του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Τα σκανδαλώδη συμβάντα με το Τ.Τ., τους εξοπλισμούς, οι πονηριές στα ΕΣΠΑ κ.λπ., αποδομούν μια ακόμα μεταφυσική κατασκευή που έφερε ατσούμπαλα η ρητορεία της κρίσης: την επιχειρηματικότητα, μια έμφυτη αρετή-περιεχόμενο του εαυτού της. Ιδίως τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που συντελείται -εκτός των άλλων- μια μεγάλη ιδεολογική αναδιάρθρωση, η επιχειρηματικότητα, αποτελεί μια έννοια-πασπαρτού με την οποία μπορεί κανείς να διαχειρίζεται τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και τις πολιτικές ποταπότητες.
Οπως ακριβώς η επίσης ασαφής έννοια «λαϊκισμός», ανέλαβε την πολιτική άμυνα αυτού του καπιταλισμού: «Μένουμε τελευταίοι γιατί ο λαϊκισμός καταστρέφει την επιχειρηματικότητα». Εύκολο, ασαφές, επικοινωνιακά λειτουργικό. Οι έννοιες αναδύονται μέσα από το γκρίζο τοπίο που κομματικού καριερισμού και της οικονομικής καχεξίας που αυτός παρήγαγε. Η ελληνική εκδοχή της επιχειρηματικότητας είναι αυτό που ξέρουμε. Κουμπαριές, κρατική επιχορήγηση, φυγάδευση χρημάτων, όχι επένδυση. Ενα διαρκές σύνδρομο κατοχής. Ιδρύουν μια μαϊμού, για να σφετεριστούν ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα, που στη συνέχεια διασπείρονται έξυπνα με offshore εξάχνωση.
Ειδικότερα, πολλοί νεοφώτιστοι τέως αριστεροί δεν λένε καν αυτό που καταλαβαίνει και ο τελευταίος φιλελεύθερος: ότι το ζητούμενο είναι η παραγωγική επινοητικότητα και όχι η επιχειρηματικότητα. Μια διαφορετική επενδυτική κουλτούρα κι όχι μια αντίληψη μαυραγορίτη που αρπάζει το κόσμημα κι εξαφανίζεται. Τι σημαίνει παραγωγική επινοητικότητα; Οχι μόνο να δεις τι σπανίζει στη διεθνή αγορά, ώστε να το παράγεις, αλλά να δεις τις δυνάμει ποιότητες αυτού που ζητάει η αγορά, ακόμα κι αν η τελευταία δεν τις αντιλαμβάνεται.
Επίσης να διακρίνεις ροπές και ταλαντεύσεις στις πολιτικές επιλογές των «μεγάλων». Εσύ, ως μικρός, πρέπει να διεμβολίσεις το ρεύμα μέχρι να στερεωθείς, ώστε να δημιουργήσεις εσύ ρεύμα. Περίπου έτσι θα λειτουργούσε ένας παραγωγικά εχέφρων. Η Φινλανδία εκμεταλλεύτηκε την πληροφορική παρθενία και χώθηκε τη δεκαετία του ΄80 με τη ΝΟΚΙΑ, όταν η Ελλάδα έτρωγε τα Μεσογειακά Προγράμματα. Πέρα, λοιπόν, από τον θυμό για τις κλοπές, υπάρχει και η επείγουσα ανάγκη για εργασία. Και αυτό διεκδικείται, δεν παραχωρείται. Αν η τιμωρία, το ξήλωμα, είναι οφθαλμοπορνεία για να συνεχίσει η παραγωγική και πολιτική νωθρότητα, τότε μέσα από την κατανάλωση των σκανδάλων θα αναπαράγεται εν τέλει η δυναμική τους.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Τα σκανδαλώδη συμβάντα με το Τ.Τ., τους εξοπλισμούς, οι πονηριές στα ΕΣΠΑ κ.λπ., αποδομούν μια ακόμα μεταφυσική κατασκευή που έφερε ατσούμπαλα η ρητορεία της κρίσης: την επιχειρηματικότητα, μια έμφυτη αρετή-περιεχόμενο του εαυτού της. Ιδίως τα τέσσερα τελευταία χρόνια, που συντελείται -εκτός των άλλων- μια μεγάλη ιδεολογική αναδιάρθρωση, η επιχειρηματικότητα, αποτελεί μια έννοια-πασπαρτού με την οποία μπορεί κανείς να διαχειρίζεται τα αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και τις πολιτικές ποταπότητες.
Οπως ακριβώς η επίσης ασαφής έννοια «λαϊκισμός», ανέλαβε την πολιτική άμυνα αυτού του καπιταλισμού: «Μένουμε τελευταίοι γιατί ο λαϊκισμός καταστρέφει την επιχειρηματικότητα». Εύκολο, ασαφές, επικοινωνιακά λειτουργικό. Οι έννοιες αναδύονται μέσα από το γκρίζο τοπίο που κομματικού καριερισμού και της οικονομικής καχεξίας που αυτός παρήγαγε. Η ελληνική εκδοχή της επιχειρηματικότητας είναι αυτό που ξέρουμε. Κουμπαριές, κρατική επιχορήγηση, φυγάδευση χρημάτων, όχι επένδυση. Ενα διαρκές σύνδρομο κατοχής. Ιδρύουν μια μαϊμού, για να σφετεριστούν ευρωπαϊκά ή κρατικά χρήματα, που στη συνέχεια διασπείρονται έξυπνα με offshore εξάχνωση.
Ειδικότερα, πολλοί νεοφώτιστοι τέως αριστεροί δεν λένε καν αυτό που καταλαβαίνει και ο τελευταίος φιλελεύθερος: ότι το ζητούμενο είναι η παραγωγική επινοητικότητα και όχι η επιχειρηματικότητα. Μια διαφορετική επενδυτική κουλτούρα κι όχι μια αντίληψη μαυραγορίτη που αρπάζει το κόσμημα κι εξαφανίζεται. Τι σημαίνει παραγωγική επινοητικότητα; Οχι μόνο να δεις τι σπανίζει στη διεθνή αγορά, ώστε να το παράγεις, αλλά να δεις τις δυνάμει ποιότητες αυτού που ζητάει η αγορά, ακόμα κι αν η τελευταία δεν τις αντιλαμβάνεται.
Επίσης να διακρίνεις ροπές και ταλαντεύσεις στις πολιτικές επιλογές των «μεγάλων». Εσύ, ως μικρός, πρέπει να διεμβολίσεις το ρεύμα μέχρι να στερεωθείς, ώστε να δημιουργήσεις εσύ ρεύμα. Περίπου έτσι θα λειτουργούσε ένας παραγωγικά εχέφρων. Η Φινλανδία εκμεταλλεύτηκε την πληροφορική παρθενία και χώθηκε τη δεκαετία του ΄80 με τη ΝΟΚΙΑ, όταν η Ελλάδα έτρωγε τα Μεσογειακά Προγράμματα. Πέρα, λοιπόν, από τον θυμό για τις κλοπές, υπάρχει και η επείγουσα ανάγκη για εργασία. Και αυτό διεκδικείται, δεν παραχωρείται. Αν η τιμωρία, το ξήλωμα, είναι οφθαλμοπορνεία για να συνεχίσει η παραγωγική και πολιτική νωθρότητα, τότε μέσα από την κατανάλωση των σκανδάλων θα αναπαράγεται εν τέλει η δυναμική τους.
dsevastakis@arch.ntua.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου