Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Για να νικηθεί ο ναζισμός του Χίτλερ, χρειάστηκε πολύ αίμα. Βασικός αιμοδότης ήταν η Σοβιετική Ενωση και κανείς πια σήμερα δεν το θυμάται. Ούτε ο Πούτιν. Είχαν τους μισούς νεκρούς από όλους τους συμμάχους μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από τους αντιπάλους. Να μη μιλήσουμε για τα εκατομμύρια των νεκρών αμάχων στο Λένιγκραντ, Στάλινγκραντ, Μόσχα και αλλού. Να θυμίσουμε μόνο μια μικρή λεπτομέρεια: τη μάχη του Δνείπερου. Εκεί έπεσαν εκατό φορές παραπάνω στρατιώτες από ό,τι στην απόβαση της Νορμανδίας. Η μάχη στο Δνείπερο έμεινε εντελώς στην αφάνεια. Το Χόλιγουντ ποτέ δεν ήταν εικονολήπτης των Σοβιετικών»*
Με πρωτοβουλία μελών του ΣΦΕΑ (Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) επιλέχθηκε η ημερομηνία της 9ης Μαΐου -ημέρα που η ναζιστική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων στους Σοβιετικούς το 1945- για μια ημερίδα με θέμα τους Ελληνες ναζί της Χρυσής Αυγής. Ανάμεσα στους κορυφαίους ομιλητές υπήρχε και μια εξέχουσα προσωπικότητα. Ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Ο χριστιανικός ανθρωπισμός βρέθηκε στα ίδια χαρακώματα με τον αριστερό ουμανισμό εναντίον της ναζιστικής εγκληματικότητας. Μια συνάντηση που έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού. Γιατί ο άνθρωπος είναι η χαρά του άλλου ανθρώπου. Το μίσος για τον άλλον είναι η προϋπόθεση του εγκλήματος.
Η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία. Και αυτό δείχνει πως έχουμε μπει σε μια περίοδο που μόνο οι πρωτοβουλίες μετράνε. Και ίσως έχουμε παραπάνω νεκρούς θεσμούς από ό,τι υπολογίζαμε. Και με θλίψη καρδιάς διαπίστωσα, πως το Δ.Σ. του ΣΦΕΑ όχι μόνο δεν υποστήριξε αυτή την εκδήλωση, αλλά με «διαμαρτυρία-καταγγελία» προς την «Εφ.Συν.» μίλησε για λαθροχειρία και τεχνάσματα. Είμαι μέλος τού ΣΦΕΑ. Και είναι το πιο αγαπημένο μου σωματείο. Για έναν απλό λόγο. Ολοι μας έχουμε δει κάποιον, είτε στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας είτε στα άλλα κολαστήρια, τσακισμένο από τα βασανιστήρια, βουτηγμένο στο αίμα, να τον κουβαλούν σαν σφαχτάρι σε μια κουβέρτα. Ρωτούσε τότε κανείς σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκε;
Δεν θα μπω σε καμιά πολεμική με κανένα. Δεν βλέπω εξάλλου και το νόημα. Το πρόβλημά μου είναι υπαρξιακό. Για αυτήν την Αριστερά πάλεψα, όταν οι παλιοί συγκρατούμενοι δεν έχουν ούτε μια στοιχειώδη αλληλεγγύη; Ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ έφαγε μια ολόκληρη σελίδα από την εφημερίδα μας, για να καταγγείλει κάποιους πολιτικούς αντιπάλους του. Είναι καιρός για τέτοια; Αυτόν τον χώρο θα μπορούσαμε να τον διαθέσουμε για κάποιον άνεργο ή άστεγο ή για κάποιον πεινασμένο. Αλλά από ό,τι φαίνεται η εξουσία, ακόμα και όταν είναι μικρή, είναι πάντα εξουσία και η πρώτη της αξία είναι η εξουσία για την εξουσία. Ολοι οι υπόλοιποι είναι εχθροί.
Και εδώ ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα απόσπασμα από τον λόγο του μητροπολίτη Παύλου στην εκδήλωση της 9ης Μαΐου. «Αν ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων, τότε όποιος έχει την εξουσία την επιβάλλει και βάζει στον γύψο τους υπόλοιπους. Αν όμως ο θεάνθρωπος είναι το μέτρο και το κριτήριο, τότε κανείς δεν έχει εξουσία απέναντι στον άλλον. Εχει διακονία. Αλλιώς μπαίνουμε στον χώρο του μη πολιτισμού». Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου να μπω σε θεολογικά θέματα. Αλλά η έννοια της διακονίας μού είναι κατανοητή. Και είναι αυτό που έχει χάσει η κομμουνιστογενής Αριστερά. Η διακονία έχει αντικατασταθεί από την εξουσία. Και σε αυτήν την παγίδα έχει πέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σημαίνει αλήθεια «κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά»; Δεν είναι αυτό μια επιδίωξη εξουσίας; Αυτά τα έχουμε ξαναγράψει. Και ίσως γινόμαστε κουραστικοί με τις εμμονές μας. Αλλά εξουσία και ελευθερία δεν είναι συμβατές έννοιες. Η εξουσία θέλει δημόσιους υπάλληλους. Η ελευθερία θέλει οραματιστές. Αυτούς που βλέπουν έναν άλλο κόσμο και τον βλέπουν συγκεκριμένα, σαν από κάποιο θαύμα. Αλλά αυτοί είναι λίγοι. Τους λοιδορούν, δεν τους καταλαβαίνουν και πιστεύουν ότι κάτι στράβωσε μέσα τους. Και μια που πιάσαμε τα θρησκευτικά, ο Χριστός σταυρώθηκε με πλειοψηφία. Οταν ο Πόντιος Πιλάτος έβαλε το ερώτημα ποιον να κρεμάσουν, τον Βαραββά ή τον Ιησού, ο κόσμος ήταν υπέρ του Βαραββά. Δηλαδή υπέρ της εξουσίας του ληστή. Σας θυμίζει τίποτα από καπιταλισμό και τράπεζες;
* Απόσπασμα από το πρόσφατο πόνημά μου με τίτλο «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων»
perkor29@gmail.com
«Για να νικηθεί ο ναζισμός του Χίτλερ, χρειάστηκε πολύ αίμα. Βασικός αιμοδότης ήταν η Σοβιετική Ενωση και κανείς πια σήμερα δεν το θυμάται. Ούτε ο Πούτιν. Είχαν τους μισούς νεκρούς από όλους τους συμμάχους μαζί. Και δυο φορές παραπάνω από τους αντιπάλους. Να μη μιλήσουμε για τα εκατομμύρια των νεκρών αμάχων στο Λένιγκραντ, Στάλινγκραντ, Μόσχα και αλλού. Να θυμίσουμε μόνο μια μικρή λεπτομέρεια: τη μάχη του Δνείπερου. Εκεί έπεσαν εκατό φορές παραπάνω στρατιώτες από ό,τι στην απόβαση της Νορμανδίας. Η μάχη στο Δνείπερο έμεινε εντελώς στην αφάνεια. Το Χόλιγουντ ποτέ δεν ήταν εικονολήπτης των Σοβιετικών»*
Με πρωτοβουλία μελών του ΣΦΕΑ (Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974) επιλέχθηκε η ημερομηνία της 9ης Μαΐου -ημέρα που η ναζιστική Γερμανία παραδόθηκε άνευ όρων στους Σοβιετικούς το 1945- για μια ημερίδα με θέμα τους Ελληνες ναζί της Χρυσής Αυγής. Ανάμεσα στους κορυφαίους ομιλητές υπήρχε και μια εξέχουσα προσωπικότητα. Ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος. Ο χριστιανικός ανθρωπισμός βρέθηκε στα ίδια χαρακώματα με τον αριστερό ουμανισμό εναντίον της ναζιστικής εγκληματικότητας. Μια συνάντηση που έπρεπε να είχε γίνει προ πολλού. Γιατί ο άνθρωπος είναι η χαρά του άλλου ανθρώπου. Το μίσος για τον άλλον είναι η προϋπόθεση του εγκλήματος.
Η εκδήλωση είχε μεγάλη επιτυχία. Και αυτό δείχνει πως έχουμε μπει σε μια περίοδο που μόνο οι πρωτοβουλίες μετράνε. Και ίσως έχουμε παραπάνω νεκρούς θεσμούς από ό,τι υπολογίζαμε. Και με θλίψη καρδιάς διαπίστωσα, πως το Δ.Σ. του ΣΦΕΑ όχι μόνο δεν υποστήριξε αυτή την εκδήλωση, αλλά με «διαμαρτυρία-καταγγελία» προς την «Εφ.Συν.» μίλησε για λαθροχειρία και τεχνάσματα. Είμαι μέλος τού ΣΦΕΑ. Και είναι το πιο αγαπημένο μου σωματείο. Για έναν απλό λόγο. Ολοι μας έχουμε δει κάποιον, είτε στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας είτε στα άλλα κολαστήρια, τσακισμένο από τα βασανιστήρια, βουτηγμένο στο αίμα, να τον κουβαλούν σαν σφαχτάρι σε μια κουβέρτα. Ρωτούσε τότε κανείς σε ποιον πολιτικό χώρο ανήκε;
Δεν θα μπω σε καμιά πολεμική με κανένα. Δεν βλέπω εξάλλου και το νόημα. Το πρόβλημά μου είναι υπαρξιακό. Για αυτήν την Αριστερά πάλεψα, όταν οι παλιοί συγκρατούμενοι δεν έχουν ούτε μια στοιχειώδη αλληλεγγύη; Ο πρόεδρος του ΣΦΕΑ έφαγε μια ολόκληρη σελίδα από την εφημερίδα μας, για να καταγγείλει κάποιους πολιτικούς αντιπάλους του. Είναι καιρός για τέτοια; Αυτόν τον χώρο θα μπορούσαμε να τον διαθέσουμε για κάποιον άνεργο ή άστεγο ή για κάποιον πεινασμένο. Αλλά από ό,τι φαίνεται η εξουσία, ακόμα και όταν είναι μικρή, είναι πάντα εξουσία και η πρώτη της αξία είναι η εξουσία για την εξουσία. Ολοι οι υπόλοιποι είναι εχθροί.
Και εδώ ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα απόσπασμα από τον λόγο του μητροπολίτη Παύλου στην εκδήλωση της 9ης Μαΐου. «Αν ο άνθρωπος είναι το μέτρο των πάντων, τότε όποιος έχει την εξουσία την επιβάλλει και βάζει στον γύψο τους υπόλοιπους. Αν όμως ο θεάνθρωπος είναι το μέτρο και το κριτήριο, τότε κανείς δεν έχει εξουσία απέναντι στον άλλον. Εχει διακονία. Αλλιώς μπαίνουμε στον χώρο του μη πολιτισμού». Δεν είναι της αρμοδιότητάς μου να μπω σε θεολογικά θέματα. Αλλά η έννοια της διακονίας μού είναι κατανοητή. Και είναι αυτό που έχει χάσει η κομμουνιστογενής Αριστερά. Η διακονία έχει αντικατασταθεί από την εξουσία. Και σε αυτήν την παγίδα έχει πέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σημαίνει αλήθεια «κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά»; Δεν είναι αυτό μια επιδίωξη εξουσίας; Αυτά τα έχουμε ξαναγράψει. Και ίσως γινόμαστε κουραστικοί με τις εμμονές μας. Αλλά εξουσία και ελευθερία δεν είναι συμβατές έννοιες. Η εξουσία θέλει δημόσιους υπάλληλους. Η ελευθερία θέλει οραματιστές. Αυτούς που βλέπουν έναν άλλο κόσμο και τον βλέπουν συγκεκριμένα, σαν από κάποιο θαύμα. Αλλά αυτοί είναι λίγοι. Τους λοιδορούν, δεν τους καταλαβαίνουν και πιστεύουν ότι κάτι στράβωσε μέσα τους. Και μια που πιάσαμε τα θρησκευτικά, ο Χριστός σταυρώθηκε με πλειοψηφία. Οταν ο Πόντιος Πιλάτος έβαλε το ερώτημα ποιον να κρεμάσουν, τον Βαραββά ή τον Ιησού, ο κόσμος ήταν υπέρ του Βαραββά. Δηλαδή υπέρ της εξουσίας του ληστή. Σας θυμίζει τίποτα από καπιταλισμό και τράπεζες;
* Απόσπασμα από το πρόσφατο πόνημά μου με τίτλο «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες», που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων»
perkor29@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου