Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων υπηρετούν το κράτος, κυρίως όμως όχι σαν όντα ανθρώπινα, μα με το σώμα τους, σαν μηχανές». Αυτό συμπέραινε το 1849 ο εμβληματικός Αμερικανός στοχαστής Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στην πραγματεία του «Αντίσταση στην πολιτική εξουσία».
Θέλοντας μάλιστα να υπερτονίσει την πολιτική αλλοτρίωση που ήδη από εκείνη την εποχή χαρακτήριζε τη (μη) συμμετοχή στα κοινά, έγραφε: «Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν περιθώριο για ελεύθερη άσκηση της κρίσης και του αισθήματος της ηθικής, μα βάζουν τους εαυτούς τους στο ίδιο επίπεδο με το χώμα, τα ξύλα και τις πέτρες. Και ξύλινοι άνθρωποι ίσως και να μπορούν να φτιαχτούν που θα υπηρετούν εξίσου καλά τον ίδιο σκοπό».
Ξύλινοι άνθρωποι, δηλαδή ξόανα, με ξύλινη γλώσσα, που δεν (θέλουν να) ξέρουν τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους, τι είναι αυτό που τελικά τούς συμβαίνει. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη εκδοχή μιας μισο-συνειδητής πολιτικής αλλοτρίωσης, αφού, βαθιά μέσα μας, σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Αφού σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η τομή των τελευταίων πέντε χρόνων μεταμόρφωσε τις ζωές, τις πραγματικότητες, τα δεδομένα, την ίδια την ύπαρξή μας. Μια ύπαρξη που, για τους πολλούς, φτωχαίνει όλο και περισσότερο, με εκχωρήσεις κομματιών του εαυτού, τα οποία αντιστοιχούν συμβολικά στις λεγόμενες «εκχωρήσεις κυριαρχίας» σε επίπεδο χώρας. Και εκχώρηση «κυριαρχίας του εαυτού» σημαίνει λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο πλούσιοι σε κοινωνικές σχέσεις και, κατά συνέπεια, ακρωτηριασμένες υπάρξεις.
«Αν κάποιος αγνοεί παντελώς τον κόσμο ως έχει, δεν θα έχει την ελευθερία να αντιδράσει. Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν σε τι κόσμο ζουν» έλεγε στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (25/1/14 ) ο Αλέν Μπαντιού και πρόσθετε ότι «αυτή η άγνοια, αυτή η μη αλήθεια στην οποία ζουν, απαγορεύει την ελευθερία της δράσης». Υποστήριζε μάλιστα ότι δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία έκφρασης γνώμης, διότι η τελευταία είναι απολύτως χειραγωγήσιμη, σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης πληροφορίας και μαζικής προπαγάνδας. «Αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά» σημείωνε.
Υπάρχει δυνατότητα σήμερα τα «ξόανα», οι «ξύλινοι άνθρωποι» του Θόρο, να ξαναγίνουν Ανθρωποι με σάρκα και αίμα, ψυχή και λογισμό; Υπάρχει η δυνατότητα να δουν την αλήθεια της ζωής τους ως όλον; Είναι δυνατή η συμβολική ανάκτηση του Παραδείσου και η ανάκληση της θεϊκής κατάρας που ήρθε ως αντίτιμο για μια πράξη ανυπακοής, τη βρώση του καρπού της γνώσης;
Ο Θόρο, μετά τη φυλάκισή του, επειδή κατήγγειλε τον πόλεμο του Μεξικού ως προσπάθεια να εξαπλωθεί η δουλεία, έδωσε μια διάλεξη με τίτλο «Πολιτική Ανυπακοή», στην οποία έλεγε: «Οταν ο νόμος είναι τέτοιος ώστε να σ’ εξαναγκάζει να γίνεις όργανο αδικίας σε βάρος άλλου, τότε σου λέω: γίνε παραβάτης του νόμου». Οπερ έδει δείξαι!
«Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων υπηρετούν το κράτος, κυρίως όμως όχι σαν όντα ανθρώπινα, μα με το σώμα τους, σαν μηχανές». Αυτό συμπέραινε το 1849 ο εμβληματικός Αμερικανός στοχαστής Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στην πραγματεία του «Αντίσταση στην πολιτική εξουσία».
Θέλοντας μάλιστα να υπερτονίσει την πολιτική αλλοτρίωση που ήδη από εκείνη την εποχή χαρακτήριζε τη (μη) συμμετοχή στα κοινά, έγραφε: «Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν περιθώριο για ελεύθερη άσκηση της κρίσης και του αισθήματος της ηθικής, μα βάζουν τους εαυτούς τους στο ίδιο επίπεδο με το χώμα, τα ξύλα και τις πέτρες. Και ξύλινοι άνθρωποι ίσως και να μπορούν να φτιαχτούν που θα υπηρετούν εξίσου καλά τον ίδιο σκοπό».
Ξύλινοι άνθρωποι, δηλαδή ξόανα, με ξύλινη γλώσσα, που δεν (θέλουν να) ξέρουν τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους, τι είναι αυτό που τελικά τούς συμβαίνει. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη εκδοχή μιας μισο-συνειδητής πολιτικής αλλοτρίωσης, αφού, βαθιά μέσα μας, σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Αφού σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η τομή των τελευταίων πέντε χρόνων μεταμόρφωσε τις ζωές, τις πραγματικότητες, τα δεδομένα, την ίδια την ύπαρξή μας. Μια ύπαρξη που, για τους πολλούς, φτωχαίνει όλο και περισσότερο, με εκχωρήσεις κομματιών του εαυτού, τα οποία αντιστοιχούν συμβολικά στις λεγόμενες «εκχωρήσεις κυριαρχίας» σε επίπεδο χώρας. Και εκχώρηση «κυριαρχίας του εαυτού» σημαίνει λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο πλούσιοι σε κοινωνικές σχέσεις και, κατά συνέπεια, ακρωτηριασμένες υπάρξεις.
«Αν κάποιος αγνοεί παντελώς τον κόσμο ως έχει, δεν θα έχει την ελευθερία να αντιδράσει. Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν σε τι κόσμο ζουν» έλεγε στη συνέντευξή του στην «Εφ.Συν.» (25/1/14 ) ο Αλέν Μπαντιού και πρόσθετε ότι «αυτή η άγνοια, αυτή η μη αλήθεια στην οποία ζουν, απαγορεύει την ελευθερία της δράσης». Υποστήριζε μάλιστα ότι δημοκρατία δεν είναι η ελευθερία έκφρασης γνώμης, διότι η τελευταία είναι απολύτως χειραγωγήσιμη, σε ένα καθεστώς ελεγχόμενης πληροφορίας και μαζικής προπαγάνδας. «Αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά» σημείωνε.
Υπάρχει δυνατότητα σήμερα τα «ξόανα», οι «ξύλινοι άνθρωποι» του Θόρο, να ξαναγίνουν Ανθρωποι με σάρκα και αίμα, ψυχή και λογισμό; Υπάρχει η δυνατότητα να δουν την αλήθεια της ζωής τους ως όλον; Είναι δυνατή η συμβολική ανάκτηση του Παραδείσου και η ανάκληση της θεϊκής κατάρας που ήρθε ως αντίτιμο για μια πράξη ανυπακοής, τη βρώση του καρπού της γνώσης;
Ο Θόρο, μετά τη φυλάκισή του, επειδή κατήγγειλε τον πόλεμο του Μεξικού ως προσπάθεια να εξαπλωθεί η δουλεία, έδωσε μια διάλεξη με τίτλο «Πολιτική Ανυπακοή», στην οποία έλεγε: «Οταν ο νόμος είναι τέτοιος ώστε να σ’ εξαναγκάζει να γίνεις όργανο αδικίας σε βάρος άλλου, τότε σου λέω: γίνε παραβάτης του νόμου». Οπερ έδει δείξαι!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου