Εκεί λοιπόν που λέγαμε, ή μάλλον που μας έλεγαν, ότι τα πράγματα είχαν επιτέλους πάρει το σωστό δρόμο. Που έχουμε πλέον πρωτογενές πλεόνασμα και αποπληθωρισμό. Που πέφτουν βροχή τα συγχαρητήρια για την «πρόοδό» μας από το ΔΝΤ και την Κομισιόν (αλλά πάντα με κάποια επιπρόσθετα «μέτρα» στον ορίζοντα, μην τυχόν και πέσει η απόδοσή μας).
Που ο δείκτης του Χρηματιστηρίου Αθηνών ξεπέρασε τις 1.100 μονάδες και που οι ξένοι αρχίζουν και πάλι να «αγοράζουν Ελλάδα». Που ο οίκος Fitch αναβάθμισε την πιστοληπτική μας ικανότητα κατά δύο ολόκληρες μονάδες!
Που ο πρωθυπουργός πάει ταξίδι στην Κίνα απ' όπου θα επιστρέψει με επενδύσεις και συμβόλαια που θα κάνουν την εξαγορά του Πειραιά από την «Cosco» να μοιάζει με οικογενειακή επιχείρηση.
Την ώρα λοιπόν που καλούμαστε να χαρούμε για αυτά τα επιτεύγματα, μία λέξη, μία λέξη μόνο, είναι αρκετή για να τα μετατρέψει σε μια από αυτές τις οπτασίες νερού που βλέπουν οι διψασμένοι οδοιπόροι της ερήμου.
Η λέξη αυτή είναι: ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ.
Επιστράτευση για να γίνουν «ομαλά και στην ώρα τους», σύμφωνα με τον υπουργό, οι εξετάσεις που απειλούνται από τα «συντεχνιακά» αιτήματα καθηγητών που αρνούνται να εργαστούν ένα δίωρο παραπάνω. Να γίνουν «ομαλά» για να μη χαραμιστεί φυσικά το «μέλλον των παιδιών». Δηλαδή το μέλλον που τους επιφυλάσσει η «ομαλότητα» της ανεργίας του 64% στους νέους και των μισθών των 400 ευρώ για τους «προνομιούχους» που εργάζονται -στόχος, από ένας σε κάθε οικογένεια όπως έλεγε και ο ΓΑΠ. Η «ομαλότητα» της νέας μαζικής μετανάστευσης, της φυγής από μια κατεστραμμένη χώρα.
Γι' αυτήν την «ομαλότητα» προετοιμάζει η «Παιδεία» της εποχής του Μνημονίου. Η Παιδεία των φωτοτυπιών αντί για βιβλία, των παγωμένων το χειμώνα αιθουσών, των τάξεων που κλείνουν, των άθλιων κτηρίων, των καθηγητών που λείπουν, των μαθητών που λιποθυμούν από τον υποσιτισμό. Και αυτή η «ομαλότητα» δεν μπορεί βέβαια να σταθεί παρά μόνο με επιστρατεύσεις, με καταστολή, με χειράγωγηση της κοινής γνώμης από πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Με την απόφαση για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, η τρικομματική κυβέρνηση μετέτρεψε την αντιπαράθεση με έναν κλάδο -όχι τον οποιονδήποτε βέβαια- σε μια μετωπική σύγκρουση με σαφές πολιτικό επίδικο: τον ίδιο τον τρόπο που ασκείται η μνημονιακή πολιτική, δηλαδή τη διαρκή διολίσθηση σε ένα αυταρχικό κράτος, όπου Σύνταγμα, δημοκρατικά δικαιώματα και κοινοβουλευτισμός αποτελούν εν πολλοίς μια τυπική πρόσοψη.
Υπολόγισε στον ονομαζόμενο «κοινωνικό αυτοματισμό», δηλαδή την τάση κανιβαλισμού που θα έστρεφε την πλειοψηφία της κοινής γνώμης εναντίον ενός κλάδου δημοσίων υπαλλήλων που τολμά να θέτει αιτήματα όταν έχει ήδη πολτοποιηθεί ο κόσμος της μισθωτής εργασίας. Υποτίμησε όμως τη δυναμική της πολιτικοποίησης που προκαλεί η ίδια της η κίνηση.
Διότι η επιστράτευση αλλάζει τους ίδιους τους όρους της αναμέτρησης. Στάθηκε ήδη αρκετή για να μετασχηματίσει μια απεργιακή εξαγγελία, που ξεκίνησε με στοιχεία τακτικισμού κορυφής, πιθανόν και λογικής «ντουφεκιάς για την τιμή των όπλων», στη μαζικότερη κινητοποίηση που γνώρισε ο κλάδος τα τελευταία χρόνια. Αντί να απομονώσει τους καθηγητές, τους έβαλε αντίθετα στο επίκεντρο μιας σύγκρουσης όπου γίνεται πλέον αντιληπτό ότι διακυβεύεται κάτι πολύ ευρύτερο από τα κλαδικά τους αιτήματα. Οσο καίριας σημασίας κι αν είναι για το κοινωνικό σύνολο τα θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, εδώ πρόκειται πλέον για το ίδιο το δικαίωμα της κοινωνίας να διεκδικεί, να ασκεί θεμελιώδη δικαιώματα, πρόκειται δηλαδή για την ίδια τη δημοκρατία, με την ουσιαστική σημασία του όρου.
Η σύγκρουση της κυβέρνησης με τους εκπαιδευτικούς ισοδυναμεί με «επιστροφή στην πραγματικότητα», ακριβώς γιατί αναδεικνύει τον πυρήνα της «θεραπείας του σοκ» στην οποία έχει υποβληθεί η χώρα εδώ και μια τριετία. Δηλαδή, πολύ απλά, ότι Μνημόνια και δημοκρατία είναι απολύτως ασύμβατα. Και επίσης ότι η ήττα και εν τέλει η πτώση αυτής της επικίνδυνης κυβέρνησης δεν θα γίνει με επικοινωνιακά τερτίπια, καλοπιάσματα του κατεστημένου και κοινοβουλευτικές κορόνες, αλλά με την ενεργοποίηση του ίδιου του λαού και την ανυποχώρητη πάλη του για τα αδιαπραγμάτευτα θεμελιακά του δικαιώματα και τη δημοκρατική πορεία του τόπου.
* Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου