Μαρία Τριαντοπούλου, απο το Tvxs...
Δεν είμαι σίγουρη πόσοι την θυμούνται πια... τουλάχιστον ως
ηθοποιό, γιατί εδώ και χρόνια ασχολείται με την πολιτική – αν και
τελευταία δήλωσε ότι θα αποχωρήσει και από την ενεργο πολιτική δράση
ώστε να αφήσει χώρο στους νεότερους.
Θυμάμαι νομίζω ακόμα την πρώτη φορά που είδα την Glenda Jackson στο
σινεμά στην ταινία «Μαίρη, η βασίλισα της Σκωτίας» που γυρίστηκε το
1971. Εκείνη επάιζε την Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας και η Vanessa Redgrave
την «αντίπαλο» καθολική εξαδέλφη της Μαίρη της Σκωτίας, την οποία μέχρι
το τέλος του έργου η Ελισάβετ είχε φυλακίσει στον Πύργο του Λονδίνου και
τελικά αποκεφαλίσει. Ίντριγκα, κατασκοπεία, καθολικοί και αγγλικανοί σε
πλήρη αντιπαράθεση σε μια φαντασμαγορική ταινία που, μάλιστα, χάρισε
στην Glenda Jackson την Χρυσή Σφαίρα εκείνη την χρονιά.
Ούτε ξέρω πόσες φορές θα πρέπει να την είχα δει, αλλά μου έχει αποτυπωθεί η φιγούρα της «παρθένας» Ελισάβετ Α’, με το πρόσωπο βαμμένο κάτασπρο και το μαλλί τραβηγμένο πίσω, να παραληρεί εξοργισμένη μέχρι να πάρει την δύσκολη απόφαση να αποκεφαλίσει την Μαίρη και να δώσει ένα καθοριστικό μήνυμα στους Καθολικούς συνομώτες.
Πολύ πριν η εξίσου καταπληκτική Kate Blanchett υποδυθεί αυτόν τον ρόλο η Glenda Jackson αποτελούσε την σύγχρονη κινηματογραφική αλλά και τηλεοπτική εικόνα της «παρθένας Βασίλισσας» Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας.
Υποδύθηκε πολλούς μεγάλους ρόλους στη διάρκεια της καρριέρας της - την θυμάμαι ως Hedda Gabler στο ομώνυμο έργο του Ibsen ή ως «Φαίδρα» του Racine στο θέατρο όταν καθηλωμένη στη θέση μου έβλεπα κάθε μικροσκοπική κίνηση του προσώπου της όπου ηταν ζωγραφισμένο το τυφλό πάθος της για τον Ιππόλυτο – αλλά από το 1992 εγκατέλειψε το θέατρο και το σινεμά για να ασχοληθεί με την πολιτική. Από τότε που εξελέγη βουλευτής του Εργατικού κόμματος – έχει διατελέσει και υπουργός – είχα «χάσει τα ίχνη της».
Ήξερα ότι ήταν μια πετυχημένη γυναίκα πολιτικός που υπερασπιζόταν με πάθος τα πιστεύω της και ότι είχε, μάλιστα, εναντιωθεί αρκετές φορές στον Tony Blair και στην συμμετοχή της Βρετανίας στην πόλεμο με το Ιρακ. Πέρα από αυτά τα γενικά όμως δεν είχα παρακολουθήσει από κοντά την πολιτική της πορεία. Την «ξανασυνάντησα» όμως τυχαία όταν μετά τον θάνατο της Margaret Thatcher έδωσε μια συνταρακτική ομιλία στο Βρετανικό Κοινοβούλιο σχετικά με την πρώην πρωθυπουργό και την ακραία καταστροφική νεοφιλελευθερη πολιτική της.
Είναι δύσκολο να μεταφέρω μέσω μιας γραπτής αφήγησης την δύναμη του λόγου της και το ήθος με το οποίο εξάσκησε την δριμύτατη κριτική της στην Thatcher. Δεν πανηγύρισε όπως άλλοι με τον θάνατό της, δεν την εξύβρισε ούτε την δαιμονοποίησε λαϊκιστικά αλλά με απόλυτα συγκροτημένο και έντονα δηκτικό τρόπο – κάτι που νομίζω ότι κανείς άλλος λαός δεν έχει εξασκήσει τόσο στην εντέλεια όσο οι Εγγλεζοι – ανέλυσε μέσα σε τρεις φράσεις το πολιτικό ήθος που άφησε η Thatcher κληρονομιά όχι μόνο στη χώρα της αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη ενω σήμερα γευόμαστε τα τραγικά μακροχρόνια αποτελέσματά του. Είπε ότι αυτό που κληροδότησε ο Θατσερισμός στην Αγγλία είναι η αντίληψη ότι όλα εκείνα που ως τότε η κοινωνία θεωρούσε φαύλα και επιλήψιμα αποτελούσαν πλέον την υπέρτατη αρετή. Ο νεοφιλελευθερισμός και η πλήρης διάλυση του κράτους πρόνοιας μέσα στα πλάισια ενός ακραία καπιταλιστικού ιδεώδους παρακίνησε όλους να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτά που ως τότε όριζε το «δίκαιο και ηθικό»: ελευθερος ανταγωνισμός μέχρι θανάτου με απώτερο αλλά και μοναδικό σκοπό το κέρδος. Απληστεία, αλαζονεία, πλουτισμός και αήθης αδιαφορία για τον διπλανό μας αποτελούν τα ιδεωδή που ονειρεύτηκε η Thatcher τόνισε η Glenda Jackson. Οι αδύναμοι, οι αποτυχημένοι, οι έχοντες ανάγκη «στον Καιάδα» και μαζί με αυτούς ένα από τα πιο παραδειγματικά συστήματα κρατικής πρόνοιας στον κόσμο.
Δυστυχώς σήμερα ξαναθυμήθηκα την απαράμιλλη Glenda Jackson – και από εκεί έφτασα μέχρι την Ελισάβετ Α’ και την Μαίρη της Σκωτίας - όταν διάβασα την ακόλουθη «ανάρτηση» της «κυρίας» Χριστίνας Σιδέρη, στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, στο Facebook, που μετά έκανε τον γνωστό και μη εξαιρετέο γύρο του διαδικτύου:
«Δύο καθαρίστριες στέλνει στη Ευρωβουλή το σύντροφο Alexis. Σίγουρα θα σκέφτεται πως τόσο σκ@τα που τα έχει κάνει, η σκούπα, το φαράσι και οι σακκούλες σκουπιδιών θα του είναι απαραίτητα. Μόλις τελειώσουν δε με αυτόν μπορούν να ξεκουράσουν και καμμιά καθαρίστρια της ευρωβουλής ξαραχνιάζοντας κανά γραφείο ή μαθαίνοντας τους πως να κάνουν απεργίες και καθόλου δουλειά. Κούνεβα μπορείς, εσύ μας οδηγείς».
Η ευγένεια, ο σεβασμός, το ήθος, η ντροπή ήταν κάποτε αρετές και η εμετική χυδαιότης ήταν ελάττωμα... Φαίνεται ότι αυτές οι δύσκολες έννοιες έχουν αντιστραφεί στην σύγχρονη νεοδημοκρατική αντίληψη. Μην ψάξετε, όμως, την ανάρτηση αυτή στον προσωπικό λογαριασμό της κ. Σιδέρη. Εσπευσε να το κατεβάσει για να δείχνει στο «κοινό» της μόνο τις αγαθοεργίες που προσφέρει σε ενστολους Ελληνες πολίτες.
Που είσαι Glenda να δεις τα χάλια μας...
Ούτε ξέρω πόσες φορές θα πρέπει να την είχα δει, αλλά μου έχει αποτυπωθεί η φιγούρα της «παρθένας» Ελισάβετ Α’, με το πρόσωπο βαμμένο κάτασπρο και το μαλλί τραβηγμένο πίσω, να παραληρεί εξοργισμένη μέχρι να πάρει την δύσκολη απόφαση να αποκεφαλίσει την Μαίρη και να δώσει ένα καθοριστικό μήνυμα στους Καθολικούς συνομώτες.
Πολύ πριν η εξίσου καταπληκτική Kate Blanchett υποδυθεί αυτόν τον ρόλο η Glenda Jackson αποτελούσε την σύγχρονη κινηματογραφική αλλά και τηλεοπτική εικόνα της «παρθένας Βασίλισσας» Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας.
Υποδύθηκε πολλούς μεγάλους ρόλους στη διάρκεια της καρριέρας της - την θυμάμαι ως Hedda Gabler στο ομώνυμο έργο του Ibsen ή ως «Φαίδρα» του Racine στο θέατρο όταν καθηλωμένη στη θέση μου έβλεπα κάθε μικροσκοπική κίνηση του προσώπου της όπου ηταν ζωγραφισμένο το τυφλό πάθος της για τον Ιππόλυτο – αλλά από το 1992 εγκατέλειψε το θέατρο και το σινεμά για να ασχοληθεί με την πολιτική. Από τότε που εξελέγη βουλευτής του Εργατικού κόμματος – έχει διατελέσει και υπουργός – είχα «χάσει τα ίχνη της».
Ήξερα ότι ήταν μια πετυχημένη γυναίκα πολιτικός που υπερασπιζόταν με πάθος τα πιστεύω της και ότι είχε, μάλιστα, εναντιωθεί αρκετές φορές στον Tony Blair και στην συμμετοχή της Βρετανίας στην πόλεμο με το Ιρακ. Πέρα από αυτά τα γενικά όμως δεν είχα παρακολουθήσει από κοντά την πολιτική της πορεία. Την «ξανασυνάντησα» όμως τυχαία όταν μετά τον θάνατο της Margaret Thatcher έδωσε μια συνταρακτική ομιλία στο Βρετανικό Κοινοβούλιο σχετικά με την πρώην πρωθυπουργό και την ακραία καταστροφική νεοφιλελευθερη πολιτική της.
Είναι δύσκολο να μεταφέρω μέσω μιας γραπτής αφήγησης την δύναμη του λόγου της και το ήθος με το οποίο εξάσκησε την δριμύτατη κριτική της στην Thatcher. Δεν πανηγύρισε όπως άλλοι με τον θάνατό της, δεν την εξύβρισε ούτε την δαιμονοποίησε λαϊκιστικά αλλά με απόλυτα συγκροτημένο και έντονα δηκτικό τρόπο – κάτι που νομίζω ότι κανείς άλλος λαός δεν έχει εξασκήσει τόσο στην εντέλεια όσο οι Εγγλεζοι – ανέλυσε μέσα σε τρεις φράσεις το πολιτικό ήθος που άφησε η Thatcher κληρονομιά όχι μόνο στη χώρα της αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη ενω σήμερα γευόμαστε τα τραγικά μακροχρόνια αποτελέσματά του. Είπε ότι αυτό που κληροδότησε ο Θατσερισμός στην Αγγλία είναι η αντίληψη ότι όλα εκείνα που ως τότε η κοινωνία θεωρούσε φαύλα και επιλήψιμα αποτελούσαν πλέον την υπέρτατη αρετή. Ο νεοφιλελευθερισμός και η πλήρης διάλυση του κράτους πρόνοιας μέσα στα πλάισια ενός ακραία καπιταλιστικού ιδεώδους παρακίνησε όλους να κάνουν ακριβώς το αντίθετο από αυτά που ως τότε όριζε το «δίκαιο και ηθικό»: ελευθερος ανταγωνισμός μέχρι θανάτου με απώτερο αλλά και μοναδικό σκοπό το κέρδος. Απληστεία, αλαζονεία, πλουτισμός και αήθης αδιαφορία για τον διπλανό μας αποτελούν τα ιδεωδή που ονειρεύτηκε η Thatcher τόνισε η Glenda Jackson. Οι αδύναμοι, οι αποτυχημένοι, οι έχοντες ανάγκη «στον Καιάδα» και μαζί με αυτούς ένα από τα πιο παραδειγματικά συστήματα κρατικής πρόνοιας στον κόσμο.
Δυστυχώς σήμερα ξαναθυμήθηκα την απαράμιλλη Glenda Jackson – και από εκεί έφτασα μέχρι την Ελισάβετ Α’ και την Μαίρη της Σκωτίας - όταν διάβασα την ακόλουθη «ανάρτηση» της «κυρίας» Χριστίνας Σιδέρη, στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, στο Facebook, που μετά έκανε τον γνωστό και μη εξαιρετέο γύρο του διαδικτύου:
«Δύο καθαρίστριες στέλνει στη Ευρωβουλή το σύντροφο Alexis. Σίγουρα θα σκέφτεται πως τόσο σκ@τα που τα έχει κάνει, η σκούπα, το φαράσι και οι σακκούλες σκουπιδιών θα του είναι απαραίτητα. Μόλις τελειώσουν δε με αυτόν μπορούν να ξεκουράσουν και καμμιά καθαρίστρια της ευρωβουλής ξαραχνιάζοντας κανά γραφείο ή μαθαίνοντας τους πως να κάνουν απεργίες και καθόλου δουλειά. Κούνεβα μπορείς, εσύ μας οδηγείς».
Η ευγένεια, ο σεβασμός, το ήθος, η ντροπή ήταν κάποτε αρετές και η εμετική χυδαιότης ήταν ελάττωμα... Φαίνεται ότι αυτές οι δύσκολες έννοιες έχουν αντιστραφεί στην σύγχρονη νεοδημοκρατική αντίληψη. Μην ψάξετε, όμως, την ανάρτηση αυτή στον προσωπικό λογαριασμό της κ. Σιδέρη. Εσπευσε να το κατεβάσει για να δείχνει στο «κοινό» της μόνο τις αγαθοεργίες που προσφέρει σε ενστολους Ελληνες πολίτες.
Που είσαι Glenda να δεις τα χάλια μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου