Χρεωκοπημένοι Καιροί...
Με την ευκαιρία της παρουσίασης από τον κ. Σαμαρά των προτεραιοτήτων της ελληνικής προεδρίας της Ε.Ε. στο ευρωκοινοβούλιο, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Nigel Farage εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον του πρωθυπουργού, της κυβέρνησής του και της Νέας Δημοκρατίας.
Πολλοί, είμαι βέβαιος, απόλαυσαν τα δυόμισι λεπτά της αδυσώπητης επίθεσης. Κάποιοι άλλοι δυσανασχέτησαν: “Θα μας πει ο Άγγλος για δημοκρατία τώρα;” Ξύπνησε ο υπερήφανος Έλλην μέσα τους, γιατί μας προσέβαλαν τον πρωθυπουργό οι κουτόφραγκοι, που όταν είχαμε εμείς Δημοκρατία… τα γνωστά περί πιθήκων και ακροβατικών στα κλαδιά. Τι λες!
Είναι κάτι σαν ζήτημα οικογενειακής τιμής, φαίνεται. Εμείς μπορεί να λέμε ό,τι θέλουμε για την οικογένειά μας, αλλά αν την προσβάλει τρίτος…
Μόνο που δεν είμαστε οικογένεια με τον κ. Σαμαρά. Ευτυχώς. Ούτε με τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Γεωργιάδη, τον κ. Δένδια, τον κ. Κεδίκογλου και τους λοιπούς κυρίους που στελεχώνουν την υποδειγματική μας κυβέρνηση.
Το πατροπαράδοτο αίσθημα της οικογενειακής τιμής έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, τη διατήρηση του καθαρού οικογενειακού ονόματος. Τα εν οίκω, μη εν δήμω.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, δεν ισχύει αυτό. Είναι πολύ αργά για να διατηρούμε τα προσχήματα. Αυτά ζουν μόνο στη φαντασία μας πλέον, καθώς η πολιτική συντεχνία της χώρας καταστρέφει συστηματικά την εικόνα και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας στην Ευρώπη, ειδικά από το 2008 και μετά.
Τώρα θυμηθήκαμε την αξιοπρέπειά μας; Όταν έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου στο Γιούνκερ ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα δε μας πείραζε; Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα-οχετό του ο Πάγκαλος στο εξωτερικό και αποκαλούσε τους πολίτες που διαμαρτύρονταν “φασίστες, κομμουνιστές και μαλάκες“, δε μας άγγιζε το γεγονός;
Όταν υπουργοί της κυβέρνησης υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια στους ξένους επενδυτές προκειμένου να “διώξουν” με κάθε τρόπο τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, εξαπατώντας τους χωρίς κανένα ενδοιασμό, αυτό δεν έκανε ζημιά στην εικόνα της Ελλάδας;
Όταν η κατά το ήμισυ φασίζουσα Ελληνική Αστυνομία ασκεί ανεξέλεγκτη βία εναντίον διαδηλωτών και ρεπόρτερ, προσβάλλει και συλλαμβάνει τουρίστες λόγω χρώματος και βασανίζει κρατούμενους, γεμίζοντας πολυσέλιδες αναφορές της Διεθνούς Αμνηστίας, αυτό δε μας ενοχλεί;
Τα κατορθώματα αυτά της ΕΛ.ΑΣ. τράβηξαν την προσοχή διεθνών μέσων ενημέρωσης, όπως η βρετανική Guardian. Η απάντηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης ήταν να απειλήσει την παγκοσμίου εμβέλειας εφημερίδα με… μήνυση. Απειλή την οποία, απ’ όσο γνωρίζω, ουδέποτε πραγματοποίησε. Ευτυχώς, γιατί γλυτώσαμε τον περαιτέρω διασυρμό. Ή μήπως δυστυχώς;
Τι να πρωτοθυμηθώ; Να γράψω για τις Σκουριές, για το πρωτοφανές και αυθαίρετο κλείσιμο της ΕΡΤ και την κατάργηση των μουσικών συνόλων της και τόσα άλλα, τα οποία έχουν κάνει πολλές φορές το γύρο του κόσμου και μας έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα; Να γράψω για την άρον-άρον απόσυρση του αντιφασιστικού νομοσχεδίου, για την ουσιαστική άρνηση βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας (που προφανώς περπατούν και τα σέρνουν) να συζητήσουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους; Θα το ξαναπώ, εκτός από το ότι η Ελλάδα είναι η ΜΟΝΗ ευρωπαϊκή χώρα χωρίς εθνική συμφωνική ορχήστρα, είναι πλέον και η μόνη μαζί με τη Λιθουανία στην Ε.Ε. που δεν αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.
Μήπως να μιλήσουμε για τη δογματική άρνηση της πολιτείας να διαχωρίσει επιτέλους Εκκλησία και Κράτος; Ή, τουλάχιστον, να φορολογήσει την περιουσία της; Να θυμηθούμε ότι ακόμα αρνούμαστε πεισματικά να επιτρέψουμε σε δεκάδες χιλιάδες υπηκόους του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές και άλλων μουσουλμανικών χωρών να έχουν ένα τζαμί επειδή μια εντελώς άσχετη μουσουλμανική χώρα, η… Τουρκία αρνείται να ανοίξει τη Χάλκη; Να πούμε για το φιάσκο με τη λίστα Λαγκάρντ; Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής; Θεωρείτε πραγματικά ότι η Ελλάδα δίνει την εικόνα σύγχρονου, δημοκρατικού κράτους; Γιατί; Επειδή υιοθετήσαμε με φθηνά κόλπα το Ευρώ, για το οποίο προφανώς ήμασταν ανέτοιμοι και το οποίο στραγγαλίζει την οικονομία μας αργά και σταθερά;
Ναι, αλλά όχι να μας τα λέει και ο Άγγλος Καρατζαφέρης, θα πουν ορισμένοι. Μπορείς να κατηγορείς τη Χρυσή Αυγή για δημαγωγία και όχι αυτόν;
Συμφωνώ απόλυτα ότι σημασία δεν έχει μόνο να λέγεται η αλήθεια, αλλά και το ποιος τη λέει. Πλην όμως, εμένα δε με αφορά ο Farage, δεν τον ψηφίζω, είναι πρόβλημα των Άγγλων. Εγώ έχω κάτι χειρότερο να αντιμετωπίσω στη χώρα μου. Και το ενδεχόμενο να βρεθούμε ξαφνικά με δημάρχους και ευρωβουλευτές από τη νεοναζιστική αυτή συμμορία θα μας προσβάλει και θα μας εκθέσει πολύ περισσότερο από εκατό Nigel Farage. Ή μήπως φαντάζεστε ότι το θέμα της Χρυσής Αυγής έχει κλείσει οριστικά;
Είναι λυπηρό το φαινόμενο αυτό, να δίνεται το δικαίωμα σε ακροδεξιούς, δημαγωγούς και νεοναζί να λένε τις αλήθειες που δεν αρθρώνει κανείς άλλος. Αλλά δεν είναι κάτι τυχαίο. Είναι το ιδανικό πολιτικό τέχνασμα για να αναγκάζονται να σωπαίνουν οι σκεπτόμενοι πολίτες. Βλέπετε, όταν η αλήθεια ακούγεται μόνο από γραφικούς και τραμπούκους, τότε όποιος θελήσει να αρθρώσει την αλήθεια θα το κάνει με το φόβο της περιθωριοποίησης. Στην καλύτερη περίπτωση θα τον πουν λαϊκιστή ή γραφικό. Στη χειρότερη θα βαφτιστεί “ακραίος”, φασίστας, αναρχικός…
Και αναρωτιέστε μετά γιατί σωπαίνει και δεν αντιδρά ο κόσμος; Αλήθεια;
Θιχτήκαμε; Περίεργο αίσθημα ευθιξίας έχουμε σε αυτή τη χώρα νομίζω.
“[Το κόμμα σας] λέγεται Νέα Δημοκρατία (New Democracy). Προτείνω να το πείτε Καθόλου Δημοκρατία (No Democracy)”.
Πολλοί, είμαι βέβαιος, απόλαυσαν τα δυόμισι λεπτά της αδυσώπητης επίθεσης. Κάποιοι άλλοι δυσανασχέτησαν: “Θα μας πει ο Άγγλος για δημοκρατία τώρα;” Ξύπνησε ο υπερήφανος Έλλην μέσα τους, γιατί μας προσέβαλαν τον πρωθυπουργό οι κουτόφραγκοι, που όταν είχαμε εμείς Δημοκρατία… τα γνωστά περί πιθήκων και ακροβατικών στα κλαδιά. Τι λες!
Είναι κάτι σαν ζήτημα οικογενειακής τιμής, φαίνεται. Εμείς μπορεί να λέμε ό,τι θέλουμε για την οικογένειά μας, αλλά αν την προσβάλει τρίτος…
Μόνο που δεν είμαστε οικογένεια με τον κ. Σαμαρά. Ευτυχώς. Ούτε με τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Βενιζέλο, τον κ. Γεωργιάδη, τον κ. Δένδια, τον κ. Κεδίκογλου και τους λοιπούς κυρίους που στελεχώνουν την υποδειγματική μας κυβέρνηση.
Το πατροπαράδοτο αίσθημα της οικογενειακής τιμής έχει να κάνει με την αξιοπρέπεια, τη διατήρηση του καθαρού οικογενειακού ονόματος. Τα εν οίκω, μη εν δήμω.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, όμως, δεν ισχύει αυτό. Είναι πολύ αργά για να διατηρούμε τα προσχήματα. Αυτά ζουν μόνο στη φαντασία μας πλέον, καθώς η πολιτική συντεχνία της χώρας καταστρέφει συστηματικά την εικόνα και την αξιοπρέπεια της Ελλάδας στην Ευρώπη, ειδικά από το 2008 και μετά.
Τώρα θυμηθήκαμε την αξιοπρέπειά μας; Όταν έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου στο Γιούνκερ ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα δε μας πείραζε; Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα-οχετό του ο Πάγκαλος στο εξωτερικό και αποκαλούσε τους πολίτες που διαμαρτύρονταν “φασίστες, κομμουνιστές και μαλάκες“, δε μας άγγιζε το γεγονός;
Όταν υπουργοί της κυβέρνησης υπόσχονταν λαγούς με πετραχήλια στους ξένους επενδυτές προκειμένου να “διώξουν” με κάθε τρόπο τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, εξαπατώντας τους χωρίς κανένα ενδοιασμό, αυτό δεν έκανε ζημιά στην εικόνα της Ελλάδας;
Όταν η κατά το ήμισυ φασίζουσα Ελληνική Αστυνομία ασκεί ανεξέλεγκτη βία εναντίον διαδηλωτών και ρεπόρτερ, προσβάλλει και συλλαμβάνει τουρίστες λόγω χρώματος και βασανίζει κρατούμενους, γεμίζοντας πολυσέλιδες αναφορές της Διεθνούς Αμνηστίας, αυτό δε μας ενοχλεί;
Τα κατορθώματα αυτά της ΕΛ.ΑΣ. τράβηξαν την προσοχή διεθνών μέσων ενημέρωσης, όπως η βρετανική Guardian. Η απάντηση του υπουργού Δημόσιας Τάξης ήταν να απειλήσει την παγκοσμίου εμβέλειας εφημερίδα με… μήνυση. Απειλή την οποία, απ’ όσο γνωρίζω, ουδέποτε πραγματοποίησε. Ευτυχώς, γιατί γλυτώσαμε τον περαιτέρω διασυρμό. Ή μήπως δυστυχώς;
Τι να πρωτοθυμηθώ; Να γράψω για τις Σκουριές, για το πρωτοφανές και αυθαίρετο κλείσιμο της ΕΡΤ και την κατάργηση των μουσικών συνόλων της και τόσα άλλα, τα οποία έχουν κάνει πολλές φορές το γύρο του κόσμου και μας έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα; Να γράψω για την άρον-άρον απόσυρση του αντιφασιστικού νομοσχεδίου, για την ουσιαστική άρνηση βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας (που προφανώς περπατούν και τα σέρνουν) να συζητήσουν το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους; Θα το ξαναπώ, εκτός από το ότι η Ελλάδα είναι η ΜΟΝΗ ευρωπαϊκή χώρα χωρίς εθνική συμφωνική ορχήστρα, είναι πλέον και η μόνη μαζί με τη Λιθουανία στην Ε.Ε. που δεν αναγνωρίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.
Μήπως να μιλήσουμε για τη δογματική άρνηση της πολιτείας να διαχωρίσει επιτέλους Εκκλησία και Κράτος; Ή, τουλάχιστον, να φορολογήσει την περιουσία της; Να θυμηθούμε ότι ακόμα αρνούμαστε πεισματικά να επιτρέψουμε σε δεκάδες χιλιάδες υπηκόους του Πακιστάν, του Μπαγκλαντές και άλλων μουσουλμανικών χωρών να έχουν ένα τζαμί επειδή μια εντελώς άσχετη μουσουλμανική χώρα, η… Τουρκία αρνείται να ανοίξει τη Χάλκη; Να πούμε για το φιάσκο με τη λίστα Λαγκάρντ; Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής; Θεωρείτε πραγματικά ότι η Ελλάδα δίνει την εικόνα σύγχρονου, δημοκρατικού κράτους; Γιατί; Επειδή υιοθετήσαμε με φθηνά κόλπα το Ευρώ, για το οποίο προφανώς ήμασταν ανέτοιμοι και το οποίο στραγγαλίζει την οικονομία μας αργά και σταθερά;
Ναι, αλλά όχι να μας τα λέει και ο Άγγλος Καρατζαφέρης, θα πουν ορισμένοι. Μπορείς να κατηγορείς τη Χρυσή Αυγή για δημαγωγία και όχι αυτόν;
Συμφωνώ απόλυτα ότι σημασία δεν έχει μόνο να λέγεται η αλήθεια, αλλά και το ποιος τη λέει. Πλην όμως, εμένα δε με αφορά ο Farage, δεν τον ψηφίζω, είναι πρόβλημα των Άγγλων. Εγώ έχω κάτι χειρότερο να αντιμετωπίσω στη χώρα μου. Και το ενδεχόμενο να βρεθούμε ξαφνικά με δημάρχους και ευρωβουλευτές από τη νεοναζιστική αυτή συμμορία θα μας προσβάλει και θα μας εκθέσει πολύ περισσότερο από εκατό Nigel Farage. Ή μήπως φαντάζεστε ότι το θέμα της Χρυσής Αυγής έχει κλείσει οριστικά;
Είναι λυπηρό το φαινόμενο αυτό, να δίνεται το δικαίωμα σε ακροδεξιούς, δημαγωγούς και νεοναζί να λένε τις αλήθειες που δεν αρθρώνει κανείς άλλος. Αλλά δεν είναι κάτι τυχαίο. Είναι το ιδανικό πολιτικό τέχνασμα για να αναγκάζονται να σωπαίνουν οι σκεπτόμενοι πολίτες. Βλέπετε, όταν η αλήθεια ακούγεται μόνο από γραφικούς και τραμπούκους, τότε όποιος θελήσει να αρθρώσει την αλήθεια θα το κάνει με το φόβο της περιθωριοποίησης. Στην καλύτερη περίπτωση θα τον πουν λαϊκιστή ή γραφικό. Στη χειρότερη θα βαφτιστεί “ακραίος”, φασίστας, αναρχικός…
Και αναρωτιέστε μετά γιατί σωπαίνει και δεν αντιδρά ο κόσμος; Αλήθεια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου