Των Ελ-λήνων τα φουσάτα περάσαν....

canivalos...

 

Ξεκίνησαν οι πρόβες για την παρέλαση ενόψει της εθνεγερσίας του 1821, με τα μαχητικά αεροσκάφη να περνούν ξυστά από τις αθηναϊκές πολυκατοικίες, τραμπουκίζοντας το λεκανοπέδιο. Τηλεοπτικές κεραίες τρεμόπαιξαν, τζαμαρίες έτριξαν, τα παιδάκια έσκουζαν σκιαγμένα, τα σκυλιά αλυχτούσαν, αλλά οι ξεβράκωτοι, πλην πάνσοφοι και περήφανοι Έλ-ληνες ένιωσαν συγκινημένοι κάτι να σαλεύει μέσα στο βρακάκι τους.  

Ας μην είμαστε όμως μίζεροι. Δεν είναι μόνο οι εθνικές επέτειοι, οι παρελάσεις και οι κάγκουρες των F-16 (που κάνουν σούζες στους αιθέρες και συνετίζουν τον κοσμάκη με τη βαβούρα τους) που μας απογειώνουν τη γαλανόλευκη λίμπιντο. Αφορμές υπάρχουν πολλές: γι’ αυτό και πλέον κρεμάμε ολοχρονίς την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια μας, αντάμα μ’ αυτήν της Θρυλάρας και δίπλα στις απλωμένες κιλότες της κυράς και τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια του πιτσιρικά με τα ελεφαντάκια και τους Πάουερ Ρέιντζερς. Δεν θα κάτσουμε δα να περιμένουμε κάθε 25^η Μάρτη και 28^η Οκτώβρη.

Γιατί βρισκόμαστε σε μόνιμη εθνική στύση, βλέποντας ότι η χώρα ετοιμάζεται να εμπλουτίσει περαιτέρω τα όργανα του Δένδια, προσθέτοντας στις τάξεις τους και τους δημοτικούς αστυνομικούς. Είναι οφθαλμοφανές άλλωστε: στους δρόμους ξέμειναν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες και οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί, ενώ την ίδια στιγμή οι χακί λεβέντες του δήμου αγοράζουν νέα πηλίκια και γυαλίζουν, σε στάση προσοχής, τις αρβύλες τους.

Φουσκώνει το εθνικό μας καβάλο όταν μαθαίνουμε ότι η ΕΛΑΣ ξεκίνησε να επισκέπτεται σχολεία, για να δει εάν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος από τους ανήλικους, ακούρευτους τεντιμπόιδες και τους δασκάλους τους. Θα είμαστε βέβαια ακόμα πιο ικανοποιημένοι εάν παράλληλα τούς μοιράσουν και καμιά γαλάζια σχολική ποδιά, ώστε να ντύνονται ομοιόχρωμα με το σύμβολο που κυματίζει στον ιστό, πάνω ακριβώς από τις κεφάλες τους – το μόνο που χρειάζεται είναι μια εντολή Σαμαρά, και η δουλειά έγινε.
Απολαμβάνουμε εθνικές ονειρώξεις και υγρά, αξέχαστα βράδια, κάθε φορά που βγαίνουν εκτός συνόρων για να μας εκπροσωπήσουν, ως συντεταγμένο κράτος και μεταμοντέρνα κοινωνία, τύποι σαν τον Άδωνι, τσιρίζοντας στις πανεπιστημιακές αίθουσες της Λόντρας. Βαρυγκωμάμε από εθνική έκσταση μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο διαβόητος Μουρούτης, χρυσοπληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να ελέγχουν λάικς στο φέισμπουκ, ριτουίτ στο τουίτερ, ενώ παράλληλα τους σηκώνεται ολόρθη η τρίχα από φρίκη όταν αντικρίζουν ιστορικές φωτογραφίες, οι οποίες σηματοδότησαν την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας του 1945.
Μυρμηγκιάζει το δέρμα μας από αγαλλίαση διαβάζοντας τις νέες δημοσκοπήσεις, όπου το Ποτάμι του Θεοδωράκη ξεχειλίζει από ορμητικά νερά και λασπουριά, ενώ η Ελιά του ΣημιτοΒενιζέλου είναι σε φάση φουσκοδεντριάς. Προσπαθούν βέβαια να μας προσγειώσουν ανώμαλα κάτι δυσκοίλιοι σαν τον Βερναρδάκη της VPRC, που αποκάλυψε ότι «μόλις το 10% των ερωτηθέντων απαντάει πλέον στα γκάλοπ», αλλά εμείς δεν θέλουμε κανένα μουρτζούφλη να μας χαλάσει το πάρτι των πρετεντεροειδών.
Και βέβαια διατηρούμε ανεπηρέαστο το γαλανόλευκο μας πριαπισμό, οπότε φτάσει (εάν φτάσει) στα αυτιά μας η είδηση ότι κι άλλοι Σύριοι πρόσφυγες πνίγηκαν στα τιμημένα νερά του Αιγαίου, όπως συνέβη χθες στη Λέσβο. Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας λόγος να μαραθεί το εθνικό μας τσουτσούνι: πρόσφυγες πνίγηκαν σε τελευταία ανάλυση, όχι ιδιώτες επενδυτές να πλαντάξει στο κλάμα το τηλεοπτικό κοινό.
Όλα βαίνουν καλώς και οδεύουν προς το ένα και μοναδικό τέλος, που η Ιστορία επιφυλάσσει για κάθε σοφό και αγέρωχο λαό, όπως αυτόν των Ελ-λήνων. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός της πραγματικής, ανόθευτης εθνικής περηφάνιας: να βαδίζεις ολοταχώς προς το λάκκο με τα σκατά, κρατώντας ψηλά το κούτελο και ντούρο το φρόνημα.