Όταν έρχεται η στιγμή που πρέπει κανείς να κοιτάξει κατά πρόσωπο την αλήθεια, τα πράγματα ζορίζονται. Όπως τώρα που, μπροστά στο μεγάλο στοίχημα των Ευρωεκλογών (αλλά και των εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση) όλοι μας, ψηφοφόροι και υποψήφιοι, ζυγίζουμε πια πολύ προσεκτικά αυτά που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια για να πάρουμε και τις αποφάσεις μας – που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας στην αμέσως επόμενη φάση. Θα τολμήσω να συνοψίσω: Μετά την μεταπολίτευση και την πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή που είχε την φόρτιση της πρώτης σοβαρής απόπειρας να λειτουργήσει επιτέλους η Δημοκρατία και στην Ελλάδα, ζήσαμε την ελληνική εκδοχή του «Σοσιαλισμού» με την οκταετία του ΠΑΣΟΚ και μετά κατρακυλήσαμε βιαστικά στην απόλυτη υποβάθμιση της πολιτικής μας ζωής προσπαθώντας να ισορροπήσουμε ανάμεσα στο νόμιμο και το ηθικό, χωμένοι μέχρι το λαιμό στην διαπλοκή και την λαμογιά. Μέχρι να καταλάβουμε πόσο στραβά αρμενίζουμε είχαμε ήδη πιάσει πάτο και οι δανειστές μας, μέσω Καστελόριζου και ΓΑΠ, μας βάλανε τα δυό πόδια σε ένα παπούτσι – αποφασιστικά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ούτε που το καταλάβαμε για πότε πτωχεύσαμε και κλείσανε όλες οι στρόφιγγες, άρχισαν οι περικοπές, οι απολύσεις, η ανεργία, η φτώχεια. Και, φυσικά, όπου φτώχεια και γκρίνια.
Στις εκλογές που γίνανε μέσα σε συνθήκες πανικού και ανασφάλειας, τα δυό ως εκείνη την ώρα «μεγάλα κόμματα» εισέπραξαν τον θυμό και την οργή του κόσμου (αφού αυτά διαχειρίστηκαν τα πράγματα έτσι ώστε να οδηγηθούμε στην κατάρρευση). Και ένα άλλο κόμμα που ούτε το υπολογίζαμε καν σαν πολιτική δύναμη, έχοντας στην ηγεσία του έναν νέο άνθρωπο που δεν έχει φορτωθεί καμία φθορά, εκτοξεύτηκε στα διψήφια νούμερα και κατέληξε στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ πολύ λίγο έλλειψε να γίνει το πρώτο σε δύναμη κόμμα. Έτσι μετά από διάφορες προσπάθειες τα δύο πρώην «μεγάλα» αντίπαλα κόμματα βρέθηκαν να συγκυβερνούν με τις ηγεσίες Σαμαρά και Βενιζέλου, ενώ το «new entry», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως χάρη στην ψυχραιμία του Αλέξη Τσίπρα και κάποιων στελεχών και συμβούλων με καλά μυαλά*, προσπάθησε και κατάφερε να αποκρούσει μιαν άνευ προηγουμένου ομαδική επίθεση που, ευτυχώς, δεν πρόλαβε να «ενορχηστρωθεί» με μαεστρία και απέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το σπαθί του και τις καθημερινές του μάχες σε όλα τα επίπεδα, ξεπέρασε εύκολα τις ανοησίες νεοδημοκρατών «συμβούλων» (όπως του κ. Κρανιδιώτη) που προσπάθησαν να στήσουν την ιστορία των «δύο άκρων» - ένα σενάριο που απέτυχε πλήρως. «Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα» είχε πει κάποια στιγμή ο Σαμαράς υπονοώντας ποιος ξέρει τι, απευθυνόμενος πάντως προς πάσα κατεύθυνση αλλά σχεδόν δαχτυλοδείχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η «απειλή» ακούστηκε απλώς σαν μια ανοησία και ξεφούσκωσε αμέσως. Από την άλλη μεριά οι διάφορες λίστες και τα απανωτά σκάνδαλα ενέπλεκαν κάθε μέρα όλο και περισσότερους «στενούς φίλους» των δύο μεγάλων κομμάτων που άρχισαν να μπαίνουν στη φυλακή ή να εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Και στην άκρα δεξιά περιοχή της κοινωνίας μας το πραγματικά αποκρουστικό φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» πήρε πια τέτοιο μέγεθος ώστε η συγκυβέρνηση αναγκάστηκε να συγκεντρωθεί στην αντιμετώπισή του – αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην ησυχία του, μαζί με τα άλλα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», να ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Ώσπου ήρθε και η ώρα της Ελληνικής Προεδρίας και ο πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία να αναγγείλει και επίσημα στο Στρασβούργο ότι «παρέδωσε» - ότι πέτυχε δηλαδή στην αποστολή που του είχε ανατεθεί, εξ’ ου και «We delivered».
Με την αμερικάνικη αυτή έκφραση ο πρωθυπουργός θέλησε να μιλήσει την διεθνή γλώσσα και να μας πει και εμάς εδώ πόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του είναι – αφού he delivered. Όσοι Έλληνες δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η πολύ κοινή, στα αγγλικά, έκφραση, θα μείνουν με την εικόνα του delivery-boy που σου φέρνει την πίτσα ζεστή στο σπίτι – και κάνει καλά τη δουλειά που του ανατέθηκε. Ισχύει και για το delivery της πίτσας η έκφραση, έχει όμως την εφαρμογή της και σε πολύ μεγαλύτερες «αποστολές» που αναλαμβάνει κάποιος να φέρει σε πέρας. Όπως αυτή που ανέλαβε ο πρωθυπουργός για να «κρατήσει την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ», να επανεκλεγεί η κ. Μέρκελ και η ισχυρή Γερμανία να μπορέσει να πραγματοποιήσει το γιγαντιαίο οικονομικό της όραμα – να είναι η αδιαμφισβήτητη πρώτη δύναμη στην Ευρώπη – άρα και ο «αρχηγός» της. Γιατί για την κ. Μέρκελ (που έσπασε την λεκάνη στης στο σκι γιατί τα πέδιλά της ήτανε 15 ετών και δεν διανοήθηκε να αγοράσει καινούργια) «ομόλογός» της δεν είναι κανένας πρωθυπουργός της Ευρώπης. Ομόλογός της είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας. Γιατί, σχεδόν δικαιωματικά πιά, θεωρεί τον εαυτό της Πρόεδρο της Ευρώπης. Και στην Πρόεδρο απευθυνότανε ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς όταν, περήφανος, δήλωνε πως he delivered.
Το πρόβλημά του τώρα όμως είναι πως στις Ευρωεκλογές, όσο και να προσπαθήσει να μας πει ότι το δίλημμα είναι «ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-58 και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις = ίσον ψήφος υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης» ενώ «ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ =Κίνδυνος για την Ευρωπαϊκή μας υπόσταση», ο άλλος, ο νέος, έχει προλάβει και έχει κάνει δουλειά: Έχει χτίσει αποφασιστικά το ευρωπαϊκό του προφίλ και λέει στον prime minister που “delivered” ότι ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ψήφος στην Ευρώπη και το ευρώ των ανθρώπων και των πολιτών που έχουνε και ανάγκες αλλά και όνειρα γι’ αυτή την Ευρώπη. Ήρεμα, χωρίς πολλή φασαρία, μεθοδικά, ο Τσίπρας αντιτάσσει στην Ευρώπη της Μέρκελ στην οποίαν η συγκυβέρνηση «delivered», την Ευρώπη των λαών, των καθημερινών ανθρώπων, αυτή την Ευρώπη που πολλοί έχουν ονειρευτεί και κατά καιρούς την έχουν επιτύχει: Όχι την Ευρώπη των Golden Boys (και του «Λύκου» του Σκορτσέζε), αλλά την Ευρώπη της δημιουργίας, του πολιτισμού, της τέχνης, της ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα. Την Ευρώπη την απελευθερωμένη από την σκληρότητα της Γερμανίας –όταν γίνεται ηγέτης.
*και χάρη στην «συλλογικότητα» κ. Τσίπρα, καμία αντίρρηση
Στις εκλογές που γίνανε μέσα σε συνθήκες πανικού και ανασφάλειας, τα δυό ως εκείνη την ώρα «μεγάλα κόμματα» εισέπραξαν τον θυμό και την οργή του κόσμου (αφού αυτά διαχειρίστηκαν τα πράγματα έτσι ώστε να οδηγηθούμε στην κατάρρευση). Και ένα άλλο κόμμα που ούτε το υπολογίζαμε καν σαν πολιτική δύναμη, έχοντας στην ηγεσία του έναν νέο άνθρωπο που δεν έχει φορτωθεί καμία φθορά, εκτοξεύτηκε στα διψήφια νούμερα και κατέληξε στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ πολύ λίγο έλλειψε να γίνει το πρώτο σε δύναμη κόμμα. Έτσι μετά από διάφορες προσπάθειες τα δύο πρώην «μεγάλα» αντίπαλα κόμματα βρέθηκαν να συγκυβερνούν με τις ηγεσίες Σαμαρά και Βενιζέλου, ενώ το «new entry», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως χάρη στην ψυχραιμία του Αλέξη Τσίπρα και κάποιων στελεχών και συμβούλων με καλά μυαλά*, προσπάθησε και κατάφερε να αποκρούσει μιαν άνευ προηγουμένου ομαδική επίθεση που, ευτυχώς, δεν πρόλαβε να «ενορχηστρωθεί» με μαεστρία και απέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ με το σπαθί του και τις καθημερινές του μάχες σε όλα τα επίπεδα, ξεπέρασε εύκολα τις ανοησίες νεοδημοκρατών «συμβούλων» (όπως του κ. Κρανιδιώτη) που προσπάθησαν να στήσουν την ιστορία των «δύο άκρων» - ένα σενάριο που απέτυχε πλήρως. «Θα σας ταράξουμε στην νομιμότητα» είχε πει κάποια στιγμή ο Σαμαράς υπονοώντας ποιος ξέρει τι, απευθυνόμενος πάντως προς πάσα κατεύθυνση αλλά σχεδόν δαχτυλοδείχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η «απειλή» ακούστηκε απλώς σαν μια ανοησία και ξεφούσκωσε αμέσως. Από την άλλη μεριά οι διάφορες λίστες και τα απανωτά σκάνδαλα ενέπλεκαν κάθε μέρα όλο και περισσότερους «στενούς φίλους» των δύο μεγάλων κομμάτων που άρχισαν να μπαίνουν στη φυλακή ή να εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Και στην άκρα δεξιά περιοχή της κοινωνίας μας το πραγματικά αποκρουστικό φαινόμενο της «Χρυσής Αυγής» πήρε πια τέτοιο μέγεθος ώστε η συγκυβέρνηση αναγκάστηκε να συγκεντρωθεί στην αντιμετώπισή του – αφήνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην ησυχία του, μαζί με τα άλλα κόμματα του «δημοκρατικού τόξου», να ετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Ώσπου ήρθε και η ώρα της Ελληνικής Προεδρίας και ο πρωθυπουργός βρήκε την ευκαιρία να αναγγείλει και επίσημα στο Στρασβούργο ότι «παρέδωσε» - ότι πέτυχε δηλαδή στην αποστολή που του είχε ανατεθεί, εξ’ ου και «We delivered».
Με την αμερικάνικη αυτή έκφραση ο πρωθυπουργός θέλησε να μιλήσει την διεθνή γλώσσα και να μας πει και εμάς εδώ πόσο ευχαριστημένος από τον εαυτό του είναι – αφού he delivered. Όσοι Έλληνες δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει αυτή η πολύ κοινή, στα αγγλικά, έκφραση, θα μείνουν με την εικόνα του delivery-boy που σου φέρνει την πίτσα ζεστή στο σπίτι – και κάνει καλά τη δουλειά που του ανατέθηκε. Ισχύει και για το delivery της πίτσας η έκφραση, έχει όμως την εφαρμογή της και σε πολύ μεγαλύτερες «αποστολές» που αναλαμβάνει κάποιος να φέρει σε πέρας. Όπως αυτή που ανέλαβε ο πρωθυπουργός για να «κρατήσει την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ», να επανεκλεγεί η κ. Μέρκελ και η ισχυρή Γερμανία να μπορέσει να πραγματοποιήσει το γιγαντιαίο οικονομικό της όραμα – να είναι η αδιαμφισβήτητη πρώτη δύναμη στην Ευρώπη – άρα και ο «αρχηγός» της. Γιατί για την κ. Μέρκελ (που έσπασε την λεκάνη στης στο σκι γιατί τα πέδιλά της ήτανε 15 ετών και δεν διανοήθηκε να αγοράσει καινούργια) «ομόλογός» της δεν είναι κανένας πρωθυπουργός της Ευρώπης. Ομόλογός της είναι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας. Γιατί, σχεδόν δικαιωματικά πιά, θεωρεί τον εαυτό της Πρόεδρο της Ευρώπης. Και στην Πρόεδρο απευθυνότανε ουσιαστικά ο Αντώνης Σαμαράς όταν, περήφανος, δήλωνε πως he delivered.
Το πρόβλημά του τώρα όμως είναι πως στις Ευρωεκλογές, όσο και να προσπαθήσει να μας πει ότι το δίλημμα είναι «ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-58 και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις = ίσον ψήφος υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης» ενώ «ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ =Κίνδυνος για την Ευρωπαϊκή μας υπόσταση», ο άλλος, ο νέος, έχει προλάβει και έχει κάνει δουλειά: Έχει χτίσει αποφασιστικά το ευρωπαϊκό του προφίλ και λέει στον prime minister που “delivered” ότι ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει ψήφος στην Ευρώπη και το ευρώ των ανθρώπων και των πολιτών που έχουνε και ανάγκες αλλά και όνειρα γι’ αυτή την Ευρώπη. Ήρεμα, χωρίς πολλή φασαρία, μεθοδικά, ο Τσίπρας αντιτάσσει στην Ευρώπη της Μέρκελ στην οποίαν η συγκυβέρνηση «delivered», την Ευρώπη των λαών, των καθημερινών ανθρώπων, αυτή την Ευρώπη που πολλοί έχουν ονειρευτεί και κατά καιρούς την έχουν επιτύχει: Όχι την Ευρώπη των Golden Boys (και του «Λύκου» του Σκορτσέζε), αλλά την Ευρώπη της δημιουργίας, του πολιτισμού, της τέχνης, της ελευθερίας σε όλα τα επίπεδα. Την Ευρώπη την απελευθερωμένη από την σκληρότητα της Γερμανίας –όταν γίνεται ηγέτης.
*και χάρη στην «συλλογικότητα» κ. Τσίπρα, καμία αντίρρηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου