του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Το πολιτικό styling που έχει επιλέξει η νεοφασιστική ομάδα είναι να γκαζώνει με τρύπια εξάτμιση στη μοκέτα του σαλονιού. Εχει επιλέξει μια ασφαλή και ελεγχόμενη τραχύτητα για να γράφει επικοινωνιακά στο κουρασμένο μικροαστικό υποσυνείδητο. Δέρνει τους εύκολους ξένους (όχι τα μαντρόσκυλα των μαφιών), βρίζει τους μαλακούς κυριλέ (από τους οποίους δεν κινδυνεύει να τιμωρηθεί),
«σπάει» τα κοινοβουλευτικά σαλόνια (νομιμοποιώντας την αποθέσμιση).
Ο μικροαστός που έχει ακόμα πολλές ανασχέσεις αλλά θέλει απελπισμένα να βιαιοπραγήσει προς το σύστημα που τον φτώχυνε, βλέπει με υπόγειο θαυμασμό τον τσαμπουκά που αναποδογυρίζει τον καφέ, την τόλμη που δένει τα άρβυλα πατώντας στο μπράτσο της ρουστίκ πολυθρόνας. Αυτή η κουρεμένη τηλεοπτική παλικαριά κάνει τη δουλειά της. Εκτονώνει και επιβεβαιώνει ένα μέρος της λανθάνουσας και καταπιεσμένης μικροαστικής αγανάκτησης, εικονογραφεί μια απολύτως υπάκουη κοινωνική αταξία, φτιάχνει καριέρες σε διάφορους που καβαλούν επικοινωνιακά το ψοφάλογο νεοφασιστικό άτι. Πολλοί βρίζουν τη νεοφασιστική ομάδα, για ξεκάρφωμα. Προοδευτικοποιούνται έτσι, κρύβουν τις πολιτικές πομπές τους, αφού δείχνουν κάποιον υπέρτατα «κακό».
Αλλοι αποκτούν πολιτικό περιεχόμενο χωρίς κόπο, αφού δεν χρειάζεται να δομήσεις πολιτική αντιπρόταση για να εγγραφείς στους αντιφασίστες με όρους κερκίδας. Αλλοι επιλέγουν την υπόγεια κολακεία για να τους εξημερώσουν ή να φτιάξουν τον αντισύριζα και την ολέθρια θεωρεία των «δύο άκρων».
Ο Γιάννης Δραγασάκης, ως εχέφρων αριστερός μέσα από τις κοινοβουλευτικές πειθαρχίες, πρότεινε τη θεσμοποιημένη βούληση σε μια πολιτική συνθήκη που την ξεπετάει. Η δημοκρατία έχει κανόνες, αισθητική και πειθαρχίες. Ειδικά στο αποδυναμωμένο και περιθωριοποιημένο ελληνικό Κοινοβούλιο, η απάντηση του Δραγασάκη έχει δύο αποδέκτες.
Την ίδια την πολιτική σκηνή με τις επιλογές των προεδρικών διαταγμάτων, της κοινοβουλευτικής νωθρότητας, της φυγοπονίας και της κομματικής καμαρίλας που αποδομούν τον κοινοβουλευτισμό, και τη νεοφασιστική ομάδα που επίσης και από παράδοση αφοδεύει στον κοινοβουλευτισμό. Γι' αυτό και η πρωτοβουλία του χτυπήθηκε αμήχανα και διπλά. Γιατί έκανε χρήση ενός ανα-διεκδικήσιμου πολιτικού εργαλείου. Η κοινοβουλευτική κανονιστική ποιότητα είναι προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη της Αριστεράς στην ιστορική συνεκφορά της, με τις άλλες πολιτικές γλώσσες. Ο,τι αίρει, δηλαδή, τον νεοφασισμό και τις σταχομαζώχτρες του.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Το πολιτικό styling που έχει επιλέξει η νεοφασιστική ομάδα είναι να γκαζώνει με τρύπια εξάτμιση στη μοκέτα του σαλονιού. Εχει επιλέξει μια ασφαλή και ελεγχόμενη τραχύτητα για να γράφει επικοινωνιακά στο κουρασμένο μικροαστικό υποσυνείδητο. Δέρνει τους εύκολους ξένους (όχι τα μαντρόσκυλα των μαφιών), βρίζει τους μαλακούς κυριλέ (από τους οποίους δεν κινδυνεύει να τιμωρηθεί),
«σπάει» τα κοινοβουλευτικά σαλόνια (νομιμοποιώντας την αποθέσμιση).
Ο μικροαστός που έχει ακόμα πολλές ανασχέσεις αλλά θέλει απελπισμένα να βιαιοπραγήσει προς το σύστημα που τον φτώχυνε, βλέπει με υπόγειο θαυμασμό τον τσαμπουκά που αναποδογυρίζει τον καφέ, την τόλμη που δένει τα άρβυλα πατώντας στο μπράτσο της ρουστίκ πολυθρόνας. Αυτή η κουρεμένη τηλεοπτική παλικαριά κάνει τη δουλειά της. Εκτονώνει και επιβεβαιώνει ένα μέρος της λανθάνουσας και καταπιεσμένης μικροαστικής αγανάκτησης, εικονογραφεί μια απολύτως υπάκουη κοινωνική αταξία, φτιάχνει καριέρες σε διάφορους που καβαλούν επικοινωνιακά το ψοφάλογο νεοφασιστικό άτι. Πολλοί βρίζουν τη νεοφασιστική ομάδα, για ξεκάρφωμα. Προοδευτικοποιούνται έτσι, κρύβουν τις πολιτικές πομπές τους, αφού δείχνουν κάποιον υπέρτατα «κακό».
Αλλοι αποκτούν πολιτικό περιεχόμενο χωρίς κόπο, αφού δεν χρειάζεται να δομήσεις πολιτική αντιπρόταση για να εγγραφείς στους αντιφασίστες με όρους κερκίδας. Αλλοι επιλέγουν την υπόγεια κολακεία για να τους εξημερώσουν ή να φτιάξουν τον αντισύριζα και την ολέθρια θεωρεία των «δύο άκρων».
Ο Γιάννης Δραγασάκης, ως εχέφρων αριστερός μέσα από τις κοινοβουλευτικές πειθαρχίες, πρότεινε τη θεσμοποιημένη βούληση σε μια πολιτική συνθήκη που την ξεπετάει. Η δημοκρατία έχει κανόνες, αισθητική και πειθαρχίες. Ειδικά στο αποδυναμωμένο και περιθωριοποιημένο ελληνικό Κοινοβούλιο, η απάντηση του Δραγασάκη έχει δύο αποδέκτες.
Την ίδια την πολιτική σκηνή με τις επιλογές των προεδρικών διαταγμάτων, της κοινοβουλευτικής νωθρότητας, της φυγοπονίας και της κομματικής καμαρίλας που αποδομούν τον κοινοβουλευτισμό, και τη νεοφασιστική ομάδα που επίσης και από παράδοση αφοδεύει στον κοινοβουλευτισμό. Γι' αυτό και η πρωτοβουλία του χτυπήθηκε αμήχανα και διπλά. Γιατί έκανε χρήση ενός ανα-διεκδικήσιμου πολιτικού εργαλείου. Η κοινοβουλευτική κανονιστική ποιότητα είναι προϋπόθεση για την ίδια την ύπαρξη της Αριστεράς στην ιστορική συνεκφορά της, με τις άλλες πολιτικές γλώσσες. Ο,τι αίρει, δηλαδή, τον νεοφασισμό και τις σταχομαζώχτρες του.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου