Όχι, δεν είμαι ο ήρωας που έχεις συνηθίσει...

του Μαζεστιξ, απο το Ιστολογιο Τοιχο - Τοιχο...

Σ' αυτή τη χώρα, αν αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερός, οφείλεις να υπηρετείς και τα κλισέ του ρόλου.

Θα πρέπει σε καθημερινή βάση να ξεσηκώνεις τους υπόλοιπους σε απεργίες, καταλήψεις, εξεγέρσεις κι επαναστάσεις.
Δεν έχεις το δικαίωμα να πεις κάποτε "δε συμφωνώ με αυτήν την ενέργεια, γιατί φοβάμαι πως τελικά θα κάνει κακό".
Δεν έχεις το δικαίωμα!
Θα χαρακτηριστείς πουλημένος, συμβιβασμένος, κομματόσκυλο, χέστης, βολεμένος κλπ.
Δεν έχεις το δικαίωμα να πεις "Φοβάμαι!"
Ναι, δεν έχεις το δικαίωμα να πεις αυτήν την τόσο ανθρώπινη λέξη, αυτήν την τόσο βαθειά ανθρώπινη αλήθεια.
Γιατί, αν δηλώσεις αριστερός, μετά θα πρέπει να υπηρετείς το κλισέ του υπερήρωα που δε φοβάται ποτέ, που πάντα έχει δυνάμεις, όρεξη, σθένος και θάρρος για τη μεγάλη μάχη.

Πρέπει να μη φοβάσαι, να είσαι υπερήρωας.
Ή τουλάχιστον να δηλώνεις έτσι.
Το τί κάνεις μόλις διπλώσεις το λάπτοπ έτσι κι αλλιώς κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει.
Μπορείς να ξεσηκώνεις τους υπόλοιπους σε επαναστάσεις και άλλα μεγάλα λόγια, μετά να πατάς αποσύνδεση και να πηγαίνεις να κάτσεις ωραία και αναπαυτικά στον καναπέ σου και να παρακολουθήσεις eurovision στην καλύτερη περίπτωση, Τράγκα στη χειρότερη.
Ε τι να κάνουμε;
Αυτό πρέπει να πουλάς.
Να το πουλάς γιατί "έτσι πρέπει".
Και να κουνάς το δάχτυλο στη μούρη όλων των άλλων, σαν άλλος θείος Σαμ και να τους δείχνεις συνεχώς το καθήκον τους και να τους βάζεις στη γωνία με το 'να πόδι όρθιο κάθε που δεν συμμορφώνονται με το "πολιτικώς ορθόν των επαναστατών": το επαναστατικώς ορθόν.

Λοιπόν, εγώ απ' τη μεριά μου έχω να σας δηλώσω ότι τα κλισέ τα γράφω εκεί που δεν πιάνει μελάνι και θα συνεχίσω να εκφράζομαι με όλη μου την αλήθεια.
Τη μικροαστική μου, έστω, αλήθεια.
Κι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.

Όταν υπήρχε κάποιος εξεγερσιακός βρασμός (βλ. Μάης '11- Φεβρουάριος '12) ήμουν εκεί, στην πρώτη γραμμή.
Τώρα που δεν υπάρχει, είμαι στο σπίτι μου όπως και όλοι οι υπόλοιποι.
Όταν ξανανάψει το φυτίλι, ίσως να ξαναείμαι εκεί σαν κερί που περιμένει να πάρει λίγο απ' το άγιο φως.
Όταν δεν υπάρχει φυτίλι, δε θα υποκρίνομαι το αναμμένο κερί, για να είμαι τάχα σύμφωνος με την επικοινωνιακή επαναστατικίζουσα ορθότητα των απανταχού αριστεροφρόνων.

Και θα συνεχίσω να εκφράζω ανθρώπινα συναισθήματα.
Δεν είμαι φιγούρα υπερήρωα του Hollywood, δεν είμαι Batman, δεν είμαι Superman.
Είμαι ένας άνθρωπος που έχει όλα τα συναισθήματα μέσα του.
Την οργή, την ανακούφιση, το θυμό, τη λύπη, το θάρρος, το φόβο.
Κι έχω το δικαίωμα σ' αυτά.


Ξέρω ότι δεν υπάρχουν ήρωες σε καθημερινή βάση.
Κι αυτοί που κάθε μέρα ξεσπούν σε επαναστατικά λογύδρια δεν είναι ήρωες, αλλά ακατασχέτως φωνασκούντες.
Ξέρω ότι οι ήρωες είναι στην καθημερινότητά τους άνθρωποι σαν κι εμάς, κανονικοί.
Με δυο χέρια, δυο πόδια.
Με τη δουλίτσα τους (αν έχουν), με τα προβλήματά τους, με τις παραξενιές τους, τα κόμπλεξ τους, τις ανασφάλειές τους και την ελπίδα τους για καλύτερες μέρες.
Με όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Και φυσικά και το φόβο.

Ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται.
Ήρωας είναι εκείνος που φοβάται, αλλά την κρίσιμη ώρα βρίσκει τη δύναμη και το θάρρος να ξεπερνά το φόβο του και παίζει το κεφάλι του για έναν ανώτερο σκοπό.
Πριν λοιπόν με κριτικάρει κανείς γιατί εγώ υπαναχώρησα σε κάποιο θέμα και δεν υποστήριξα το κάλεσμα για μετωπικό αγώνα, για ταξικό πόλεμο και τα τοιαύτα, αναρωτηθείτε όλοι σας:
θα παίζατε το κεφάλι σας αυτή τη στιγμή για τον ανώτερο σκοπό σας;

Ό,τι κι αν απαντήσατε είναι ψέμα.
Ούτε το "ναι" ούτε το "όχι" μου λένε κάτι.
Τώρα, από δω, από ένα πληκτρολόγιο μπορώ εύκολα να παίζω τον υπερεπαναστάτη των πέντε ηπείρων.
Μπορώ να πουλάω άνετα το image του διαρκούς επαναστάτη.
Η απάντηση, το "ναι" ή το "όχι" θα ακουστεί αν και όταν χρειαστεί.
Τα υπόλοιπα είναι μπούρδες για να περνάει η ώρα μας.

Καλώ όλους τους ατρόμητους της μικρής μας χώρας να αποδείξουν το απαράμιλλο σθένος τους και να επαναστατήσουν.
Τί μας χρειάζονται άλλωστε εμάς τους υπόλοιπους, τους χέστες, τους συμβιβασμένους, τους μικροαστούς, τους πουλημένους;

Εγώ πάντως αρνούμαι να δηλώνω επαναστατικόφρον ζόμπι και θα συνεχίσω να δηλώνω άνθρωπος με όλες τις αρετές που η φύση μου μ' έχει προικίσει, αλλά και μ' όλες τις αδυναμίες.
Όταν φοβάμαι, θα το πω.
Όταν θαρρεύω, πάλι θα το πω.
Γιατί έτσι νιώθω.
Αφήνω τη διαιώνιση του κλισέ στους καθ' έξιν επαναστάτες που, απ' την πολλή καθιστή επανάσταση, ο κώλος τους έχει βγάλει αιμορροΐδες.



Και ξέρεις κάτι αγαπητέ υπερήρωα επαναστάτη;
Εγώ μοιάζω στους υπόλοιπους.
Εσύ, βάζοντας τη μάσκα του υπερήρωα, δεν τους μοιάζεις.
Όσα καλέσματα επανάστασης κι αν τους κάνεις, αυτοί δε σε ακούνε.
Γιατί δεν ακούν το κάλεσμα από ένα πρόσωπο γεμάτο με τις ίδιες αγωνίες μ' εκείνον.
Ακούν το κάλεσμα από μια μάσκα που δεν τους λέει τίποτα.

Αν κάποτε επαναστατήσουμε, να ξέρεις πως δε θα 'χουν ακούσει εσένα, αλλά εμένα.
Δε θα ακούσουν εσένα που Δευτέρα ως Κυριακή, πρωί ως βράδυ τους καλείς σε επανάσταση.
Σε βλέπουν σαν παράξενο ον, σαν ζόμπι, ίσως και σαν υποκριτή, που τα λες από συνήθεια.
Εμένα ίσως με πιστέψουν. Ίσως με ακολουθήσουν, αν και όταν έρθει η στιγμή.
Γιατί θα βλέπουν στα μάτια μου τη δική τους αγωνία, το δικό τους φόβο, το δικό τους θάρρος, τη δική τους ανάγκη.

Όχι, δεν είμαι ο ήρωας που έχεις συνηθίσει. Σκληρός, ατρόμητος, ευθύς, αλύγιστος και άτεγκτος.
Δεν είμαι ο ήρωας που έχεις συνηθίσει. Είμαι ένας άνθρωπος που αναζητεί μια λύση.
Είμαι όπως ο κάθε άνθρωπος.
Αντι-ήρωας στην καθημερινότητά μου και εν δυνάμει ήρωας, όπως και όλοι οι άνθρωποι, όταν έρθει η στιγμή.
Όλοι είμαστε εν δυνάμει ήρωες, εν δυνάμει ουδέτεροι, εν δυνάμει χέστες κι εν δυνάμει προδότες.
Δεν κρίνεται από τα μεγάλα μας λόγια τί απ' όλα θα αποδειχθούμε τελικά.
Θα κριθεί, αν χρειαστεί, τη μεγάλη ώρα που θα χαραχτεί η κόκκινη γραμμή και θα πρέπει να επιλέξουμε πλευρά, να επιλέξουμε ζωή.
Ως τότε, μεγάλη μπουκιά φάτε (αν έχετε), αλλά μεγάλες κουβέντες μη λέτε.

Εσείς παραμείνετε υπερήρωες.
Εγώ θα παραμείνω άνθρωπος.