Η νίκη...

του Στρατή Μπουρνάζου, απο τα Ενθεματα...

Νίκη. Νίκη, σαφής, ιστορική για τα δεδομένα της χώρας, με ευρωπαϊκή σημασία. Αυτό σημαίνει η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Το γράφουν, σε διαφορετικούς τόνους, όλα τα έγκυρα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όχι μόνο ο Guardian (που για τους Μουρούτηδες είναι κάτι μεταξύ Αυγής και Unfollow), αλλά και το BBC και η Monde και οι Financial Times.

Tο ξέρουν πολύ καλά και οι κυβερνητικοί, όσο κι αν προσπαθούνε να βαφτίσουν το κρέας ψάρι, και να μας πουν ότι νικητής δεν είναι ο πρώτος, αλλά ο δεύτερος, μπορεί και ο τέταρτος (και ίσως αν η ΔΗΜΑΡ ήταν ακόμα στην κυβέρνηση να βρίσκαν τρόπο να πούνε ότι κι αυτή πέτυχε, αν όχι εξαιρετική, πάντως «ικανοποιητική» επίδοση). Το ξέρουν καλά, αλλιώς ποιος ο λόγος και των ανασχηματισμών και του ενσκήψαντος αιφνίδιου έρωτα για την απλή αναλογική;

Jason Oliva,
«Φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης», 2010

Ο λόγος που γράφω αυτό το τόσο στοιχειώδες, σχεδόν αυτονόητο (παρά την απέχθειά μου για τα αυτονόητα) είναι επειδή νομίζω ότι υπάρχει μια κατηγορία που έχει νιώσει λιγότερο τη νίκη. Και αυτή είναι, παραδόξως, οι φίλοι, τα στελέχη και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Οι λόγοι είναι πολλοί: ότι όλοι είμαστε εντός του κυρίαρχου λόγου των καναλιών, που μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό,τι νομίζουμε, καθώς αυτός ορίζει το πλαίσιο της κουβέντας· οι μεγάλες, ίσως και υπερβολικές προσδοκίες· μια μόνιμη κατάσταση γκρίνιας, γνώριμη και από παλιότερα στην Αριστερά, που στα χρόνια της κρίσης έχει βαθύνει, καθώς ενσωματώνουμε την ήττα· το ότι ο λόγος μας, μερικές φορές, δεν εμπνέει ούτε εμάς τους ίδιους. Σύμφωνοι. Όμως, ας σκεφτούμε: Αν σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα ένα κόμμα αριστερό, ριζοσπαστικό, κομμουνιστογενές έβγαινε πρώτο με διαφορά 4% υπήρχε περίπτωση να μην πανηγυρίζαμε; Να σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη η διαφορά, ότι το 4% είναι μικρό; Ασφαλώς όχι.

Δεν τα λέω όλα αυτά για να πω ότι όλα καλώς καμωμένα. Κάθε άλλο. Πιστεύω ότι είναι πολλά αυτά που πρέπει να συζητήσουμε και να αλλάξουμε και στον ΣΥΡΙΖΑ και στον τρόπο που κάνουμε πολιτική. Αλλά κάθε κριτική, για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να εδράζεται στην πραγματικότητα. Και αυτή η πραγματικότητα είναι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Θα τελειώσω ανοίγοντας μια κουβέντα που λέω να συνεχίσουμε. Χρειαζόμαστε καλές εκτιμήσεις και αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος· και για τον ΣΥΡΙΖΑ και συνολικότερα. Τις χρειαζόμαστε όμως όχι για να έχουμε να λέμε ότι κάνουμε φοβερές αναλύσεις ή για να γεμίζουμε σελίδες, αλλά ως εργαλείο για τη σκέψη και την πράξη. Με άλλα λόγια, δεν είμαστε ψυχροί παρατηρητές· έχουμε εμπλοκή, αναλύουμε τα πράγματα επειδή θέλουμε να τα αλλάξουμε. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για όλα. Για παράδειγμα, το θέμα δεν είναι να περιφέρουμε, από κανάλι σε κανάλι, τη «βαθιά (ή και βαθύτατη) ανησυχία» μας για τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να μειωθούν. Και όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι δεδομένο ότι τόσο οι αυτοδιοικητικές όσο και οι ευρωεκλογές εκλογές κινητοποίησαν κόσμο, δυνάμεις, διάθεση, που πολλές φορές κατέληξαν σε σημαντικές νίκες όπως στην περιφέρεια Αττικής. Το θέμα λοιπόν, πέρα, από τις αναλύσεις, είναι τι να κάνουμε. Τι να κάνουμε, ώστε αυτό το δυναμικό να συνεχίσει να δρα, οι νίκες να εκφραστούν σε απτή πραγματικότητα στην καθημερινότητα των πολιτών, στο ύφος της εξουσίας, στα μυαλό των ανθρώπων. Το θέμα, λοιπόν, είναι τώρα τι κάνουμε.