Πρέπει να ζει σε συνθήκες μεγάλης εσωτερικής έντασης ο πρωθυπουργός για να απαντά στους βουλευτές του που τον επισκέφθηκαν χθες για τα "χρόνια πολλά" ότι πρέπει να εξαπολύουν "χειροβομβίδες" κατά του ΣΥΡΙΖΑ! Κι όταν λέει "χειροβομβίδες", έστω κι αν πρόκειται για "χειροβομβίδες made by Μισέλ Ασημακοπούλου", ο πρωθυπουργός γνωρίζει την επιθετικότητα των λέξεών του.
Δεν είναι μόνο η μεταφορική χρήση της πολεμικής λέξης, είναι και το περιεχόμενο που της προσδίδει. Παροτρύνει, διατάζει τους βουλευτές του να ρίχνουν "χειροβομβίδες" συκοφαντίας εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεργάζεται με τρομοκράτες, στην Ελλάδα και αλλαχού, ότι συνεργάζεται με κόμματα των κατεχομένων, εννοώντας, προφανώς, ότι λειτουργεί αντεθνικά, επειδή καταργεί το πολιτικό τείχος του Αττίλα!
Ο Σαμαράς γλιστράει στον πανικό, δεν διστάζει να μετέλθει όλα τα μέσα για να πλήξει τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και γνωρίζει ότι ο στιγματισμός ενός κόμματος που θα γίνει σε λίγο κυβέρνηση ως κόμματος τρομοκρατικού και αντεθνικού πλήττει συνολικά το δημοκρατικό πολίτευμα, την πολιτική ομαλότητα και το εθνικό γόητρο. Δεν τον ενδιαφέρει όμως τίποτε απ' όλα αυτά, όπως το έχει αποδείξει με τη δουλικότητα με την οποία πολιτεύτηκε επί τόσο καιρό έναντι των ξένων πιστωτών.
Πόσο απέχει η φιλολογία περί "χειροβομβίδων" από τις προβοκάτσιες διαφόρων τύπων; Νομίζει ο Σαμαράς ότι με αυτά τα ψυχροπολεμικής προέλευσης μέσα θα αντιστρέψει την πραγματικότητα; Δεν προβληματίζεται που η περιβόητη ελληνική προεδρία αντιμετωπίζεται από τους Έλληνες πολίτες με ψυχρότητα ή και καχυποψία;

Συμβαίνει συχνά στις εξουσίες που νιώθουν ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους να καταφεύγουν σε απειλές ή και πράξεις εκτός δημοκρατικού πλαισίου, με άλλοθι ότι επιχειρούν να... διασώσουν το δημοκρατικό πλαίσιο από τους "εξτρεμισμούς των δύο άκρων". Μια τέτοια συμπεριφορά όμως μετατρέπει τη φοβική έναντι του λαού εξουσία σε παράγοντα εξτρεμισμού και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Και η σταυροφορία με τις "χειροβομβίδες" καταλήγει σε απροσχημάτιστη επίθεση εις βάρος του λαϊκού παράγοντα, των κινημάτων και της Αριστεράς.
Όλα αυτά ο πρωθυπουργός δεν τα κάνει μόνο από καπρίτσιο διατήρησης της εξουσίας, μεγαλωμένος καθώς είναι από την κούνια του με το πριγκιπικό όνειρο. Έχει υπογράψει συμβόλαια! Γι' αυτό, στην αποδρομή του, επιχειρεί να δεσμεύσει την κυβέρνηση της Αριστεράς πουλώντας τις τράπεζες έναντι πινακίου φακής στους παλαιούς ιδιοκτήτες τους. Γι' αυτό επιχειρεί να πουλήσει το δίκτυο της ενέργειας και τις υποδομές. Γι' αυτό δεν ανοίγει τους κόκκινους φακέλους με τα τραπεζικά δάνεια. Γι' αυτό προτρέχει να καπαρώσει τη θέση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος σε πρόσωπο της απολύτου εμπιστοσύνης της τρόικας και μέρους του κλειστού συστήματος εξουσίας που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Ο Σαμαράς λογαριάζει, όμως, και πάλι χωρίς τον ξενοδόχο! Αδίστακτος, όπως έχει αποδειχθεί, προσπάθησε να εμπλέξει ακόμη και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε παιχνίδι εκλογών. Θα επανέλθει, το πιθανότερο, με νέες "χειροβομβίδες" κατά της θεσμικής τάξης και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ζει με τον φόβο του λαού. Έχει συνείδηση ότι "απολείπειν ο λαός Αντώνιον". Χρόνια του πολλά!