Διαφορά…

Της Ελένης Καρασαββίδου, απο το Tvxs...

Την Τετάρτη 12 Μαρτίου η Φανή Αθανασιάδου, πολίτης με αναπηρία που κινείται μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο, επισκέφθηκε την Μονή Λαζαριστών του ΚΘΒΕ

για να παρακολουθήσει την παράσταση ‘Με Μουσικές Εξαίσιες με Φωνές‘. Το να προσεγγίσει τον χώρο είναι μια περιπέτεια από μόνη της, καθώς το ειδικό λεωφορείο του ΟΑΣΘ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού, δεν αρκεί για να καλύψει εκ των πραγμάτων τις ανάγκες των συμπολιτών μας με αναπηρίες. Όταν έφτασε η Φανή μπροστά στον γκισέ, η παράσταση είχε ήδη ξεκινήσει ‘εδώ και 2,3 λεπτά‘ σύμφωνα με τις 2 ταμίες. Ως αποτέλεσμα της αρνήθηκαν σθεναρά την είσοδο παρόλο που θα άνοιγε για ένα λεπτό η πόρτα σε μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση.

Προσεκλήθη ο υπεύθυνος και αντέτεινε ως μοναδικό χώρο πρόσβασης τα μη προσβάσιμα θεωρία, (κατέβηκαν βιαστικά 3 σκαλιά με την βοήθεια του υπεύθυνου κι ενός άλλου) όπου η Φανή ‘παρκαρίστηκε‘ μπροστά σε τοίχο αδυνατώντας να δει πραγματικά την παράσταση, με δεδομένα και τα κινητικά της προβλήματα. Το τραγικό είναι ότι ο ίδιος οργανισμός (λίγους μήνες πριν, επί Χατζάκη…) είχε παρουσιάσει σε διπλανή αίθουσα ποιήματά της…

Την επόμενη ημέρα κι ενώ το αμαξίδιο της παρουσίασε σημαντικό πρόβλημα, η Φανή, ως ενεργή πολίτης πάντοτε, αποφάσισε να πάρει για να διαμαρτυρηθεί καταγγέλλοντας επώνυμα την στάση και την συμπεριφορά των συγκεκριμένων ανθρώπων του ΚΘΒΕ. Η απάντηση ήταν ’άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε‘ αφού κριτήριο για την αντιμετώπιση της Φανής (από την άρνηση εισόδου ως την επιβολή ενός μη προσβάσιμου κι ακατάλληλου χώρου) ήταν να βολευτούν βιαστικά οι ίδιοι, και όχι η συμπολίτισσα μας.  Δυστυχώς ακούω όλο και πιο συχνά περιστατικά τέτοιας βίας, που δεν αφορούσαν το ΚΘΒΕ.
Φαίνεται όμως ότι σε εποχές κοινωνικής ανομίας, όπως αυτή που ζούμε και οικονομικού ολοκληρωτισμού, ο ραγδαίος εκφασισμός της κοινωνίας ξεφεύγει από περιθωριακά αλλά δρώντα κέντρα και διαχέεται ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο σύνολο μιας κατασπαρασσόμενης κοινωνίας που συχνά σκληραίνει πολλούς ανθρώπους, ακόμη και σε χώρους πολιτισμού (σιγά! Ο Άλμπερτ Σπέερ μια χαρά μεγαλοναζί ήταν! Κι ο Τόμας Μαν ανέλυσε την πλάνη του Γερμανικού αστισμού, την παιδεία δίχως την συνείδηση του πολίτη, δίχως συνείδηση πολιτική, που δημιούργησε ανθρώπους οι οποίοι έκλαιγαν όταν άκουγαν Βάγκνερ και γελούσαν όταν σκότωναν παιδιά όπως έχω ξαναγράψει…)
Μπορεί αυτό να μην σχετίζεται άμεσα με την  νοοτροπία των ανθρώπων του ΚΘΒΕ, αλλά αποτελεί μια ακόμη ένδειξη της διάχυτης μεταβολής μας. Έτσι άνθρωποι που δεν μπορούν να πουλήσουν εργατική δύναμη ώστε να είναι εκμεταλλεύσιμοι από τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο που έρχεται (και καθόλου τυχαία το πογκρόμ των Ναζί ξεκίνησε από τους ανάπηρους και τους καθυστερημένους με το περίφημο πρόγραμμαΤ4) μετατρέπονται σε στοκ, που περισσεύει και δεν πρέπει να μας φορτώνεται, και μάλιστα σε εποχές που από τα προβλήματα μας θα φάμε ο ένας τον άλλον (ιδού το κυριότερο χαρακτηριστικό της έλλειψης πολιτικής συνείδησης…)
Το δε κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν στην επιστροφή (κι ενώ έπρεπε να προλάβει το ειδικό ταξί που δεν μπορεί να καθυστερεί)  άνθρωποι που παρακολούθησαν την παράσταση αρνήθηκαν να της παραχωρήσουν την θέση στο ασανσέρ…
Θα άξιζε να δοθεί ο λόγος στην ίδια την Φανή, που στο ποίημα της Διαφορά έγραψε:
Έξω από το χρώμα
φόρεσε το πανωφόρι που της είχαν ετοιμάσει
από ζεστό μαλακό ύφασμα
λίγο μεγαλύτερο στο μέγεθος
για να μπορεί να ξεχωρίζει στο πλήθος
ένα σημάδι διαχωριστικό,
όπως το κίτρινο αστέρι των Εβραίων
που φορούσαν τον καιρό του πολέμου
για να μπορούν να ξεχωρίζουν απ’ το πλήθος
έτσι και σ’ αυτή
φόρεσαν το μακρύ ζεστό πανωφόρι
για να μπορεί να ξεχωρίζει απ’ το πλήθος.

Φωτογραφία: Σωτήρης Μπαρμπαρούσης/ΑΠΕ-ΜΠΕ