SotosBlog...
Τι εξέθρεψε τους νεοναζί; Η κρίση; Τι δηλαδή; Περνούσε η κρίση απ’ έξω, είδε φως και μπήκε; Αστεία πράγματα! Ούτε ήταν, ούτε είναι η κρίση· αλλά ο τρόπος που το κατεστημένο διαχειρίστηκε την κρίση –προσοχή: όχι αντιμετώπισε, αλλά διαχειρίστηκε!
Πέρα από τα κυπατζήδικα –γιατί υπάρχουν αυτά– πέρα από τα ασφαλίτικα –γιατί υπάρχουν και αυτά– πέρα από την ατέρμονη διαλεκτική της αιτιολογίας και τη φλυαρία, ας σταθούμε καλύτερα στα στοιχειώδη, μπας και βγάλουμε μιαν άκρη.
Κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα πια οι νεοναζί, τούτο δε χάρη στο κατεστημένο, και αναγκασμένοι να λειτουργήσουν υπό τη νέα τους ιδιότητα με ένα υποκατάστατο συμβατότητας προς τη δημοκρατία, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπουν ποτέ την πρακτική της ωμής βίας, πίσω από όσα κάνουν λένε κατά καιρούς πολλά και διάφορα, κατά βάση μονότονα. Τι είναι όμως εκείνο που ανάμεσα στα άλλα λένε για τη δημοκρατία; Τι είναι εκείνο το κεντρικό της προσχηματικής τους συμβατότητας, που συνιστά και θεμέλιο της δικής τους κίβδηλης, όζουσας και δηλητηριώδους αντίληψής για τη δημοκρατία ως πολίτευμα;
Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Αυτό λένε: όποιος πρόλαβε πρόλαβε! Διότι δεν μπορεί να σταθεί αλλιώς το σκεπτικό της φυλετικής ταυτότητας. Κανείς σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι καθαρόαιμος, διότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τους φυσικούς προγόνους του, παρά μόνον ως επηρμένη ψευδαίσθηση περί αυτούς. Πόσο μάλλον, όταν, ειδικά σε ό,τι αφορά Έλληνες, τέτοια ψευδαίσθηση δεν είχαν οι ίδιοι οι αρχαίοι, στο όνομα των οποίων ομνύουν οι ζηλωτές του καθαρού αίματος –παρακαλώ τους Ελληνόληπτους να διαβάσουν τα εδάφια 57.3 και 58.1 του Α’ Βιβλίου του Ηρόδοτου, για να διαφωτισθούν σχετικά· είναι πολύ μικρά για να κουράσουν ακόμα και χρυσαυγίτη.
Δεν μπορούν, λοιπόν, να πουν ότι «εγώ είμαι Έλληνας από προ-προ-προ-προ-πάππου», όταν τούτο συνεπάγεται την αναζήτηση μιας ρίζας, που φτάνει μέχρι τα έγκατα της γης, ή μέχρι τον Αδάμ και την Εύα, παρά μόνον αν κάπου στο δρόμο βάλουν κάποια στιγμή κάποια τελεία –είτε από αδυναμία περαιτέρω έρευνας, είτε εξαιτίας μιας σκληρής γι αυτούς διαπίστωσης. Ε, αυτή η τελεία λέγεται «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε». Δηλαδή, πάνω στην τελεία, κάποιος προ-προ που δεν ήταν Έλληνας έγινε Έλληνας εν πάση περιπτώσει, άρα «είμαι Έλληνας κι εγώ από τον οποίο προ-προ κατάγομαι» –κι ας ήταν αυτός ο προ-προ από το Πακιστάν. Και ο σημερινός μετανάστης από το Πακιστάν; Ο σημερινός μετανάστης από το Πακιστάν απλώς δεν πρόλαβε.
Ασφαλώς, το θέμα έχει και άλλες πτυχές, ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες και ορισμένες πολύ πληκτικές, αλλά η συγκεκριμένη αντίληψη του «όποιος πρόλαβε» στέκει πέρα από αυτές πάντα εκεί, για να μας ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με τους νεοναζί –και να τους ξεγυμνώνει και κατά το προσχηματικό κομμάτι.
Το εκπληκτικό, ωστόσο, είναι ότι αυτό το «όποιος πρόλαβε» το εντοπίζει κανείς ως αντίληψη να διέπει με θαυμαστή συνέπεια και οριζοντίως το πολιτικό κατεστημένο. Π.χ., ο Βενιζέλος αναφέρεται στο Πα.Σο.Κ. και συμπεριφέρεται ως αρχηγός του λες και πρόκειται για μεγάλο κόμμα. Το ισχυρίζεται κιόλας απερίφραστα τούτο με μπόλικη φρεναπάτη, την ώρα που το πάλαι ποτέ κραταιό αυτό οικοδόμημα απειλείται με εξευτελισιτκή έξωση, κλωτσιά στα πισινά όχι μόνο από τα πολιτικά πράγματα, αλλά και από αυτά τα γραφεία του. Παραβλέπει, λοιπόν, μες την οίησή του ο επίδοξος και τέως αντιπρόεδρος τους πραγματικούς όρους της τρέχουσας πολιτικής του νομιμοποίησης, καθώς καταφεύγει και αυτός σε μια επηρμένη ψευδαίσθηση τύπου «όποιος πρόλαβε» –όποιος πρόλαβε να γίνει μέρος του κατεστημένου, εννοείται… Αρνείται να αποδεχθεί ότι κάποια στιγμή μπαίνουν τελείες, διότι αναγνωρίζει εαυτόν και κομματική του υπόσταση μεταξύ εκείνων που πρόλαβαν να συγκαταλέγονται στο πολιτικό κατεστημένο. Εξ ου και η συστηματικά υπεροπτική και απαξιωτική στάση απέναντι στον Σύριζα, τον… νεοφώτιστο και αλαζόνα επήλυδα που διανοείται να εισέλθει στο ιερό και άβατο, το εσαεί κατοχυρωμένο –«εσαεί κατοχυρωμένο» στο νου του, διότι όποιος αντλεί αυθαίρετα από το παρελθόν, άλλο τόσο αυθαίρετα προσβλέπει και στο μέλλον.
Το παράδειγμα Βενιζέλου εδώ είναι τυχαίο. Άπειρα τα διαθέσιμα άλλα και από τη Νέα Δημοκρατία με τα… επιφανή στελέχη της, και από αλλού –άλλωστε, όσες πολιτικές ή άλλες δυνάμεις ακολουθούν την ίδια πρακτική της ψευδαίσθησης ότι συνιστούν αφ΄εαυτού τους ιστορικό, φυλλογενετικό ή ό,τι άλλο, αλλά πάντως μες το ξερό τους το κεφάλι ένα κάποιο δικαιωματικό ιερατείο, αποκαλύπτονται αυτόχρημα ως δυνάμεις του κατεστημένου.
Το πλέον επικίνδυνο, όμως, είναι ότι η ανίερη και βαθύτατα αντιδημοκρατική συγγένεια αυτού του «όποιος πρόλαβε» των άλλων, με εκείνο των νεοναζί, όχι απλώς θρέφει, αλλά, θα έλεγα, επιδαψιλεύει τους νεοναζί, και στην πραγματικότητα τους καθιστά οργανικό μέρος του κατεστημένου. Δεν έχει παρά να αναλογισθεί κανείς, με τούτη την αφορμή, πώς συντηρήθηκαν αυτοί μέχρι να καταστούν «αναγκαίοι», αλλά και να παρατηρήσει προσεκτικά την εκάστοτε στάση τους στα ευαίσθητα και κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Και θα πεισθεί.
Κατά τα άλλα, δαπανάμε πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία για αντιρατσιστικά νομοσχέδια, που, τουλάχιστον ως προς τα παραπάνω, θα αποδειχθούν πολύ σύντομα υπόδειγμα αφλογιστίας, αν όχι κάτι χειρότερο.
Πέρα από τα κυπατζήδικα –γιατί υπάρχουν αυτά– πέρα από τα ασφαλίτικα –γιατί υπάρχουν και αυτά– πέρα από την ατέρμονη διαλεκτική της αιτιολογίας και τη φλυαρία, ας σταθούμε καλύτερα στα στοιχειώδη, μπας και βγάλουμε μιαν άκρη.
Κοινοβουλευτική δύναμη σήμερα πια οι νεοναζί, τούτο δε χάρη στο κατεστημένο, και αναγκασμένοι να λειτουργήσουν υπό τη νέα τους ιδιότητα με ένα υποκατάστατο συμβατότητας προς τη δημοκρατία, χωρίς ωστόσο να εγκαταλείπουν ποτέ την πρακτική της ωμής βίας, πίσω από όσα κάνουν λένε κατά καιρούς πολλά και διάφορα, κατά βάση μονότονα. Τι είναι όμως εκείνο που ανάμεσα στα άλλα λένε για τη δημοκρατία; Τι είναι εκείνο το κεντρικό της προσχηματικής τους συμβατότητας, που συνιστά και θεμέλιο της δικής τους κίβδηλης, όζουσας και δηλητηριώδους αντίληψής για τη δημοκρατία ως πολίτευμα;
Όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Αυτό λένε: όποιος πρόλαβε πρόλαβε! Διότι δεν μπορεί να σταθεί αλλιώς το σκεπτικό της φυλετικής ταυτότητας. Κανείς σε τούτο τον κόσμο δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι είναι καθαρόαιμος, διότι κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τους φυσικούς προγόνους του, παρά μόνον ως επηρμένη ψευδαίσθηση περί αυτούς. Πόσο μάλλον, όταν, ειδικά σε ό,τι αφορά Έλληνες, τέτοια ψευδαίσθηση δεν είχαν οι ίδιοι οι αρχαίοι, στο όνομα των οποίων ομνύουν οι ζηλωτές του καθαρού αίματος –παρακαλώ τους Ελληνόληπτους να διαβάσουν τα εδάφια 57.3 και 58.1 του Α’ Βιβλίου του Ηρόδοτου, για να διαφωτισθούν σχετικά· είναι πολύ μικρά για να κουράσουν ακόμα και χρυσαυγίτη.
Δεν μπορούν, λοιπόν, να πουν ότι «εγώ είμαι Έλληνας από προ-προ-προ-προ-πάππου», όταν τούτο συνεπάγεται την αναζήτηση μιας ρίζας, που φτάνει μέχρι τα έγκατα της γης, ή μέχρι τον Αδάμ και την Εύα, παρά μόνον αν κάπου στο δρόμο βάλουν κάποια στιγμή κάποια τελεία –είτε από αδυναμία περαιτέρω έρευνας, είτε εξαιτίας μιας σκληρής γι αυτούς διαπίστωσης. Ε, αυτή η τελεία λέγεται «όποιος πρόλαβε, πρόλαβε». Δηλαδή, πάνω στην τελεία, κάποιος προ-προ που δεν ήταν Έλληνας έγινε Έλληνας εν πάση περιπτώσει, άρα «είμαι Έλληνας κι εγώ από τον οποίο προ-προ κατάγομαι» –κι ας ήταν αυτός ο προ-προ από το Πακιστάν. Και ο σημερινός μετανάστης από το Πακιστάν; Ο σημερινός μετανάστης από το Πακιστάν απλώς δεν πρόλαβε.
Ασφαλώς, το θέμα έχει και άλλες πτυχές, ορισμένες πολύ ενδιαφέρουσες και ορισμένες πολύ πληκτικές, αλλά η συγκεκριμένη αντίληψη του «όποιος πρόλαβε» στέκει πέρα από αυτές πάντα εκεί, για να μας ξεκαθαρίζει το τοπίο σχετικά με τους νεοναζί –και να τους ξεγυμνώνει και κατά το προσχηματικό κομμάτι.
Το εκπληκτικό, ωστόσο, είναι ότι αυτό το «όποιος πρόλαβε» το εντοπίζει κανείς ως αντίληψη να διέπει με θαυμαστή συνέπεια και οριζοντίως το πολιτικό κατεστημένο. Π.χ., ο Βενιζέλος αναφέρεται στο Πα.Σο.Κ. και συμπεριφέρεται ως αρχηγός του λες και πρόκειται για μεγάλο κόμμα. Το ισχυρίζεται κιόλας απερίφραστα τούτο με μπόλικη φρεναπάτη, την ώρα που το πάλαι ποτέ κραταιό αυτό οικοδόμημα απειλείται με εξευτελισιτκή έξωση, κλωτσιά στα πισινά όχι μόνο από τα πολιτικά πράγματα, αλλά και από αυτά τα γραφεία του. Παραβλέπει, λοιπόν, μες την οίησή του ο επίδοξος και τέως αντιπρόεδρος τους πραγματικούς όρους της τρέχουσας πολιτικής του νομιμοποίησης, καθώς καταφεύγει και αυτός σε μια επηρμένη ψευδαίσθηση τύπου «όποιος πρόλαβε» –όποιος πρόλαβε να γίνει μέρος του κατεστημένου, εννοείται… Αρνείται να αποδεχθεί ότι κάποια στιγμή μπαίνουν τελείες, διότι αναγνωρίζει εαυτόν και κομματική του υπόσταση μεταξύ εκείνων που πρόλαβαν να συγκαταλέγονται στο πολιτικό κατεστημένο. Εξ ου και η συστηματικά υπεροπτική και απαξιωτική στάση απέναντι στον Σύριζα, τον… νεοφώτιστο και αλαζόνα επήλυδα που διανοείται να εισέλθει στο ιερό και άβατο, το εσαεί κατοχυρωμένο –«εσαεί κατοχυρωμένο» στο νου του, διότι όποιος αντλεί αυθαίρετα από το παρελθόν, άλλο τόσο αυθαίρετα προσβλέπει και στο μέλλον.
Το παράδειγμα Βενιζέλου εδώ είναι τυχαίο. Άπειρα τα διαθέσιμα άλλα και από τη Νέα Δημοκρατία με τα… επιφανή στελέχη της, και από αλλού –άλλωστε, όσες πολιτικές ή άλλες δυνάμεις ακολουθούν την ίδια πρακτική της ψευδαίσθησης ότι συνιστούν αφ΄εαυτού τους ιστορικό, φυλλογενετικό ή ό,τι άλλο, αλλά πάντως μες το ξερό τους το κεφάλι ένα κάποιο δικαιωματικό ιερατείο, αποκαλύπτονται αυτόχρημα ως δυνάμεις του κατεστημένου.
Το πλέον επικίνδυνο, όμως, είναι ότι η ανίερη και βαθύτατα αντιδημοκρατική συγγένεια αυτού του «όποιος πρόλαβε» των άλλων, με εκείνο των νεοναζί, όχι απλώς θρέφει, αλλά, θα έλεγα, επιδαψιλεύει τους νεοναζί, και στην πραγματικότητα τους καθιστά οργανικό μέρος του κατεστημένου. Δεν έχει παρά να αναλογισθεί κανείς, με τούτη την αφορμή, πώς συντηρήθηκαν αυτοί μέχρι να καταστούν «αναγκαίοι», αλλά και να παρατηρήσει προσεκτικά την εκάστοτε στάση τους στα ευαίσθητα και κρίσιμα πολιτικά ζητήματα. Και θα πεισθεί.
Κατά τα άλλα, δαπανάμε πολύτιμο χρόνο και φαιά ουσία για αντιρατσιστικά νομοσχέδια, που, τουλάχιστον ως προς τα παραπάνω, θα αποδειχθούν πολύ σύντομα υπόδειγμα αφλογιστίας, αν όχι κάτι χειρότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου