Σε πείσμα της κυρίαρχης σημερινής αριστερής άποψης, πιστεύω στο σπάσιμο των κρατικών μονοπωλίων, σε μια μικτή οικονομία όπου δημόσιος και ιδιωτικός τομέας θα συνυπάρχουν, αν και θα με ενδιέφερε πολύ περισσότερο η ανάπτυξη ενός τρίτου τομέα όπου η χώρα μας υστερεί απελπιστικά: της κοινωνικής οικονομίας – συνεταιρισμοί, κολεκτίβες, μη κερδοσκοπικά σχήματα, ενώσεις παραγωγών, ενώσεις καταναλωτών και άλλες συλλογικότητες.
Πιστεύω ακόμα ότι ο κρατισμός της Αριστεράς την εμποδίζει στην ουσία να ασκήσει ικανοποιητικό έλεγχο ως αντιπολίτευση στις ιδιωτικοποιήσεις, και ιδίως στους όρους και στη διαφάνεια των διαγωνισμών – και, φυσικά, στο τελικό τίμημα. Όταν είσαι α πριόρι εναντίον κάθε ιδιωτικοποίησης, κάθε είδους αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας και κάθε σύμπραξης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι πολύ δύσκολο να υπεισέλθεις στον έλεγχο των επιμέρους παραμέτρων μιας συμφωνίας, και πολύ περισσότερο να γίνεις πειστικός στην κριτική που ασκείς.
Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει κάτι πολύ περίεργο. Η Αριστερά μιλάει συστηματικά για «ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας», αλλά κανένας δεν την ακούει. Μόνο που, όπως και να το δει κανείς, ανεξαρτήτως της αφετηρίας από την οποία εκπορεύεται η κριτική της, δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχτεί ότι στην προκειμένη περίπτωση τελικά έχει δίκιο. Όπως και να το δει κανείς, όσο κι αν προσπαθήσει να το δικαιολογήσει ή έστω να το ερμηνεύσει πρόκειται απλώς για ξεπούλημα.
Ακούω την ειδησεογραφία των ημερών και τρελαίνομαι. Οι Γάλλοι ενδιαφέρονται για το νερό, οι Ρώσοι για την ενέργεια, οι Κινέζοι για υποδομές, οι Άραβες για γη, οι Τσέχοι για τον τζόγο, οι Γερμανοί για όλα – και όλοι μαζί ενδιαφέρονται για τις προμήθειες του ελληνικού κράτους και των δημόσιων οργανισμών.
Αν όλα αυτά τα σχέδια πραγματοποιηθούν, μετά δεν θα μιλάμε για κράτος, θα μιλάμε για ένα τεράστιο shops in a shop. Ένα κέλυφος που δεν παράγει και δεν πουλάει τίποτα, παρά μόνο έχει εκχωρήσει το χώρο, τις υποδομές και την πελατεία του σε μαγαζιά τρίτων, που στήνουν την πραμάτεια τους και την εμπορεύονται με προνομιακούς όρους. Για ένα πανηγυράκι, δηλαδή, όπου οι Έλληνες περιορίζονται στο ρόλο του απλού καταναλωτή προϊόντων και υπηρεσιών – με δανεικά πάντα. Μόνο που αυτά τα δανεικά πληρώνονται με τόσο επαχθείς όρους και μνημόνια ώστε δεν συμφέρουν πια, οπότε οσονούπω θα περιοριστούμε όχι πια στο ρόλο του καταναλωτή, αλλά σ’ εκείνον του θεατή. Οι άλλοι θα τρώνε κι εμείς θα βλέπουμε – φάτε μάτια ψάρια.
Εντάξει, πρέπει να αναγνωρίσουμε τις άοκνες προσπάθειες του πρωθυπουργού (άξιος ο μισθός του), που ως πλανόδιος πλασιέ πηγαίνει πότε στο Κατάρ, πότε στην Κίνα και πότε στο Αζερμπαϊτζάν (!) για να προωθήσει το υποτιθέμενο ελληνικό θαύμα – με πενιχρά πάντως αποτελέσματα. Δεν είμαι κατά της οικονομικής διπλωματίας, τομέας στον οποίο διαχρονικά υστερεί το ελληνικό κράτος, αλλά εδώ δεν μιλάμε για οικονομική διπλωματία, μιλάμε για διεθνή επαιτεία.
Παρατηρούσα τον κύριο Σαμαρά στις ειδήσεις, ενώ μιλούσε σε διάφορους κινέζους επίσημους και επιχειρηματίες (κινέζος επιχειρηματίας: το πιο σύντομο μαρξιστικό ανέκδοτο). Η γλώσσα του σώματός του τα ’λεγε όλα: Εδώ οι φτηνές ευκαιρίες. Οικόπεδο στη νοτιοανατολική άκρη της ηπείρου, πύλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, σε Ασία και σε Ευρώπη. Με έμπειρο ανθρώπινο δυναμικό (και εσχάτως πολύ φθηνό). Με όλα τα assets της χώρας, τα περιουσιακά της στοιχεία, τα πλεονεκτήματά της, στο σφυρί, επίσης πάμφθηνα, γιατί ήρθε η κρίση και μας έκοψε τα πόδια και οι διεθνείς πιστωτές μάς έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό.
Καταρχήν, είναι πολύ σκοτεινά τα κίνητρα όλης αυτής της υστερίας. Πρόκειται για την ανάγκη να γίνει το κράτος πιο μικρό και ευέλικτο; Να επικεντρωθεί στα επιτελικά καθήκοντά του και ν’ αφήσει το επιχειρείν για τους ιδιώτες; Ή μήπως πρόκειται απλώς για την αδήριτη ανάγκη να μειωθεί το χρέος όπως όπως; Πρόκειται για προσπάθεια εξορθολογισμού της παραγωγικής δομής του Δημοσίου, βάσει της οποίας θα απαλλαγεί από «κοστοβόρες» δραστηριότητες και θα μειώσει τα ελλείμματά του, ή μήπως πρόκειται για ευθυγράμμιση με νεοφιλελεύθερες συνταγές που προβλέπουν την εκχώρηση κάθε επικερδούς δραστηριότητας στο κεφάλαιο, προς όφελος της παγκοσμιοποίησης;
Βλέποντας τα πράγματα από την ανάποδη οπτική γωνία, πώς στα κομμάτια θα βελτιωθεί ο επιτελικός ρόλος του κράτους, όταν στερείται από όλα τα εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής – πρώτα από τις όποιες δυνατότητες άσκησης νομισματικής πολιτικής, και τώρα από κάθε αναπτυξιακό βραχίονα που θα έδινε αναπτυξιακό τόνο και ρυθμό στην οικονομία; Και πώς να μειωθεί το χρέος όταν ξεπουλάς στη χειρότερη δυνατή συγκυρία, και με τους αγοραστές να κανονίζουν κατά το δοκούν τους κανόνες του παιχνιδιού; Κι ακόμα, πώς απαλλάσσεται τάχα το Δημόσιο από «κοστοβόρες» δραστηριότητες, όταν για να εξυγιάνει -δήθεν- το τραπεζικό σύστημα χωρίζει τις προβληματικές (ή οιωνεί προβληματικές) τράπεζες σε καλές και κακές, φορτώνεται το «κακό» κομμάτι και εκχωρεί το «καλό» στους ιδιώτες, δίνοντάς τους και μπόνους από πάνω για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις επιχειρήσεις τους που τις έριξαν έξω;
Κι ένα τελευταίο. Εντάξει, ξέρουμε ότι η τρόικα ήρθε στην Ελλάδα για να επιτηρήσει τη δημοσιονομική προσαρμογή, για να ελέγξει την υλοποίηση της συμφωνίας με τους πιστωτές. Πολύ φοβάμαι όμως ότι και η τρόικα οικονομική διπλωματία ασκεί στα μέρη μας, και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο αποτελεσματικό από ό,τι το κάνει ο πρωθυπουργός και η κουστωδία του στα δαπανηρά τους ταξίδια. Οικονομική διπλωματία ασκεί και η τρόικα στη χώρα μας – η δική τους γλώσσα του σώματος αυτό προδίδει επίσης.
Κι εμείς απλώς τους κοιτάμε – με τη δική μας γλώσσα έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου