ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΟΠΙΟ...

Του ΠΑΝ. ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗ, απο την Ισκρα...

Το μετεκλογικό σκηνικό μόλις αρχίζει να ξετυλίγεται, αν και οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το αμέσως επόμενο διάστημα μάλλον θα είναι απρόβλεπτες.

Κατά παράδοξο τρόπο η κυρίαρχη ανάλυση προσπαθεί να επιβάλλει ως στερεότυπο την άποψη πως κερδισμένοι, ή τουλάχιστον εκ των κερδισμένων, στις πρόσφατες εκλογές είναι το ΠΑΣΟΚ – Ελιά και ο Ευ. Βενιζέλος, παρ’ ότι συνεχίστηκε η ακάθεκτη καθοδική τους πορεία, με απώλειες πάνω από 50% στις ευρωεκλογές.

ΠΑΣΟΚ - ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Το μόνο θετικό που «πέτυχε» το ΠΑΣΟΚ του Ευ. Βενιζέλου ήταν ότι απέφυγε την πλήρη εκλογική κατάρρευση, κατάρρευση, όμως, αρκετά δύσκολη για ένα κόμμα – κράτοςδεκαετιών, το οποίο συνεχίζει να συμμετέχει ενεργά στην κυβέρνηση και σε βασικούς θεσμούς.

Αν, όμως, το ΠΑΣΟΚ που γνώρισε εκ νέου την ήττα απέφυγε την κατάρρευση, βρίσκεται σε καλό δρόμο να την επιτύχει προσεχώς.

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΑΜΕΝΟΣ Η ΝΔ

Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι προφανέστατα η ΝΔ, εξ ου και η μετεκλογική αμηχανία της και πρώτα απ’ όλα η αμηχανία ή καλύτερα το αδιέξοδο του Α. Σαμαρά.

Είναι βέβαιο ότι στο νέο μετεκλογικό σκηνικό οι παλιές τριβές του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, που διεσώζοντο, μετά από κωμικές σκηνές, την τελευταία στιγμή από τις έκτακτες συναντήσεις Α. Σαμαρά – Ευ. Βενιζέλου, θα εξελιχθούν σε σφοδρές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις και θα συμπεριλάβουν στη δίνη τους και τις διαταραγμένες, ήδη, σχέσεις Βενιζέλου – Σαμαρά.

Ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος, ειδικά ο πρώτος, αναζητεί σωσίβιο στο σταυρόλεξο του ανασχηματισμού, ο οποίος, όμως, έχει ήδη «καεί» πριν προχωρήσει, αφού κανένας μέσα στην κοινωνία δεν τρέφει καμία απολύτως προσμονή από ένα νέο ανακάτεμα των ίδιων, περίπου, προσώπων σε διαφορετικές υπουργικές θέσεις.

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ "180"

Κεντρικό μετεκλογικό μέλημα για τους Α. Σαμαρά και Ευ. Βενιζέλο μοιάζει να είναι η διασφάλιση όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ότι αυτή η Βουλή θα μπορέσει να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον ερχόμενο Φλεβάρη, αν χρειαστεί και νωρίτερα.

Το σχέδιο και για τους δύο εταίρους είναι να «παγώσουν» τις εξελίξεις και να αποφύγουν οι επόμενοι μήνες, μέχρι τις προεδρικές εκλογές, να μετατραπούν σε χρόνο παρατεταμένης προεκλογικής μάχης και να καταλήξουν σε εκλογές με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για το κυβερνητικό έργο, τη «σταθερότητά» του και τις πολιτικές ανακατατάξεις.

Η κυβέρνηση, επομένως, έχει ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειες προκειμένου να συγκεντρώσει τους απαραίτητους 180 βουλευτές, που θα έχουν κατ’ αρχήν τη βούληση να επιλέξουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή, αναβάλλοντας τις εκλογές και δίνοντας στην κυβέρνηση παράταση χρόνου μέχρι το καλοκαίρι του 2016.

Στην κατεύθυνση αυτή, η κυβέρνηση προσβλέπει, για να διευρύνει τον κύκλο των «συνενόχων» ως τον «μαγικό» αριθμό των 180, στους κάθε προέλευσης ανεξάρτητους βουλευτές, στους ΑΝ.ΕΛΛ., που διανύουν βαθιά διαλυτική κρίση και φυσικά στους βουλευτές της καταποντισθείσας ΔΗΜΑΡ, στην ίδια τη ΔΗΜΑΡ και τον Φ. Κουβέλη.

Ξεκινάει, αν δεν έχει ήδη ξεκινήσει, ένα όργιο δοσοληψιών, υποσχέσεων, συναλλαγών, αν όχι και εξαγορών, για να βρεθούν οι 180, που ίσως να μην έχει κανένα προηγούμενο στα κοινοβουλευτικά χρονικά και μπορεί να ξεπεράσει και αυτές ακόμα τις αλήστου μνήμης ημέρες της αποστασίας του ’65.

Αυτή η Βουλή, η οποία, πλέον, δεν έχει καμία σχέση με τη λαϊκή βούληση, κινδυνεύει να γνωρίσει άθλιες μέρες εξαχρείωσης και εξευτελισμού.

ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

Για τον ΣΥΡΙΖΑ το εκλογικό αποτέλεσμα υπήρξε θετικό και υπό προϋποθέσεις και εφόσον αξιοποιηθεί κατάλληλα, μπορεί να εξελιχθεί σε αφετηρία μιας αριστερής αντεπίθεσης και μιας ουσιαστικής προοδευτικής ανατροπής, που μπορεί σύντομα να γίνει πράξη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά βρίσκονται μετεκλογικά σε μια κρίσιμη, ιστορικού χαρακτήρα, καμπή, η οποία, τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει με την κρισιμότητα των στιγμών που βρέθηκε η Αριστερά μετά τον πόλεμο.

Για να ανταποκριθεί νικηφόρα ο ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή ιστορική πρόκληση πρέπει να κάνει ένα νέο άλμα, ανάλογο με εκείνο που τον έφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση αλλά ποιοτικά, τώρα, πολύ πιο ουσιαστικό και από πολλές απόψεις πιο δύσκολο, ίσως πολύ πιο δύσκολο.

Για να γίνει πραγματικότητα αυτό το άλμα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να επαναπαυθεί στις «δάφνες» του και την «πεπατημένη», αλλά αντιθέτως οφείλει να επανασχεδιάσει την πορεία του και να αλλάξει πολλά στην πολιτική και την κατεύθυνση του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το αυτονόητο ενδιαφέρον που θα πρέπει να επιδείξει σχετικά με την προεδρική εκλογή, δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε ένα παιχνίδι αντιπαράθεσης με το κυβερνητικό μπλοκ στη Βουλή γύρω από το «μαγικό» αριθμό των 180.

Οι εξελίξεις, ακόμα και οι εκλογές, ακόμα και οι «180 ή όχι» στη Βουλή για την Προεδρία, δεν θα κριθούν απλά στο επίπεδο κορυφών ή και της Βουλής και ειδικότερα μιας Βουλής που, εξαιτίας πρωτοφανών, απαράδεκτων κυβερνητικών πρακτικών, οι λειτουργίες της και πολλοί βουλευτές της έχουν περιπέσει σε ανυποληψία.

ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αντίθετα, οι εξελίξεις, ακόμα και η επίσπευση των εκλογών, θα κριθούν πρώτα απ’ όλα και κυρίως μέσα στην κοινωνία, και προς την κοινωνία πρέπει να στρέψει την προσοχή του ο ΣΥΡΙΖΑ για τις νέες μεγάλες ανακατατάξεις και αφυπνίσεις που θα τροφοδοτήσουν πυκνές πολιτικές διεργασίες στη δημόσια ζωή ακόμα και στην ίδια τη Βουλή.

Ένας τέτοιος προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει:

√ Μια μεγάλη, γρήγορη πυρετώδη προσπάθεια για την επεξεργασία ενός ακόμα πιο αξιόπιστου και ριζοσπαστικού προγράμματος, το οποίο θα είναι πιο πλήρες, πιο συνεκτικό, θα απαντά πληρέστερα με αρχή, μέση και τέλος στα κεντρικά θέματα και θα είναι εύληπτο, κωδικοποιημένο και κατανοητό από τους πολίτες.

√ Μια μεγάλη στροφή του κόμματος και των στελεχών του στα κινήματα, την ανάπτυξη κοινωνικών – ταξικών αγώνων και τη διαμόρφωση ενός μεγάλου εργατικού, λαϊκού κινήματος. Προοδευτική ανατροπή δεν μπορεί να γίνει απλά και μόνο με εκλογές ούτε με τους εργαζόμενους και το λαό, παθητικούς και «στον καναπέ» τους.

√ Την ανασυγκρότηση του κόμματος στη βάση αρχών, αξιών, συμμετοχής, συλλογικότητας, δημοκρατικής λειτουργίας και παρέμβασης στην κοινωνία, με την πρόληψη νοσηρών φαινομένων θεσιθηρίας, παραγοντισμού και ατομικών βλέψεων.

√ Την ανασυγκρότηση της οργάνωσης Νεολαίας και κυρίως την ανάληψη μεγάλων προσπαθειών για τη διαμόρφωση και αναγέννηση ενός μεγάλου προοδευτικού κινήματος νεολαίας, χωρίς το οποίο η προοπτική μιας μεγάλης νίκης κινδυνεύει να καταστεί χίμαιρα.

Τα παραπάνω σημεία είναι, ασφαλώς, ενδεικτικά και όχι τα μόνα και οπωσδήποτε πρέπει να ενταχθούν συνολικά σε μια προσπάθεια να αναζωογονηθούν θετικές πρωτοβουλίες για τη συμπόρευση όλων των δυνάμεων της Αριστεράς στη χώρα μας σε πλήρη και ριζική αντιπαράθεση με το σχέδιο για την ανασύσταση, κάτω από οποιαδήποτε μορφή και οποιοδήποτε περιτύλιγμα, της Κεντροαριστεράς.

ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η λεγόμενη Κεντροαριστερά («σοσιαλιστική» και σοσιαλδημοκρατική») υπήρξε, κυρίως από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, το κύριο όχημα του ελληνικού αστισμού και το βασικό πολιτικό μόρφωμα της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης και της καταστροφής της χώρας.

Σήμερα ο ανειρήνευτος και όλο και πιο ριζοσπαστικός αγώνας κατά της Κεντροαριστεράς με εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση στην πολιτική και τα προγράμματα της, αποτελεί τη θεμελιώδη προϋπόθεση για μια αριστερή ηγεμονία και τη συγκρότηση ενός αριστερού μετώπου νίκης και πλειοψηφικής κοινωνικής συμμαχίας.