Μια Στιγμή στον Άνεμο - Μέτωπο αγώνα ή φρίκη δίχως τέλος;

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΤΕΛΗ απο την Ελευθεροτυπια...

Η τρόικα, η Ε.Ε, το ΔΝΤ και το εν Ελλάδι πολιτικό προσωπικό τους (ό,τι απέμεινε διαθέσιμο από τα καθεστωτικά κόμματα και μορφώματα, από ανακυκλούμενα-ανασυσκευαζόμενα παλαιοκομματικά υλικά και από τους εκάστοτε πρόθυμους υποτακτικούς και διαχειριστές της εξουσίας) αυτού του καθεστώτος, τα εργολαβικά ΜΜΕ, θα συνεχίσουν την κυνική προπαγάνδα τους,

μηρυκάζοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος έξω από το ευρώ, έξω από την Ε.Ε. χρηματοπιστωτική φυλακή λαών, τα θανατερά μνημόνια και τις εξοντωτικές αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις δίχως τέλος!

Το δικό τους αδίστακτο μαύρο μέτωπο, με μικρές εκάστοτε παραλλαγές συνιστωσών-συνενόχων, με ακόμα πιο αδίστακτη επιτήρηση και ταπείνωση, με ακόμα πιο μειωμένη λαϊκή κυριαρχία, θα συνεχίζει τη λιτότητα-γενοκτονία, την προκαταβολική αφαίμαξη των επόμενων γενεών, ως τη «μόνη βιώσιμη εθνική στρατηγική»! Αλλωστε, όπως δείχνει και η αιμοσταγής φασιστική χούντα του Κιέβου (μίσθαρνο όργανο, ανδρείκελο κι αυτή του Ευρωατλαντικού Αξονα), ο εκφασισμός σε επίπεδο διακρατικής επιβολής, κράτους και παρακράτους, είναι στη φαρέτρα των ιθυνόντων, ώστε να αποτραπεί κάθε εναλλακτική πορεία και κυρίως, η επαναστατική προοπτική.
Παρά την πρωτοφανή αποδυνάμωσή τους, οι δυνάμεις του καθεστώτος επιδιώκουν να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, χωρίς να αισθάνονται σοβαρή απειλή από πουθενά! Παραπαίουν ηθικά και πολιτικά και δεν υπάρχει μια δύναμη να τους ρίξει! Τι να φοβηθούν άλλωστε; Μιαν αξιωματική αντιπολίτευση που είναι μεν πρώτη δύναμη εκλογικά, αλλά όσο σπεύδει να καταδείξει τη συστημική νομιμοφροσύνη της («Ανήκομεν εις την Δύσιν»!), διαλαλώντας το ρόλο του «υπεύθυνου διαχειριστή και διαπραγματευτή», επιτείνει την καχυποψία; Μια ποικιλόμορφη στην ευνουχισμένη μονοτονία της (κοινοβουλευτική και μη) «κομμουνιστική αριστερά» της ηττοπάθειας, που απωθεί επιδιδόμενη σε γεροντικές ασκήσεις σεχταριστικής περιχαράκωσης, συνοδευόμενες από φραστικό οίστρο «επαναστατικής καθαρότητας», κ.ο.κ., ενώ υπονομεύει συστηματικά κάθε μετωπική προσπάθεια, θέτοντας προαπαιτούμενα-προσχήματα ή/και μεταθέτοντας τα πάντα πίσω από την ονειρική «λαϊκή εξουσία» της, τον αφηρημένο «αντικαπιταλισμό» της κ.ο.κ.; Δεν κυβερνά το καθεστώς λόγω της ισχύος του, αλλά λόγω της αδυναμίας, της πρακτικής απουσίας συγκροτημένου κοινωνικού και πολιτικού υποκειμένου των «από κάτω».

Οι τελευταίες εκλογές κατέδειξαν ότι αυτού του τύπου η «αντιπολίτευση» είναι βούτυρο στο ψωμί του καθεστώτος: δρα παρελκυστικά-παραλυτικά ως προς τα κομβικά διακυβεύματα, σπέρνει διάσπαση, ηττοπάθεια και απελπισία... Αν δεν είχε το καθεστώς χάρισμά του μια τόσο πολύτιμη για το καταστροφικό του έργο μίζερη χρεοκοπημένη αριστερά της αποστασίας, θα έπρεπε να την κατασκευάσει... Αποδεικτική της πλήρους αναντιστοιχίας είναι και η καταστροφική εμμονή στην μπακαλική αριθμητική των χωριστών μικρομάγαζων, τη στιγμή που απαιτείται ο αλγεβρικός πολλαπλασιαστής ισχύος του μετώπου...
Αυτό γίνεται όλο και πιο πολύ αντιληπτό από χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες εντός και πέριξ αυτών των σχημάτων, που προβληματίζονται έντονα κριτικά και αυτοκριτικά, και απορρίπτουν το ρόλο του υπάκουου χειροκροτητή αδιέξοδων επιλογών κάποιων ηγεσιών. Αλλά και από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων, η ραγδαία εξαθλίωση των οποίων τους ωθεί σε μια σπάνια πολιτικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση. Η τελευταία, είτε δεν βρίσκει έκφραση, οδηγώντας σε απάθεια, είτε γίνεται επιρρεπής σε άκρως επικίνδυνες χειραγωγικές μορφές επίπλαστης «αντισυστημικότητας», όπως αυτή του φασισμού.
Πραγματική απειλή για το καθεστώς αποικίας χρέους και ελπίδα για το λαό μπορεί να είναι μόνον ένα ενωτικό λαϊκό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο, με πραγματική εναλλακτική προοπτική. Ενα μέτωπο μάχης, ικανό να συγκροτήσει, να οργανώσει και να συντονίσει σε όλα τα επίπεδα τον αγώνα εδώ και τώρα, μέσα στην κρίση, βάσει ενός εναλλακτικού προγράμματος κομβικών στόχων αποτροπής της καταστροφής. Μέτωπο που θα συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού για να αποτινάξει το ζυγό του ευρώ, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΔΝΤ, να κατακτήσει διαγραφή του χρέους, των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, λαϊκή κυριαρχία, εθνικό έλεγχο με σχεδιασμό βάσει των λαϊκών αναγκών στη νομισματική και οικονομική πολιτική, εθνικοποίηση των τραπεζών και των τομέων στρατηγικής σημασίας, αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των εργαζομένων και ριζικό εκδημοκρατισμό όλης της κοινωνίας.
Αυτή η εναλλακτική προοπτική σωτηρίας του λαού δεν μπορεί να συνιστά στροφή σε έναν πρωτόγονο εθνικό απομονωτισμό, αλλά, τουναντίον, απαιτεί ανάπτυξη διεθνούς συντονισμού του αγώνα και διεθνούς οικονομικής συνεργασίας σε ισότιμη βάση -ιδιαίτερα με χώρες που βρίσκονται σε αντίστοιχο επίπεδο- και με την αξιοποίηση των παγκόσμιων αντιθέσεων. Ο αγώνας αυτός είναι καθήκον πατριωτικό και διεθνιστικό, είναι ο μόνος που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για έναν άλλο τρόπο και τύπο κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης υπέρ των εργαζομένων του χεριού και του πνεύματος, με προοπτική την ενοποίηση της ανθρωπότητας.
Η κρισιμότητα των περιστάσεων καθιστά τη συγκρότηση αυτού του μετώπου επιτακτική ανάγκη ζωής ή θανάτου. Το καθήκον αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για να τίθεται πλέον σε συνάρτηση με τα καπρίτσια, τις παλινωδίες, τις απάτες και τις νοσηρές ιδιοτέλειες εκτός τόπου και χρόνου χρεοκοπημένων μορφωμάτων, ηγετίσκων και νοοτροπιών.
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΤΕΛΗΣ ειναι  καθηγητής Φιλοσοφίας του Πολυτεχνείου Κρήτης