Ξέρουν καλά ότι οι φαιά φορούντες -και το ξέρουν απείρως καλύτερα από τον κάθε φοβικό και πανικόβλητο μικροαστό -ότι η παιδεία είναι το βασικό αγαθό που συνέχει μια κοινωνία. Ότι από αυτήν εξαρτάται η ποιότητα του κοινωνικού υπαρκτού, ότι είναι η γενεσιουργός αιτία κάθε καλού, αλλά και η καταγωγική αρχή κάθε ανωμαλίας και κάθε δυσπλασίας όταν καταντάει (η παιδεία) ένα σπανιότατο και εξαθλιωμένο είδος κοινωνικής τροφοδοσίας. Ξέρουν καλά οι τα φαιά φορούντες ότι η παιδεία δεν είναι γενικό και αόριστο συνονθύλευμα ηθικών γενικεύσεων που καταλήγουν σε ακόμη πιο γενικές απλουστεύσεις εφαρμογής, αλλά ότι η παιδεία έχει ξεκάθαρο ταξικό περιεχόμενο και ταξικές στοχεύσεις.
Ακόμη και η περίφημη αξιωματική ρήση "παιδεία για όλους", αν και προήλθε εν πολλοίς από τους "αγώνες του λαού", προήλθε εξίσου και από τον συστημικό παραχωρητισμό ως αποφρακτική ιεροτελεστία και επομένως αποτελεί πεδίο διαρκούς σύγκρουσης και διαρκούς διεκδίκησης ώστε αυτή η καθολικότητα να αποβεί τελεσφόρα για τα συμφέροντα της μιας ή της άλλης από τις τάξεις που συγκρούονται.
Το ότι η "παιδεία για όλους", και μάλιστα η δωρεάν παιδεία, αποτελεί κοινωνικό απόκτημα ολκής είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Επίσης όμως είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ταυτοχρόνως αποτέλεσε συστημικό όχημα καθολικής χειραγώγησης, όργανο καθήλωσης των κάθε μορφής και υφής εγέρσεων και εθιστικό παρόραμα της πραγματικότητας, πάντοτε προς όφελος των αναγκών του συστήματος εξουσίας. Γι' αυτό και ποτέ δεν σταμάτησε η σφοδρότατη σύγκρουση μεταξύ των δυνάμεων που συγκροτούν το μέτωπο προοδευτικού περιεχομένου της παιδείας (δηλαδή τη διαρκή ιδρυτική της αναπροόδευση) και των δυνάμεων που αποβλέπουν (και τα καταφέρνουν με όχι ευκαταφρόνητα αποτελέσματα) στην εννοιολογική αποσάθρωση της παιδείας, στην ταξική της συσκότιση και στην αγοραία της φωταψία.
Όλα αυτά τα γνωρίζουν καλά οι τα φαιά φορούντες. Άλλωστε τα έχουν σπουδάσει. Γιατί μέσα στην "παιδεία για όλους" υπάρχει πάντοτε και η παιδεία που δεν είναι για όλους, ανεξαρτήτως των προσωπικών ικανοτήτων και των ψυχονοητικών δεξιοτήτων του καθενός. Γιατί σε ένα ταξικό σύστημα και επομένως ταξικό σύστημα παιδείας η μόνη ισότητα που υπάρχει είναι η ισότητα μπροστά στην ανισότητα. Όλοι είμαστε ίσοι μπροστά σ' αυτούς που είναι λίγο πιο ίσοι από εμάς, για να θυμηθούμε και τον Όργουελ.
Αδιάψευστο παράδειγμα ένας Γιώργος Παπανδρέου και ένας Αντώνης Σαμαράς με το Χάρβαρντ και ένας Κώστας Καραμανλής από το Ταφτς. Πολίτες με τις ικανότητες των τριών προαναφερθέντων, πολίτες της "παιδείας για όλους", δεν θα ήξεραν καν την ύπαρξη ενός εκάστου τεμένους της γνώσεως που αποτελεί κατά τα λοιπά συστημικά της ανυπόστατο δικαίωμα όλων, δυνατότητα όλων κ.λπ., κ.λπ., αλλά πάντοτε μέσα σε μια ύποπτη ολότητα που όζει απαρτχάιντ και ταξικό αποκλεισμό.
Δηλαδή, τώρα σοβαρολογούμε. Ήταν ικανοί οι άνθρωποι οι οποίοι στο μόνο που συνεισέφεραν ήταν η απόδειξη, ο μεν Καραμανλής πως η Ελλάδα μπορεί να κυβερνηθεί με τον οποιοδήποτε ως πρωθυπουργό, ο δε Παπανδρέου ότι μπορεί να κυβερνηθεί (τρόπος του λέγειν το "κυβερνηθεί") χωρίς πρωθυπουργό και καπάκι ο Σαμαράς, που απέδειξε ότι η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί (τρόπος του λέγειν το "κυβερνηθεί") χωρίς πρωθυπουργό, ήταν ικανοί αυτοί να αποκτήσουν την παιδεία που απέκτησαν (αν από την παιδεία αφαιρέσουμε τον προσδιορισμό "ταξική) και δεν είναι ικανό το οποιοδήποτε δαιμονικό παιδί απ' άκρου εις άκρο της επικράτειας του κεκοσμημένου Λόγου, της άναρχης πράξης, της ασύντακτης ανιδιοτέλειας, της φλογοβόλου αντίρρησης, της παρατεταμένης -έστω- αντικαθεστωτικής ρητορικής, αλλά και της απελπισμένης βαράθρωσης, της σημαίας έμφυλης καραντίνας, της θανατόπληκτης απελπισίας, της κεντημένης από τη φοβερή βελόνα φλέβας, της πουλημένης αθωότητας στα κράσπεδα του μαύρου, της άνεργης έκφρασης που βρίσκει στον σουγιά και στο ραβδί και στο σπασμένο μπουκάλι μπύρας το εργαλείο γραφής του εαυτού στον εχθρό (και όχι εχθρικό του) κόσμο, κανένα απ' αυτά τα παιδιά δεν ήταν εξ αντικειμένου ικανό για τα ιερά τεμένη των μυστικών της γνώσεως;
Κανένα δεν ήταν ικανό να καταφέρει όσα αυτός ο κάρος (ο βαθύς ύπνος στη γλώσσα του Ομήρου) της συνείδησης που ονομάζεται Κυριάκος Μητσοτάκης, για τον οποίο έλεγε ο πατήρ του και μοναδικός στην Ελλάδα εν ζωή αείμνηστος, Κώστας Μητσοτάκης, ότι δικαιωματικά του ανήκει μια θέση στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. γιατί έκανε καλές σπουδές; Κανένα; Μα κανένα; Αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται η άκανθος της σύγκρουσης: στο δικαίωμα που κυριολεκτικώς απένειμε ο πατήρ στον υιό, στο δικαίωμα της άρχουσας τάξης να στέφει τον εαυτό της, στο δικαίωμα των "καλών σπουδών" και στο περιεχόμενο που δίνει στις καλές σπουδές το κάθε στέλεχος αυτού του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου που λέγεται κοινωνία, ώστε το δικαίωμα του εξηλεκτρισμού να κάνει να τρίξουν από την ένταση και την επιτάχυνση μεταφοράς της ύλης όλες οι πορσελάνες προς το αύριο των αληθινών ανθρώπων.
Το πράγμα είναι άγριο. Και επικίνδυνο. "Μη εγγίζετε. Κίνδυνος - Θάνατος" γράφει επάνω στους κλωβούς τής -προς πώληση- ΔΕΗ. "Μη εγγίζετε. Κίνδυνος - Θάνατος" γράφει κι απάνω στην απεργία (προς πώληση καταισχύνης) των καθηγητών. Είναι ψέματα. Αν η "παιδεία για όλους" έφτασε μέχρι εδώ και δεν έσπασε, χάρη σ' αυτούς έφτασε. Αν ανάβλυσε μια Ελλάδα που την ομορφιά της ακόμα δεν την ξέρουμε από έλλειψη ταξικής παιδείας, σ' αυτούς οφείλεται. Αγγίζει την απεργία τους. Γίνεται πολύτιμη ύλη μεταφοράς της ελπίδας, αυτής της ελπίδας από πορσελάνη που σπάζει τόσο, μα τόσο εύκολα και αφήνει την παιδεία, δηλαδή την ίδια τη δημοκρατία, στο έλεος κάθε θεότητας που τρέχει πιο γρήγορα από εμάς. Και καταστρέφει.