Πριν από μόλις πέντε μήνες ένας άνθρωπος περπάτησε 11 ολόκληρες μέρες και νύχτες, τις δύο τελευταίες υπό καταρρακτώδη βροχή, για να έρθει από τον Βόλο στην Αθήνα, να μεταφέρει, μαζί με τους συντρόφους-συνοδοιπόρους του, κραυγή αγωνίας, φωνή ελπίδας. Ο άνθρωπος αυτός δεν υπάρχει πια. Προτίμησε την οικειοθελή έξοδο από την κόλαση που του επιφύλαξαν αυτοί που αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς.
Είδα πρώτα, κατάπληκτη, τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, και του βουλευτή του της Μαγνησίας, για τον τραγικό χαμό, την αυτοκτονία, δηλαδή, του Κώστα Κόγια, προέδρου της Ομοσπονδίας Επαγγελματοβιοτεχνών και Εμπόρων Μαγνησίας. Και στη συνέχεια "άκουσα" τον ίδιο, σε μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε σε τοπικό ραδιόφωνο, μετά τη δική του "μεγάλη πορεία".
Μιλούσε με ψύχραιμο, συγκροτημένο λόγο, για την εμπειρία από τις πόλεις που διάβηκαν, συναντώντας τα ίδια προβλήματα, την ίδια οργή.
Μιλούσε για την καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων από την πολιτική των Μνημονίων. Παραθέτω αυτούσιες φράσεις του:
"Με τα μέτρα αυτά, πληρώνουμε καθημερινά θύματα". "Έμαθα ότι δύο συμπολίτες μας αυτοκτόνησαν πρόσφατα, λόγω των αξεπέραστων δυσκολιών που αντιμετώπιζαν". "Μιλάμε για βιωσιμότητα, για επιβίωση, τίποτε άλλο. Αν θα ζούμε, αν θα μπορούμε να φάμε, ή αν θ' αυτοκτονήσουμε". "Εγώ, με 43 χρόνια δουλειάς -και συνεχίζω ακόμη-, αν και έχω συμπληρώσει το όριο ηλικίας, επειδή χρωστάω 12.000 στον ΟΑΕΕ, δεν μπορώ να βγω στη σύνταξη και δεν έχω και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Είμαι καρκινοπαθής και δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πηγαίνω στους εξωτερικούς γιατρούς, ούτε μπορώ να πάρω τα φάρμακά μου, διότι τα φάρμακα ενός καρκινοπαθούς είναι πολύ ακριβά". "Να περιμένεις σε ατέλειωτες ουρές στις τράπεζες για να πάρεις σειρά, και να πας την άλλη μέρα να πάρεις μια σύνταξη πείνας, να περιμένεις όλη τη νύχτα, μέσα στο κρύο... Αυτό είναι απαράδεκτο, λέγεται εξαθλίωση, λέγεται ομηρεία!". "Θα καταθέσουμε μηνυτήρια αναφορά στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν έχει κανένας δικαίωμα να μας βάζει ν' αυτοκτονήσουμε!".
Προσέξατε πόσες φορές αναφέρεται στην αυτοκτονία; Κι όμως, η κίνηση της οποίας υπήρξε εμπνευστής ονομαζόταν "Κίνηση Ελπίδας Πολιτών".
Η ελπίδα, λοιπόν, πεθαίνει τελευταία, αλλά πεθαίνει. Όταν η φωνή είναι βοώντος εν τη ερήμω, όταν αργεί πολύ να ξημερώσει και κάποιοι δεν έχουν τον χρόνο να περιμένουν την αυγή.
Δεν πιστεύω πως είναι σύμπτωση και τραγική ειρωνεία η είδηση της απόδρασής του την ημέρα που ξαναψήφιζαν, με κτηνώδη κυνισμό, νέα σειρά αδιέξοδων, δολοφονικών μέτρων, οι εντεταλμένοι αυτής της γενοκτονίας.
Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης είναι προσωπικά υπεύθυνοι για κάθε ζωή που χάνεται μέσα στην απελπισία. Και καθένας από εμάς, τους αριστερούς, προσωπικά υπεύθυνος για τον διπλανό μας. Αν ο Κώστας Κόγιας, με τέτοια ψυχή και τέτοια δράση, ήταν ένας από εμάς, πώς έγινε και τον αφήσαμε τόσο μόνο;

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος απ' την περίφημη ταινία του Ρομπέρ Μπρεσσόν