Ώστε ήρθε η ώρα…(αν και οι καμπάνες ηχούσαν καιρό).
Υποχρεωτική καθολική Αυτοαξιολόγηση στις σχολικές μονάδες ΤΩΡΑ, με πρώτες δράσεις: Ιστοσελίδα σχολείων, Εσωτερικός κανονισμός. Σχέσεις με γονείς και ίσως άλλα παρόμοια. Ομάδες εργασίας και αριθμοί, κουτάκια, περιγραφές, εκθέσεις κλπ κλπ .
Γιατί όχι?.... γιατί ναι?....
Γιατί τώρα; στις χειρότερες εδώ και 40 χρόνια συνθήκες για το εκπαιδευτικό σύστημα – μειωμένες δαπάνες για Παιδεία σε απίστευτο γα ευρωπαϊκή χώρα βαθμό, εξαθλιωμένους οικονομικά - ιδίως νέους - εκπαιδευτικούς, αυξημένο διδακτικό ωράριο, απειλή απολύσεων και διαθεσιμοτήτων (κατάργηση μονιμότητας), σχολεία χωρίς θέρμανση, υλικά, επιστάτες-φύλακες, εκπαιδευτικούς, με αδιοριστία νέων συναδέλφων, γιατί να εφαρμοστεί αυτό το μέτρο; Προς βελτίωση υποθέτουμε του σχολείου και του εκπαιδευτικού και του μαθητή και της κοινωνίας…..
Μπορούμε να λέμε συνεχώς ΟΧΙ σε μέτρα σαν κι αυτά; Είναι εμμονή μας; ΣΕ ΤΙ διαφέρει αυτό που προτείνεται, από την Αυτοαξιολόγηση που πρότεινε η ΟΛΜΕ το 1998; Είναι κακές οι δράσεις που προτείνονται ή έστω ανεπαρκείς και ‘λίγες’;… Μπορεί ένας σύλλογος χωρίς τις εκθέσεις, τα νούμερα και τον εξαναγκασμό να λειτουργήσει δημιουργικά υπέρ του σχολείου, της εκπαίδευσης των μαθητών του;
Έχει εκτός από τις φανερές και κρυφές επικίνδυνες προεκτάσεις; Θα χρησιμοποιηθεί κάπου; Πως θα αξιοποιηθεί στους Δήμους; Τι ρόλο θα παίξουν οι γονείς; Θα κατηγοριοποιηθούν τα σχολεία και θ αρχίσει ανταγωνισμός μεταξύ τους; Θα κλείσουν ‘κακά’ σχολεία ή θα συγχωνευθούν με ‘καλά’ – έγινε αλλού –, θα μετακινηθούν ή απολυθούν καθηγητές; Θα μετρήσει η αυτοαξιολόγηση στον ατομικό μας φάκελο, για να ξεπεράσουμε τον συνάδελφό μας στην ανταγωνιστική ατομική αξιολόγηση και να έχουμε καλύτερη εξέλιξη; Θα ψάχνουμε την λέξη αλληλεγγύη και την λέξη σύλλογος; Θα μετρήσουν οι επιδόσεις των μαθητών ;
Έχει σχέση η όλη υπόθεση άραγε με την σχεδιαζόμενη παγκόσμια διαίρεση του πληθυσμού σε 20% ελίτ και 80% απλά διαβιούντες, με το σχολείο χαμηλού επιπέδου που πρέπει να βγάλει αυτό το 80%, με την αντιμετώπιση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει ο εκπαιδευτικός με ελεύθερο φρόνημα και γνώση για την παγκόσμια κυριαρχία των ολίγων;
Υπάρχουν λόγοι να πούμε ναι? Να μη μας πει η κοινωνία ότι δεν δεχόμαστε την αξιολόγηση, γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα γίνουμε καλύτεροι εμείς, οι μαθητές μας και η μάθηση, γιατί δεν έχουμε όπως μας κατηγορεί ο ΟΟΣΑ την κουλτούρα αξιολόγησης, γιατί τον Έλληνα μόνο αν τον αναγκάζεις και του δίνεις κίνητρα αποδίδει, γιατί κι άλλες χώρες έχουν αξιολόγηση (όχι ίδια η και καθόλου), γιατί θα μας δώσουν χρήματα – εάν το επιτρέψει η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας δηλ. βλέπε το ΖΗΣΕ ΜΑΗ ΜΟΥ-, γιατί μας απειλούν με την ατομική μας αξιολόγηση που θα έρθει αμέσως μετά, γιατί μπορούμε λέει να αξιολογούμε κι εμείς τον Διευθυντή μας, γιατί έτσι θα δοθούν χρήματα στις υποδομές (τι όμορφο όνειρο), γιατί θα τελειώσουν οι τεμπέληδες… Γιατί βρε αδελφέ αμέσως θα δημιουργηθούν οι πολυπόθητες δομές επιμόρφωσης που ζητούσε η ΟΛΜΕ;
Κλείνεται σε κουτάκια και συνεδριάσεις και αριθμούς η προσωπική σχέση του δασκάλου με τον μαθητή; Αντικαθίσταται η ψυχή του λειτουργού με τις τυποποιημένες γνώσεις και τον έλεγχο του από την κεντρική εξουσία;
Μεταφέρεται άραγε με την αξιολόγηση η ενοχή του συστήματος για τα χάλια του σχολείου στον καθηγητή ώστε να πειθαρχεί, να φοβάται να μην αντιδρά, να μην διδάσκει ελεύθερα και μεταδίδει πραγματικές γνώσεις και απελευθερώνει την κριτική ικανότητα του νέου;
Ποιοι κάνουν αξιολόγηση; Πως αξιολογούνται; Πως την κάνουν; Στην Αυτοαξιολόγηση ποιος εγγυάται την ουσιαστική και ειλικρινή απόδοση της κατάστασης στο σχολείο όσων αξιολογούν, ποιο ρόλο παίζει ο εξωτερικός αξιολογητής και τι θα ελέγξει; Γιατί ζητάνε αξιολόγηση με ομοιογενή κριτήρια ώστε να συγκρίνουν τι, και χωρίς να παίρνουν υπ όψη την προέλευση του μαθητικού πληθυσμού, τις συνθήκες και την απαιτούμενη ανάδραση για την εξάλειψη των αδυναμιών; Αλήθεια τόσα χρόνια που γνώριζαν τα προβλήματα στην εποχή των παχιών αγελάδων γιατί δεν τα διόρθωναν;
Πόση γραφειοκρατία εισάγει στο σχολείο, πόσες δημιουργικές ώρες κλέβει από τον εκπαιδευτικό; Του καλλιεργεί τον φόβο ή όχι; Τον αφήνει ανεπηρέαστο στο έργο του;
Μπορούμε αν εφαρμοστεί και δούμε τους πραγματικούς της σκοπούς , κάποιοι που τώρα την ‘αντιμετωπίζουμε…’ με τις καλύτερες προθέσεις, να την εξοστρακίσουμε στην πορεία ή θα είναι πολύ αργά; Τι συνείδηση θα έχει δημιουργηθεί στους νέους συναδέλφους μας;
Πρέπει να γίνει η όχι σοβαρή συζήτηση – ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ την λέγανε - στους συλλόγους, στις γενικές συνελεύσεις, να μην εκβιαστούμε, να μην βιαστούμε, να έχουμε το δικαίωμα να την απορρίψουμε μετά ή να την τροποποιήσουμε προς όφελος του σχολείου και της κοινωνίας, να την κάνουμε αγνώριστη; Η Εξουσία είναι σίγουρη γι αυτήν και για το ότι θα την περάσει αυτή τη φορά;
ΑΠΛΑ, ΜΕΡΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου