Τον τελευταίο καιρό έχει γίνει πολύ του συρμού και μάλιστα κατά τρόπο
βαρετό -όπως σε κάθε περίπτωση οποιουδήποτε λόγου ή πράγματος που
επαναλαμβάνεται ad nauseam- η πολύ κακόσημη λέξη «μιζέρια», μια
ξενόφερτη λέξη που στα ελληνικά -όχι πάντα με ακρίβεια- αποδίδεται ως
«κακομοιριά».
Η περί ης ο λόγος λέξη έχει συνωνυμοποιηθεί και απόλυτα συνταυτισθεί
με τη λέξη «Ελλάδα». Ποιος το προκάλεσε αυτό; Ποιοι κυβερνούσαν τόσα
χρόνια; Εγώ πάντως το βρήκα! Για όλη αυτή τη διαχρονική κακοδαιμονία
φταίει η επάρατος Αριστερά (που δεν κυβέρνησε ποτέ, βέβαια).
Η «μιζέρια» του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη και μικρόψυχη αφού χαλάει με την κακία της όλο το κλίμα αποχαυνωτικής ευφορίας που τόσο έχει ο λαός ανάγκη για να «ξεδώσει» μαθαίνοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια για το μενού που απόλαυσε η Α(ν)γκελα Μέρκελ και άπαξ άπαντες οι «μερκελιστές» -όπως θα το έθετε, όχι τόσο εύστοχα, ο Τσίπρας- με την κατηγορηματική της άρνηση να φάει το επιδόρπιο αφού νηστεύει γερμανικά με κατσικίσιο κρέας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται διαρρήδην να συμπανηγυρίσει τις «θριάμβους» της δικομματικής κυβέρνησης. Θριαμβευτική έξοδος στις αγορές, αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση δεν την πιάνεις πουθενά γιατί δεν ικανοποιείται με τίποτα. Είναι μίζερη και επιδεικνύει πρωτοφανή μικρότητα αντί να εκφράζει την απέραντη ευγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση που θέλει να κερδίσει τις εθνικές εκλογές -ας μην βιαζόμαστε όμως για το πότε θα διεξαχθούν, καθότι «όποιος βιάζεται σκοντάφτει»- ώστε να συνεχίσει το λαοπρόβλητο έργο της μέχρι τελικής πτώσης του ελληνικού λαού. Αντί να χαίρεται η αντιπολίτευση που μας δανείζουν με μόλις 5% -οι αγορές πλέον και όχι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, με τις επιτηρήσεις τους, τις απειλές τους αν δεν ψηφίσουμε όπως πρέπει- άρχισε σαν αδιόρθωτος νοσταλγός της τρόικα(ς) να μνημονεύει τα χαμηλά επιτόκια, τα κάτω των 2%.
Αρα έπεσε διάνα ο ακροδεξιός θύλακος της Ν.Δ., η σιδερένια του γροθιά, που μας προστατεύει από τους επίβουλους -από ευγένεια δεν λέμε ονόματα- η κυρίως από το ΛΑΟΣ απαχθείσα, ως γυναίκα των Σαβίνων, επίλεκτη ακραιφνώς αντικομμουνιστική ομάδα, όταν συμπεραίνει: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρυπτο-μνημονιακός και δεν μας το έλεγε τόσο καιρό.
Ως εδώ όμως τα αστειάκια, διότι η κατάσταση είναι λίγο για γέλια και πολύ περισσότερο για κλάματα. Εν πρώτοις, το θράσος της αισιοδοξίας της παρούσας κυβέρνησης δεν έχει όρια, αφού εις μάτην πασχίζει να αποκοιμίσει το δύσμοιρο ελληνικό λαό επιμένοντας στη φαντασιακή βιωσιμότητα του χρέους. Κατ' αρχάς οι ξένοι εμπειρογνώμονες και άριστοι γνώστες της ελληνικής κωμικοτραγωδίας (βγάζω εκτός τα λεγόμενα από τον πάντα βιτριολικό -οσάκις μιλάει για την Ελλάδα- Γερούν Ντάισελμπλουμ).
Ας αναφερθούμε στα λεγόμενα του «φίλου» μας του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ που είχε πει (πριν απ' τον Ολι Ρεν) και το ιστορικά βαρυσήμαντο που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας:«The game is over», σε ελεύθερη μετάφραση: «τελειώσανε τα ψέματα», όταν αποκαλύφθηκε το αληθινό ύψος του χρέους μας που απέκρυπτε διακριτικά η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο Γιουνκέρ μίλησε έξω από τα δόντια στη βερολινέζικη εφημερίδα «Tagesspiegel» για να μας προσγειώσει (ανώμαλα) αποδομώντας το τεχνητό κλίμα ευφορίας που δημιουργήθηκε με τη συμπαράσταση και συμπαράταξη μεγάλης μερίδας του Τύπου που επιμένει να κάνει τη νύχτα μέρα: «Το ότι η Ελλάδα επιστρέφει στις αγορές δεν οδηγεί αυτομάτως σε σημαντική βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης». Οι συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων (που αποτελούν κύριο θέμα του διεθνούς Τύπου) θα παραμείνουν για πολύ καιρό φρικτές. Εφόσον έχει επιτευχθεί η νεοφιλελεύθερη συναίνεση ανάμεσα στη συντηρητική Κεντροδεξιά και τη σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά, θα ληφθεί μέριμνα ώστε όλοι οι αναξιοπαθούντες να αποφύγουν τον εξ ασιτίας θάνατο χάρη στο προταθέν μοντέλο του οικονομολόγου Φρίντριχ φον Χάγεκ, όπου οι αγαθοεργίες και η φιλευσπλαχνίες μιας συμπονετικής ελίτ θα στηρίζουν γλιτώνοντάς τους από το θάνατο όλους αυτούς τους ανεπρόκοπους που θέλουν με μίζερη επιμονή να ενταχθεί η αναγεννηθείσα, ωσάν φοίνικας μέσα από τις στάχτες, χώρα μας στις «failed states» .
Αλλά η μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη στην τωρινή της κατάσταση μοιάζει με το ναπολιτάνικο παλιό μεγαλοπρεπές κτήριο, εξωτερικά επιβλητικό αλλά εσωτερικά, άθλιο και ετοιμόρροπο. Ο ιδιοκτήτης του το δίνει να μένει δωρεάν ο πονηρός φτωχοδιάβολος Πασκουάλε για να αποδείξει στους Ναπολιτάνους (π.χ. «ευρωσκεπτικιστές» που φοβούνται και θέλουν να αποφύγουν τα στοιχειά) ότι δεν έχει φαντάσματα, στη δραματική κωμωδία του Εντουάρντο ντε Φιλίπο «Questi fantasmi!» («Αχ αυτά τα φαντάσματα!»). Η πονηριά, η δολιότητα, αλλά και κάποια αλαζονεία είναι μερικά από τα συστατικά στοιχεία που φαίνεται να έχουν από κοινού η Ε.Ε. και το ναπολιτάνικο σπίτι των «φαντασμάτων» όπου ένα από αυτά, που κερατώνει τον Πασκουάλε με την ελκυστική γυναίκα του, εκλαμβάνεται ως αληθινό πλην «αγαθοποιό φάντασμα» προς το οποίο ο Πασκουάλε τρέφει απέραντη ευγνωμοσύνη, αφού το «φάντασμα» του χαρίζει πλούτη υπό μορφή κερατικής αποζημιώσεως.
Τα «φαντάσματα» των Ολι Ρεν, Γερούν Ντάισελμπλουμ, Μάριο Ντράγκι κ.ά. είναι πιο απειλητικά από εκείνα του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, γιατί ενώ τα δεύτερα φωνάζουν χωρίς να δαγκώνουν, τα πρώτα δαγκώνουν εντελώς αθόρυβα και μάλιστα φαρμακερά. Κάτι ξέρουμε από αυτά εμείς οι Ελληνες της «μιζέριας».
*Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου
Η «μιζέρια» του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη και μικρόψυχη αφού χαλάει με την κακία της όλο το κλίμα αποχαυνωτικής ευφορίας που τόσο έχει ο λαός ανάγκη για να «ξεδώσει» μαθαίνοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια για το μενού που απόλαυσε η Α(ν)γκελα Μέρκελ και άπαξ άπαντες οι «μερκελιστές» -όπως θα το έθετε, όχι τόσο εύστοχα, ο Τσίπρας- με την κατηγορηματική της άρνηση να φάει το επιδόρπιο αφού νηστεύει γερμανικά με κατσικίσιο κρέας. Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται διαρρήδην να συμπανηγυρίσει τις «θριάμβους» της δικομματικής κυβέρνησης. Θριαμβευτική έξοδος στις αγορές, αλλά την αξιωματική αντιπολίτευση δεν την πιάνεις πουθενά γιατί δεν ικανοποιείται με τίποτα. Είναι μίζερη και επιδεικνύει πρωτοφανή μικρότητα αντί να εκφράζει την απέραντη ευγνωμοσύνη προς την κυβέρνηση που θέλει να κερδίσει τις εθνικές εκλογές -ας μην βιαζόμαστε όμως για το πότε θα διεξαχθούν, καθότι «όποιος βιάζεται σκοντάφτει»- ώστε να συνεχίσει το λαοπρόβλητο έργο της μέχρι τελικής πτώσης του ελληνικού λαού. Αντί να χαίρεται η αντιπολίτευση που μας δανείζουν με μόλις 5% -οι αγορές πλέον και όχι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, με τις επιτηρήσεις τους, τις απειλές τους αν δεν ψηφίσουμε όπως πρέπει- άρχισε σαν αδιόρθωτος νοσταλγός της τρόικα(ς) να μνημονεύει τα χαμηλά επιτόκια, τα κάτω των 2%.
Αρα έπεσε διάνα ο ακροδεξιός θύλακος της Ν.Δ., η σιδερένια του γροθιά, που μας προστατεύει από τους επίβουλους -από ευγένεια δεν λέμε ονόματα- η κυρίως από το ΛΑΟΣ απαχθείσα, ως γυναίκα των Σαβίνων, επίλεκτη ακραιφνώς αντικομμουνιστική ομάδα, όταν συμπεραίνει: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρυπτο-μνημονιακός και δεν μας το έλεγε τόσο καιρό.
Ως εδώ όμως τα αστειάκια, διότι η κατάσταση είναι λίγο για γέλια και πολύ περισσότερο για κλάματα. Εν πρώτοις, το θράσος της αισιοδοξίας της παρούσας κυβέρνησης δεν έχει όρια, αφού εις μάτην πασχίζει να αποκοιμίσει το δύσμοιρο ελληνικό λαό επιμένοντας στη φαντασιακή βιωσιμότητα του χρέους. Κατ' αρχάς οι ξένοι εμπειρογνώμονες και άριστοι γνώστες της ελληνικής κωμικοτραγωδίας (βγάζω εκτός τα λεγόμενα από τον πάντα βιτριολικό -οσάκις μιλάει για την Ελλάδα- Γερούν Ντάισελμπλουμ).
Ας αναφερθούμε στα λεγόμενα του «φίλου» μας του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ που είχε πει (πριν απ' τον Ολι Ρεν) και το ιστορικά βαρυσήμαντο που άλλαξε τον ρου της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας:«The game is over», σε ελεύθερη μετάφραση: «τελειώσανε τα ψέματα», όταν αποκαλύφθηκε το αληθινό ύψος του χρέους μας που απέκρυπτε διακριτικά η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Ο Γιουνκέρ μίλησε έξω από τα δόντια στη βερολινέζικη εφημερίδα «Tagesspiegel» για να μας προσγειώσει (ανώμαλα) αποδομώντας το τεχνητό κλίμα ευφορίας που δημιουργήθηκε με τη συμπαράσταση και συμπαράταξη μεγάλης μερίδας του Τύπου που επιμένει να κάνει τη νύχτα μέρα: «Το ότι η Ελλάδα επιστρέφει στις αγορές δεν οδηγεί αυτομάτως σε σημαντική βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης». Οι συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων (που αποτελούν κύριο θέμα του διεθνούς Τύπου) θα παραμείνουν για πολύ καιρό φρικτές. Εφόσον έχει επιτευχθεί η νεοφιλελεύθερη συναίνεση ανάμεσα στη συντηρητική Κεντροδεξιά και τη σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά, θα ληφθεί μέριμνα ώστε όλοι οι αναξιοπαθούντες να αποφύγουν τον εξ ασιτίας θάνατο χάρη στο προταθέν μοντέλο του οικονομολόγου Φρίντριχ φον Χάγεκ, όπου οι αγαθοεργίες και η φιλευσπλαχνίες μιας συμπονετικής ελίτ θα στηρίζουν γλιτώνοντάς τους από το θάνατο όλους αυτούς τους ανεπρόκοπους που θέλουν με μίζερη επιμονή να ενταχθεί η αναγεννηθείσα, ωσάν φοίνικας μέσα από τις στάχτες, χώρα μας στις «failed states» .
Αλλά η μεγάλη Ενωμένη Ευρώπη στην τωρινή της κατάσταση μοιάζει με το ναπολιτάνικο παλιό μεγαλοπρεπές κτήριο, εξωτερικά επιβλητικό αλλά εσωτερικά, άθλιο και ετοιμόρροπο. Ο ιδιοκτήτης του το δίνει να μένει δωρεάν ο πονηρός φτωχοδιάβολος Πασκουάλε για να αποδείξει στους Ναπολιτάνους (π.χ. «ευρωσκεπτικιστές» που φοβούνται και θέλουν να αποφύγουν τα στοιχειά) ότι δεν έχει φαντάσματα, στη δραματική κωμωδία του Εντουάρντο ντε Φιλίπο «Questi fantasmi!» («Αχ αυτά τα φαντάσματα!»). Η πονηριά, η δολιότητα, αλλά και κάποια αλαζονεία είναι μερικά από τα συστατικά στοιχεία που φαίνεται να έχουν από κοινού η Ε.Ε. και το ναπολιτάνικο σπίτι των «φαντασμάτων» όπου ένα από αυτά, που κερατώνει τον Πασκουάλε με την ελκυστική γυναίκα του, εκλαμβάνεται ως αληθινό πλην «αγαθοποιό φάντασμα» προς το οποίο ο Πασκουάλε τρέφει απέραντη ευγνωμοσύνη, αφού το «φάντασμα» του χαρίζει πλούτη υπό μορφή κερατικής αποζημιώσεως.
Τα «φαντάσματα» των Ολι Ρεν, Γερούν Ντάισελμπλουμ, Μάριο Ντράγκι κ.ά. είναι πιο απειλητικά από εκείνα του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, γιατί ενώ τα δεύτερα φωνάζουν χωρίς να δαγκώνουν, τα πρώτα δαγκώνουν εντελώς αθόρυβα και μάλιστα φαρμακερά. Κάτι ξέρουμε από αυτά εμείς οι Ελληνες της «μιζέριας».
*Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου