Η κυβέρνηση Σαμαρά κατευθύνεται ολοταχώς στην επόμενη έξοδο. Οχι στις
αγορές. Σε αυτήν που οδηγεί μακριά από την εξουσία. Η επίσπευση του
δανεισμού της χώρας, που ήταν προγραμματισμένος για μετά το Πάσχα, ως
έσχατο προεκλογικό πυροτέχνημα, δείχνει ότι ο πρωθυπουργός το έχει
συνειδητοποιήσει.
Εδωσε τα ρέστα του, μαζί με την επίσκεψη της Ηγερίας του, καγκελαρίου
Μέρκελ, σε μιαν απελπισμένη απόπειρα να καλύψει επικοινωνιακά όχι τόσο
το «ατύχημα» Μπαλτάκου όσο την καθίζηση της πραγματικής οικονομίας: οι
ληξιπρόθεσμες οφειλές έχουν απογειωθεί, ενώ για πέμπτο συνεχή μήνα οι
εξαγωγές μας είναι σε ελεύθερη πτώση, μολονότι ήδη το 2013 ήταν
χειρότερη χρονιά στον τομέα αυτό από το 2012.
Ο τελευταίος δείκτης δείχνει ποια είναι η αλήθεια ως προς τη βελτίωση των μεγεθών του εμπορικού ισοζυγίου, που διαφημίζει ο κύριος Στουρνάρας: δεν οφείλεται στην ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά στη φτώχεια μας. Δεν έγινε εξωστρεφής η οικονομία μας, παρά την εκτεταμένη εσωτερική υποτίμηση και την καταβαράθρωση του μισθολογικού κόστους (τι περίφημος ευφημισμός για να περιγράψει κανείς την καθίζηση κατά 37% της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών!). Απλώς μειώθηκαν δραματικά οι εισαγωγές, γιατί δεν μπορούμε πια να πληρώνουμε τα εισαγόμενα προϊόντα.
Για το λόγο αυτό η σοβαρή «Die Zeit», σχολιάζοντας την πρόσφατη έξοδο στις αγορές, έγραφε για προσπάθεια αποπροσανατολισμού από την πραγματική οικονομία, ενώ η εξίσου σοβαρή «Frakfurter Algemeiner Zeitung» μάς ειρωνευόταν και από πάνω, λέγοντας ότι θα πρέπει να έχουμε λεφτά για ξόδεμα, για να δανειζόμαστε με τέτοια επιτόκια. Για τον ίδιο λόγο τα επιτόκια πήραν ξανά την ανηφόρα: ήδη από την επόμενη μέρα το περί ου ο λόγος πενταετές ομολογιακό δάνειο διαπραγματευόταν στο 5,13%, σε σχέση με το 4,95% της εγγραφής και πάνω από το ψυχολογικό όριο του 5%, ενώ το δεκαετές στο 6,24%.
Μα, θα πει κανείς, δεν αποτελούν και αυτά ακόμη τα επιτόκια αναγνώριση της σχετικής σταθεροποίησης της χώρας, σε σχέση με τα θηριώδη σπρεντς του 2012; Και όμως όχι.
Η διεθνής και ευρωπαϊκή συγκυρία είναι διαφορετική, όχι, δυστυχώς, τα χάλια της οικονομίας μας. Αφ' ενός επικρατεί μεγάλη ρευστότητα στις διεθνείς αγορές, αφ' ετέρου οι δανειστές έχουν πειστεί (το μέλλον θα δείξει ορθώς ή μη) ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει σταθεροποιήσει τους μηχανισμούς διάσωσης, ώστε να μην αποτελεί πλέον ενδεχόμενο ένα Grexit.
Αν δει κανείς με προσοχή, όμως, τους θεσμικούς και οικονομικούς όρους του νέου δανείου, θα αντιληφθεί ότι η χώρα μας έχει δραματικά οπισθοχωρήσει σε σχέση με τη γεωπολιτική της θέση του 2010. Για παράδειγμα, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως και η χώρα μας μέχρι την ένταξή της στο μηχανισμό «σωτηρίας» (αυτός και αν είναι ευφημισμός!), δανείζονταν με ομόλογα που διέπονταν από το εθνικό τους δίκαιο, σε αντίθεση με τις τριτοκοσμικές χώρες των οποίων πάντα οι ομολογιακές εκδόσεις υπάγονται στο δίκαιο της Μ. Βρετανίας ή της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Οχι πια. Και το τελευταίο δάνειο, όπως και όλες οι μνημονιακές δανειακές συμβάσεις διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, λες και η χώρα μας να μην είναι πια στη ζώνη του ευρώ.
Αυτοί που ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι μας κράτησαν στην Ευρώπη, έχουν φτάσει την πατρίδα μας στο ίδιο επίπεδο με τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής... Και, φυσικά, τα επιτόκια που πετύχαμε δεν έχουν καμιά σχέση με το 1,62% της Πορτογαλίας ή το ακόμη χαμηλότερο της Ιρλανδίας. Αν θέλαμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος με ανάλογα επιτόκια, θα έπρεπε να δαπανούμε για το σκοπό αυτό πάνω από το 9% του ΑΕΠ μας.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλα δανεικά, που θα γιγαντώσουν ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος. Αυτό ήδη βρίσκεται στο 175% και η κυβέρνηση έχει το θράσος να το θεωρεί βιώσιμο, ενώ το 2010 που μπήκαμε στο Μνημόνιο ήταν μόλις στο 120%. Αν δεν διαγραφεί το μεγαλύτερο τμήμα του χρέους αυτού, πραγματική μυλόπετρα στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, αυτή δεν έχει ελπίδα να ανακάμψει.
Επομένως, η μόνη υπηρεσία που μπορεί πια να προσφέρει η κυβέρνηση στον τόπο είναι να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην έξοδο. Και εμείς έχουμε καθήκον προς τα παιδιά μας να της τη δείξουμε με την ψήφο μας, με τον πιο καθαρό και αναμφισβήτητο τρόπο.
* Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.
Ο τελευταίος δείκτης δείχνει ποια είναι η αλήθεια ως προς τη βελτίωση των μεγεθών του εμπορικού ισοζυγίου, που διαφημίζει ο κύριος Στουρνάρας: δεν οφείλεται στην ανάκαμψη της οικονομίας, αλλά στη φτώχεια μας. Δεν έγινε εξωστρεφής η οικονομία μας, παρά την εκτεταμένη εσωτερική υποτίμηση και την καταβαράθρωση του μισθολογικού κόστους (τι περίφημος ευφημισμός για να περιγράψει κανείς την καθίζηση κατά 37% της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών!). Απλώς μειώθηκαν δραματικά οι εισαγωγές, γιατί δεν μπορούμε πια να πληρώνουμε τα εισαγόμενα προϊόντα.
Για το λόγο αυτό η σοβαρή «Die Zeit», σχολιάζοντας την πρόσφατη έξοδο στις αγορές, έγραφε για προσπάθεια αποπροσανατολισμού από την πραγματική οικονομία, ενώ η εξίσου σοβαρή «Frakfurter Algemeiner Zeitung» μάς ειρωνευόταν και από πάνω, λέγοντας ότι θα πρέπει να έχουμε λεφτά για ξόδεμα, για να δανειζόμαστε με τέτοια επιτόκια. Για τον ίδιο λόγο τα επιτόκια πήραν ξανά την ανηφόρα: ήδη από την επόμενη μέρα το περί ου ο λόγος πενταετές ομολογιακό δάνειο διαπραγματευόταν στο 5,13%, σε σχέση με το 4,95% της εγγραφής και πάνω από το ψυχολογικό όριο του 5%, ενώ το δεκαετές στο 6,24%.
Μα, θα πει κανείς, δεν αποτελούν και αυτά ακόμη τα επιτόκια αναγνώριση της σχετικής σταθεροποίησης της χώρας, σε σχέση με τα θηριώδη σπρεντς του 2012; Και όμως όχι.
Η διεθνής και ευρωπαϊκή συγκυρία είναι διαφορετική, όχι, δυστυχώς, τα χάλια της οικονομίας μας. Αφ' ενός επικρατεί μεγάλη ρευστότητα στις διεθνείς αγορές, αφ' ετέρου οι δανειστές έχουν πειστεί (το μέλλον θα δείξει ορθώς ή μη) ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει σταθεροποιήσει τους μηχανισμούς διάσωσης, ώστε να μην αποτελεί πλέον ενδεχόμενο ένα Grexit.
Αν δει κανείς με προσοχή, όμως, τους θεσμικούς και οικονομικούς όρους του νέου δανείου, θα αντιληφθεί ότι η χώρα μας έχει δραματικά οπισθοχωρήσει σε σχέση με τη γεωπολιτική της θέση του 2010. Για παράδειγμα, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης, όπως και η χώρα μας μέχρι την ένταξή της στο μηχανισμό «σωτηρίας» (αυτός και αν είναι ευφημισμός!), δανείζονταν με ομόλογα που διέπονταν από το εθνικό τους δίκαιο, σε αντίθεση με τις τριτοκοσμικές χώρες των οποίων πάντα οι ομολογιακές εκδόσεις υπάγονται στο δίκαιο της Μ. Βρετανίας ή της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Οχι πια. Και το τελευταίο δάνειο, όπως και όλες οι μνημονιακές δανειακές συμβάσεις διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, λες και η χώρα μας να μην είναι πια στη ζώνη του ευρώ.
Αυτοί που ισχυρίζονται, δηλαδή, ότι μας κράτησαν στην Ευρώπη, έχουν φτάσει την πατρίδα μας στο ίδιο επίπεδο με τις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής... Και, φυσικά, τα επιτόκια που πετύχαμε δεν έχουν καμιά σχέση με το 1,62% της Πορτογαλίας ή το ακόμη χαμηλότερο της Ιρλανδίας. Αν θέλαμε να εξυπηρετήσουμε το χρέος με ανάλογα επιτόκια, θα έπρεπε να δαπανούμε για το σκοπό αυτό πάνω από το 9% του ΑΕΠ μας.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν έχει ανάγκη από άλλα δανεικά, που θα γιγαντώσουν ακόμη περισσότερο το δημόσιο χρέος. Αυτό ήδη βρίσκεται στο 175% και η κυβέρνηση έχει το θράσος να το θεωρεί βιώσιμο, ενώ το 2010 που μπήκαμε στο Μνημόνιο ήταν μόλις στο 120%. Αν δεν διαγραφεί το μεγαλύτερο τμήμα του χρέους αυτού, πραγματική μυλόπετρα στο λαιμό της ελληνικής οικονομίας, αυτή δεν έχει ελπίδα να ανακάμψει.
Επομένως, η μόνη υπηρεσία που μπορεί πια να προσφέρει η κυβέρνηση στον τόπο είναι να φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην έξοδο. Και εμείς έχουμε καθήκον προς τα παιδιά μας να της τη δείξουμε με την ψήφο μας, με τον πιο καθαρό και αναμφισβήτητο τρόπο.
* Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου ΔΠΘ, υποψήφιος ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου