Κοπάνες…

Το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...

Σε ξυπνούσε η μάνα 7 το πρωί. Χωρίς αβρότητες. Σταθερά και ίσως λίγο βάναυσα. Σηκωνόσουν. Τα βιβλία βιαστικά στην τσάντα σακίδιο με τα συνθήματα, γραμμένα με μαρκαδόρο. Επαναλήψεις πρωινές και άλλα τέτοια δεν κάναμε. Πρωινό στο ποδάρι. Ξαναδιαβάσματα πρωί; κομμένα. Αυτά ίσως τα έκαναν οι καλύτεροι μαθητές της τάξης. Εμείς ήμασταν πάντα στους λίγο λιγότερο καλούς. Αυτούς που “έχουν δυνατότητες, αλλά δεν διαβάζουν, και κάνουν και φασαρία, αλλά καλό παιδί”.  Τέλος πάντων διέσχιζες γειτονιά, κεντρικό δρόμο, πλατεία. Για να καταλήξεις στο Καφε Ζαχαροπλαστείον “Ο Φάρος”. Εκεί μαζεύονταν η υπόλοιπη παρέα. Οι αλητάμπουρες καθώς θα έλεγε, η καθώς πρέπει γειτονιά, κέντρο της πόλης βλέπεις … κι εμείς νομίζαμε ότι καλά κρυβόμασταν, ήταν πάροδος βλέπεις. Ερχόταν ο καφές, ελληνικός σκέτος. Κι ανάβαμε τσιγάρο. Ό,τι είχαμε. Συχνά με τα ΚΕΝΤ και τα Dunhill που βουτάγαμε απλά από τη βαλίτσα του ναυτικού πατέρα.  Αργότερα… Sante’ σκέτο χρόνια και χρόνια.  Κι ερχόταν η καθοριστική στιγμή. Κοπάνα ή όχι;

Τι έχεις πρώτη ώρα; το Λ. κι είμαι αδιάβαστος, γάμησέ τα. Κι είναι και σκληρός ο Λ. δεν μασάει. Εσύ; τον Αποστόλη.  Ε… εντάξει είναι ο Αποστόλης θα σου την πει, αλλά μετά όλα εντάξει. Εσύ; τη Μ. πω πωωωω. Κάντηνα δεν το συζητάμε.  Έτσι ξεμπερδεύαμε από την πρώτη ώρα.  Παράταση του καφέ. Και μετά “τύπος και υπογραμμός”.  Το πράγμα έμπλεκε για τις επόμενες ώρες.  Δίωρο ή ολοήμερη; Μεταφορά στην καφετέρια “L’Etoile” στο λιμάνι, άντρο ακολασίας (μια φορά μέχρι και το απουσιολόγιο του Γ1 βρέθηκε εκεί και τη φάγαμε, και αποβολή και απ’ όλα).

Βασικά στις κοπάνες που περιγράφω αγόρια ήμασταν. Ωστόσο, όταν υπήρχαν και κορίτσια, το σκηνικό έπαιρνε άλλη βαρύτητα. Θα φανεί παράξενο αλλά υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός, κάμποσες αγορίστικες μαλακίες κόβονταν μαχαίρι.  Κι επίσης τις κοπέλες που θα έκαναν μαζί μας κοπάνα, τις εκτιμούσαμε στην παρέα απείρως περισσότερο.  Για να μην τα πολυλογώ.  Σε ολοήμερες κοπάνες έχω δει τα περισσότερα και τα καλύτερα από σχολικούς περιπάτους, που κι αυτοί είχαν την πλάκα τους.  Έχουμε πάει Γενάρη στον Καρφά, να τραπεζωθούμε στου Γιαμού για αυγά και λουκάνικα και να βουτήξει ο Αλέκος χειμώνα καιρό μετά από στοίχημα. Έχουμε πάει στο Θολοποτάμι, στον Άγιο Πέτρο, άνοιξη και να γυρίσουμε με λαλάδες στολισμένα τα μηχανάκια με στεφάνι λουλουδιών στη ΒΕΣΠΑ, μέχρι που είδε το Νίκο η μάνα του και είχαμε δράματα. Έχουμε πάει στου Ψυχάρη το μνήμα και στην παραλία από κάτω, σε ρομαντική κοπάνα ζευγαριού. Με δανεικό μοτοποδήλατο που έσπασε η αλυσίδα… και μας κατέβασε στη Χώρα καλοκάγαθος φορτηγατζής με την κοπέλα να κρύβει το πρόσωπο στην καμπίνα. Έχουμε πάει με ήλιο στο Φαφάλειο Στάδιο στο Βροντάδο, μέχρι που έπιασε βροχή και τουρτουρίζαμε κάτω από τις εξέδρες.  Και άλλα πολλά.  Ακόμα και τα απλά: μεγάλοι καφέδες, μεγάλα μπιλιάρδα στη μέσα αίθουσα του Μήτσου στην Προκυμαία. Γι’ αυτό σου λέω. Λευκές Εβδομάδες και κολοκύθια. Οι μαθητές και οι μαθήτριες αυτορυθμίζονται. Χεσμένους σας έχουν.