του Άκη Ματούλα, απο toPortal...
«Δεν
έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας, που περπατάμε
ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου»
«Δεν
έχει ο αγέρας του καλοκαιριού κανένα μυστικό για μας, που περπατάμε
ξυπόλυτοι στα χόρτα και μιλάμε στα τζιτζίκια τη γλώσσα του ήλιου»
Γ. Ρίτσος
Ενθουσιασμένη η νεαρή δημοσιογράφος «δίνει» το ρεπορτάζ « 18,5
εκατομμύρια αναμένεται να αφιχθούν το 2014!» και συνεχίζει παραθέτονταν
σχετικό πίνακα με τις αυξήσεις των τουριστών ανά περιοχή ξεκινώντας με
την Μεσσηνία που σημειώνει ρεκόρ με αύξηση 122% στις αφίξεις τουριστών
σε σχέση με πέρυσι.
Η είδηση μου ακούγεται μελαγχολική και είναι, αν την συνδυάσεις με τις καθημερινές ανακοινώσεις «αξιοποίησης» ακτών ,παραλιών και λοιπών «φιλέτων»….
Τελικά η λύση στην κρίση είναι να μετατραπούν οι παραλίες μας σε ένα απέραντο beach bar και οι ακτές μας να γεμίσουν από θηριώδη τσιμεντένια 5άστερα… και μέσα σε αυτή την «νέα» μεταρρυθμισμένη και αναδιαρθρωμένη Ελλάδα εμείς που ακριβώς βρισκόμαστε; Πιθανότατα οι πλέον τυχεροί κάνοντας τους baristas με κάποια μηχανή του espresso, ή τους/τις πρόθυμες σερβιτόρες να εξυπηρετούν με ευφράδεια στην μητρική γλώσσα του Ευρωπαίου πελάτη, που λιάζεται σε κάποια από τις εκατοντάδες χιλιάδες ξαπλώστρες κάτω από μια ομπρέλα που κάποιος άλλος φέρελπις νέος έχει στήσει από τα ξημερώματα.
Για σταθείτε! Τι ακριβώς παράγει ο τουρισμός; Στην αρχή της κρίσης μας έλεγαν πως οδηγηθήκαμε σε αυτή ακριβώς γιατί δεν παράγαμε τίποτα! Είχαμε γίνει (έλεγαν) μια χώρα υπηρεσιών, με έναν τεράστιο τριτογενή τομέα χωρίς «καινοτομία, ανταγωνιστικότητα, υψηλής αξίας προϊόντα κλπ», Πράγματι ο τουρισμός δεν χρειάζεται ούτε καινοτομία, ούτε ιδιαίτερη υψηλής αξίας βιομηχανικά η τεχνολογικά προϊόντα… μόνο ένα μικρό ταλέντο στον δίσκο σερβιρίσματος και μπόλικη ανταγωνιστικότητα στην προθυμία για φθηνή εργασία, θα έλεγε κάποιος κυνικός…
Στην πραγματικότητα η τουριστική βιομηχανία όπως εξελίσσεται το μόνο που χρειάζεται, στις χώρες που ενδημεί, είναι φθηνές και ευέλικτες μορφές εργασίας μιας και από την φύση του ο τουρισμός έχει τα στοιχεία της εποχικότητας και ευελιξίας των επιλογών που έχουν οι καταναλωτές-πελάτες των υπηρεσιών του…
Η τουριστική βιομηχανία έχει και μια άλλη ιδιότητα στον καιρό μας… είναι οργανωμένη και προσδιορισμένη όχι σύμφωνα με την περιοχή, την κουλτούρα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου του τουριστικού προορισμού, ούτε καν σύμφωνα με τις επιλογές του επισκέπτη, αλλά από τις επιλογές του οργανωτή της τουριστικής διαδικασίας που όπως είναι λογικό ενδιαφέρεται αποκλειστικά, για το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα των υπηρεσιών που προσφέρει…
Με λίγα λόγια… έχετε πάει ποτέ στο Φαληράκι της Ρόδου καλοκαίρι; Έ, Αυτό είναι το νέο παραγωγικό μοντέλο που προωθείται για την χώρα και βασίζεται στον τουρισμό ,με αυτά ως επί το πλείστον χαρακτηριστικά. Υπάρχουν βέβαια και πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές του, με την ανάπτυξη των παραθεριστικών κατοικιών, αλλά μέσες άκρες δεν διαφέρει από εκείνο που προωθήθηκε στην Ισπανία και την οδήγησε στα οικονομικά της αδιέξοδα.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που ξεχνιέται μέσα στην φρενίτιδα της τουριστικής «ανάπτυξης», οι πόροι που απαιτούνται, για την φιλοξενία, μετακίνηση, διατροφή, ψύξη, θέρμανση, κλπ 18.5 εκατομμυρίων ανθρώπων, το έδαφος, το νερό, τα απόβλητα, τα σκουπίδια η απαιτήσεις σε ενέργεια κλπ.. Σε πολλές περιοχές ο πληθυσμός υπερδιπλασιάζεται και κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το αν η φέρουσα ικανότητα να εξυπηρετήσουν βιώσιμα τις ανάγκες των ανθρώπων αυτών αλλά κυρίως των κατοίκων ξεπερνιέται ή έχει τα περιθώρια να δεχθεί περισσότερους πριν καταρρεύσει οριστικά για όλους…
Θυμήθηκα την Διονυσία, μια εξαίρετη συνάδελφο Περιβαλλοντολόγο, που λίγα χρόνια είχε μελετήσει στην μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία της, τις αμφιλεγόμενες επιπτώσεις και συνέπειες στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, μιας μεγαλεπήβολης και πολυδιαφημισμένης, πολυάστερης τουριστικής εγκατάστασης στην περιοχή.
Όπως φαίνεται η εξέλιξη είναι ακόμη πιο μελαγχολική από εκείνη που περιέγραφε η αγαπημένη μου φίλη…
Ανακλαστικά σχεδόν η σκέψη μου πήγε στις αμμοθίνες… μια φυσική διάπλαση των Δυτικών ακτών της Μεσσηνίας που είναι μοναδικές και φιλοξενούν ένα από τα σπανιότερα είδη χλωρίδας και πανίδας της Μεσογείου…
Οι αμμοθίνες που από μόνες τους είναι ένα θαύμα της φύσης, σχηματίζονται από μικρούς λόφους ή συγκεντρώσεις άμμου στους οποίους μια σειρά από αμμόφιλα φυτά συνήθως πόες ενδημούν και σχηματίζουν θυσάνους δηλαδή θάμνους.
Αδιάφορο θα μου πείτε… τι το ιδιαίτερο έχει ένας λόφος άμμου και μερικά χόρτα που φυτρώνουν σε αυτόν; Έχει! Είναι το καταφύγιο για να φωλιάσουν και να αναπαραχθούν δεκάδες είδη πουλιών, είναι ο οικότοπος από τα πιο σπάνια και όμορφα ερπετά της Ελληνικής Πανίδας τον Χαμαιλέοντα της Πύλου.
Θα πει κανείς « τι σημασία έχουν μερικά χόρτα στην άμμο, λίγα ψαροπούλια και μια σαύρα;» και όμως έχει! γιατί βρίσκονται εκεί χιλιάδες χρόνια πολύ πριν από εμάς, το καθένα μαρτυρία της εξέλιξης εκατομμυρίων ετών τόσο των ειδών όσο και του περιβάλλοντος. Διαχρονικά πολύτιμα για την ποικιλία της ζωής.
Καμιά δικαιολογία και καμιά επίφαση καμιάς κρίσης δεν δίνει το δικαίωμα να επιτρέψουμε την καταστροφή ή την υποβάθμιση από επελαύνοντες ορδές τουριστών και ιδιωτών επενδυτών. Δεν είναι μόνο ανήθικο αλλά και υπονομευτικό για τις επόμενες γενιές που θα στερηθούν ακόμη μια φυσική κληρονομιά που θυσιάστηκε, για να γίνει από ορισμένους κοντόφθαλμα και βραχυχρόνια η κρίση ευκαιρία, για να μην κακομουτσουνιάσουν οι δανειστές και παρεξηγηθεί ο κύριος Σόιμπλε….
Η είδηση μου ακούγεται μελαγχολική και είναι, αν την συνδυάσεις με τις καθημερινές ανακοινώσεις «αξιοποίησης» ακτών ,παραλιών και λοιπών «φιλέτων»….
Τελικά η λύση στην κρίση είναι να μετατραπούν οι παραλίες μας σε ένα απέραντο beach bar και οι ακτές μας να γεμίσουν από θηριώδη τσιμεντένια 5άστερα… και μέσα σε αυτή την «νέα» μεταρρυθμισμένη και αναδιαρθρωμένη Ελλάδα εμείς που ακριβώς βρισκόμαστε; Πιθανότατα οι πλέον τυχεροί κάνοντας τους baristas με κάποια μηχανή του espresso, ή τους/τις πρόθυμες σερβιτόρες να εξυπηρετούν με ευφράδεια στην μητρική γλώσσα του Ευρωπαίου πελάτη, που λιάζεται σε κάποια από τις εκατοντάδες χιλιάδες ξαπλώστρες κάτω από μια ομπρέλα που κάποιος άλλος φέρελπις νέος έχει στήσει από τα ξημερώματα.
Για σταθείτε! Τι ακριβώς παράγει ο τουρισμός; Στην αρχή της κρίσης μας έλεγαν πως οδηγηθήκαμε σε αυτή ακριβώς γιατί δεν παράγαμε τίποτα! Είχαμε γίνει (έλεγαν) μια χώρα υπηρεσιών, με έναν τεράστιο τριτογενή τομέα χωρίς «καινοτομία, ανταγωνιστικότητα, υψηλής αξίας προϊόντα κλπ», Πράγματι ο τουρισμός δεν χρειάζεται ούτε καινοτομία, ούτε ιδιαίτερη υψηλής αξίας βιομηχανικά η τεχνολογικά προϊόντα… μόνο ένα μικρό ταλέντο στον δίσκο σερβιρίσματος και μπόλικη ανταγωνιστικότητα στην προθυμία για φθηνή εργασία, θα έλεγε κάποιος κυνικός…
Στην πραγματικότητα η τουριστική βιομηχανία όπως εξελίσσεται το μόνο που χρειάζεται, στις χώρες που ενδημεί, είναι φθηνές και ευέλικτες μορφές εργασίας μιας και από την φύση του ο τουρισμός έχει τα στοιχεία της εποχικότητας και ευελιξίας των επιλογών που έχουν οι καταναλωτές-πελάτες των υπηρεσιών του…
Η τουριστική βιομηχανία έχει και μια άλλη ιδιότητα στον καιρό μας… είναι οργανωμένη και προσδιορισμένη όχι σύμφωνα με την περιοχή, την κουλτούρα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τόπου του τουριστικού προορισμού, ούτε καν σύμφωνα με τις επιλογές του επισκέπτη, αλλά από τις επιλογές του οργανωτή της τουριστικής διαδικασίας που όπως είναι λογικό ενδιαφέρεται αποκλειστικά, για το κέρδος και την ανταγωνιστικότητα των υπηρεσιών που προσφέρει…
Με λίγα λόγια… έχετε πάει ποτέ στο Φαληράκι της Ρόδου καλοκαίρι; Έ, Αυτό είναι το νέο παραγωγικό μοντέλο που προωθείται για την χώρα και βασίζεται στον τουρισμό ,με αυτά ως επί το πλείστον χαρακτηριστικά. Υπάρχουν βέβαια και πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές του, με την ανάπτυξη των παραθεριστικών κατοικιών, αλλά μέσες άκρες δεν διαφέρει από εκείνο που προωθήθηκε στην Ισπανία και την οδήγησε στα οικονομικά της αδιέξοδα.
Υπάρχει και κάτι ακόμη που ξεχνιέται μέσα στην φρενίτιδα της τουριστικής «ανάπτυξης», οι πόροι που απαιτούνται, για την φιλοξενία, μετακίνηση, διατροφή, ψύξη, θέρμανση, κλπ 18.5 εκατομμυρίων ανθρώπων, το έδαφος, το νερό, τα απόβλητα, τα σκουπίδια η απαιτήσεις σε ενέργεια κλπ.. Σε πολλές περιοχές ο πληθυσμός υπερδιπλασιάζεται και κανείς δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται για το αν η φέρουσα ικανότητα να εξυπηρετήσουν βιώσιμα τις ανάγκες των ανθρώπων αυτών αλλά κυρίως των κατοίκων ξεπερνιέται ή έχει τα περιθώρια να δεχθεί περισσότερους πριν καταρρεύσει οριστικά για όλους…
Θυμήθηκα την Διονυσία, μια εξαίρετη συνάδελφο Περιβαλλοντολόγο, που λίγα χρόνια είχε μελετήσει στην μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία της, τις αμφιλεγόμενες επιπτώσεις και συνέπειες στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, μιας μεγαλεπήβολης και πολυδιαφημισμένης, πολυάστερης τουριστικής εγκατάστασης στην περιοχή.
Όπως φαίνεται η εξέλιξη είναι ακόμη πιο μελαγχολική από εκείνη που περιέγραφε η αγαπημένη μου φίλη…
Ανακλαστικά σχεδόν η σκέψη μου πήγε στις αμμοθίνες… μια φυσική διάπλαση των Δυτικών ακτών της Μεσσηνίας που είναι μοναδικές και φιλοξενούν ένα από τα σπανιότερα είδη χλωρίδας και πανίδας της Μεσογείου…
Οι αμμοθίνες που από μόνες τους είναι ένα θαύμα της φύσης, σχηματίζονται από μικρούς λόφους ή συγκεντρώσεις άμμου στους οποίους μια σειρά από αμμόφιλα φυτά συνήθως πόες ενδημούν και σχηματίζουν θυσάνους δηλαδή θάμνους.
Αδιάφορο θα μου πείτε… τι το ιδιαίτερο έχει ένας λόφος άμμου και μερικά χόρτα που φυτρώνουν σε αυτόν; Έχει! Είναι το καταφύγιο για να φωλιάσουν και να αναπαραχθούν δεκάδες είδη πουλιών, είναι ο οικότοπος από τα πιο σπάνια και όμορφα ερπετά της Ελληνικής Πανίδας τον Χαμαιλέοντα της Πύλου.
Θα πει κανείς « τι σημασία έχουν μερικά χόρτα στην άμμο, λίγα ψαροπούλια και μια σαύρα;» και όμως έχει! γιατί βρίσκονται εκεί χιλιάδες χρόνια πολύ πριν από εμάς, το καθένα μαρτυρία της εξέλιξης εκατομμυρίων ετών τόσο των ειδών όσο και του περιβάλλοντος. Διαχρονικά πολύτιμα για την ποικιλία της ζωής.
Καμιά δικαιολογία και καμιά επίφαση καμιάς κρίσης δεν δίνει το δικαίωμα να επιτρέψουμε την καταστροφή ή την υποβάθμιση από επελαύνοντες ορδές τουριστών και ιδιωτών επενδυτών. Δεν είναι μόνο ανήθικο αλλά και υπονομευτικό για τις επόμενες γενιές που θα στερηθούν ακόμη μια φυσική κληρονομιά που θυσιάστηκε, για να γίνει από ορισμένους κοντόφθαλμα και βραχυχρόνια η κρίση ευκαιρία, για να μην κακομουτσουνιάσουν οι δανειστές και παρεξηγηθεί ο κύριος Σόιμπλε….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου