Strange Journal..
Μας κάνει εντύπωση η χρόνια απονεύρωση των καλλιτεχνών σε αυτή την χώρα. Άνθρωποι “του πνεύματος”, “της τέχνης” και “της διανόησης” -όλα σε εισαγωγικά- κάνουν πως δεν βλέπουν τι συμβαίνει γύρω τους, καθώς ο ρόλος τους δεν είναι να ασχολούνται με την πολιτική (sic).
Στην πραγματικότητα, αν κάποιος οφείλει να ασχολείται με τα κοινά με περισσότερο ζήλο, αυτός πρέπει να είναι ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι έχει περισσότερες ευαισθησίες ή τέλος πάντων παρουσιάζεται ως τέτοιος. Σήμερα,όπως και στην περίοδο της επταετίας, οι καλλιτέχνες σιωπούν.
Επί σειρά, διοργανώνονται δήθεν προχωρημένες εκδηλώσεις, video installation και art events, ενώ πιο δίπλα, κοιμούνται άστεγοι σε παγκάκια και τρώγονται burgers με κιμά από μετανάστες. Οι καλλιτέχνες, αν θεωρούν ως τέτοιους τους εαυτούς τους, θα έπρεπε να είχαν παρατήσει κάθε πολιτιστικό δρώμενο σ’ αυτή την χώρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά συμφωνία με το καθεστώς. Για κάθε δικτατορία (βελούδινη στην σημερινή εκδοχή), αποδεκτή είναι εκείνη η μορφή τέχνης η οποία το εξυμνεί, ή τουλάχιστον παραμένει ουδέτερη και ακίνδυνη. Άρα, αν θες να δημιουργήσεις τέχνη, να παράγεις σύμβολα και ερεθίσματα, οφείλεις να είσαι αντισυμβατικός και στοχαστικός. Οτιδήποτε άλλο δεν λέγεται Τέχνη, αλλά διαφήμιση για τυπάκια που φοράνε δήθεν προχωρημένα γυαλιά και τινάζουν δήθεν προβληματισμένα τις φράντζες τους.
Η Ελλάδα δεν δύναται να κοροϊδεύει τον κόσμο, ότι παράγει πολιτιστικά προϊόντα και ότι η ζωή κυλάει κανονικά. Γιατί τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Η τηλεόραση είναι απλά το όργανο που αφήνει τα ίχνη της χούντας, ενώ το αστικό περιβάλλον έχει αλλάξει τόσο πολύ, μοιάζοντας όλο και περισσότερο με μια μίξη βαλκανικού κακέκτυπου της Δύσης και ανελευθερίας της Μέσης Ανατολής.
Έχουμε ανάγκη από νέες αφηγήσεις σχετικά με την Ιστορία, την Τέχνη, την πολιτική, νέα έργα για τον Άνθρωπο, άρνηση της παγιωμένης κατάστασης για να πούμε ταυτόχρονα “ναι” σε έναν κώδικα αξιών, ηθική και αισθητική. Για να συμβούν αυτά πρέπει να αγαπήσουμε την ευθύνη. Κάνω προσπάθειες για να την κάνω περισσότερο φίλη μου. Αν γίνουμε πολλοί σ’ αυτό τον δρόμο, μπορούμε να βρούμε την ζωή που τρέχει πανικόβλητη ανάμεσά μας. Να γίνουμε περισσότεροι καλλιτέχνες, τεχνίτες, ποιητές. Κι ένα όμορφο πρωινό, η χούντα θα πέσει.
Εξάλλου, κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας.
Στην πραγματικότητα, αν κάποιος οφείλει να ασχολείται με τα κοινά με περισσότερο ζήλο, αυτός πρέπει να είναι ο άνθρωπος που υποτίθεται ότι έχει περισσότερες ευαισθησίες ή τέλος πάντων παρουσιάζεται ως τέτοιος. Σήμερα,όπως και στην περίοδο της επταετίας, οι καλλιτέχνες σιωπούν.
Επί σειρά, διοργανώνονται δήθεν προχωρημένες εκδηλώσεις, video installation και art events, ενώ πιο δίπλα, κοιμούνται άστεγοι σε παγκάκια και τρώγονται burgers με κιμά από μετανάστες. Οι καλλιτέχνες, αν θεωρούν ως τέτοιους τους εαυτούς τους, θα έπρεπε να είχαν παρατήσει κάθε πολιτιστικό δρώμενο σ’ αυτή την χώρα. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά συμφωνία με το καθεστώς. Για κάθε δικτατορία (βελούδινη στην σημερινή εκδοχή), αποδεκτή είναι εκείνη η μορφή τέχνης η οποία το εξυμνεί, ή τουλάχιστον παραμένει ουδέτερη και ακίνδυνη. Άρα, αν θες να δημιουργήσεις τέχνη, να παράγεις σύμβολα και ερεθίσματα, οφείλεις να είσαι αντισυμβατικός και στοχαστικός. Οτιδήποτε άλλο δεν λέγεται Τέχνη, αλλά διαφήμιση για τυπάκια που φοράνε δήθεν προχωρημένα γυαλιά και τινάζουν δήθεν προβληματισμένα τις φράντζες τους.
Η Ελλάδα δεν δύναται να κοροϊδεύει τον κόσμο, ότι παράγει πολιτιστικά προϊόντα και ότι η ζωή κυλάει κανονικά. Γιατί τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Η τηλεόραση είναι απλά το όργανο που αφήνει τα ίχνη της χούντας, ενώ το αστικό περιβάλλον έχει αλλάξει τόσο πολύ, μοιάζοντας όλο και περισσότερο με μια μίξη βαλκανικού κακέκτυπου της Δύσης και ανελευθερίας της Μέσης Ανατολής.
Έχουμε ανάγκη από νέες αφηγήσεις σχετικά με την Ιστορία, την Τέχνη, την πολιτική, νέα έργα για τον Άνθρωπο, άρνηση της παγιωμένης κατάστασης για να πούμε ταυτόχρονα “ναι” σε έναν κώδικα αξιών, ηθική και αισθητική. Για να συμβούν αυτά πρέπει να αγαπήσουμε την ευθύνη. Κάνω προσπάθειες για να την κάνω περισσότερο φίλη μου. Αν γίνουμε πολλοί σ’ αυτό τον δρόμο, μπορούμε να βρούμε την ζωή που τρέχει πανικόβλητη ανάμεσά μας. Να γίνουμε περισσότεροι καλλιτέχνες, τεχνίτες, ποιητές. Κι ένα όμορφο πρωινό, η χούντα θα πέσει.
Εξάλλου, κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου