"Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ώ ψυχή...κι όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι"
(Κ.Π. Καβάφης Μάρτιαι Ειδοί)
"Ο κόσμος πεινάει", αλλά τα μεζεδοπωλεία και τα μπαράκια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Στο Χαλάνδρι π.χ. δεν μπορείς να περπατήσεις Παρασκευή και Σάββατο βράδυ απ' τον συνωστισμό.
Τα στέκια αλληλεγγύης γεμίζουν, αλλά γεμίζουν και τα σκέτα στέκια. Με "κόσμο" που προφανώς δεν πεινάει ή δεν πεινάει ακόμα ή απλώς πεινάει εκείνη τη στιγμή και θέλει να φάει και να πιει. Και να διασκεδάσει και να ξεχαστεί. Όπως όλοι μας, εξάλλου. Η ζωή του "κόσμου" αυτού σίγουρα χειροτέρεψε, όπως όλων μας, αλλά δεν έφτασε ακόμα στο σημείο να θέλει να πηδήξει απ' το παράθυρο. Και τι σκέφτεται άραγε ο "κόσμος" αυτός για το μέλλον του; Εχει ελπίδες και πού τις εναποθέτει; Στους αγώνες του και στη χειραφέτησή του; Σε κάποιο κόμμα και σε κάποιον ηγέτη; Και -κυρίως- τι σκέφτεται, ο κόσμος που δεν "πεινάει" για τον κόσμο που "πεινάει"; Νιώθει αλληλεγγύη ή ανακούφιση που είναι ο "άλλος" στη γωνία; Πέρασε η εποχή του κοινωνικού αυτοματισμού; Κατάλαβαν όλοι τώρα, ότι η δαιμονοποίηση των γιατρών, των καθηγητών, των δημοσίων υπαλλήλων, είχε στόχο τους πάντες;
Στα κομμωτήρια, δεκάδες περιοδικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... κλειδαρότρυπες για την προσωπική ζωή κάθε ιλλουστρασιόν τηλεπερσόνας, καταναλώνονται αδηφάγα. Στις μικρές οθόνες τρομπάρεται αδιάκοπα το life style και το μακιγιαρισμένο χαμόγελο, η σαχλαμάρα και το κουτσομπολιό. Και σε κάτι συζητήσεις τυχαίου δείγματος -καφενείου τίς λέγαμε παλιότερα- προβάλλει εφιαλτικά ένας Αρτεμίδωρος, με την προειδοποίηση στο χέρι.
Δεν έγινε τυχαία η Ελλάδα πεδίον φρικτού πειράματος, που ακόμα συνεχίζεται. Όσοι επαναπαύονται στην υπεροχή των ιδεών και στο δίκαιο των αγώνων ας ανησυχούν. Το Παλιό αρνείται να παραδώσει και μεταμφιέζεται συνεχώς σε Καινούργιο.
Και δεν ξορκίζεται με την αστείρευτη εξυπνάδα μας και με τις λοιδορίες μας. Όχι τόσο διότι έχει το μιντιακό σύστημα στο πλευρό του, αλλά διότι έχει κοινό έτοιμο και βαθιά χαλασμένο. Και ανάμεσα στον κόσμο που δεν πεινάει, αλλά και ανάμεσα στον κόσμο που πεινάει. Κοινό διεφθαρμένο ώς το κύτταρο, που προσδοκά μόνο το προσωπικό, άντε και οικογενειακό του βόλεμα. Όπως ακριβώς έμαθε τόσα χρόνια, να ζει δηλαδή, "κατόπιν ενεργειών" του κομματικού - κυβερνητικού παράγοντα, αδιαφορώντας πλήρως για το παρόν των άλλων και το μέλλον του συνόλου. Ονειρεύονται τις τζιπούρες που χάσανε, τη Μύκονο που φεύγει, την πισίνα που σκεπάστηκε για να μη φορολογηθεί... αλλά και τη θεσούλα στο Δημόσιο, και τη μεταθεσούλα και την επιδότηση άνευ αντικειμένου. Δεν έχει τίποτα να τάξει σ' αυτούς η Αριστερά και το ξέρουν, αν και προσπαθούν φιλότιμα δι' αντιπροσώπων. Δεν έχουν τίποτα να δώσουν αυτοί στην Αριστερά και ελπίζω να το έχει αντιληφθεί κι αυτή. Πριν φθάσει στο Καπιτώλιο...