του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Τα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης κινούνται μέσα σε μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας που τα βολεύει. Και οι πολίτες ζούνε μια εικονική πραγματικότητα που αποδέχονται, γιατί δεν μπορούν, σε αυτό το σημείο τους οδήγησε η απογοήτευση, να κάνουν αλλιώς. Ξεγελιούνται κι αναρωτιούνται τι θα ψηφίσουν, ψάχνουν να βρούνε το «μέρισμα» και παρακολουθούνε τους συγκυβερνώντες να παρουσιάζουν τους τροϊκανούς ως σωτήρες.
Για να αλλάξει αυτή η παραδοχή πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, να μάθουμε να σκεπτόμαστε, και για να γίνει αυτό θα πρέπει να σπάσουμε τους δεσμούς εξάρτησης από παλαιοκομματικές νοοτροπίες και από πελατειακές σχέσεις...
Θέλει δουλειά πολλή για να συνειδητοποιήσουμε πως η αληθινή, η άμεση δημοκρατία της καλημέρας χρειάζεται την ενεργητική συμμετοχή μας, ειδάλλως γίνεται παίγνιο και τη χρησιμοποιούν αυτοί που δεν την έχουν ανάγκη για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνυπεύθυνους... Το Ποτάμι πραγματικά και μεταφορικά είναι θολό. Κατεβάζει δέντρα ξεριζωμένα και σέρνει λιθάρια ριζιμιά. Ετσι κι αλλιώς θα χαθεί μέσα στη θάλασσα των γεγονότων. Δεν έχει δική του σταθερή κοίτη και ροή. Ούτε φως. Μόλις έγινε κουβέντα για τη γελοιότητα των θαυματουργημάτων που συντελούνται χρόνια τώρα στα Ιεροσόλυμα και πόσο κοστίζει η μεταφορά του, ως αρχηγού κράτους. Ο συγγραφέας λίγο έλειψε να αφοριστεί ως «αιρετικός» από την Εκκλησία, που δεν λέει και δεν θέλει να απαγκιστρωθεί, να διαχωριστεί από το κράτος και να λειτουργήσει ανεξάρτητα και ελεύθερα, και διαγράφηκε από τον μεγάλο αρχηγό.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που θα πρέπει να λέγονται και σε μια ανεξίθρησκη χώρα ο καθένας να πιστεύει, όχι τα άγια φώτα αλλά και όποια δεισιδαιμονία θέλει. Η Εκκλησία, όμως, και η πολιτεία δεν έχει αυτό το δικαίωμα, γιατί αντιβαίνει στο πνεύμα και στην ουσία ακόμα και του ίδιου του Χριστιανισμού. Οι προλήψεις και οι φόβοι μάς ρίχνουν στο σκοτάδι και στρώνουν τον δρόμο στον φασισμό κάθε είδους.
Στη μακρινή Θράκη έφτασαν και επαγγελματίες της Αριστεράς να αποσύρουν την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Δικό τους το πρόβλημα που δημιούργησαν. Η εσωτερική δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί τυπικά, οι νομενκλατουρίστες αποφασίζουν και είναι και κάποιοι που βρήκαν την ευκαιρία να πουν πως «η μειονότητα είναι ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράγμα», τρομάρα τους. Οι Ρεπούσηδες ξαναγράφουν και στρογγυλεύουν την Ιστορία, και οι Πομάκοι και οι Ρομά, που η Δεξιά τους έσπρωξε στην αγκαλιά του Τουρκικού Προξενείου που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, έρχονται και αυτοί να βάλουν το χέρι τους.
Δυστυχώς οδεύουμε εν όψει εκλογών απροετοίμαστοι και άοπλοι μπροστά σε αυτό που θα συμβεί. Οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν έχουν καταλάβει πως το αποτέλεσμα δεν θα βγει από τις κάλπες, αλλά μέσα από την κοινωνία που υποφέρει.
Τα κόμματα της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης κινούνται μέσα σε μια ψευδαίσθηση δημοκρατίας που τα βολεύει. Και οι πολίτες ζούνε μια εικονική πραγματικότητα που αποδέχονται, γιατί δεν μπορούν, σε αυτό το σημείο τους οδήγησε η απογοήτευση, να κάνουν αλλιώς. Ξεγελιούνται κι αναρωτιούνται τι θα ψηφίσουν, ψάχνουν να βρούνε το «μέρισμα» και παρακολουθούνε τους συγκυβερνώντες να παρουσιάζουν τους τροϊκανούς ως σωτήρες.
Για να αλλάξει αυτή η παραδοχή πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς, να μάθουμε να σκεπτόμαστε, και για να γίνει αυτό θα πρέπει να σπάσουμε τους δεσμούς εξάρτησης από παλαιοκομματικές νοοτροπίες και από πελατειακές σχέσεις...
Θέλει δουλειά πολλή για να συνειδητοποιήσουμε πως η αληθινή, η άμεση δημοκρατία της καλημέρας χρειάζεται την ενεργητική συμμετοχή μας, ειδάλλως γίνεται παίγνιο και τη χρησιμοποιούν αυτοί που δεν την έχουν ανάγκη για να νομιμοποιούνται και να μας καθιστούν συνυπεύθυνους... Το Ποτάμι πραγματικά και μεταφορικά είναι θολό. Κατεβάζει δέντρα ξεριζωμένα και σέρνει λιθάρια ριζιμιά. Ετσι κι αλλιώς θα χαθεί μέσα στη θάλασσα των γεγονότων. Δεν έχει δική του σταθερή κοίτη και ροή. Ούτε φως. Μόλις έγινε κουβέντα για τη γελοιότητα των θαυματουργημάτων που συντελούνται χρόνια τώρα στα Ιεροσόλυμα και πόσο κοστίζει η μεταφορά του, ως αρχηγού κράτους. Ο συγγραφέας λίγο έλειψε να αφοριστεί ως «αιρετικός» από την Εκκλησία, που δεν λέει και δεν θέλει να απαγκιστρωθεί, να διαχωριστεί από το κράτος και να λειτουργήσει ανεξάρτητα και ελεύθερα, και διαγράφηκε από τον μεγάλο αρχηγό.
Υπάρχουν κάποια πράγματα που θα πρέπει να λέγονται και σε μια ανεξίθρησκη χώρα ο καθένας να πιστεύει, όχι τα άγια φώτα αλλά και όποια δεισιδαιμονία θέλει. Η Εκκλησία, όμως, και η πολιτεία δεν έχει αυτό το δικαίωμα, γιατί αντιβαίνει στο πνεύμα και στην ουσία ακόμα και του ίδιου του Χριστιανισμού. Οι προλήψεις και οι φόβοι μάς ρίχνουν στο σκοτάδι και στρώνουν τον δρόμο στον φασισμό κάθε είδους.
Στη μακρινή Θράκη έφτασαν και επαγγελματίες της Αριστεράς να αποσύρουν την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν. Δικό τους το πρόβλημα που δημιούργησαν. Η εσωτερική δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί τυπικά, οι νομενκλατουρίστες αποφασίζουν και είναι και κάποιοι που βρήκαν την ευκαιρία να πουν πως «η μειονότητα είναι ενιαίο συμπαγές τουρκικό πράγμα», τρομάρα τους. Οι Ρεπούσηδες ξαναγράφουν και στρογγυλεύουν την Ιστορία, και οι Πομάκοι και οι Ρομά, που η Δεξιά τους έσπρωξε στην αγκαλιά του Τουρκικού Προξενείου που λειτουργεί ως κράτος εν κράτει, έρχονται και αυτοί να βάλουν το χέρι τους.
Δυστυχώς οδεύουμε εν όψει εκλογών απροετοίμαστοι και άοπλοι μπροστά σε αυτό που θα συμβεί. Οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν έχουν καταλάβει πως το αποτέλεσμα δεν θα βγει από τις κάλπες, αλλά μέσα από την κοινωνία που υποφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου