Ο ΣΥΡΙΖΑ, το Ποτάμι και τα ΜΜΕ...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το  Red NoteBook...

Ακόμα κι αν απευθύνονται σε περισσότερους απ΄ ό,τι τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης και οι άνθρωποί τους δεν είναι η Φωνή της Κοινωνίας. Είναι επιχειρήσεις που κάνουν πολιτική στο όνομα της Χώρας και του Πολίτη γενικώς, στην πραγματικότητα όμως εκλαϊκεύοντας την πολιτική του κράτους χάριν των ιδιοκτητών τους.

 

Αν μέχρι σήμερα συγκροτούσαν από κοινού το πιο “πολιτικοποιημένο” τμήμα της Αγοράς, το Ποτάμι εγκαινιάζει την εποχή που τα ίδια τα μέσα κάνουν πια πολιτική με την πιο κυριολεκτική σημασία του όρου. Την ίδια στιγμή, και παρά το μελάνι που έχει χυθεί για το πόσο “διαφέρει από τα άλλα”, στην πραγματικότητα το δημιούργημα του Σταύρου Θεοδωράκη δεν είναι παρά συνδυασμός όλων εκείνων των χαρακτηριστικών που τα ΜΜΕ (δηλαδή οι ιδιοκτήτες τους) επιζητούσαν, και ως ένα βαθμό επέβαλαν στα σημερινά κόμματα ήδη από τη δεκαετία του ΄90.

 

Ποτάμι και ΣΥΡΙΖΑ, από αυτή τη σκοπιά, αποτελούν δυο ακραίες τάσεις στην ελληνική πολιτική σκηνή:

 

* Το Ποτάμι αυτοτοποθετείται “πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς”, κυρίως όμως πολύ πέραν της Αριστεράς, ακριβώς όπως τα περισσότερα κόμματα από την Ακροδεξιά ως το Κέντρο, ενώ συρρικνώνεται δραματικά οτιδήποτε ανάμεσα στην Αριστερά και τη Δεξιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, είναι “της ριζοσπαστικής Αριστεράς” και τα μέλη του αυτοτοποθετούνται στις ακραίες τιμές της κλίμακας Αριστερά/Δεξιά.

 

* Στο Ποτάμι τις αποφάσεις τις παίρνει ο αρχηγός, εφ΄ όσον δεν υπάρχουν οργανώσεις, μέλη ή ενδιάμεσα όργανα, και βεβαίως εσωτερικές διαφοροποιήσεις κατοχυρωμένες καταστατικά· όταν αυτά υπάρξουν, το Ποτάμι δεν θά΄ ναι πια τόσο διαφορετικό από τα άλλα κόμματα. Μέχρι τότε, όμως, το πρόγραμμα του επί της διαδικασίας είναι ο λόγος του αρχηγού, επί της ουσίας ο κοινός παρονομαστής όλων των μνημονιακών κομμάτων, και σε τελική ανάλυση η ατζέντα του κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, συγκροτήθηκε ως ενιαίο, δημοκρατικό, πολυτασικό κόμμα, με χιλιάδες μέλη και οργανώσεις. Σε ό,τι αφορά δε τουλάχιστον την Αριστερά, κόμμα σημαίνει πρώτα απ΄ όλα συλλογικότητα και πολιτική αυτόνομη ως προς το κράτος.

 

* Το Ποτάμι, όπως όλα τα κόμματα εκτός της Αριστεράς, απευθύνεται στην κοινωνία από την τηλεόραση και σχεδόν αποκλειστικά διά του αρχηγού (ίσως και μερικών σινεφίλ), ενώ μετρά την επιρροή του κυρίως διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στα τμήματα της κοινωνίας που τον ενδιαφέρουν προνομιακά κυρίως διά των οργανώσεών του, και συγκεκριμένης εμβέλειας φιλικών του μέσων ενημέρωσης - είναι δε μέσα από τους διαύλους αυτούς κυρίως που μετρά τη δική του επιρροή. 

 

* Το Ποτάμι επιδιώκει να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα απευθυνόμενο –όπως όλα τα κόμματα πλην της Αριστεράς– στους Πολίτες και στη Χώρα γενικώς, δηλαδή στους ψηφοφόρους αδιακρίτως. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, έχει κατονομάσει αυτούς που ενδιαφέρεται να εκπροσωπήσει, και αυτούς για τους οποίους πρωτίστως θα φροντίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι οι “δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, τα εκατομμύρια των ανέργων, οι αυτοαπασχολούμενοι και τα μεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου που εξουθενώνονται από την κρίση”. Είναι επίσης “το κίνημα των πλατειών και τα πολύμορφα κινήματα που αναπτύχθηκαν στα χρόνια των μνημονίων, τα θεματικά κοινωνικά κινήματα (φοιτητικό, φεμινιστικό, ριζοσπαστικής οικολογίας), κινήματα-εστίες γενικευμένης αντίστασης”.

 

* Όπως όλα τα κόμματα πλην της Αριστεράς, το Ποτάμι διαλέγει υποψηφίους και συνεργαζόμενους με βάση την προσωπική τους εμβέλεια και την πιθανολογούμενη εκλογική “απόδοση” του άστρου τους: περαιτέρω δεσμεύσεις κρίνονται περιττές. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, επιλέγει ανθρώπους δεσμευμένους από τη συμμετοχή τους στις μικρές και τις μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων ετών: στην ΕΡΤ και στις Σκουριές, στη μάχη για τα νοσοκομεία και το δημόσιο σχολείο, στον αγώνα για δουλειά με αξιοπρέπεια, στις μάχες ενάντια στο ρατσισμό και τον εθνικισμό. Όποτε κριτήριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτό, αλλά το άστρο και η “πέραση” των υποψηφίων του, το τέλος της μέρας έφερνε Τατσόπουλους.

 

Όντας το άλλο άκρο του Ποταμιού, και προφανώς και των κομμάτων που, όπως κι αυτό, επιβιώνουν σε μεγάλο βαθμό χάρη στα ΜΜΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε να διεκδικεί την κυβέρνηση, έχοντας αρνηθεί συστηματικά τη “διόρθωσή” του από τα μέσα ενημέρωσης. Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, οι “διορθωτικές” πιέσεις αναπόφευκτα (αφού τα μέσα κάνουν πολιτική) εντείνονται: είτε για να πειστούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε ίδιος με τους άλλους, είτε προκειμένου να γίνει στ΄ αλήθεια ίδιος “αν θέλει να κυβερνήσει πραγματικά”. Όμως, ένας ΣΥΡΙΖΑ υπό το φόβο των ΜΜΕ ή εξαρτώμενος από τους ανθρώπους τους, ένα κόμμα-ψηφοσυλλέκτης που δεν διεκδικεί τη δέσμευση, κόμμα μονολιθικό και “πειθήνιο” χάριν της κυβέρνησης της Αριστεράς, δεν θα μπορούσε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ψηφίστηκε για κυβέρνηση. Με αυτή την έννοια, κάθε επιλογή προς τη μια ή την (εντελώς) άλλη κατεύθυνση έχει σημασία. Όχι μόνο συμβολική.