεργασία με τα ίδια τα νεοφιλελεύθερα κόμματα.
Αποδοχή του τεράστιου έργου που έχουμε μπροστά μας -δεν αντιμάχεσαι κάποιον που είναι τόσο ισχυρός με ευκολία-, αντικατάσταση των παλιών ιδεών με νέες, το παράδειγμα του ατομικισμού και των πεπαλαιωμένων συνειδήσεων είναι μόνον δύο από αυτές, αποτελούν ζωτικούς όρους για να μαζικοποιήσει η Αριστερά τους αγώνες της. Γιατί η Αριστερά δεν παρήγαγε ποτέ κάτι το άξιο λόγου, χωρίς τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου