Μακμάκ, απο την Αυγη....
Ο χρόνος μετράει
ανάποδα για τις πολλαπλές εκλογές του Μάη και όλοι οι αριστεροί
φιλοδοξούν το εκλογικό αποτέλεσμα να αποτελέσει μια κλωτσιά στα πισινά
της συγκυβέρνησης των Μνημονίων ανοίγοντας τον δρόμο για εξελίξεις
αλλαγής της πορείας της χώρας.
Το ορόσημο του Μαΐου, ένα ορόσημο που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μήνες οριοθέτησε -καλώς ή κακώς- σηματοδοτώντας αυτόν τον χρονικό ορίζοντα για την ανατροπή, στοιχειώνει την πολιτική καθημερινότητα. Η Αριστερά βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διακυβέρνηση και αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Κι άλλες φορές τα παλιότερα χρόνια η Αριστερά γέμισε την καρδάρα με το γάλα και στη συνέχεια την κλώτσησε παραδίδοντας την εξουσία κυρίως από δικά της λάθη.
Ο λαός υποτίθεται ότι περιμένει για να εκδικηθεί με την ψήφο του τους κυβερνώντες και οι κυβερνώντες προσπαθούν να τον εξευμενίσουν μοιράζοντας πεντακοσάρικα. Σύντομα θα έχουμε καλύτερη εικόνα για το αν ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει έτοιμο να τινάξει το καπάκι ή ένα καζάνι που σιγοβράζει στο ζουμί του.
Ο λόγος που οι απλοί πολίτες στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυστυχώς η έμπνευση από την Αριστερά, αλλά η απογοήτευσή τους από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Ο λαός, στην πλειοψηφία του, οδηγείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ όχι τόσο από ελπίδα όσο από απελπισία λόγω της προηγούμενης διακυβέρνησης. Δεν πιστεύει σε κάποιο όραμα, αλλά βλέπει το αδιέξοδο. Ετοιμάζεται να αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση πιστεύοντας ότι τα πράγματα δύσκολα θα γίνουν χειρότερα. Υιοθετεί ένα σκεπτικό του τύπου «άντε να τους δούμε κι αυτούς» και ταυτόχρονα αναρωτιέται: «Είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μία από τα ίδια;»
Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε έγραψε παλιά ένα απόφθεγμα που έγινε ευρύτερα γνωστό χάρις σε ένα ψαγμένο παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές την προηγούμενη δεκαετία. Το απόφθεγμα αυτό παραμένει πάντα επίκαιρο: «Όποιος πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας. Όταν ατενίζεις την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάει πίσω σε σένα!»
Είναι αναγκαίο να απευθυνθούμε στον λαό όχι ως η βελτιωμένη έκδοση των τωρινών κυβερνώντων, αλλά δείχνοντας διαφορετική ποιότητα σε όλα τα επίπεδα. Το ζητούμενο δεν είναι να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι άλλοι αλλά ακριβώς το αντίθετο: Να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι δεν κάνουν οι άλλοι!
Πέρα από τις αστοχίες, που σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λιγότερες, είναι άσχημο να βλέπουμε συμπεριφορές που θυμίζουν τον αντίπαλο. Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να ακούγεται πιο πειστικός στα εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα αν στις κομματικές εκδηλώσεις ενδιάμεσων οργάνων είναι λιγότερο συχνό το ντύσιμο τύπου δεξίωσης. Το ότι κάποιος έχει μεγάλο σόι και περνάει κόσμος από το μαγαζί του δεν αποτελεί απαραίτητα προσόν για τη διαχείριση προγραμμάτων αλληλεγγύης και καταπολέμησης της φτώχειας στους κόκκινους δήμους που θα προκύψουν από τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αλλαγή προσώπων είναι παγερά αδιάφορη σε όσους δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενοι με τις καρέκλες, εκτός αν συνοδεύεται από ουσιαστική αλλαγή πολιτικής.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται ως η αριστερή εκδοχή συνέχισης του σημερινού πολιτικού συστήματος ή ακόμη χειρότερα αν κάποιοι αισθάνονται κομμάτι του, τότε δεν πρόκειται να δούμε καμιά ουσιαστική ανατροπή, θα έχουμε γίνει ένα με αυτό που πολεμάμε και τελικά η άβυσσος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας θα έχει κερδίσει για άλλη μία φορά.
Και έχουμε ευθύνη να παλέψουμε ώστε η καπιταλιστική βαρβαρότητα αυτή τη φορά να χάσει!
* Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό
Το ορόσημο του Μαΐου, ένα ορόσημο που ο ΣΥΡΙΖΑ πριν από μήνες οριοθέτησε -καλώς ή κακώς- σηματοδοτώντας αυτόν τον χρονικό ορίζοντα για την ανατροπή, στοιχειώνει την πολιτική καθημερινότητα. Η Αριστερά βρίσκεται ένα βήμα πριν τη διακυβέρνηση και αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Κι άλλες φορές τα παλιότερα χρόνια η Αριστερά γέμισε την καρδάρα με το γάλα και στη συνέχεια την κλώτσησε παραδίδοντας την εξουσία κυρίως από δικά της λάθη.
Ο λαός υποτίθεται ότι περιμένει για να εκδικηθεί με την ψήφο του τους κυβερνώντες και οι κυβερνώντες προσπαθούν να τον εξευμενίσουν μοιράζοντας πεντακοσάρικα. Σύντομα θα έχουμε καλύτερη εικόνα για το αν ο κόσμος είναι ένα καζάνι που βράζει έτοιμο να τινάξει το καπάκι ή ένα καζάνι που σιγοβράζει στο ζουμί του.
Ο λόγος που οι απλοί πολίτες στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυστυχώς η έμπνευση από την Αριστερά, αλλά η απογοήτευσή τους από τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας. Ο λαός, στην πλειοψηφία του, οδηγείται προς τον ΣΥΡΙΖΑ όχι τόσο από ελπίδα όσο από απελπισία λόγω της προηγούμενης διακυβέρνησης. Δεν πιστεύει σε κάποιο όραμα, αλλά βλέπει το αδιέξοδο. Ετοιμάζεται να αναθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση πιστεύοντας ότι τα πράγματα δύσκολα θα γίνουν χειρότερα. Υιοθετεί ένα σκεπτικό του τύπου «άντε να τους δούμε κι αυτούς» και ταυτόχρονα αναρωτιέται: «Είναι τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μία από τα ίδια;»
Ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε έγραψε παλιά ένα απόφθεγμα που έγινε ευρύτερα γνωστό χάρις σε ένα ψαγμένο παιχνίδι στρατηγικής για υπολογιστές την προηγούμενη δεκαετία. Το απόφθεγμα αυτό παραμένει πάντα επίκαιρο: «Όποιος πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μη γίνει και ο ίδιος τέρας. Όταν ατενίζεις την άβυσσο, η άβυσσος κοιτάει πίσω σε σένα!»
Είναι αναγκαίο να απευθυνθούμε στον λαό όχι ως η βελτιωμένη έκδοση των τωρινών κυβερνώντων, αλλά δείχνοντας διαφορετική ποιότητα σε όλα τα επίπεδα. Το ζητούμενο δεν είναι να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι κάνουν και οι άλλοι αλλά ακριβώς το αντίθετο: Να δείξουμε ότι μπορούμε να κάνουμε ό,τι δεν κάνουν οι άλλοι!
Πέρα από τις αστοχίες, που σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λιγότερες, είναι άσχημο να βλέπουμε συμπεριφορές που θυμίζουν τον αντίπαλο. Ο λόγος του ΣΥΡΙΖΑ ίσως και να ακούγεται πιο πειστικός στα εξαθλιωμένα κοινωνικά στρώματα αν στις κομματικές εκδηλώσεις ενδιάμεσων οργάνων είναι λιγότερο συχνό το ντύσιμο τύπου δεξίωσης. Το ότι κάποιος έχει μεγάλο σόι και περνάει κόσμος από το μαγαζί του δεν αποτελεί απαραίτητα προσόν για τη διαχείριση προγραμμάτων αλληλεγγύης και καταπολέμησης της φτώχειας στους κόκκινους δήμους που θα προκύψουν από τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Η αλλαγή προσώπων είναι παγερά αδιάφορη σε όσους δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενοι με τις καρέκλες, εκτός αν συνοδεύεται από ουσιαστική αλλαγή πολιτικής.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλεται ως η αριστερή εκδοχή συνέχισης του σημερινού πολιτικού συστήματος ή ακόμη χειρότερα αν κάποιοι αισθάνονται κομμάτι του, τότε δεν πρόκειται να δούμε καμιά ουσιαστική ανατροπή, θα έχουμε γίνει ένα με αυτό που πολεμάμε και τελικά η άβυσσος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας θα έχει κερδίσει για άλλη μία φορά.
Και έχουμε ευθύνη να παλέψουμε ώστε η καπιταλιστική βαρβαρότητα αυτή τη φορά να χάσει!
* Ο Μακμάκ είναι ένα ασήμαντο ονειροπόλο γρανάζι του συστήματος που ακροβατεί ανάμεσα στον αντικαπιταλιστικό ρεαλισμό και τον ρεαλιστικό αντικαπιταλισμό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου