Του Μιχάλη Βεληζιώτη, απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Ο φιλομνημονιακός λόγος και σχολιασμός έχει μια συγκεκριμένη ιστορία για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Φταίει το μεγάλο κράτος, οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ρουσφέτια, οι συνδικαλιστές, η Αριστερά και η ηγεμονία της. Φταίνε οι «συντεχνίες» και οι ηγεσίες τους. Στην τελική, αυτό που φταίει είναι η κουλτούρα μας, εφόσον όλα τα παραπάνω είναι προϊόντα ή αντανακλούν την κουλτούρα μας: δε σεβόμαστε τους θεσμούς, δε σεβόμαστε τίποτα.
Η λύση είναι απλή. Εφαρμόζουμε τα Μνημόνια (που ακόμα κι αν δε μας τα είχαν επιβάλλει, θα έπρεπε να τα είχαμε επιβάλλει στους εαυτούς μας) και δείχνουμε σεβασμό στους θεσμούς ώστε να λειτουργήσουν όπως πρέπει, να ξεφύγουμε από την κρίση και να εκσυγχρονιστεί η ελληνική κοινωνία. Δεν πρέπει να «προπηλακίζουμε φραστικά» το Δήμαρχο Αθηναίων και δεν πρέπει να βρίζουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον Πρωθυπουργό. Εκτός των άλλων, αν όλα αυτά αλλάξουν και γίνουμε πιο σωστοί πολίτες, η Χρυσή Αυγή θα σταματήσει να υπάρχει ή τουλάχιστον θα μειωθεί η δύναμή της (βλ. για παράδειγμα ένα σχετικό επιχείρημα για τη βία σε άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ εδώ)
Υπάρχει μια μεγάλη υποκρισία σε αυτό το λόγο. Και η υποκρισία αυτή ξεκινάει από τη στιγμή που οι φιλελεύθεροι-κεντρώοι και φιλομνημονιακοί σχολιαστές δε σέβονται οι ίδιοι τους θεσμούς. Η’, μάλλον, επιδεικνύνουν έναν επιλεκτικό σεβασμό προς τους θεσμούς. Για παράδειγμα, ο Πάσχος Μανδραβέλης μας λέει πως «Ναι, και οι αστυνομικοί έχουν μάνες» και ότι «η αστυνομία δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς τον σεβασμό και την αποδοχή της κοινωνίας» (βλ. εδώ).
Όταν όμως μιλάμε για το θεσμό της συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις δηλαδή, ο λόγος αλλάζει. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, με αφορμή το τρέχον ζήτημα με την απεργία των καθηγητών, δεν είναι πλέον διαλακτικός και δε μιλάει πλέον για συνδικάτα που ναι μεν δε λειτουργούν σωστά αλλά πρέπει να τα σεβόμαστε (όπως μας λέει για το θεσμό της αστυνομίας). Τώρα γράφει για «συντεχνίες», υποννοεί έλλειψη «ήθους, φιλοπονίας και κοινωνικής προσφοράς» από την πλευρά των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών και αποδίδει «τεράστια ευθύνη των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης για το σημερινό μας χάλι» (βλ. εδώ).
Παρόμοια υποκρισία μπορεί κανείς να βρει σε πολλούς αρθρογράφους-σχολιαστές του φιλομνημονιακού μπλοκ. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής: ο φιλομνημονιακός τύπος ανθρώπου δεν ενδιαφέρεται για τους θεσμούς. Ενδιαφέρεται για την πολιτική που εκφράζει και στηρίζει ο κάθε θεσμός. Από τη μία θέλει την αστυνομία ισχυρή και με λυμένα τα χέρια, για να αντιμετωπίσει κάθε μορφή αντίστασης, να αδειάσει τις καταλήψεις, να περιορίσει το έγκλημα και να καταστείλει το πλήθος στους δρόμους. Και από την άλλη, θέλει τα συνδικάτα εντελώς αδύναμα (και επιστρατευμένα) για να μειωθεί η αντίσταση στις πολιτικές αυτές.
Με απλά λόγια: το μόνο που σέβονται οι φιλομνημονιακοί σχολιαστές είναι η ιδεολογία και η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης και των Μνημονίων. Οι θεσμοί λειτουργούν είτε ως στηρίγματα αυτών, είτε ως εμπόδια. Η λύση: σεβόμαστε τα στηρίγματα, διαλύουμε τα εμπόδια.
Ο φιλομνημονιακός λόγος και σχολιασμός έχει μια συγκεκριμένη ιστορία για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Φταίει το μεγάλο κράτος, οι δημόσιοι υπάλληλοι, τα ρουσφέτια, οι συνδικαλιστές, η Αριστερά και η ηγεμονία της. Φταίνε οι «συντεχνίες» και οι ηγεσίες τους. Στην τελική, αυτό που φταίει είναι η κουλτούρα μας, εφόσον όλα τα παραπάνω είναι προϊόντα ή αντανακλούν την κουλτούρα μας: δε σεβόμαστε τους θεσμούς, δε σεβόμαστε τίποτα. Η λύση είναι απλή. Εφαρμόζουμε τα Μνημόνια (που ακόμα κι αν δε μας τα είχαν επιβάλλει, θα έπρεπε να τα είχαμε επιβάλλει στους εαυτούς μας) και δείχνουμε σεβασμό στους θεσμούς ώστε να λειτουργήσουν όπως πρέπει, να ξεφύγουμε από την κρίση και να εκσυγχρονιστεί η ελληνική κοινωνία. Δεν πρέπει να «προπηλακίζουμε φραστικά» το Δήμαρχο Αθηναίων και δεν πρέπει να βρίζουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον Πρωθυπουργό. Εκτός των άλλων, αν όλα αυτά αλλάξουν και γίνουμε πιο σωστοί πολίτες, η Χρυσή Αυγή θα σταματήσει να υπάρχει ή τουλάχιστον θα μειωθεί η δύναμή της (βλ. για παράδειγμα ένα σχετικό επιχείρημα για τη βία σε άρθρο της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ εδώ)
Υπάρχει μια μεγάλη υποκρισία σε αυτό το λόγο. Και η υποκρισία αυτή ξεκινάει από τη στιγμή που οι φιλελεύθεροι-κεντρώοι και φιλομνημονιακοί σχολιαστές δε σέβονται οι ίδιοι τους θεσμούς. Η’, μάλλον, επιδεικνύνουν έναν επιλεκτικό σεβασμό προς τους θεσμούς. Για παράδειγμα, ο Πάσχος Μανδραβέλης μας λέει πως «Ναι, και οι αστυνομικοί έχουν μάνες» και ότι «η αστυνομία δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς τον σεβασμό και την αποδοχή της κοινωνίας» (βλ. εδώ).
Όταν όμως μιλάμε για το θεσμό της συλλογικής εκπροσώπησης των εργαζομένων, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις δηλαδή, ο λόγος αλλάζει. Ο Πάσχος Μανδραβέλης, με αφορμή το τρέχον ζήτημα με την απεργία των καθηγητών, δεν είναι πλέον διαλακτικός και δε μιλάει πλέον για συνδικάτα που ναι μεν δε λειτουργούν σωστά αλλά πρέπει να τα σεβόμαστε (όπως μας λέει για το θεσμό της αστυνομίας). Τώρα γράφει για «συντεχνίες», υποννοεί έλλειψη «ήθους, φιλοπονίας και κοινωνικής προσφοράς» από την πλευρά των συνδικαλιστών εκπαιδευτικών και αποδίδει «τεράστια ευθύνη των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης για το σημερινό μας χάλι» (βλ. εδώ).
Παρόμοια υποκρισία μπορεί κανείς να βρει σε πολλούς αρθρογράφους-σχολιαστές του φιλομνημονιακού μπλοκ. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής: ο φιλομνημονιακός τύπος ανθρώπου δεν ενδιαφέρεται για τους θεσμούς. Ενδιαφέρεται για την πολιτική που εκφράζει και στηρίζει ο κάθε θεσμός. Από τη μία θέλει την αστυνομία ισχυρή και με λυμένα τα χέρια, για να αντιμετωπίσει κάθε μορφή αντίστασης, να αδειάσει τις καταλήψεις, να περιορίσει το έγκλημα και να καταστείλει το πλήθος στους δρόμους. Και από την άλλη, θέλει τα συνδικάτα εντελώς αδύναμα (και επιστρατευμένα) για να μειωθεί η αντίσταση στις πολιτικές αυτές.
Με απλά λόγια: το μόνο που σέβονται οι φιλομνημονιακοί σχολιαστές είναι η ιδεολογία και η πολιτική της παρούσας κυβέρνησης και των Μνημονίων. Οι θεσμοί λειτουργούν είτε ως στηρίγματα αυτών, είτε ως εμπόδια. Η λύση: σεβόμαστε τα στηρίγματα, διαλύουμε τα εμπόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου