Κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιπέτειας οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ επιχειρούν συστηματικά να αποθαρρύνουν τον κόσμο από την ενασχόληση με τα κοινά, προσπαθούν να πείσουν πως οι εκλογές είναι περίπου "χάσιμο χρόνου" και "χρήματα για πέταμα" και ότι "δεν αλλάζει τίποτε".
Αυτό το "δεν αλλάζει τίποτε", που αποτελεί τη μεταφορά στο επίπεδο της εκλογικής διαδικασίας του αντιπολιτικού αφορισμού "όλοι ίδιοι είναι", είναι εύκολο να αντικρουστεί εάν αναλογιστεί κανείς ότι η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, η παρουσία του λαού στους δρόμους, έριξε δύο μνημονιακές κυβερνήσεις. Και μαζί διέλυσε τα κόμματα που πανίσχυρα κυβέρνησαν τη χώρα από το 1974 και ανάγκασε το σύστημα να καταναλώνει εφεδρείες του συστήματος, με αποτέλεσμα το πολιτικό προσωπικό του αστισμού να παρουσιάζει πια την εικόνα θιάσου επιθεωρήσεως που βλέπουμε σήμερα.
Η κυβέρνηση και τα κανάλια της διαπλοκής επιχειρούν σήμερα να κερδίσουν ακόμη και από την ίδια τους την απαξίωση. Η αποχή από τις εκλογές φαντάζει ως σανίδα προσωρινής σωτηρίας ή διάσωσης των προσχημάτων. Μέχρι συνταγματική κατοχύρωση για εξάντληση της τετραετίας προωθούν διάφοροι κύκλοι, χωρίς όμως αυτό να αποτρέπει τα αστικά κόμματα από το να γίνονται χαρτοπόλεμος ή να αναζητούν σωτηρία προσφεύγοντας στο "πολιτικό άρθρο 99" για αλλαγή ονόματος.

Είναι καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει αυτήν την εικόνα. Είναι καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη, ή κάθε δύναμης που θεωρεί ότι εγγράφεται στο δημοκρατικό μπλοκ, να αντικρούσει αυτήν την αντιπολιτική ή μεταπολιτική αντίληψη που τροφοδοτεί ευθέως αντιλήψεις τύπου Χρυσής Αυγής, ή τύπου Τζήμερου και Ποταμιού, αντιστοίχως.