ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΠΕΙΝΑΣ...

unfuck...

Οι πρόσφατες εικόνες χιλιάδων ανθρώπων να συνωστίζονται σε λαϊκές αγορές διάφορων περιοχών, προκειμένου να πάρουν λίγα λαχανικά που μοίραζαν δωρεάν παραγωγοί, είναι χαρακτηριστικά “ενσταντανέ” της σύγχρονης Ελλάδας. Της πραγματικότητας που βιώνουν καθημερινά μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Και όποτε τέτοιες εικόνες αποθανατίζονται από τον φακό της Ιστορίας (και δυστυχώς συμβαίνουν συχνά), κατηγορούνται τα θύματα και όχι οι αυτουργοί.

Χέρια που αλληλοσπρώχνονται, κλίμα που θυμίζει πλιάτσικο και τσαλαπάτημα της αξιοπρέπειας. Κι όλα αυτά για λίγα μαρούλια, τομάτες και κρεμμύδια. Οι κουστουμαρισμένοι δημοσιογράφοι εκφράζουν την απέχθειά τους για τις εικόνες αυτές, αφού “παρουσιάζουν ένα πρόσωπο εξαθλίωσης και δυσφημούν την χώρα”, ενώ πιο κυνικοί βουλευτές, γυρνάνε με αποτροπιασμό το κεφάλι, αφού τους χαλάει την αισθητική ο στριμωγμένος όχλος.

Το να έχεις αφήσει έναν λαό να οδηγείται σ’ αυτή την κατάσταση, δείχνεις πως τον σιχαίνεσαι, ενώ μεθοδικά προσπαθείς να εξευγενίσεις ακόμα και την πείνα, απαιτείς μόνο ότι εντάσσεται στον κατάλογο ενός savoir vivre που εγκρίνει η εξουσία.

Φυσικά το να προβάλλονται τέτοιου είδους εικόνες θεωρούνται “λαϊκισμός” αν και τείνουν να γίνουν η μόνη πραγματική εικόνα για την χώρα.

Ουρές για ζαρζαβατικά, συσσίτια, ανεργία στο 30% και άστεγοι. Αυτή είναι η Ελλάδα και σε καμία περίπτωση η χώρα του πλεονάσματος και της ανάπτυξης. Η χώρα με τις σόμπες, με τους εξαθλιωμένους μετανάστες (αλλοδαπούς και Έλληνες που φεύγουν), με τον δημογραφικό χειμώνα και με τις κάθε είδους Αμυγδαλέζες και Μανωλάδες. Άνθρωποι που με ορμή πηδάνε σε πάγκους και προσπαθούν να πάρουν μια σακούλα παραπάνω, εν μέσω ποδοπατήματος και τσακωμών. Αυτό είναι το “success story”, η ίδια η υποτίμηση της τροφής και βεβαίως της ανθρώπινης ζωής.

Βέβαια, χωρίς να κρίνω τους ανθρώπους που πηγαίνουν για να πάρουν ένα ματσάκι μαρούλι παραπάνω, δεν γίνεται να μην με οργίσει εκτός από την ευθύνη των πολιτικών, η δική τους ευθύνη για την ανοχή και την στήριξη (αν όχι τώρα σίγουρα κάποια στιγμή) στην μαφία που λυμαίνεται τον τόπο. Και όταν φτάνουν σε τέτοιο επίπεδο φτώχειας, που κάνουν το παν για λίγες πατάτες, τότε ευκολότερα μπορούν και να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε “μεσσία” τους υποσχεθεί έστω και λίγες περισσότερες σακούλες, πόσο μάλλον την “σωτηρία”. Όποιος κι αν είναι αυτός ο μεσσίας, σε τέτοιες συνθήκες κοινωνικών “αγώνων πείνας” και ανταγωνισμού στην αρένα της επιβίωσης, θα μπορεί να προσφέρει την οποιαδήποτε σωτηρία.