Ξανθή αγαπημένη Παναγιά...

απο το Jungle Report...

Το ότι στην Ελλάδα ο Διαφωτισμός χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν του άνοιξε κανείς, είναι γνωστό. Γνωστό επίσης είναι ότι αν δεν δηλώσεις απέραντο σεβασμό στα ιδεώδη του Ελληνοχριστιανισμού και στα σύμβολα της πίστης, τους δεσποτάδες, τους αρχιεπισκόπους και τους παναγιωτάτους, τη "μακραίωνη βυζαντινή κληρονομιά" και το σύνολο των αγίων, οσίων, αποστόλων, προφητών, αρχαγγέλων, χερουβείμ, σεραφείμ και ταρατατζούμ-τζουμ-τζουμ, κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεις ούτε με τα κιάλια. 

Για το πρόβλημα του να αρνείται κάποιος συνειδητά την υπαρκτή πραγματικότητα, όπως τεκμηριώνεται μέσα από την εξέλιξη των φυσικών επιστημών, και να ασπάζεται μεταφυσικές κοσμοαντιλήψεις που έχουν τις ρίζες τους στην Εποχή του Χαλκού και, στην καλύτερη περίπτωση, στις μεσανατολικές ερήμους της ρωμαϊκής εποχής, θα μπορούσαμε να γράψουμε τόμους ολόκληρους. Ευτυχώς αυτό το έχουν κάνει άλλοι, πολύ καλύτερα από εμάς.

Το πραγματικό πρόβλημα, ωστόσο, προκύπτει όχι από ανθρώπους που εν έτει 2014 πιστεύουν ρεαλιστικά σε ομιλούντα φίδια και σε δια κρίνου συλλήψεις, αλλά από εκείνους που προσαρμόζουν για ψηφοθηρικούς λόγους το πολιτικό τους λεξιλόγιο σε ανθρώπους που εν έτει 2014 πιστεύουν ρεαλιστικά σε ομιλούντα φίδια και σε δια κρίνου συλλήψεις.

Για τους μεν πολιτικάντηδες της Δεξιάς του Κυρίου, τέτοια θέματα ήταν πάντοτε λυμένα. Αρκούσε μια εθιμοτυπική επίσκεψη του εκάστοτε στιβαρού πλην ευλαβούς ηγέτη σε κάποιο μοναστήρι κατά τις μεγαλοβδομαδιάτικες ακολουθίες ή ένας ασπασμός της εικόνας της θεομήτορος τον Δεκαπενταύγουστο, και το ποίμνιο πειθόταν ότι όσο πιο πολλά φαρισαϊκά σταυροκοπήματα κάνει ο τσομπάνης ενώπιον των καμερών, τόσο πιο πολύ θα ευλογήσει ο αποκλειστικός του μεγαλοδύναμος το κατά τ' άλλα διεφθαρμένο μαντρί του.

Για την Αριστερά όμως το πράγμα χωλαίνει. 
Γιατί ναι μεν, όπως έχει ειπωθεί από αρκετούς, ένα μέρος της χριστιανικής διδασκαλίας βρίσκει μάλλον αντίκρυσμα στις κοινωνιστικές και ανθρωπιστικές ευαισθησίες των αριστερών ιδεών, παρά στη δεξιά μισανθρωπία και φιλαργυρία, ναι μεν από τα σπλάγχνα της Αριστεράς έχουν βγει παπα-Ανυπόμονοι και κάτι λατινοαμερικάνικες "θεολογίες της απελευθέρωσης",
όμως 
για τον μέσο ημιμαθή θρησκόληπτο συντηρητικό πιστό του θεοκρατούμενου Ελλαδιστάν, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αριστερός ισούται με άθεο και άθεος ισούται με αντίχριστο. Τελεία και παύλα.

Η αντίληψη αυτή ότι όλα τα καλά ή τα δεινά μιας χώρας οφείλονται στο βαθμό που ο ηγέτης της συνομιλεί με το Θεό, έχει βαθιές ρίζες σε μια κοινωνία που έχει κάνει έμβλημά της τον γέροντα Παΐσιο και θησαυρίζει τον κάθε ελεεινό τσαρλατάνο που πουλάει αβέρτα ιστορίες για αγ(ρ)ίους.

Μόνο σε μια τέτοια κοινωνία, κορυφαίο στέλεχος της πολιτικής ζωής που διεκδικεί την ψήφο των πολιτών θα αισθανόταν την ανάγκη να δώσει συνέντευξη σε ιστότοπο με τον τίτλο "Αγιορείτικο Βήμα" προβαίνοντας στον ισχυρισμό ότι... 

Το Άγιον Όρος, χώρος απόλυτης γαλήνης, μακριά από τις πιεστικές ανάγκες ή τα ανούσια της καθημερινότητας αποτελεί το κατεξοχήν πνευματικό περιβάλλον που ευνοεί την περισυλλογή, την βαθιά αυτοκριτική, μια αποστασιοποιημένη στάθμιση των πραγμάτων. Δέχεται στους κόλπους του κάθε προσκυνητή με πολύ απλότητα αφήνοντας κατά μέρος τις αμαρτίες, τα λάθη και τα ανθρώπινα πάθη. Η ελπίδα όμως δεν αποτελεί μια αυτοματοποιημένη κατάσταση. Πηγάζει από την εσωτερική ισορροπία, από την πνευματική εγρήγορση… κυρίως από τη δοκιμασία. Ο,τιδήποτε συμβάλλει σε αυτά, συνιστά πηγή ελπίδας και πίστης στον άνθρωπο και τις δυνατότητές του.

 

Δύο είναι οι λόγοι για τους οποίους ασχολούμαστε με αυτή τη δήλωση.

Ο πρώτος είναι ότι προέρχεται από έναν πολιτικό, όχι της Δεξιάς, όπως θα μπορούσε να εικάσει κανείς, αλλά της Αριστεράς. Και δη, της Αριστεράς με τον επιθετικό προσδιορισμό "ριζοσπαστική", της Αριστεράς που φιλοδοξεί να ενσωματώσει στην επερχόμενη, όπως όλα δείχνουν, κυβερνητική θητεία της, τα αιτήματα των κινημάτων, των πιο αδύναμων και ανήσυχων κομματιών της κοινωνίας.

Ο δεύτερος είναι ότι το παραπάνω λογύδριο προέρχεται -φευ!- από μια γυναίκα.

Μια γυναίκα νέα, προοδευτική και ευφυή. Την κατά τ' άλλα συμπαθή Ρένα Δούρου.

 

Η οποία σε επόμενο ερώτημα για το "Τι σημαίνει για εσάς το Άγιο Όρος και πώς σκέπτεστε να το στηρίξετε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναλάβει τα ηνία της χώρας;", απαντάει ως εξής:

 

Η καλύτερη και αμεσότερη πηγή πληροφόρησής μου για το Όρος είναι οι συζητήσεις με ανθρώπους που το επισκέπτονται, αλλά και υπηρετούν στην ευλογημένη αυτή περιοχή του κόσμου. Φρονώ ότι αποτελεί ένα σταθερό σημείο πνευματικής αναφοράς για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, υπό την έννοια ότι σε φέρνει αντιμέτωπο - και συνάμα σε καθοδηγεί - με τα πάγια υπαρξιακά ερωτήματα που μας έχουν απασχολήσει από αρχαιοτάτων χρόνων σχετικά με τη φύση του ανθρώπου, το σκοπό της ζωής, το θάνατο… Και αυτή η προσφορά του Όρους είναι αναντικατάστατη.

Το Όρος αποτελεί εξάλλου από μόνο του, από την ιστορία του, από τις πνευματικές του καταβολές, έναν βράχο αντίστασης στις χίμαιρες. Το άρθρο 105 του Συντάγματος ορίζει επακριβώς τα της διοίκησης και της λειτουργίας του. Δεν έχει ανάγκη κανενός είδους εξωτερικής παρέμβασης. Φρονώ ότι έχει ωστόσο ανάγκη στήριξης και μάλιστα ουσιαστικής στον παγκόσμιο ρόλο που έχει και δυστυχώς το «ξεχνάνε» αρκετές φορές. 

 

Από πού να ξεκινήσει και πού να τελειώσει κανείς; 

Από την "αναντικατάστατη προσφορά του Όρους" σε ερωτήματα που η εκκλησία μετέτρεψε την απάντησή τους σε απόλυτη δογματική αλήθεια, της οποίας η αμφισβήτηση επισύρει την καλλιέργεια ισόβιων ενοχικών συνδρόμων και τον αιώνιο ψυχικό κολασμό;

Ή στην παρουσίαση της Αθωνικής πολιτείας ως "βράχου αντίστασης στις χίμαιρες"; Είμαστε σίγουροι ότι μιλάμε για το ίδιο Όρος; Με το παγκοσμίως μοναδικό ιστορικό διαχρονικής υποταγής σε κάθε μορφής εξουσιαστή, κατακτητή και τύραννο, από τους αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης και την Οθωμανική Μεγάλη Πύλη μέχρι τα πρόσφατα γλειψίματα στην απριλιανή χούντα και τα "σαλιαρίσματα" με τον θεούσο υπαλληλίσκο της Deutsche Bank Αντώνη Σαμαρά;

Και το κορυφαίο όλων, εκεί που το "Όρος" στάθηκε ως ακλόνητος βράχος αντίστασης, ήταν απέναντι στη ναζιστική χίμαιρα. Τέτοια ήταν η αντίσταση των αθωνιτών στον μακελάρη Χίτλερ που, ενώ τα ναζιστικά στρατεύματα διέπρατταν γενοκτονίες κατά αμάχων πληθυσμών σε όλη την Ελλάδα, δεν δίσταζαν να τοποθετούν  το πορτραίτο του σε περίοπτη θέση στα μοναστήρια τους (όπως καταγράφεται αδιάψευστα σε γερμανικά επίκαιρα) και να του απευθύνουν αμίμητης δουλοπρέπειας επιστολή που κατέληγε ως εξής: 

"Τον Βασιλέα των Βασιλευόντων και Κύριον των Κυριευόντων εξ όλης ψυχής και καρδίας ικετεύοντες, όπως επιδαψιλεύση τη Υμετέρα Εξοχότητι υγείαν και μακροημέρευσιν επ’ αγαθώ του ενδόξου Γερμανικού Έθνους."

Στο απίστευτο κλείσιμο της απάντησής της, η κ. Δούρου φαίνεται να μην έχει κανένα πρόβλημα με την ανάγνωριση του "Αγίου Όρους" ως συνδιαμορφωτή της εξωτερικής πολιτικής!:

Εκείνο που είναι σημαντικό για τον ΣΥΡΙΖΑ, και θα επιχειρήσει να διασφαλίσει, είναι να υπάρχει το περιβάλλον που θα επιτρέπει στο Άγιο Όρος να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του, με ηρεμία και προσήλωση στα της ψυχής, στα του πνεύματος, στα του ανθρώπου. Χωρίς πρόθεση πρόκλησης τολμώ να προσθέσω στα τελευταία: στα της εξωτερικής πολιτικής της πατρίδας μας.

 Περί αυτού κάτι παραπάνω θα γνωρίζει η κ. Δούρου από τον Λιακόπουλο και τις αποκαλύψεις του για τις "πουτινιές" του διεθνούς ομοφοβικού λαμόγιου της Μόσχας και πρώην πράκτορα της ΚαΓκεΜπε, πολυαγαπημένου πολιτικού ηγέτη σύμπασας της ελληνικής Αριστεροδεξιάς και του "ορθόδοξου τόξου" της, αλλά και τακτικού μουσαφίρη του Άθω.

Για όλους εσάς που ελπίζατε ότι η κυβερνητική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τις πολυπόθητες τομές στον σφιχτό εναγκαλισμό εκκλησιαστικής και πολιτικής εξουσίας, μάλλον θα πρέπει να αρχίσετε να κάνετε δεύτερες σκέψεις. Κι αυτό γιατί ο χριστιανικός ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να έχει καμιά ιδιαίτερη διάθεση να θεσπίσει τα αυτονόητα, φοβούμενος προφανώς τους συνήθεις δέκα μουλάδες και τα μουρουτοειδή που τον καραδοκούν στη γωνία για να αναδείξουν την... αθεΐα του.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου του "Αγιορείτικου Βήματος" ("Στις  σχέσεις κράτους-εκκλησίας τι θα μπορούσε ενδεχομένως να αλλάξει προς  την βελτίωση τους;"), η Ρένα Δούρου απαντάει:

Βιώνουμε δύσκολους και πρωτόγνωρους καιρούς. Καιρούς που δεν προσφέρονται ούτε για μεγάλα λόγια ούτε για «παίγνια» κάθε είδους. Καιρούς που απαιτούν, σχεδόν επιβάλλουν, λόγια αλήθειας και ειλικρίνειας. Δεν χωρούν πλέον δεύτερες και τρίτες σκέψεις.Ειδικά στη σημερινή συγκυρία που διεθνώς χαρακτηρίζεται από μη προβλεψιμότητα και αστάθεια, ενώ στο εσωτερικό γνωρίζουμε όλοι τις διαστάσεις της ανθρωπιστικής καταστροφής. Με πλήρη συναίσθηση της βαρύτητας των δύο παραγόντων, τονίζω ότι στο θέμα σχέσεων κράτους – εκκλησίας, δεν πρόκειται να προβούμε σε καμία μονομερή ενέργεια αλλά με διάλογο να επιδιώξουμε τη συνεννόηση προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Πολύ μεσοβέζικη, ομολογουμένως, απάντηση, σε ένα ζήτημα που απαιτεί άμεσες, ντόμπρες και ξεκάθαρες λύσεις. Ο χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, όπως και ο ουδετερόθρησκος χαρακτήρας της Πολιτείας και του δημόσιου χώρου, είναι ένα αίτημα παλιό, οι απαρχές του οποίου συμπίπτουν με τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους. 

Αυτή η στενή σύνδεση των μαυροντυμένων μάγων της φυλής με όλες τις ανά την ιστορία κυβερνήσεις και δικτατορίες που πέρασαν από τον τόπο, μόνο δεινά έχει προκαλέσει. Τα αποτελέσματά αυτής της σύνδεσης ξεκινούν από γραφικές μεσαιωνικές τελετές, όπως η θρησκευτική ορκωμοσία κάθε νέας κοινοβουλευτικής σύνθεσης, και καταλήγουν σε εκτρώματα όπως οι λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου, τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα που βγήκαν στο φως προ δεκαετίας και φυσικά τα ποικιλόχρωμα "Βατοπέδια" (αλήθεια, η κ. Δούρου βλέπει και στο αγιορείτικο real estate ένα "σημείο πνευματικής αναφοράς για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο";).

Το θέμα χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας, δηλαδή, με πιο απλά λόγια, η απομάκρυνση της θρησκευτικής επιρροής από τον δημόσιο χώρο και ο αποκλειστικός περιορισμός της στα του οίκου της και στους πιστούς της, δεν το θέτουν μόνο οι άθεοι και οι αντίχριστοι, αλλά και μερίδα χριστιανών, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο μόνο θετικά θα προσπόριζε για την ίδια την εκκλησία:

Η Εκκλησία δίνει συνεχώς χαμένες μάχες. Αποποινικοποίηση της μοιχείας, πολιτικός γάμος ή κηδεία, καύση νεκρών, τις έχασε όλες και θα τις χάνει όσο δεν αντιλαμβάνεται ότι στον πολιτικό και νομικό πολιτισμό της Ευρώπης όπου ανήκουμε αυτά δεν γίνονται. (...) (Πρέπει να βρούμε) ένα δικό μας μοντέλο για έναν συντεταγμένο και μελετημένο διαχωρισμό ανάμεσα στο Κράτος και στην Εκκλησία. Η τελευταία θα βγει κερδισμένη, καθώς μπορεί να μειωθούν τα έσοδά της αλλά θα ζήσει πιο αυθεντικά τη δική της διδασκαλία.

(Σταύρος Ζουμπουλάκης)

 

Αν η Αριστερά, ως αντιπολίτευση ακόμη, επιδεικνύει τέτοια ατολμία σε ένα τόσο σημαντικό θέμα που με τόλμη έχουν θέσει διανοούμενοι που μετέχουν του εκκλησιαστικού βίου, αναρωτιέται κανείς ποια άλλη πολιτική δύναμη θα μπορούσε να προχωρήσει σε μια παρόμοια ενέργεια.

Αλέξης Τσίπρας: «Πιστεύουμε ότι η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, αλλά
και η αλλαγή της μεταναστευτικής πολιτικής, είναι δύο σημεία στα οποία
συμπλέουν οι θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς με τις αξίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
Τους μητροπολίτες-οπαδούς της Χρυσής Αυγής τους ρώτησες;

Θα ήταν λάθος να χρεώσουμε αυτή την ατολμία και το όλο context αυτών των απόψεων αποκλειστικά στην κ. Δούρου. Οι υπαναχωρήσεις και οι παλινωδίες, όπως και η ευρύτερη συντηρητική αναδίπλωση, είναι κεντρική πολιτική επιλογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. 

Εκεί όμως που θα εντοπίζαμε ένα σοβαρό ατόπημα της κ. Δούρου, είναι στον τρόπο με τον οποίο δικαιολογεί το "άβατον" που έχει επιβληθεί στις γυναίκες από τις αρχές της αθωνικής πολιτείας.

Μπορεί η αρχική της θέση να είναι ότι "ζηλεύει και καταπολεμά ως οφείλει" το μισαλλόδοξο μεσαιωνικό κατάλοιπο, αλλά ό,τι ακολουθεί στη συνέχεια μάλλον δεν τεκμηριώνει κάποιου είδους "καταπολέμησή" του:

Με ψυχραιμία αντιλαμβάνομαι ότι ο,τιδήποτε συνιστά το μεγαλειώδες της μακραίωνης παράδοσης του Άγιου Όρους ενέχει και την απαγόρευση της εισόδου των γυναικών εκεί που τιμάται η Παναγία. Ορθολογικά παρουσιάζεται ως αντίφαση, αλλά είναι μια σπουδαία συζήτηση θεολογική που το περιορισμένο της συνέντευξης θα την αδικήσει. Ωστόσο, η παρηγορία έρχεται από το γυναικείο μοναστήρι της Ορμύλιας, αυτής της «πύλης του Άθω». Έτσι ώστε να μην στερείται ο μισός πληθυσμός, οι γυναίκες, αυτή την πάνω από όλα πνευματική εμπειρία, την οποία γεύονται, ανεξαιρέτως, όλοι οι άνδρες.

Καμιά θεολογική συζήτηση, όσο σπουδαία κι αν προβάλλεται, δε μπορεί να θεωρεί ως δεδομένη την απαγόρευση εισόδου του γυναικείου πληθυσμού σε έναν ολόκληρο νομό του ελληνικού κράτους. 

Ίσως να μην το γνωρίζει η κ. Δούρου, αλλά κάποιος θα έπρεπε να την ενημερώσει ότι το "άβατον" του "Αγίου Όρους" δεν περιλαμβάνει το σύνολο των θηλυκών όντων, όπως ισχυρίζονται οι αμύντορες της αγιορείτικης παράδοσης. Στον Άθω άνετα κυκλοφορούν και αναπαράγονται κάθε είδους θηλυκά ζώα, από γάτες μέχρι κότες και αγελάδες. Προφανώς και οι διατροφικές ανάγκες των μοναχών δεν καλύπτονται από το μάννα εξ ουρανού, ούτε τα αυγά τα δημιουργεί κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα ο Κύριος με τα σου.

Για τους ρασοφορεμένους ιδιώτες κατοίκους του -όχι και τόσο αγίου- όρους, μία γυναίκα είναι λιγότερο χρήσιμη στον κόσμο από μια κότα ή μία αγελάδα. Ας τα σκεφτόταν καλύτερα όλα αυτά η κ. Δούρου, πριν δώσει μια τέτοια συνέντευξη στον ιστότοπο ενός τόσο μισογύνικου και σκοταδιστικού θεσμού όπως είναι η αθωνική μοναστική πολιτεία.

_______________________________________

Παράρτημα

 

Το Όρος χωρίς διαστρεβλωτικούς φακούς

μέσα από το "μετά Χριστόν" του Βασίλη Αλεξάκη

 

 

 

Για να κατανοήσει κάποιος σε βάθος τι σημαίνει "άγιο όρος" και η θρησκευτική βιομηχανία που έχει στηθεί γύρω απ' αυτό, μακριά από "ευλαβικές" αγιογραφίες, πρέπει καταρχήν να το επισκεφτεί. Ένας άλλος τρόπος, είναι να διαβάσει το βιβλίο "Μετά Χριστόν" του Βασίλη Αλεξάκη.

 

Ένα εντυπωσιακό μυθιστόρημα επηρεασμένο από τη νεοελληνορθόδοξη πραγματικότητα που καθόλου δεν απέχει από το να είναι αλήθεια.

Οι ρασοφόροι του Άθω (που δεν επιτρέπουν στο 51% του παγκόσμιου πληθυσμού να επισκέπτεται έναν νομό του ελληνικού κράτους επειδή γεννήθηκε με διαφορετικά γεννητικά όργανα), κάθε άλλο παρά ως ταπεινοί ασκητές και πνευματικοί άνθρωποι περιγράφονται.

 

Αντιθέτως αποκαλύπτονται ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή αναχρονιστές φαλλοκράτες αποκομμένοι από τα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, επιτυχημένοι μπίζνεσμεν με τεράστιες γνώσεις real estate και πανίσχυρες φιλίες εντός και εκτός Ελλάδας, αρχαιοκάπηλοι, ιστορικοί παραχαράκτες, βαθύτατα και διαχρονικά διαπλεκόμενοι με κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας ανά τους αιώνες και υμνητές τυράννων, από τους Σουλτάνους της Υψηλής Πύλης μέχρι τον Χίτλερ.

Αν το διαβάσετε θα καταλάβετε τι δυνατούς και καθόλου επιφανειακούς συμβολισμούς περνάει η εικόνα του εκάστοτε δικτατορίσκου Σα(χλα)μαρά να σταυροκοπιέται στους ρασοφορεμένους μουλάδες και να απευθύνει on camera προσευχές στους φανταστικούς φίλους των ψηφοφόρων του.