Το παράθυρο...

Ανν Λου...

Αυτό ήταν το δικό τους παράθυρο. Από τις πρώτες μέρες ο Στέλιος αφησε εκεί μια γλάστρα με γεράνια. Το παράθυρο  του διαδρόμου με την γλάστρα . Από κει έβλεπε τα φύλλα να τα κυνηγά ο άνεμος όταν φύσαγε, τη βροχή να πέφτει στα βρώμικα πλακάκια και να γεμίζει τις λακκούβες. Απο κει έβλεπε τον τελευταίο όροφο του απέναντι σχολείου να ξεχειλίζει βουητό στα διαλλείματα, την μπουγάδα της γωνιακής ταράτσας να στεγνώνει  ανενόχλητη στην ραστώνη  του μεσημεριού. Από κει την  έβλεπα να φεύγει , τα μαλλιά της  να ανεβοκατεβαίνουν , να μπαινοβγαίνει ο γυμνός λαιμός της στο μαύρο της παλτό. Όλα τα έβλεπε όπως σε φυλακή. 

      Αργόσυρτα κυλούσαν τα βράδια . Δύσκολη η Απ΄αυτό το παράθυρο , όταν δεν τον έπιανε ύπνος άκουγε τα χαράματα τα πουλιά που ξυπνούσαν και τ΄απογεύματα που πήγαιναν για ύπνο. Είχε αλλάξει την μέρα με την νύκτα. Κάθε πρωί άφηνε το παράθυρο ανοικτό να φύγουν οι οσμές της νύκτας . Αλήθεια φεύγουν ποτέ ; Κινούνται όπως τα σύννεφα που έβλεπε από το παράθυρο , αλλάζουν θέση, προχωρούν όπως οι σιωπές και οι ενοχές. 

     Το αγάπησε εκείνο το παράθυρο. Το παράθυρο τους . Πέρασαν δύο μήνες και δυνάμωσε. Τον έπιασε η θεραπεία, οπισθχώρησε η ασθένεια. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει ,χάρισε την γλάστρα με τα γεράνια στο Σπύρο του διπλανού θαλάμου.  ''Να μου τα προσέχεις '' του είπε, . Κι εκείνος του  το υποσχέθηκε.


Ζωγραφική Βασίλης Πέρρος